10 - อย่าบอกนะว่าพึ่งตื่น

อย่าบอกนะว่าพึ่งตื่น

รุ่งเช้า

“คุณกิตติ์ ตื่นได้แล้ว แล้วคุณก็ช่วยปล่อยฉันด้วย มีคนมาเคาะประตู” ศิรดาได้แต่สะกิดบอกคนที่นอนกอดรัดเธอ เมื่อได้ยินคนมาเคาะประตูที่หน้าห้องของเธออยู่หลายครั้ง

“อื้อ...ใครมาเคาะแต่เช้าว่ะ รบกวนเวลาพักผ่อนฉิบหะ...ขอโทษ เดี๋ยวฉันไปดูเอง” เสียงทุ้มครางต่ำของปกรณ์กิตติ์ขานรับ ก่อนที่จะสบถออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อถูกรบกวนการนอน แต่กลับต้องหุบปากฉับเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเผลอพูดจาไม่ดี แล้วรีบขอโทษเธอและถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างสุภาพ แถมยังทำท่าทางกำลังจะลุกขึ้นปดู

“มะ ไม่ได้” แต่ถูกศิรดาข้ามเอาไว้เสียก่อน

“ทำไม?” เขาด้แต่เลิกคิ้วถามเธออย่างงุนงง ไม่เข้าใจว่าเธอนั้นจะห้ามเขาทำไมกัน เพราะทุกทีหากว่ามีคนมาเคาะประตูเขาจะไปเปิดให้ตลอด

“ก็นี้มันเป็นห้องนอนของฉันนะคุณลืมไปแล้วหรือไง ขืนใครมาเห็นว่าคุณมาอยู่ห้องนี้กับฉัน มีหวังความแตกแน่”

“เหอะ” ปกรณ์กิตติ์ได้แต่แค่นขำให้กับตัวเอง ที่ลืมไปเสียสนิทเลยว่าตอนนี้ตัวเองนั้นอยู่ที่ห้องของหญิงสาว ไม่ได้อยู่ที่ห้องของตัวเอง

จากนั้นปกรณ์กิตติ์จึงยอมยกวงแขนของตนที่กอดศิรดาอยู่นั้นออก แล้วเธอก็รีบลุกขึ้นหาเสื้อมาคลุมตัวก่อนจะเดินไปแงมประตูออกเพียงเล็กน้อย เพื่อดูว่าเป็นใครที่มาเคาะประตูห้องเธอตั้งแต่เช้าแบบนี้

“ลุงทัศน์” ศิรดาเบิกตากว้างตกใจแทบจะทำตัวไม่ถูก เมื่อรู้ว่าคนที่เคาะประตูห้อง และยืนอยู่ตอนนี้นั้นเป็นใคร

“ลุงเอง”

“ลุงทัศน์มาเคาะห้องแป้งแต่เช้ามีอะไรหรือเปล่าจ้ะ พอดีแป้งเข้าห้องน้ำเลยไม่ได้ยินว่ามีคนมาเคาะประตู” เธอรวบรวมสติ พยายามทำตัวให้เป็นปกติ ก่อนที่จจะถามสุทัศน์ออกไป

“ไอ้กิตติ์มันมีงานที่ไหนหรือเปล่า” สุทัศน์ถามขึ้นมาทันที

“แป้งก็ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ คุณกิตติ์ไม่ได้บอก” ศิรดาตอบออกไปตามตรง เพราะเธอไม่รับรู้อะไรเกี่ยวกับปกรณ์กิตติ์อยู่แล้ว หากว่าเขาไม่บอกเธอ

“แปลก”

“ทำไมหรือจ้ะ” เธอตัดใจสินใจถามคนตรงหน้าออกไปอย่างนึกแปลกใจเหมือนกัน ว่าทำไมผู้พระคุณถึงมาถามเธอ หรือว่าท่านจะรู้ว่าลูกชายท่านและเธอมีความสัมพันธ์เกินเลยกันแล้ว

“ก็ปกติไอ้กิตติ์มันมักจะไม่ตื่นแต่เช้าถ้าตรงกับเสาร์อาทิตย์ แต่เมื่อกี้นี้ลุงไปดูที่ห้องมันมา ไม่เห็นมันอยู่ เลยนึกแปลกใจว่ามันไปไหนแต่เช้าตรู่ขนาดนี้”

“...” ศิรดาเงียบไม่กล้าที่จะออกความคิดเห็นใด ๆ เพราะกลัวว่าจะเผยพิรุธออกมาแล้วถูกคนตรงหน้าสงสัยเอาได้ เลยต้องแกล้งยกมือขึ้นปิดปากหาวราวกับว่ายังคงง่วงนอนอยู่

“ลุงขอโทษนะ ที่มารบกวนเราแต่เช้าเลย ถ้าอย่างนั้นเราก็ไปนอนต่อเถอะ ดูหน้าเหมือนยังซีด ๆ อยู่เลย”

“คงจจะไม่นอนต่อแล้วจ้ะลุงทัศน์”

ศิรดาจึงปิดประตูไว้คืนเมื่อสุทัศน์จากไปแล้ว เธอเดินมายืนมองคนที่กำลังนอนยิ้มหน้าระรื่นหัวเราะบนที่นอนอย่างนึกโล่งอกที่ไม่ถูกคนเป็นพ่อของเขาจับได้ 

“ฮึ...”

“คุณขำอะไรของคุณ?” เธอยืนกอดอกถามเขาขึ้นมาทันที ที่เขามองหน้าเธอแล้วขำออกมา เหมือนกับว่าตอนนี้กำลังล้อเลียนเธออยู่เสียอย่างนั้นแหละ

“ฉันไม่ได้ขำเธอหรอกน่า ขำพ่อฉันมากกว่า” พูดตอบและนอนลงอย่างสบายใจ โดยไม่สนใจอะไรอีกเลย

“มีเรื่องอะไรน่าขำกัน กลับห้องคุณไปได้แล้วคุณกิตติ์” เธอเอ่ยปากไล่เขาขึ้นมาทันที เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเวลานี้ก็เช้าแล้ว

“ไม่กลับ ไม่ต้องมาไล่ด้วย มานี้เลย...” เขาตีหน้ามึนตอบ พร้อมกับดึงเธอเข้ามาหาตัว และพลิกตัวขึ้นคร่อมเธออย่างไว

“จะทำอะไร”

“มันตื่นแล้ว เธอเป็นคนปลุกมันขึ้นเธอก็ต้องรับผิดชอบสิแป้ง” เขาได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนมองเธอด้วยความปปรารถนา

“รับผิดชอบอะไร เมื่อคืนคุณก็ทำไปแล้ว ตั้งหลายรอบ ปล่อยได้แล้วฉันจะไปอาบน้ำ” เธอรู้ดีว่าเขากำลังสื่อถึงเรื่องอะไร น้ำเสียงสายตาแบบนี้มีแค่เรื่องเดียวเท่านั้นแหละ

“ปล่อยน้ำนี้ก่อน เดี๋ยวค่อยไปอาบพร้อมกัน” พูดแล้วเขาก็ดึงเชือกผูกเสื้อคลุมที่เธอสวมไว้ออกทันทีอย่างไว้

“มะ ไม่ อื้อ...” ยังไม่ทันทีเธอจะได้ห้ามอะไรไว้ทัน เสียงประท้วงของเธอก็ถูกกลืนลงคอคืนทันที เพราะเขาใช้ความไวปิดปากของเธอไว้เสียแล้ว

จากนั้นบทรักก็ได้เริ่มขึ้นทันที โดยที่ศิรดาเองก็ไม่สามารถปฏิเสธธหรือกล้าที่ขัดใจคนเอาแต่ใจแบบปกรณ์กิตติ์ได้เลย เพราะเธอเองก็เผลอตัวไปกับการเล้าโลมของเขาเช่นกัน

*

*

ช่วงสายของวัน

“ไอ้กิตติ์...อย่าบอกนะว่าแกพึ่งตื่น” สุทัศน์ถามขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อเดินเข้ามาภายในบ้านในช่วงสายของวัน หลังจากที่ตัวเขาเองออกไปตรวจดูงานมา กลับเจอลูกชายพึ่งจะลงมาจากบันไดด้วยสภาพที่ใครก็มองออกว่าพึ่งจะตื่นจากการนอน

“ครับ พ่อถามทำไม” ปกรณ์กิตติ์พยักหน้าตอบผู้เป็นออกไปตามตรง แต่ก็ไม่ได้บอกว่าเพราะเหตุใด ที่จริงแล้วเขานั้นตื่นตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว ที่เห็นใบหน้าไม่ค่อยสู้ดีนี้เพราะเพลียจากการหักโหมจับลูกสาวบุญธรรมของท่านกินต่างหากละ

“ฉันแค่นึกแปลกใจ”

“แปลกใจอะไร เสาร์อาทิตย์ผมก็ลงมาเวลานี้ตลอดไหมพ่อ” เพียงแต่ว่าวันนี้นั้นเขาแค่เรทไปกว่าทุกครั้งแค่นั้นเอง

“...” จะไม่ให้คนเป็นพ่อแปลกใจได้อย่างไร ก็เมื่อเช้าไปเคาะแถมยังถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปดู แต่ไม่เห็นเจ้าลูกชายตัวดีอยู่ในห้องเลย แถมที่นอนยังเรียบราวกับว่าไม่ได้ถูกใช้งานเสียอย่างนั้นแหละ

“พ่อมีอะไรหรือเปล่าครับ...”

“ไม่มี...”

“เสียงรถใคร พ่อมีแขกเหรอ”

สองพ่อลูกต่างมองหน้ากันอย่างงุนงงเมื่อได้ยินเสียงรถขับเข้ามาในบริเวณของบ้าน เพราะว่าพวกเขามักไม่เคยนัดหรือใครเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของพวกเขาง่าย ๆ นอกเสียจากญาติสนิทมิตรสหายเท่านั้น และน้อยคนนักที่จะมีคนมาหาถึงที่นี่

“ไม่มี พ่อไม่ได้นัดใครมาหาที่นี่หรอก ว่าแต่แกเถอะ ไปโปรยเสน่ห์ไว้จนสาว ๆ ตามมาถึงที่อีกหรือเปล่า” สุทัศน์ปฏิเสธทันควัน แล้วถามลูกชายกลับด้วยวาจาที่ดูประชดประชัน เพราะเมื่อวานนั้นมีหญิงสาวมาหาลูกชายถึงที่นี่

“โปรยเสน่ห์ที่ไหนกันละพ่อ นาน ๆ ทีได้เข้าเมือง แถมไปแต่ละครั้งก็ไม่เคยได้ไปคนเดียว มีลูกสาวพ่อคอยติดตามไปด้วยตลอด แล้วแบบนี้ผมจะเอาเวลาที่ไหนไปโปรยเสน่ห์ใส่ใครล่ะ”

“ก็แป้งพึ่งจะเรียนจบมากเอง ประสบการณ์อะไรก็ยังไม่มี แกก็ช่วย ๆ สอนงานให้น้องด้วยละกัน เผื่อวันไหนที่น้องมีครอบครัวน้องก็ต้องแยกไปใช้ชีวิตอยู่แล้ว แป้งจะได้ช่วยเหลือตัวเองได้แบบนี้ไม่ดีหรือไง”

“ไม่ดีครับ” เขาสวนขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินผู้เป็นพ่อพูดแบบนี้

“ขี้เกียจจจะเถียงกับแกแล้ว เมื่อก่อนก็ไม่เห็นอยากให้น้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกันเลย พอมาตอนนี้กลับไม่อยากให้น้องไปอยู่ที่อื่นเสียอย่างนั้น นี้แกคิดจะแกล้งน้องไปถึงไหนกัน” ก่อนที่จจะเดินไป ก็ไม่ลืมที่จะเหน็บแหนมลูกชาย

 “ที่พ่อส่งแป้งมาตามติดผม เพื่อที่จะได้เรียนรู้อะไรแล้วแยกตัวออกไปมีครอบครัวอย่างนั้นนะหรือครับ ผมบอกตรงนี้เลยว่าไม่มีทาง ที่ลูกสาวพ่อจะไปมีครอบครัวหรือไปอยู่ที่อื่นได้หรอกครับ” เขาพูดขึ้นทันทีที่บิดานั้นเดินจากไปแล้ว ด้วยความไม่พอใจ