ดอกเหมยสีแดง

ตำหนักฮองเฮา

“เสด็จแม่ พี่ใหญ่ไม่ถามนางด้วยซ้ำว่าเจ็บไหมเอาแต่วิ่งตามเจ้าขันทีตัวอ้วนไป”หว่านหนิงนั่งเย็บถุงหอมเหมือนเดิม ปล่อยให้ลี่หลางเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟัง

“แล้วนางเจ็บมากไหมเล่า”

“จะว่าเจ็บก็ไม่เจ็บมากอย่างที่ควรจะเป็น เจ้าขันทีปิงปิงยังจะเจ็บเสียกว่าถูกกระชากด้วยแรงขนาดนั้น”

“แล้วจิงฮวน นางว่าอย่างไร”

“องค์หญิงจิงฮวนก็แค่ วิ่งตามขันทีปิงปิงไป”

“แล้วหลงหลงเล่า”

“เสด็จแม่ คงพอเดาออกว่าพี่ใหญ่จะทำเช่นไร”ลี่หลางยิ้ม

“หลงหลงก็คงตามขันทีปิงปิงไป”

“เสด็จแม่ อี้หลิวกิริยานางบางอย่างขัดใจลูกเหลือเกิน แต่ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่จะรู้สึกเช่นไร”หว่านหนิงยิ้ม

“แล้วจิงฮวนเล่า”ไม่ตอบแต่เลือกที่จะถามกลับมือยังคงเย็บถุงหอมต่อไปไม่แสดงทีท่าว่าสนใจคำตอบ

“จิงฮวนนางสดใสน่ารักเป็นธรรมชาติเสียกว่า ลูกยังแอบคิดว่าหากจิงฮวนรั้งอยู่ที่แคว้นจ้าวเสียนานหน่อยที่นี่คงครึกครื้น”ดวงตาเป็นประกาย หว่านหนิงเงยหน้าขึ้นมองลี่หลางอย่างค้นคว้า

“แล้วองค์ชายรองของแม่ชอบนางไหม”ลี่หลางหันหน้ามามองหว่านหนิงด้วยสายตาเป็นประกายสดใส

“หลางหลาง เชื่อสายตาเสด็จแม่หากเสด็จแม่มองว่าใครสมควรจะแต่งเป็นชายาของหลางหลาง หลางหลางจะไม่ปฏิเสธนาง เสด็จแม่ช่วยดูให้ทีว่าจิงฮวนเหมาะที่จะเป็นชายาลูกหรือไม่”หว่านหนิงยิ้มบางๆ ลี่หลางทิ้งตัวลงนอนบนตักอย่างเอาใจ

ตำหนักร้อยดาว

ลี่หลงสาวเท้ายาวๆ ไปจนทั่วตำหนักร้อยดาว กลับไม่พบทั้งปิงปิงและจิงฮวน ห้องลับมีกลไกซึ่งมีเพียงหว่านหนิงเท่านั้นที่รู้ดี

หาจนทั่วบริเวณแต่ไม่พบหรือว่าจิงฮวนจะพาปิงปิงไปแล้ว แต่ตำหนักร้อยดาวมีทางเข้าออกเพียงหนึ่งทำไมเขาไม่พบนาง

เดินเข้าไปในห้องเก็บตำราเป็นไปได้ไหมว่าจิงฮวนจะหลงเข้าไปในห้องลับ

“องค์ชาย” ฝานกงกงในวัยชราผมสีดอกเลา แต่ร่างกายกลับองอาจดุจพญาเสือที่ยิ่งแก่ยิ่งองอาจ เดินยิ้มมาแต่ไกล

“ลี่หลงคารวะซือฟุ”

“โอ้ องค์ชายกังวลเกินไปแล้ว วันนี้ฝานกงกงมีโอกาสออกมาเดินเล่นจึงคิดว่าองค์ชายต้องอยู่ที่นี่แน่นอน”ลี่หลงยิ้ม

“ซือฟุปราดเปรื่อง ลี่หลงไม่อาจปิดบังท่านได้ เดิมทีทูลขอเพื่อเข้ามาอาศัยในตำหนักร้อยดาวเพียงลำพัง”

“ที่นี่มีเรื่องราวความทรงจำของเสด็จพ่อและเสด็จแม่ขององค์ชายมากมาย เช่นนั้นจึงเหมาะกับองค์ชายที่จะสร้างสรรค์เรื่องราวต่อจากนี้” ลี่หลงประสานมือ

“ศิษย์ จะจำคำสั่งสอนของซือฟุไว้”ฝานกงกงยิ้ม ลี่หลง ลี่หลาง หรือแม้กระทั่งลี่หยางไม่เคยทำให้เขาผิดหวังยิ่งนานวัน ยิ่งรู้สึกว่าคนทั้งหมด เป็นดั่งครอบครัว ที่ไม่อาจละเลย

ฝานกงกงจากไป ลี่หลงเดินวนรอบห้องตำราอีกครั้ง ไม่พบใคร หรือว่าลองขยับชั้นวางตำราออกเบาๆ เพียงออกแรงเพียงนิด ประตูห้องลับก็เปิดออกง่ายดาย ภายในห้องลับมืดมิด ยืนนิ่งจนสายตาชินกับความมืด

“ปิงปิง”ใจอยากจะเรียกหา จิงฮวน แต่เหมือนมีบางอย่างกางกั้นไว้

เดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ เขาเคยเข้ามาสองครั้ง แต่ก็ไม่สามารถกลับออกไปทางเดิมได้เนื่องจากประตูปิดสนิท จึงจำต้องเดินตามทางจนพบทางออกยังนอกเขตวังหลวง ที่นั่นเป็นดงไม้หนาทึบปกคลุมเทือกเขาหินที่หากไม่สังเกตจะไม่รู้ว่ามีทางเข้าออกอยู่ หากไม่ผ่านการเดิน ย้ำไปซ้ำๆ จะไม่มีร่องรอยของทางออก

“เหมี๊ยว”ปิงปิงเดินมาคลอเคลีย ลี่หลงอุ้มปิงปิงไว้พาเดิน เข้าจนถึงโถงกว้าง เบื้องหน้านั่น จิงฮวนกึ่งนั่งกึ่งนอนหลับใหลไม่ได้สติ คงจะเหนื่อยล้าจนเผลอหลับไป ใบหน้างดงามสดใส แต่ทว่ากับขะมุกขะมอมด้วยฝุ่่น ลี่หลงย่อตัวลงข้างๆเอื้อมมือหมายจะปลุกแต่ กลับหดมือกลับ

“จิงฮวน... น้อย”อยู่ๆก็รู้สึกเขินอาย จิงฮวนน้อยอย่างนั้นหรือเขาเคยเรียกจิงฮวนแบบนี้ไม่ใช่หรือไร

ก่อนหน้านั้น

“องค์ชายแฝด พี่แฝดกับพี่แฝด ใครกันจะเป็นเจ้าบ่าวให้จิงฮวน ...น้อย”เสียงใสใส กับใบหน้าอ้วนป้อมยืนถือกิ่งดอกเหมยสีแดงเตรียมจะมอบให้ใครสักคนระหว่างเขากับลี่หลาง

“พี่ใหญ่ รับดอกเหมยจากนางสิ”ลี่หลาง กระตุ้นเตือนอยู่ข้างๆ

“เจ้ารับไปเถอะน้องรอง ข้าไม่ชอบดอกเหมยสีแดง เล่นอะไรเหมือนเด็กๆข้าไปฝึกวรยุทธ์กลับฝานกงกงดีกว่า”เบื้อนหน้าหนี วิ่งออกจากตรงนั้นไปทันที

ปิงปิง เดินไปมอบข้างๆ จิงฮวน ลี่หลงหาหมอนมาให้จิงฮวนหนุนอุ้มปิงๆ ไว้ก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นไปทันที

จิงฮวนลืมตาตื่น ขึ้นมาความอ่อนล้าหายไป เหลือบตามองข้างๆ ลี่หลางนั่งสัปหงกอยู่ตรงนั้น จิงฮวนเบ้ปาก ที่แท้เป็นองค์ชายหลางหลางมาตามหาจิงฮวน จนเจอเอื้อมมือสะกิด ลีหลางเบาๆ ไม่ยอมตื่นดึงหางเปียของตัวเองแหย่ไปที่ปลายจมูกของใบหน้าหล่อเหลานั้น

“ฮัด เฉ้ย”ลี่หลางลืมตาตื่น คว้าข้อมือบางไว้แน่นลืมตาขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นจิงฮวนก็ยิ้มก้วาง

“จิงฮวน ..น้อย.เจ้าฟื้นแล้วหรือ”ถามด้วยความห่วงใยทั้งน้ำเสียงและสายตา

“เป็นองค์ชายแฝดน้อง องค์ชายแฝดพี่หากข้าเดาไม่ผิดคงอุ้มขันทีปิงปิง จากไปแล้วใช่ไหม”ลี่หยางยิ้มยียวน

“เจ้าสนใจพี่ใหญ่เพียงนั้นเชียวหรือ”

“ไม่ ใครสนเขากัน เขาก็แค่เพียงแต่มาตามหาปิงปิงเท่านั้น”ลี่หลางยิ้ม บิดขี้เกียจ

“เช่นนั้น จิงฮวนน้อยเดินไหวไหม เรากลับออกไปเถิดข้า อาสาเสด็จแม่มาเฝ้าเจ้า ป่านนี้ ห้องลับเสด็จแม่คงเปิดประตูค้างไว้ให้แล้ว”

“ทำไมเรียกข้าว่าจิงฮวนน้อย เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน” ลี่หลางยิ้ม

“ไปเถอะ ข้าหิวเต็มทนแล้ว”คว้าข้อมือเดินออกจาก ห้องลับไปทันทีจิงฮวนลังเลกับมืออุ่นที่กุมมือของตัวเองไว้แต่สักครู่ก็ปล่อยให้ลี่หลางกุมมือพาออกจากห้องลับ

แต่ เมื่อขยับขากลับรู้สึกเจ็บแปลบ ที่ข้อเท้า ทรุดกายลงทัน ลี่หลางขมวดคิิ้ว

“เจ้าบาดเจ็บ ข้าอุ้มดีกว่า”ขยับเข้าใกล้แต่อีกคนขยับตัวหนี

“ไม่..ไม่..ไม่”แต่ไม่ทันแล้วลี่หลางอุ้ม จิงฮวนไว้ในอ้อมแขนพาเดินออกจากห้องไปเหมือนกับว่าตัวจิงฮวนเบาเหมือนปุยนุ่นจิงฮวนซบหน้าลงบนอกกว้างไม่อาจปฏิเสธว่าอ้อมแขนนั้นอบอุ่นเพียงใด