สับสน 3

หมิงเสวี่ยเม้มปาก นางไม่ได้นอนคว่ำตามที่เขาบอก แต่...นางนอนตะแคงหันหลังให้เขา ไป๋จิ้งเหอยิ้มเย็นออกมา เขาเอนกายนอนเคียงข้าง ปลายนิ้วลากไปตามแผ่นหลังเนียน หยุดมือทาบลงที่สะโพกอวบ เขาแอ่นกายท่อนล่างจนตัวตนของเขาถูไถกับสะโพกนั้นและขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว "จำได้หรือไม่...ตอนที่เจ้าตั้งครรภ์ เราก็ทำท่านี้กัน..."

"พ...พูดมากน่ะ...อึ๊ก" ใบหน้างามซุกหมอนนิ่งเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น ขาเรียวถูกยกขึ้นเพื่อให้เขาสอดใส่ได้ถนัดถนี่ ริมฝีปากบางเม้มแน่นเข้าหากันทั้งสองแนบสนิทเป็นหนึ่งเดียว ไป๋จิ้งเหอขยับสะโพกนำ มือเกี่ยวรัดเอวนางไว้แนบแน่นจนนางสัมผัสได้ถึงการเข้าออกที่เกิดขึ้นภายใน

"ตอนนั้นข้ายังสัมผัสได้เลยว่าเด็กๆ กำลังดิ้น" เขากระซิบข้างหูนาง

"แต่ตอนนี้ข้าสัมผัสได้ว่า..." เขาเลื่อนมือไปไว้ที่หน้าท้องนางและออกแรงกดเบาๆ พร้อมกับขยับกายเข้าออก "ตัวข้านั้นกำลังโบยบินในร่างกายเจ้า..."

"อื้อ...หยุดพูดนะ" หมิงเสวี่ยยกแขนกดปากตัวเองไม่ให้ร้องครางอย่างสุขสม...แค่ปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาจนเลยเถิดขนาดนี้ก็น่าอายพอแล้ว ถ้าเกิด...

"อ๊ะ"

แต่จิ้งเหอกลับดึงมือของนางออกพร้อมกับแรงขยับย้ำที่มากขึ้น "ร้องออกมาเถอะ" เขาเม้