บทที่ 12

บทที่ 12

เช้านี้เป็นเช้าวันอาทิตย์ รังสิมันต์ตื่นมาแต่เช้าด้วยความแปลกใจเล็กน้อย เพราะปกติศศิประภาจะตื่นก่อนและคลอเคลียและจูบเขาตรงนั้นตรงนี้จนเขาไม่เป็นอันนอนต่อ หากทว่าเช้านี้ภรรยาของเขายังคงนอนหลับตา ทว่าเปลือกตามีอาการกระตุกเล็กน้อย เขาจึงก้มหน้าลงไปจูบหน้าผากของเธอเบาๆ พร้อมกับกระซิบถามอย่างอ่อนโยน

                “ศศิครับ”

                “ขา...” ศศิประภาขานรับเบาๆ หากยังคงอ่อนหวานในความรู้สึกของคนฟัง

                “ตื่นเถอะครับเช้าแล้ว”

                “ศศิปวดหัวค่ะคุณตะวัน อยากลุกเหลือเกิน แต่ลุกไม่ไหว”

                “ปวดมากไหม ผมตามหมอมาดูสักหน่อยดีไหม”

                “ไม่เป็นไรค่ะ รบกวนคุณหมอเปล่าๆ ขอศศินอนพักสักครู่นะคะ ได้นอนเดี๋ยวคงดีขึ้น”

“ครับตามใจ งั้นเดี๋ยวผมนอนเป็นเพื่อนนะ”

“คุณตะวันน่ารักกับศศิเสมอ แต่คุณตะวันขาศศิอยากกินโจ๊กร้อนๆ ศศิรบกวนคุณไปบอกคนทำให้ศศิหน่อยสิคะ เสร็จแล้วก็ให้ยัยจันทร์ยกขึ้นมานะคะ ศศิคิดว่าถ้าได้นอนกับได้กินอะไรร้อนๆ อาการของศศิคงจะดีขึ้น อีกอย่างศศิมีเรื่องอยากจะคุยกับน้องด้วยน่ะค่ะ รบกวนคุณตะวันด้วยนะคะ” ศศิประภาอ้อนสามีพร้อมกับซุกตัวเข้าไปกอดเขาไว้

                “ได้สิครับ แต่ศศิแน่ใจนะว่าไม่อยากให้ผมอยู่เป็นเพื่อน” รังสิมันต์ถามย้ำอีกครั้ง เพราะเป็นห่วงทั้งแม่ทั้งลูกของเขาที่อยู่ในท้องของเธอ

                “แน่ใจค่ะ ศศิอยากคุยกับยัยจันทร์ตามประสาพี่น้อง ถ้าคุณอยู่ด้วยยัยจันทร์คงอึดอัด”

                “โอเคครับ งั้นผมจะรีบอาบน้ำเสร็จแล้วลงไปบอกจันทร์ให้”

                “ขอบคุณค่ะ ศศิรักคุณนะคะ”

                “ครับผม”

                คล้อยหลังรังสิมันต์ ศศิประภาที่บอกว่าปวดหัวก็ดีดตัวขึ้น ขยับไปยังถุงยาที่วางอยู่ใกล้กับโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วหยิบยาชนิดเม็ดขึ้นมากรอกใส่ปาก มันไม่ใช่ยาบำรุงครรภ์หรือยาแก้แพ้ท้องอย่างที่ควรจะเป็น หากแต่มันเป็นยาที่ส่งผลตรงข้ามอย่างรุนแรง ยาตัวนี้เธอสั่งซื้อทางอินเทอร์เน็ตด้วยราคาแพงลิบลิ่ว เพราะเป็นยาเถื่อนที่ไม่มีขายในร้ายขายยาทั่วไป เป็นยาที่ใช้สำหรับผู้ที่มีอายุครรภ์ได้ประมาณสามถึงสี่เดือน และทางผู้ขายรับรองผลร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่กระนั้นศศิประภาก็ยังเลือกที่จะกินยาเพิ่มอีกเท่าตัว เพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนการของตัวเองในการกำจัดมารชีวิตสองคนออกไปพร้อมๆ กัน

                มารตัวแรกก็คือนังเด็กกาฝากที่รังสิมันต์ให้ความเอ็นดูนักหนา ส่วนตัวที่สองก็มารที่อยู่ในท้อง!

เธอบอกกับรังสิมันต์ว่าท้องได้เกือบสองเดือน แต่ความจริงอายุครรภ์ของเธอได้สามเดือนกว่าแล้วต่างหาก โชคดีที่เป็นท้องแรก ท้องจึงไม่โตพอที่รังสิมันต์จะสังเกตเห็นความผิดปกติใดๆ เธอไม่อยากให้เด็กคนนี้เกิดมาเป็นปัญหา ศศิประภารู้ดีว่าเด็กคนนี้เป็นลูกใคร เพราะก่อนหน้านี้ที่เธอยังทำงานเป็นเซลขายรถอยู่ เธอไม่ได้ขายแค่รถ แต่ยังขายตัวให้กับพวกเศรษฐีกระเป๋าหนัก ซึ่งเธอมีทั้งลูกค้าประจำและลูกค้าชั่วคราว ความผิดพลาดครั้งนี้มันเกิดขึ้นเมื่อสามเดือนก่อน ก่อนที่แม่ของเธอกับพ่อของจันทริกาจะเสียชีวิต คืนนั้นเธอมีอะไรกับลูกค้าซึ่งเป็นเจ้าของปางไม้แห่งหนึ่ง เขายื่นข้อเสนอบางอย่างแลกกับการได้ทิปมาในจำนวนเงินเกือบแสนบาท ซึ่งศศิประภาก็ยินยอม และเธอก็ประมาทเพราะช่วงนั้นอยู่ในช่วงใกล้ประจำเดือนมา เธอจึงไม่ได้กินยาคุมฉุกเฉิน เหมือนอย่างเช่นทุกครั้งที่เกิดความผิดพลาด

                แน่นอนแม้จะรู้จักกับรังสิมันต์แล้วเธอก็ยังทำอาชีพเสริมนั้นอยู่ เธอไม่ยอมเสียโอกาสที่จะรับทั้งเงินและทำตัวให้รังสิมันต์หลงรักให้ได้ เธอคิดเอาไว้แล้วว่าจะต้องจับรังสิมันต์ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งให้อยู่หมัด แต่โชคกลับเข้าข้างและเป็นใจ ในที่สุดเธอก็สมหวัง โดยมีเหตุการณ์ที่แม่ของเธอกับพ่อของจันทริกาเสียชีวิตมาเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา ซึ่งได้ผลเกินคาดเพราะรังสิมันต์เทคะแนนความสงสารและเอ่ยปากขอแต่งงาน โดยที่เธอไม่ต้องลงทุนลงแรงให้เหนื่อยสักเท่าไหร่

                เธอตกใจและเป็นกังวลไม่น้อย ตอนที่หมอในคลินิกบอกว่าเธอท้องได้สามเดือนกว่าแล้ว ทั้งที่เพิ่งแต่งงานกับรังสิมันต์ได้แค่สองเดือน ซึ่งอีกไม่ถึงหกเดือนเธอก็ต้องคลอดเด็กคนนี้ออกมา และคนฉลาดอย่างรังสิมันต์มีหรือจะไม่สงสัย เพราะเขารู้ดีว่าเธอไม่ซิง แม้เขาจะบอกว่าไม่ได้ซีเรียสกับเรื่องพรหมจารีของผู้หญิง แต่เขาต้องซีเรียสแน่ๆ ถ้ารู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกเขา!

                เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ ร่างกายของศศิประภา ก็เริ่มมีปฏิกิริยาบางอย่างตอบสนองต่อยาที่กินเข้าไป พร้อมๆ กับที่ประตูหน้าห้องถูกเคาะ

                “พี่ศศิ จันทร์เอาโจ๊กมาให้”

                “เข้ามาสิ” ศศิประภาเอ่ยปากอนุญาตพร้อมกับเหยียดยิ้มหยันๆ  เมื่อจันทริกาประคองถาดที่มีโจ๊กอุ่นๆ เข้ามาในห้อง ท่ามกลางสายตาของศศิประภาที่มองน้องสาวต่างสายเลือดอย่างไม่กะพริบตา...เธอเกลียดจันทริกามาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่ก็ยังยอมให้อยู่ร่วมบ้าน เพราะแม่ของเธอให้จันทริกาทำงานบ้านทุกอย่างไม่ต่างกับคนใช้ หากแต่อะไรบางอย่างก็ทำให้เธอนึกกลัว