บทที่ 9 ตามติด  

“เดี่ยว นี่เธอจะไปไหน?”

“ไปกับพี่ไงคะ” ณัชชาเอียงหน้าหันมามองพลขับที่หันมองมองเธอเช่นกัน

“ไปกับฉันนี่นะ?” กวินมองด้วยสายตาสงสัย

“ค่ะ น้ำไปไม่ได้เหรอคะ?” หญิงสาวดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดไว้ที่ตัวเองพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้เขา

“ฉันไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยวเล่นที่ไหน วันนี้สัญญาว่าจะกลับปกติ” มือหนาจับพวงมาลัยแต่ยังไม่ยอมเคลื่อนรถไปทางไหน

“น้ำอยากไปดูเวลาพี่ทำงานค่ะ”

“มันร้อน ไปทำไม วันนี้ฉันต้องไปดูงานก่อสร้าง เธอยู่บ้านนี่แหละถ้าเสร็จไวเดี่ยวจะรีบกลับ” ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆเขาพยายามอธิบายอย่างใจเย็นแต่หญิงสาวข้างๆกลับไม่รับฟังอะไรเลย

“น้ำเตรียมร่มกับทาครีมกันแดดมาด้วยแล้วค่ะ นะคะพี่วิน ให้น้ำไปด้วยนะ อยู่แต่บ้านน้ำเหงาๆ”

“งั้นต้องทำตัวดีๆห้ามไปก่อความวุ่นวายที่ไหน แคมป์ก่อสร้างคนงานไม่ใช่คนไทยโดยส่วนใหญ่หรอกนะ” สุดท้ายเขาก็ต้องแพ้ให้กับความออดอ้อนของเธอซะเอง

กวินหมุนพวงมาลัยพร้อมกับเหยียบคันเร่งเดินทางไปยังสถานที่ที่เขาต้องคุมงานซึ่งอยู่ไกลจากบ้านมากโข ตลอดเส้นทางก็มีเสียงสงสัยถามเขาตามถนนหนทาง เธอเห็นอะไรที่ตื่นตาตื่นใจก็จะรีบถามมันออกมาทันที

“พี่วินคะ? แวะซื้อของร้านสะดวกซื้อแปปนึงได้ไหมคะ?” ตอนนี้เธอรู้สึกปวดที่ท้องน้อยตุ่ยๆคล้ายว่าจะมีอาการเหมือนปวดประจำเดือน

“ได้ จะไปซื้ออะไร?” เขาหันมาถามเมื่อเห็นเธอมีท่าทีลุกลี้ลุกลน

“กลัวว่าจะเป็นประจำเดือนค่ะ มันเริ่มปวดท้อง” มือบางลูบที่ท้องน้อย คิ้วสวยขมวดเข้าหากันพร้อมกับเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นด้วยความรู้สึกที่เริ่มปวด

“เดี่ยวแวะเข้าปั๊มเลยแล้วกัน” มือหนาหมุนพวงมาลัยเข้าปั๊มน้ำมันข้างหน้าก่อนจะจอดที่หน้าห้องน้ำหญิงพอดิบพอดี

“น้ำรบกวนพี่วินได้ไหมคะ?” ดวงตากลมโตมองเขาอย่างอ้อนวอน ตอนนี้เธอไม่กล้าเดินไกลมากกลัวว่าจะปวดจนหน้ามืดเหมือนที่เคยเป็นมาตลอด

“อื้ม” เขาพยักหน้าเดินลงจากรถไปยังร้านสะดวกซื้อทันที

กวินเดินมาถึงโซนผ้าอนามัยที่ใช้สำหรับผู้หญิง ชายหนุ่มไม่เคยซื้อเสียด้วย ไม่รู้ว่าจะต้องเป็นแบบไหนเพราะลืมถามเจ้าตัว สายตาคมไล่อ่านตัวหนังสือห่อไหนที่มีคำว่าอ่อนโยนต่อจุดเซ่นเร้นเขาก็นำมันมาเปรียบเทียบกัน ก่อนจะหยิบสินค้าที่มีราคาแพงสุดขึ้นมาจ่ายเงิน

“ที่นี่ขายยาแก้ปวดประจำเดือนไหมครับ?”เขาถามพนักงานร้านที่ยืนยิ้มต้อนรับเป็นอย่างดี

“ถ้าปวดประจำเดือนมากลูกค้าสามารถเดินไปซื้อยาที่ร้านขายข้างๆร้านเราได้เลยค่ะ แต่ถ้าแฟนคุณลูกค้าพึ่งเริ่มมีอาการแนะนำให้ทานแค่ยาพาราไปก่อนสักหนึ่งเม็ดจะได้ไม่เป็นอันตรายต่อสุขภาพนะคะ” หญิงที่ค่อนข้างมีอายุอธิบายให้เขาฟัง กวินพยักหน้าเข้าใจพร้อมกับหยิบน้ำและสั่งซื้อยาไปด้วยกัน

ชายหนุ่มไม่วายซื้อทั้งของกินเล่นและอาหารสำเร็จรูปมาอีก เผื่อว่าคนที่รออยู่จะอยากกินอะไรเขาก็เลือกมาไม่ถูกเลยหยิบมันจะต้องหอบหิ้วถุงมาสองสามใบ

“น้ำชา” กวินขึ้นรถมาเขย่าร่างที่นอนหลับรอเขาเบาๆ

“พี่วิน ได้ของแล้วเหรอคะ?” รัชชาลุกขึ้นมามองหาสิ่งที่ตนต้องการแต่ก็ประหลาดใจกับขนมของกินเล่นมากมายพวกนี้

“ซื้อให้น้ำเหรอคะ?” ใบหน้าสวยยิ้มหน้าบาน

“กินเองนี่แหละ เอ้านี่ กินยาแก้ปวดแล้วก้น้ำก่อนซะ จะได้ไม่ต้องร้องโอดโอย” เขาหยิบขวดน้ำขึ้นมาเปิดให้ก่อนจะยื่นยาออกมาให้เธอรับ ณัชชามองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าด้วยความตกตะลึง ไม่อยากจะเชื่อสายตา เขาดูแลเธออยู่!!

“ขอบคุณนะคะ” หยิงสาวรีบหอมแก้มสากนั้นเร็วๆก่อนจะกะยากินพร้อมกับยกน้ำขึ้นดื่ม

กวินชะงักอยู่ท่ายื่นยาไม่ไปไหน ตอนนี้เขาโดนเธอขโมยหอมแก้มเป็นครั้งที่เท่าไหร่กันแล้วล่ะเนี่ย!

“เดี่ยวน้ำมานะคะ”ร่างบางลงจากรถเก๋งสีขาวเดินเข้าไปยังห้องน้ำหญิงด้วยความว่องไว ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาทีเธอก็ออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

“ไปกันเลยค่ะ” พอขึ้นรถมาก็เริ่มออกคำสั่งกับพลขับที่นั่งรอเอด้วยศอกข้างนึงค้ำที่ประตูรถอยู่ เขาหมุนพวงมาลัยด้วยมือข้างเดียวอย่างชำนาญ ส่วนคนข้างๆก็หยิบเลือกขนมขึ้นมากินตลอดทาง

ไม่นานเท่าไหร่ทั้งคู่ก็เดินทางาถึงสถานที่ก่อสร้างที่กำลังจะก่อตั้งขึ้น โดยมีกวินเป็นหัวหน้าควบคุมดูแลงานช่างต่างๆ

“โห แดดแรงจริงๆด้วย” ร่างบางที่วันนี้สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีชมพูส่วนกางเกงเป็นผ้ายืดเอวสูงสบายๆหยิบร่มที่เตรียมมาออกกางพร้อมกับเดินตามชายหนุ่มไม่ห่างไปไหน

“ฉันบอกเธอแล้วนะ” เขาสวมแว่นตาสีดำทำให้สไตล์เขาดูแลเท่ขึ้นเป็นกอง

“ค่า” โชคดีที่เธอไม่พกรองเท้าส้นสูงมาด้วยไม่งั้นเสียเที่ยวแน่ๆ

“วิชัย งานเดินหน้าไปถึงไหนแล้ว?” กวินเดินมาจ่อที่หน้าชายหนุ่มผิวเข้มพร้อมกับถามความคืบหน้าของงาน

“อ่าว สวัสดีครับคุณกวิน ตอนนี้เหมือนงบประมาณจะเกินมาเยอะ พวกผมหาวัสดุที่ดูแข็งแรงทนทานแต่ราคาไม่แรงมากมาจากเสี่ยเช้งได้ จนตอนนี้โครงร่างสร้างเสร็จไปครึ่งแล้วครับ” วิชัยยิ้มแป้นให้หัวหน้างาน ที่จริงกวินจะไม่ได้เข้ามาไซต์งานก่อสร้างทุกวันนัก เขามีอีกหน้าที่หนึ่งประจำบริษัทนั่นก็คือช่วยสถาปนิกจัดวางและออกแบบสถานที่ให้ง่ายและสะดวกต่อการก่อสร้างที่เขาต้องรับช่วงต่อหลังจากมีลูกค้าเข้ามาบริษัทเพื่อรับเหมา

“หืมม รอบนี้เสี่ยเขายอมขายให้ง่ายจังปกติต้องผมไปคุยถึงจะยอม” กวินมองหน้าวิชัยอย่างไม่อยากเชื่อสายตาเสี่ยเช้งขึ้นชื่อได้ว่าขี้เหนียวและขี้งก ไปซื้อของแต่ล่ะทีแกต้องบ่นเป็นทางก่อนถึงจะยอมขายให้

“ก็รอบนี้คุณศศิไปด้วยน่ะครับ” วิชัยบอก ทั้งคู่สนทนากันจนลืมว่ามีหญิงสาวอีกคนยืนกางร่มฟังการสนทนาอยู่ หูขาวๆจึงผึ่งออกเมื่อได้ยินชื่อผู้หญิง

“ใครเหรอคะ? ศศิ” ณัชชาแทรกวงสนทนาอย่างใคร่รู้ก่อนจะมีคนเดินมาเฉลยด้วยตัวเอง

“ฉันเองค่ะ ไม่ออกมาดูไซต์บ้างเลยนะวิน” ศศิกานหญิงสาวตัวสูงรูปร่างปราดเปรียวเดินเข้ามาพร้อมกับหมวกใบโต ใบหน้าเธอสวยแซ่บแต่งตามสไตล์สายฝอ

“อ่าวพี่ศิ สวัสดีครับ” กวินหันมามองคนมาใหม่

หึ คงคิดว่าพี่วินชอบตัวเองน่ะสิถึงได้จัดเต็มขนาดนี้!

แววตาไม่ชอบใจฉายขึ้นจากดวงตากลมโต ยิ่งท่าทางบิดสะโพกเดินของหล่อนนั่นยิ่งทำให้เธอหมั่นไส้จนอยากจะกระโดดถีบมันซะให้รู้แล้วรู้รอด

“พี่มีหลายเรื่องมากจะคุยกับวิน ตามพี่มาหน่อยได้ไหม?” ศศิกานเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับปรายตามองมาที่เธอก่อนจะยิ้มให้ชายหนุ่มที่เธอแต่งตัวมารอตั้งแต่เช้า

“ครับ ว่ามาเลยก็ได้”

“มาทางนี่สิ” ขณะที่ณัชชากำลังจะก้าวขาเดินตามก็โดนสกัดไว้ก่อน

“แค่วินคนเดียวนะ” เสียงแหลมนั่นทำให้เธอแทบจะปรี๊ดแตก พี่วินนะพี่วินเดินตามไปอย่างไม่สนใจเธอหน้าตาเฉย!

ณัชชาเดินกระแทกเท้าออกมาด้วยความไม่พอใจ เธอเดินไปตามทางที่เดินมาหวังจะไปนั่งรอที่ท้ายกระบะรถคันใหญ่ แต่ระหว่างทางก็พบกับเด็กน้อยคคนนึงเสียก่อน

“หนู เดินมาคนเดียวเหรอจ๊ะ?” เธอยื่นร่มไปบังแดดให้เด็กหญิงตัวเล็กที่เดินเตาะแตะออกมา อายุคงจะไม่เกินสองขวบด้วยซ้ำ

“มะ” มือเล็กๆยื่นมาที่เธอพร้อมกับรอยยิ้ม ณัชชาจึงอุ้มร่างป้อมๆนั่นขึ้นมาให้อยู่ในร่มเดียวกันกับเธอ

“แม่หนู อยู่ไหนเหรอ?” เธอถามเด็กน้อยดวงตาแป๋ว

“มะ นั่น” มือเล็กๆชี้ไปที่ตึกที่กำลังก่อสร้าง

“พี่ไม่รู้จักน่ะสิ งั้นหนูมารอกินขนมกับพี่ก่อนนะ รอคุณแม่กลับมา” ร่างระหงอุ้มเด็กน้อยเดินมายังรถกระบะที่จอดอยู่ โชคดีที่กวินไม่ได้ล็อกรถทำให้เธอเปิดเข้าไปหยิบถุงขนมและอาหารมากมายออกมาได้ เมื่อได้ถุงขนมมาเรียบร้อย ก็มาเด็กน้อยมานั่งลงที่ม้าหินใต้ร่มไม้ใหญ่

“นี่จ่ะ พี่ให้กิน” ณัชชาหยิบขนมปังออกมา เธอคิดว่ามันคงเป็นอาหารที่น่าจะเคี้ยวง่ายและมีประโยชน์กับเด็กหญิงมากที่สุดแล้ว

“ค่อยๆกินนะ” มือบางเสยผมที่หล่นมาบังหน้ากลมของหนูน้อยไปทัดไว้หลังหู ยิ่งมองยิ่งน่ารักความที่เคี้ยวจนแก้มตุ่ยออกมาทำให้เธออดทนที่จะหยิบแก้มยุ้ยเบาๆไม่ได้

“น่ารักจัง” ณัชชาใช้เวลอยู่กับเด็กหญิงตัวน้อยไปหลายชั่วโมง จนเด็กหญิงงัวเงียลงมานอนบนตักเธอ มือบางลูบที่หัวน้อยๆของเด็กแปลกหน้าอย่างเอ็นดู ไม่อยากจะจินตนาการว่าหากเธอมีลูกกับกวินจะออกมาน่ารักแค่ไหน

“ทำอะไรอยู่?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเบาๆจากทางด้านหลัง มองนาฬิกาอีกทีตอนนี้ก็บ่ายโมงกว่าๆ ไปคุยเสียนานเลยนะ

“พอดีน้ำเจอเด็กตนนี้ตอนเดินกลับพอดี แต่ไม่รู้ว่าแม่เขาเป็นใครเลยพามานั่งกินขนมตรงนี้ค่ะ” ณัชชายิ้มให้คนที่เธอนั่งรออย่างอารมณ์

“อ๋อ เดี่ยวโทรเรียกวิชัย” กวินเดินมายืนมองเด็กที่หลับปุ๋ยพร้อมกับกดมือถือโทรเรียกชายหนุ่มที่เธอเจอตั้งแต่เมื่อเช้า

“หิวไหม?” สายตาคมหรี่มองถุงขนมที่โดนแกะมากินมากมายสงสัยคงจะกินรอเขาไปเยอะแล้ว

“หิวค่ะ”

“วิชัยมาแล้ว งั้นส่งเด็กให้เขาเราก็ไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันเสร็จงานตรงนี้แล้ว” ใบหน้าสวยที่กำลังยิ้มแย้มอยู่พลันหุบลงทันทีที่เห็นผู้หญิงเดินมาข้างๆวิชัย

“วิน พี่ติดรถไปด้วยนะ พอดีวันนี้เอารถเข้าอู่เข้าให้ไปรับเอาตอนเย็น” ศศิกานเดินมาข้างวิชัย ตอนที่กวินโทรหาทั้งคู่กำลังอยู่ด้วยกันพอดิบพอดี

“ครับ คุณวิชัยครับ ไม่รู้ว่าลูกใครพาไปหาพ่อแม่ทีนะ” เขาอุ้มเด็กน้อยที่หลับปุ๋ยขึ้นจากตักณัชชาก่อนจะยื่นให้คนงาน

“ไม่ต้องห่วงครับคุณกวิน ผมรู้จักพ่อกับแม่เด็กดีเลย” วิชัยรับมาอย่างยิ้มๆ

“อันนี้น้ำให้น้องหมดเลยนะคะ เผื่อน้องตื่นมาแล้วจะหิว” มือบางค้าเอาถุงขนมที่เหลืออยู่มากมายยื่นให้วิชัยต่อ

“ขอบคุณแทนเด็กคนนี้ด้วยนะครับ” วิชัยเดินถือของและอุ้มเด็กเดินไป

“พี่ขอนั่งตรงนี้ได้ไหมคะ? พอดีเมารถนั่งหลังไม่ค่อยได้” ศศิกานพูดขึ้นก่อนจะขึ้นนั่งข้างคนขับ

อ๋อ จะเล่นอย่างงี้ใช่ไหม!?

ร่างบางวิ่งอ้อมไปฉกกุญแจออกมาจากมือหนาที่กำลังก้าวขึ้นประตู

“เดี่ยวน้ำขับเองค่ะ พี่วินไปนั่งข้างหลัง” สายตาทที่ดูมีอารมณ์ทำให้กวินชะงักเล็กน้อย

“หายปวดท้องแล้วเหรอ?” ชายหนุ่มยืนถามเมื่อเห็นหญิงสาวขึ้นนั่งประจำที่

“ค่ะ คาดเข็มขัดดีๆนะคะคุณศศิ พอดีว่าน้ำก็ไม่ชอบนั่งข้างหลังเหมือนกัน!” ใบหน้าสวยหันไปยิ้มเย็นยะเยือกให้คนที่นังเบาะข้างๆ ศศิกานอ้าปากหว๋อ นี่เธอเสียรู้ให้กับยัยเด็กหน้าใสนี่เหรอ!

กวินยิ้มมุมปาก ร่างสูงเดินขึ้นไปนั่งเบาะด้านหลังอย่างเงียบๆ ถ้าให้เดานี่เธอคงหึงเขากับศศิกานสินะ

“นะ น้องสาวของวินนี่น่ารักจังนะ ขับรถให้พี่ชายด้วย” ศศิกานหันมามองใบหน้ากวินที่กำลังหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดอะไรบางอย่าง

เอี๊ยด!!

เสียงเบรกกระทันหันหลังจากที่เคลื่อนตัวรถออกไปได้ไม่นานทำให้หน้าผากของศศิกานเกือบกระแทกกระจกรถ ส่วนคนข้างหลังก็หัวกระแทกเบาะคนขับจังๆ

“ไม่ใช่น้องสาวค่ะ! จะขยายความให้ดีก็คือว่าที่เมีย!” เสียงเล็กๆแว้ดขึ้น สร้างสีหน้าตกใจให้ทั้งคู่ที่นั่งอยู่ไม่น้อยรอบนี้คนที่มีความสุขเห็นทีจะเป็นณัชชาขับรถอย่างอารมณ์ดีถึงแม้จะมีอาการปวดหน่วงที่ท้องน้อยอยู่แต่ก็ไม่เป็นปัญหาถ้ายังมีผู้หญิงอยากมาเกาะแกะเขาอยู่!!