9 - ต้องทำเวลา NC

ต้องทำเวลา NC

บทเพลงรักอันแสนเร่าร้อนได้เริ่มขึ้นในทันที หลังจากที่ทั้งคู่ปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ออกทั้งหมดทุกชิ้นแล้ว เพราะต่างต้องรีบทำแข่งกับเวลาที่เร่งรีบ ขืนชักช้ากว่านี้มีหวังคนคงสงสัยกันเป็นแน่

“อ๊ะ เสียว”

เสียงครวญครางร้องของศิรดาดังขึ้นมาเป็นระยะ ตั้งแต่ที่เขานั้นเริ่มขยับสะโพกตอกอัดใส่เธอตั้งแต่คราแรกด้วยจังหวะที่เนิบนาบแล้ว และเริ่มไต่ระดับขึ้นตามมาเรื่อยย ๆ

“เสียวก็ร้องออกมา ปล่อยอารมณ์ไปกับมันแป้ง” เสียงกระเส่าเอ่ยบอกคนใต้ร่างเพื่อให้เธอได้ผ่อนคลายลดความกังวลลงบ้าง เพราะเขารับรู้ได้ว่าเธอกำลังตื่นเต้นมาก รู้สึกถึงสัมผัสจากแรงตอดรัดภายในร่องฉ่ำที่บีบรัดเป็นจังหวะถี่เร็ว

ตับ ตับ ตับ

“อยากขึ้นเองไหม” เขาผ่อนแรงลงเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามเธอออกไป เพราะอยากจะเป็นฝ่ายเอาใจและตามใจเธอบ้าง เขาเองก็ไม่รู้หรอก ว่าเธอนั้นมีความสุขไปด้วยกันกับเขาหรือเปล่า

เธอได้แต่ส่ายหน้าให้เขาเป็นคำตอบ และรีบเร่งให้เขารีบดำเนินบทรักนี้ให้จบลงเร็วไว เพราะว่าเวลานี้ก็ผ่านมาหลายนาทีแล้ว ตั้งแต่ที่เขาสอดใส่เขากลับไม่ยอมเสร็จสมสักที ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจหรือเปล่า

และเธอก็ยังมีความกังวลคิดมากอยู่ตลอด หากเกิดว่ามีใครขึ้นมาบนนี้ อาจรับรู้ได้แน่ว่าเขากับเธอกำลังทำเรื่องน่าอายอะไรกันอยู่

“รีบทำเถอะ จะได้รีบลงไปเดี๋ยวคนจะสงสัยเอานะ”

“ครับ อ๊า...” เขาตอบรับด้วยวาจาที่สุภาพ ก่อนที่จะเริ่มตอกสะโพกอัดใส่เธอไม่ยั้งอีกครั้ง เพราะจะได้รีบปลดปล่อยแล้วรีบลงไป เกรงว่าผู้เป็นพ่อนั้นจะให้คนขึ้นมาตามอีก หากว่ายังไม่เห็นเขาและเธอลงไปสักที

“ไม่ไหวแล้ว” เธอเอาส่ายหน้าไปมา พร้อมกับบอกด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“พร้อมกันนะ”

เขาหลับหูหลับตาสาดแรงใส่เธออย่างบ้าคลั่ง เมื่ออารมณ์เตลิดถึงขีดสุด เสียงหัวเตียงชนกับผนังกั้นห้องดังตึงตังปนเสียงครวญครางของคนทั้งคู่ หากว่ามีคนขึ้นมาในเวลานี้ คงต้องได้รู้กันแน่ว่าที่ห้องนี้กำลังเล่นสงครามบนเตียงกันอยู่

แต่คนหน้ามึนแบบเขาหากได้สนใจอะไรไม่ ไม่สนแล้วว่าจะมีใครมาได้ยินหรือเปล่า เพราะอารมณ์ที่กำลังพุ่งทะยานขึ้นใกล้ถึงจุดสูงสุดในตอนนี้นั้น ไม่มีอะไรมาฉุดรั้งเขาเอาไว้ได้อีกแล้ว

ตับ ตับ ตับ

“อ๊าย...”

“โอ้ว...แป้ง อืมมม”

เมื่อทั้งคู่เสร็จสมอารมณ์หมายพร้อมกัน จึงได้แต่รีบพากันไปเข้าห้องน้ำและชำระร่างกายให้เสร็จสับ ก่อนที่ปกรณ์กิตติ์นั้นจะเป็นคนเปิดประตูห้องน้ำเดินออกมาด้วยร่างกายที่มีเพียงผ้าขนหนูนุ่งไว้อย่างหมิ่นแหม่เพียงผืนเดียว

และเขาก็เดินกลับไปใส่เสื้อผ้าที่ห้องของตัวเองทันที โดยไม่ได้สนใจที่จะเก็บเสื้อผ้าชุดเดิมที่เขาใส่มาก่อนหน้านี้นั้นกลับไปด้วยเลย ถึงแม้จะกระจายอยู่เต็มพื้นห้องก็ตาม

*

*

“ทำไมพึ่งลงมาเอาป่านนี้ ลุงให้ปิ่นขึ้นไปตามเราตั้งนานแล้ว เหนื่อยมากเลยเหรอแป้ง” สุทัศน์ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงทันที ที่เห็นศิรดาเดินลงมา

“มีอะไรกินบ้างครับป้าแก้ว”

ศิรดาที่เดินลงมาแบบเงียบ ๆ กลับไม่ได้ตอบในสิ่งที่สุทัศน์เอ่ยถาม แต่กลับมีเสียงทุ้มของร่างสูงที่เดินลงมาตามหลัง เอ่ยถามแม่บ้านขึ้นมา แล้วเดินผ่านหน้าเธอไปที่โต๊ะอาหารทันที

“ไปกินข้าวพร้อมพี่เขาสิ ลุงเห็นเรายังไม่กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอตั้งแต่กลับมา” สุทัศน์จึงเอ่ยพูดกับเธออีกครั้ง แล้วยังบอกให้เธอไปร่วมโต๊ะอาหารกับลูกชายอีกด้วย เพราะเห็นว่าทั้งคู่ยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่ที่กลับมาถึงแล้ว

“แล้วลุงทัศน์ล่ะจ้ะ” เธอหันมาถามทางสุทัศน์กลับบ้าง

“ลุงเรียบร้อยจนมานั่งให้อาหารย่อยนี่แหละ เดี๋ยวก็จะขึ้นห้องแล้ว” สุทัศน์บอกเธอออกไปตามตรง แล้วหันไปสนใจเอกสารอะไรบางอย่างอยู่ในมือต่อ

“มากินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งไปหรอก ฉันบอกไว้ก่อนนะว่าที่นี่มันไกลจากโรงพยาบาลมาก” ปกรณ์กิตติ์ตะโกนเสียงขึ้นมาพูดกับเธอ เมื่อเห็นว่าศิรดาไม่ยอมเดินตามไปร่วมโต๊ะสักที

“ไปได้แล้ว ขืนให้มันเรียกเป็นครั้งที่สอง เดี๋ยวระเบิดจะลงเอานะแป้ง” สุทัศน์จึงเอ่ยบอกกับเธอ เพราะรู้จักนิสัยลูกชายดี

“ผมได้ยินนะพ่อ” ปกรณ์กิตติ์สวนขึ้นมาทันควัน เมื่อได้ยินในสิ่งที่ผู้เป็นพ่อพูดกับศิรดาว่าเกี่ยวกับเขา

ศิรดาจึงต้องยอมไปนั่งร่วมโต๊ะด้วยกันกับปกรณ์กิตติ์อย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ครั้งนี้ก็เป็นการร่วมโต๊ะอาหารกันเพียงแค่สองคน เพราะสุทัศน์นั้นจัดการตัวเองเรียบร้อยไปก่อนแล้ว

และทุกครั้ง หากว่าเหลือเธอแค่กับปกรณ์กิตติ์ที่ยังไม่ได้รับประทานอาหาร เขาก็มักจะหาข้ออ้างไปทางอื่นตลอด เพื่อไม่อยากมานั่งร่วมโต๊ะเดียวกับเธอ

แต่ครั้งนี้กลับมาแปลกกว่าทุกครั้งเป็นไหน ๆ เพราะปกณ์กิตติ์นั้นเป็นฝ่ายเอ่ยปากเรียกเธอไปร่วมโต๊ะด้วยตัวเอง

“ชักช้า ป้าแก้วตักข้าวให้แป้งด้วยครับ” ทันทีที่ศิรดานั่งลง เขาก็เอ่ยแหนบแนมเธอขึ้นมา แล้วค่อยหันไปบอกกับป้าแม่บ้านอย่างแก้วตา

“ปิ่นล่ะจ้ะป้าแก้ว” ศิรดาถามแก้วตาออกไป เพราะหมู่นี้เธอมักไม่ค่อยได้เห็นหน้าปิ่นมุกเอาเสียเลย

“คงจะอยู่ที่บ้านนั่นแหละ ช่วงนี้มันติดซีรีย์จนเอาแต่อุดอู้ไม่ค่อยออกมาสุงสิงกับใครเลย”

“ตั้งแต่เรียนจบมา เหมือนแป้งกับปิ่นจะเริ่มห่างกันยังไงก็ไม่รู้เนอะ”

“หยุดพร่ำก่อน แล้วก็กินข้าว มันดึกมากจะรบกวนเวลาป้าแก้วเขาเสียเปล่า” ปกรณ์กิตติ์แทรกบทสนทนาขึ้นอย่างกลางคัน

“ป้าไปนอนเถอะ ทีเหลือเดี๋ยวแป้งเก็บเองจ้ะ” ศิรดาจึงหันมาบอกกับแก้วตาให้กลับไปพักผ่อน เพราะเวลานี้ก็หมดหน้าที่ของแม่บ้านแล้ว

“แต่ว่า...”

“กลับไปพักผ่อนเถอะครับป้าแก้ว” ปกรณ์กิตติ์จึงช่วยเอ่ยเสริม เมื่อเห็นว่าแก้วตายังคงไม่ยอมกลับไปพักเสียที

เมื่ออยู่กันตามลำพังเพียงแค่สองคน บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่เข้ามาปกคลุม เพราะศิรดาไม่ยอมพูดหรือตักอะไรใส่จานข้าวตัวเองเลย แม้แต่ใบหน้าเขาเธอก็ยังไม่อยากมอง 

“ทำไมไม่กินข้าว” เขาถามขึ้นมาทันที

“ฉันไม่หิว”

“ไม่หิวก็ต้องกิน...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเข้มที่กดต่ำ พร้อมกับใช้สายตาดุร้ายมองเธอเพื่อเป็นการข่มขู่อย่างน่าเกรงขาม

“เผด็จการ!”

“หึ...” เขาได้แต่แค่นขำออกมาอย่างนึกเอ็นดูเธอ นานวันเข้าเธอก็ยิ่งแต่ทำตัวอ่อนโยนขึ้นมาเรื่อย ๆ ถึงแม้จะมักพูดจาห้วน ๆ ไม่มีหางเสียงก็ตาม แต่เธอจะรู้ตัวบ้างไหม ว่าปฏิกิริยาที่เธอแสดงออกอยู่ในตอนนี้ มันช่างดูน่ารักมีเสน่ห์มากเลยทีเดียว

“ขำอะไร”

ปกรณ์กิตติ์หุบยิ้มฉับไว เมื่อเธอใช้สายตามองมาทางเขาอย่างไม่พอใจ ก่อนที่เขาจะนึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วกระซิบบอกกับเธอ

“คืนนี้ไปห้องฉันนะ”

เคว้ง!!!

ช้อนในมือที่เธอถืออยู่หลุดล่วงลงกระทบกับจานข้าว จนเกิดเป็นเสียงดันขึ้นทันที เมื่อได้ยินประโยคที่เขาพูด

“คุณกิตติ์”

“ฉันไปห้องเธอเองก็ได้ แต่ว่าห้ามล็อคประตูเด็ดขาด ขืนเธอล็อคฉันเข้าไปได้เมื่อไหร่ เธอจะโดนทำโทษข้ามวันข้ามคืนแน่” เขาพูดบอกกับเธออย่างคาดโทษทันที ก่อนที่จะหันมาจัดการกับอาหารตรงหน้าตกเข้าปากเคี้ยวตุยอย่างเอร็ดอร่อย