Share

บทที่ 180

Author: หออักษร
เมื่อเอ่ยถึงคนคนนี้ สีหน้าของฟางชิงหย่วนก็หม่นหมองลงมา

ดูเหมือนว่ากำลังเสียเปรียบเขาอยู่ ฉะนั้นจึงรีบกลับมาทางด้านนี้อย่างเร่งด่วน

ให้คนของหูซีมาทำการค้าถึงหลิ่งหนาน มันเกินไปแล้วจริง ๆ

สถานที่ทางด้านนั้นเดิมทีก็มั่งคั่งอยู่แล้ว หากไม่ให้หลิ่งหนานไปทำกำไรทางด้านนั้นก็มิเป็นไร

แต่กลับยังโหยหาสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ของหลิ่งหนานอีกด้วย

อู๋ติ้งโปคนนี้ ฉินหมิงก็เคยได้ยินชื่ออยู่บ้าง

เป็นคนที่หลายปีมานี้มิได้เด่นดังอะไรนัก

เดิมทีเป็นขุนนางใหญ่ ดูแลรับผิดชอบงานของเขตเจียงเจ้อ และมีผลงานอยู่บ้าง

เพียงแต่นึกไม่ถึงเลยว่า เจ้าหมอนี่จะเป็นคนของเซียวซูเฟยเช่นกัน

“มิได้มาดีเป็นแน่”

“ใช่แล้ว ท่านอ๋อง เราต้องรีบจัดการ”

ฟางชิงหย่วนกล่าวอย่างจริงจัง ถึงแม้จะถูกตกเป็นเป้า แต่เขายังคิดหาโอกาสพลิกสถานการณ์อยู่

“เช่นนั้นสามวันก็ได้ ภายในสามวันจะส่งสามล้อจำนวนหนึ่งไปให้เจ้าใช้ก่อน”

มังกรมิอาจข่มงูเจ้าถิ่นได้

คิดจะยื่นมือเข้ามา ทำการค้าในอาณาเขตของตน

แน่นอนว่าจะต้องหาโอกาสจัดการพวกเขาให้ได้

เพียงแต่เกี่ยวกับเรื่องเครื่องทอผ้าที่รั่วไหลออกไป อีกทั้งยังรั่วไหลไปเป็นวงกว้าง

ฉินหมิงก็รู้
Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Locked Chapter

Pinakabagong kabanata

  • ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว   บทที่ 264

    เช้าตรู่ ขณะที่ผู้คนในเมืองหลินเจียงที่หาเช้ากินค่ำต่าง ๆ ตื่นขึ้นมาเริ่มทำงานเสียงผู้คนเอะอะคึกคักมาจากถนนแต่ไกลเมื่อเข้าไปดูใกล้ ๆ จึงพบว่าเป็นซ่งติ้งเซิงที่นำเกวียนนักโทษมาแห่ประจานไปทั่วเมืองหลินเจียงด้วยตนเองคนที่เมื่อวานยังได้ยินข่าวลือมากมาย บัดนี้ต่างพากันรู้สึกเย็นสันหลังวาบ“ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะ...”“ชู่ว อย่าพูด! เจ้าอยากจะเป็นเหมือนเขาหรืออย่างไร?”ตอนนี้ บรรดาคนที่ชอบพูดจาไร้สาระต่างพากันเงียบกริบทุกคนไม่ใช่คนโง่ ไม่ว่าก่อนหน้านี้ฉินหมิงจะจงใจเล่นงานหลี่เอ้อร์หนิวจริงหรือไม่ ตอนนี้การกระทำของเขาก็ได้ยืนยันเรื่องนั้นแล้วหากยังมีใครกล้าต่อต้านเขาอีก ก็เท่ากับไม่รักชีวิตของตัวเองแล้ว“น่ากลัวจริง ๆ”แม้ว่าผู้คนที่สัญจรไปมาบนถนนจะอยากพูดคุยกันใจจะขาด แต่ก็ไม่กล้าทำเช่นนั้นต่างพากันก้มหน้าแล้วรีบเดินจากไปหลังจากที่ซ่งติ้งเซิงนำตัวหลี่เอ้อร์หนิวเข้าไปในที่ว่าการแล้ว ก็จงใจสั่งให้ลูกน้องเปิดประตูใหญ่ของที่ว่าการให้กว้างขึ้น“อ๊า...!”“อ๊า...!”…ไม่นาน ก็มีเสียงร้องโหยหวนดังออกมาจากข้างในตอนรับประทานอาหารกลางวัน ฉินหมิงก็ได้รับข่าวดีจากซ่งติ้งเซิงและที

  • ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว   บทที่ 263

    “ไปเถอะ ปิดถนน เก็บวัสดุให้เรียบร้อย”ฉินหมิงเอ่ยกับทหารใต้บังคับบัญชาทุกคนพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม“ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ!”ตอนนี้พวกเขาอารมณ์ดีมาก ความโกรธก่อนหน้านี้หายไปหมดสิ้นชาวบ้านเหล่านี้ก่อเรื่องแบบนี้ สมควรแล้วที่ต้องรับผลกรรมไม่นานนัก การตัดสินใจของฉินหมิงก็ถูกส่งไปถึงคฤหาสน์หลังหนึ่งหลี่เอ้อร์หนิวและหลี่เหลียนซานนั่งอยู่ด้วยกัน เมื่อได้ยินการตัดสินใจนี้ ก็พากันตกตะลึง“เขา... เขาทำแบบนี้ได้ยังไง?!”หลี่เอ้อร์หนิวทุบโต๊ะอย่างเกรี้ยวกราด“เป็นเพราะความคิดโง่ ๆ ของเจ้าทั้งนั้น ถนนน่ะ เราจะยอมปล่อยไปไม่ได้เด็ดขาด!”หลี่เหลียนซานถลึงตาใส่หลี่เอ้อร์หนิวหลี่เอ้อร์หนิวก็หงอยไปทันที กับคนอื่นเขาอาจจะโอหังได้ แต่นี่คือพี่เขยของเขา และยังเป็นที่พึ่งของเขาด้วย เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรมาก“พี่เขย พวกเราจะทำยังไงกันดี?”หลี่เหลียนซานก้มหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องหลี่เอ้อร์หนิว“เอาอย่างนี้แล้วกัน เจ้าไปที่อำเภอ เล่าเรื่องความขัดแย้งกับท่านอ๋อง แล้วปล่อยข่าวเรื่องที่เขาไม่ยอมสร้างถนนให้เราออกไป ถึงตอนนั้นก็บอกว่าเป็นเพราะท่านอ๋องใจแคบ เพื่อที่จะแก้แค้นเจ้าโดยเฉ

  • ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว   บทที่ 262

    ฉินหมิงเดินเข้าไปตบไหล่เขาเบา ๆ กล่าวปลอบใจสองสามประโยค แล้วจึงส่งซ่งเถี่ยจู้ออกไปซ่งติ้งเซิงที่อยู่ข้าง ๆ กล่าวว่า“ท่านอ๋อง หลี่เอ้อร์หนิวผู้นี้ช่างเลวทรามเสียจริง สามารถสร้างข่าวลือเกี่ยวกับภรรยาของผู้อื่นได้ น่าขยะแขยงสิ้นดี”“อืม ต้องหาโอกาสกำจัดตัวปัญหานี่ทิ้งเสีย”เดิมทีฉินหมิงก็ไม่คิดจะปล่อยปัจจัยที่ไม่มั่นคงเช่นนี้ไปอยู่แล้วจัดการให้เร็วที่สุดย่อมดีที่สุดพอถึงตอนค่ำ ฉางไป๋ซานที่เขาจัดให้ไปทำธุระก็รีบร้อนวิ่งกลับมาที่โรงทอผ้า“ท่านอ๋อง เกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“เร็วขนาดนี้เชียว?”“พ่ะย่ะค่ะ เจ้าหลี่เอ้อร์หนิวก่อเรื่องเก่งเกินไป หลังจากกลับไปก็ไปหาเจ้าที่ดินในท้องถิ่นที่ชื่อหลี่เหลียนซาน มาขวางทางถนนที่เรากำลังสร้างอยู่ในภูเขา”เรื่องการสร้างถนนดำเนินมาหลายเดือนแล้วกองทัพของฉินหมิงเคลื่อนทัพไปถึง ปูวัสดุลงไปก็เป็นอันเสร็จสิ้นไม่เคยพบเจอกับอุปสรรคใหญ่อันใดมาก่อนอำเภอและหมู่บ้านต่าง ๆ ก็เข้าใจดีว่าการสร้างถนนเป็นประโยชน์ต่อพวกเขาบางครั้งถึงกับมีชาวบ้านในหมู่บ้าน นำน้ำและผลไม้มามอบให้กับเหล่าทหารที่ทำงานโดยเฉพาะ“ไปกันเถอะ”ฉินหมิงตามฉางไป๋ซานมาถึงตีนเขาแห่งห

  • ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว   บทที่ 261

    “ข้าไม่กล้าหรอก”หลี่เอ้อร์หนิวลุกขึ้นยืนอย่างโซซัดโซเซ เตรียมจะจากไปอย่างเงียบ ๆฉางไป๋ซานเดินไปตรงหน้าฉินหมิงแล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า“ท่านอ๋อง หลี่เอ้อร์หนิวไม่ใช่คนดี เดิมทีก็เป็นแค่อันธพาล หากกลับไปแล้วใช้เล่ห์เหลี่ยมอีก เกรงว่าจะกระทบกับเรื่องใหญ่ของเราได้”หากพูดถึงการถอนรากถอนโคน ฉินหมิงไม่เคยทำให้ใครผิดหวังเขาพยักหน้าเล็กน้อย แล้วสั่งฉางไป๋ซานว่า“อืม จัดคนสองสามคนไปจับตาดูเขาไว้”เมื่อเรื่องราวจบลง ซ่งติ้งเซิงก็เดินเข้าไปในฝูงชนแล้วพูดเสียงดังว่า“ทุกคนอย่ามุงกันอยู่เลย! กลับไปเก็บข้าวของ แล้วเตรียมตัวปฏิบัติตามนโยบายใหม่ของโรงทอผ้า หาที่ทำงานใกล้ ๆ บ้านของตัวเองเสีย!”“ไปกันเถอะ ไปกันเถอะ...”ฝูงชนค่อย ๆ สลายตัวไป แต่ซ่งเถี่ยจู้ที่ก่อนหน้านี้มีเรื่องกับหลี่เอ้อร์หนิวกลับยังไม่จากไปจริง ๆ แล้วเขาก็มีรูปร่างแข็งแรงกำยำ ปกติก็ทำตัวเป็นนักเลงอันธพาลแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหลี่เอ้อร์หนิว ก็ยังด้อยกว่าเล็กน้อยเมื่อวานถูกซ้อมจนไม่มีแรงสู้ ทำให้เขารู้สึกเสียหน้ามาก“ทำไมเจ้ายังไม่ไปอีก?”ฉินหมิงเพิ่งสั่งให้ฉางไป๋ซานออกไปทำธุระ พอหันกลับมา เขากับซ่งติ้งเซิงก็เห็นซ่งเถี่ยจ

  • ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว   บทที่ 260

    “ข้าจะทำตามสัญญา มอบเงินหนึ่งพันตำลึงให้เป็นรางวัล และยกเลิกแผนการโยกย้ายคนงานโรงทอผ้า!”เมื่อสิ้นเสียงกล่าว ทุกคนต่างนิ่งอึ้งไปซ่งติ้งเซิงยิ่งตกตะลึงจนพูดไม่ออกฉางไป๋ซานเกาศีรษะพลางกล่าวว่า“ท่านอ๋องเสียสติไปแล้วหรือไร เวลานี้ขอเพียงมีตาย่อมดูออก ว่าการที่โรงทอผ้ามีคนมากเกินไปไม่ใช่เรื่องดี แต่ถึงกระนั้นก็ยังจะยกเลิกแผนการโยกย้ายคนงานอีกหรือ?”ซ่งติ้งเซิงสูดหายใจเข้าลึก เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนกล่าวเสียงเรียบว่า“แม่ทัพฉาง ท่านเข้าใจผิดแล้ว นี่คือวิธีที่ท่านอ๋องจะบดขยี้หลี่เอ้อร์หนิวให้จมดินได้อย่างร้ายกาจที่สุดต่างหาก!”“หมายความว่าอย่างไร?”ฉางไป๋ซานเพิ่งพูดจบก็มีคนผู้หนึ่งถลันกายออกมาจากฝูงชนด้วยใบหน้าที่พันผ้าพันแผล ทุกคนจึงมองไม่เห็นโฉมหน้าที่แท้จริง“หลี่เอ้อร์หนิว เจ้าคนสารเลว เจ้ามียางอายบ้างหรือไม่? เงินหนึ่งพันตำลึงนี่ เจ้ายังมีหน้าจะรับไว้อีกหรือ!?”เมื่อได้ยินเสียง ผู้คนก็จดจำได้ว่าเขาคือผู้ใดย่อมต้องเป็นซ่งเถี่ยจู้ผู้ทะเลาะกับหลี่เอ้อร์หนิวเมื่อวานนี้“ไม่ใช่เรื่องของเจ้าสักหน่อย”หลี่เอ้อร์หนิวกล่าวอย่างเกรี้ยวกราดทั้งที่ในใจขลาดกลัวความจริง เขาใจฝ่อ

  • ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว   บทที่ 259

    “ขวางเขาไว้”ในที่สุด ฉินหมิงก็ทนดูต่อไปไม่ไหว จึงสั่งให้คนเข้าไปหยุดหลี่เอ้อร์หนิวซ่งติ้งเซิงเดินเข้าไปตวาดด้วยความเกรี้ยวกราดว่า“ทำอะไรกันฮะ? พวกเจ้าคิดทำอะไร! อยากเข้าไปอยู่ในคุกกันนักใช่ไหม?”เมื่อได้ยินว่าจะต้องเข้าไปอยู่ในคุก หลี่เอ้อร์หนิวและซ่งเถี่ยจู้ก็สงบลงในที่สุดซ่งเถี่ยจู้เป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาฉินหมิงก่อน จากนั้นจึงโค้งคำนับพร้อมกล่าวว่า“ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่อยากทำงานให้เขาแล้วขอรับ!”ฉินหมิงพยักหน้าเล็กน้อย และหันไปมองหลี่เอ้อร์หนิว“เจ้าเล่าว่าอย่างไร?”“จะไปก็ไปสิ คิดว่าข้าขาดคนอย่างเจ้าไม่ได้รึ?”หลี่เอ้อร์หนิวโบกมืออย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นคนงานในโรงทอผ้าจำนวนมากกำลังชี้ไม้ชี้มือมาที่ตนเอง เขาก็ตะโกนลั่นว่า“พวกเจ้ามองอะไรกันไม่ทราบ? รีบกลับไปทำงานกันได้แล้ว!”ตกเย็น หลังคนงานทำงานเหนื่อยล้ามาทั้งวันก็พากันกลับบ้านหลี่เอ้อร์หนิวซึ่งใบหน้ามีรอยฟกช้ำ กำลังใช้มือที่สั่นเทาเล็กน้อยติดป้ายผลผลิตของตนเองเขาบังเอิญพบฉินหมิงที่เพิ่งคุมงานเสร็จ และกำลังจะออกมาติดป้ายผลผลิตของตนเช่นกันโรงทอผ้าของพวกเขา จะมีการติดป้ายผลผลิตของแต่ละแผนกในช่วงเย็นของทุกวันอย่

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status