บทที่ 44

บทที่ 44

ผู้หญิงดีพร้อมที่เขาหมายถึงก็คือธรินดา น้องสาวบุญธรรมของปรัชญ์นั่นเอง เขารู้ดีว่าปรัชญ์รู้สึกลึกซึ้งกับธรินดามากกว่าน้องสาวนอกไส้ แต่มันก็ทำปากแข็งไม่เคยยอมรับความจริงกับเขาออกมาตรงๆ จนเขานึกอยากแกล้ง ถึงขนาดต้องลงทุนว่าจะไปหาธรินดาที่กรุงเทพฯ ซึ่งมันได้ผลเพราะไอ้บ้านั่นร้อนรนจนเปลี่ยนใจไปกับเขาเพื่อกันท่า ทั้งๆ ที่ตอนแรกปฏิเสธเสียงแข็งว่าจะไม่ไป ส่วนอีกเหตุผลที่เป็นเหตุผลส่วนตัวแบบไม่ได้บอกใคร ก็คืออยากทำให้ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้รู้ว่า แม้เขาจะร่วมรักกับเธอบ่อยแค่ไหนและบางครั้งอาจจะเผลออ่อนโยนไปบ้าง แต่เธอก็ไม่เคยมีความหมายมากไปกว่าเมียบำเรอ ที่เขาไม่เคยคิดจะยกย่องเชิดชู เขายังมองหาผู้หญิงอื่นมาอยู่เคียงข้างในฐานะภรรยาตัวจริงแทนที่ศศิประภา ซึ่งจันทริกาไม่มีวันจะได้เป็น ไม่มีวัน!

“ค่ะ”

‘ค่ะ’ สั้นๆ เหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากเช่นเดิม จากนั้นก็ทำหน้านิ่งจนอ่านความรู้สึกไม่ออก ยิ่งทำให้คนที่กำลังจะไปหงุดหงิดมากกว่าเดิม ทั้งๆ ที่เขาบอกว่าจะไปหาผู้หญิงที่ดีพร้อมมากกว่า เพราะอยากเห็นสีหน้าและแววตาที่เจ็บปวดของเธอ แต่จันทริกากลับนิ่งเฉย นิ่งจนกลายเป็นเขาที่ออกอาการเสียเอง

“หวังว่าช่วงที่ฉันไม่อยู่ เธอจะไม่คิดทำอะไรลับหลังฉัน เช่นพาคนมาขโมยของในบ้านหลังนี้ หรือพาผู้ชายเข้าบ้านนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอเจ็บกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่า”

รังสิมันต์คาดโทษคนที่ไม่มีทางสู้ ก่อนจะลากกระเป๋าออกไปยังหน้าบ้าน ซึ่งอุ้ยคำนำรถอีกคันมาจอดรออยู่ตามที่เขาสั่งไว้ตั้งแต่เมื่อวาน แต่ถึงกระนั้นจุดหมายปลายทางแรกของรังสิมันต์ก็ไม่ใช่สนามบิน แต่เป็นห้างสรรพสินค้า เพราะเขาต้องแวะไปเคลียร์งานอยู่ครึ่งวัน จึงค่อยให้อุ้ยคำไปส่งที่สนามบินเมื่อใกล้จะถึงเวลาที่จองตั๋วไว้

หลังจากเครื่องบินร่อนลงจอดที่สนามบินดอนเมือง ปรัชญ์พาเขาไปยังคอนโดมิเนียมบรรยากาศสุดหรูแห่งหนึ่ง ซึ่งเขาคิดแม่เลี้ยงลักษิกากับปราณต์คงไม่รู้ว่า ปรัชญ์มีคอนโดมิเนียมและรถราคาแพงลิบลิ่วเก็บไว้ที่นี่

ร่างสูงมองสำรวจไปทั่วห้องเกือบจะทุกตารางนิ้ว จากนั้นถือวิสาสะเดินไปเปิดดูตู้เสื้อผ้าของปรัชญ์ โดยไม่คิดจะขออนุญาตและไม่มีความจำเป็นที่ต้องทำเช่นนั้นสักนิด ทำให้ปรัชญ์ที่กำลังหยิบกุญแจรถต้องหันมาถาม

“นั่นแกหาอะไร อยากได้อะไรก็บอกจะได้หยิบให้”

“ไม่ได้อยากได้อะไร แค่อยากรู้ว่าในตู้เสื้อผ้าของแกมีอะไรซ่อนอยู่ไว้หรือเปล่า”

“แกคิดว่าฉันจะซ่อนอะไรเอาไว้”

“ไม่รู้สิ เห็นแกซ่อนคอนโดฯ ซ่อนรถ ใครจะรู้ว่าอาจจะมีเมียซ่อนเอาไว้ด้วยก็ได้” รังสิมันต์ยักไหล่และลองแหย่เท้าลงบ่อจระเข้เพื่อให้มันแล่นมางับ

“ฉันน่ะซ่อนคอนโดฯ ซ่อนรถก็จริง แต่ไม่ได้มีเมียซ่อนไว้เหมือนแกหรอก” ปรัชญ์ย้อนคนช่างเสือกเข้าให้ เป็นการย้อนที่ตอกย้ำความจริงกับอีกฝ่ายที่บอกว่าจะมาจีบ ‘น้องสาว’ ที่ตอนนี้เป็นมากกว่าน้องสาวของเขาไปแล้ว

“แน่ใจ?” คิ้วเข้มของรังสิมันต์เลิกขึ้น ก่อนจะเดินเข้าไปจ้องหน้าที่หล่อแต่เถื่อนเป็นบ้าของปรัชญ์อย่างจับพิรุธ

“ออกไปห่างๆ ก่อนที่ตีนฉันจะลั่น”

“ไม่กลัวโว้ย มีตีนเหมือนกัน”

“เออ...อยากจะหาอยากจะค้นอะไรก็ทำซะให้พอใจ แต่ฉันจะไปแล้ว ถ้าแกไม่อยากไปพร้อมฉัน ก็นั่งแท็กซี่ไปเองก็แล้วกัน”

ปรัชญ์เดินจ้ำอ้าวออกจากห้อง รังสิมันต์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะรีบก้าวตามออกไป จากนั้นรถเฟอร์รารี่สีแดงสุดสะดุดตาก็แล่นออกจากคอนโดมิเนียม มุ่งหน้าตรงไปยังบริษัทซึ่งมีเพื่อนสนิทของพวกเขาเป็นเจ้าของ

เมื่ออยู่กันครบทีมรังสิมันต์ ปรัชญ์ และกวินภพ ก็ชวนกันไปหาอะไรดื่มตามประสาหนุ่มโสด แต่ช่างบังเอิญเหลือเกินที่ธรินดากับเพื่อนๆ ไปเลี้ยงฉลองที่ผับแห่งนั้นเหมือนกัน และยิ่งไปกว่านั้นปรัชญ์เกิดมีเรื่องชกต่อยกับไอ้หนุ่มหน้าอ่อนคนหนึ่งเพราะความหึงหวง ซ้ำยังประกาศต่อหน้าทุกคนว่าธรินดาเป็นเมีย ทำให้ธรินดาโกรธและอายมาก จนขอร้องให้รังสิมันต์ไปส่งเพื่อหนีหน้าปรัชญ์

กว่าเรื่องวุ่นๆ จะจบลงเวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืนกว่าๆ รังสิมันต์ขับรถเฟอร์รารี่กลับคอนโดมิเนียมของปรัชญ์ ส่วนเจ้าตัวตอนนี้ไปดักง้อเมียอยู่ที่หอพัก จึงกลายเป็นว่าคืนนี้ห้องของปรัชญ์ถูกเขาครอบครองชั่วคราว ความจริงแล้วเขาไม่นอนที่นี่ก็ได้ เขาเองมีบ้านในกรุงเทพฯ เหมือนกัน แม่ของเขาเป็นคนกรุงเทพฯ และเป็นลูกสาวคนเดียวของยาย ดังนั้นเมื่อทั้งแม่ทั้งยายเสียชีวิตไป มรดกทุกอย่างของท่านจึงตกเป็นของเขาทั้งหมด ซึ่งเขาเองไม่ค่อยได้ใส่ใจนัก เพราะเขาเกิดและเติบโตที่เชียงใหม่ จึงผูกพันกับที่นั่นมากกว่าและตั้งใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตอยู่ที่เชียงใหม่ตลอดไป

เมื่อนึกถึงเชียงใหม่ใจก็อดประหวัดคิดถึงเมสซี่ไม่ได้ รังสิมันต์จึงหยิบเอาโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทร.ออก โดยไม่เกรงใจคนที่ตัวเองโทร.หาว่าตอนนี้จะดึกดื่นแค่ไหน

ก็เขาคิดถึงเมสซี่ แต่เมสซี่ไม่มีโทรศัพท์ จึงต้องโทร.หาคนที่จะบอกกล่าวเขาได้

รังสิมันต์ย้ำกับตัวเองเช่นนั้น ขณะรอให้เจ้าของเบอร์โทร.ที่เขาโทร.หากดรับสาย

“สวัสดีค่ะ”

แม้เสียงที่ตอบกลับมานั้นจะราบเรียบและนุ่มหูเป็นธรรมชาติ แต่รังสิมันต์ก็สัมผัสได้ถึงความงัวเงียของคนที่ถูกปลุก ซึ่งเป็นเสียงที่ทำให้เขานึกอยากเห็นใบหน้าหวานๆ ยามตื่นนอนใหม่ๆ ขึ้นมาอย่างมากล้น จนต้องรีบเตือนตัวเองว่าให้ทำเสียงดุๆ กลับไป ไม่เช่นนั้นเด็กคนนั้นอาจจะลำพองใจและเข้าข้างตัวเองว่าเขาคิดถึง ถึงโทร.มาตอนดึกดื่นแบบนี้