Mag-log inShare
สับสน 4
Huling Na-update:
2025-07-07 10:06:02
Pinakabagong kabanata
ตื๊อรักวาณิช แก้ตัว 2
นางหยุดยืนข้างเขาด้วยท่วงท่าสง่างามและส่งยิ้มหวาน มือประสานไว้ด้านหน้าคล้ายคุณหนูจากตระกูลผู้ดี หากทว่า พอเขาตอบนางเสร็จ นางก็ลบรอยยิ้มเหล่านั้น สองมือเปลี่ยนเป็นเท้าสะเอวแทนและพูดด้วยเสียงอันดังว่า"ไป๋จิ้งเหอ! ท่านฟังให้ดี! นับจากวันนี้เป็นต้นไป ข้าจะเป็นสาวใช้ของท่าน และข้าจะเกี้ยวท่านให้สำเร็จให้จงได้!"นางพูดไปหน้าก็เริ่มแดง "หากไม่สำเร็จ ไม่ต้องมาเรียกข้าว่าเสวี่ยเอ๋อร์! เข้าใจหรือไม่?!""..." คราวนี้ท่าทีน้อยใจถูกแทนที่ด้วยความงุนงง จะเกี้ยวเขาอีกครั้งหรือ? นางกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า? "เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้าคิดจะทำอะไร?""ข้าบอกว่าอย่าเรียกข้าเสวี่ยเอ๋อร์ไงเจ้าคะ!" นางเถียง "นายท่าน!"ไป๋จิ้งเหอครุ่นคิด เขาทำสัญญาณมือว่าให้นางรออยู่ตรงนี้ก่อน จากนั้นเขาก็เดินออกไปหน้าห้องและเรียกจื่อหนี่มากระซิบถาม "เจ้าให้นางกินอะไรหนี่เอ๋อร์?""เปล่าเจ้าค่ะ ข้าแค่พูดอะไรกับนางไปสองสามคำ" อีกฝ่ายกระซิบตอบ "นึกไม่ถึงว่าจะได้ผลดีเพียงนี้”"พูดอะไร?" "ก็แค่ บอกให้นางลองคิดว่าหากนางเป็นท่านนางจะทำอย่างไรเท่านั้นเจ้าค่ะ""แค่นี้รึ?""เจ้าค่ะ"จิ้งเหอหันไปมองหมิงเสวี่ยที่ยืนชะเง้อมองเขาอย่างน่ารัก "นา
ตื๊อรักวาณิช แก้ตัว 1
นอกจากความรักทำให้หัวตื้อ ความหิวกลับทำให้นางคิดอะไรไม่ออกอีก หันไปเห็นสำรับอาหารที่ไป๋จิ้งเหอนำมาให้ก็ท้องร้องออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว หลังจากไปหาเขาเสร็จแล้ว นางก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำสิ่งใด ได้แต่ซุกตัวอยู่บนเตียงและครุ่นคิดถึงสิ่งที่นางทำลงไป"เสวี่ยเอ๋อร์" คราวนี้จื่อหนี่เดินมาหานางพร้อมสำรับอีกชุดในมือ "นายท่านบอกว่าให้ข้ามาทานอาหารเป็นเพื่อนเจ้า""ขอบใจนะ หนี่เอ๋อร์" หมิงเสวี่ยยิ้ม"เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้ารักนายท่านหรือไม่?" จื่อหนี่ไม่ตอบคำถามนาง กลับถามนางกลับด้วยคำถามคำถามหนึ่ง"รักสิ...ก็เขาเป็นพ่อของลูก...""ไม่ใช่ หมายถึงในฐานะคนรัก""...รักสิ..." นางตอบเสียงแผ่ว "รักมาก..."จื่อหนี่ถลึงตาใส่หมิงเสวี่ยและวางตะเกียบกับชามข้าวเสียงดังด้วยความโกรธจัด "เจ้ารักเขาแล้วทำเช่นนี้กับเขารึ?! เจ้าโกรธเขาแทบล้มประดาตาย กระทั่งทิ้งลูกไว้ให้เขาเลี้ยง แต่เขาทำทุกอย่างเพื่อเจ้า รักเจ้า ทะนุถนอมเจ้า แต่เจ้าไม่เคยใส่ใจ แต่พอเห็นเขาบาดเจ็บเจียนตายเจ้าก็เกิดจะรู้สึกผิด อยากเปลี่ยนใจกลับมาอยู่กับเขาเช่นนี้น่ะหรือ!" จื่อหนี่พูดจนแทบหายใจไม่ทัน "เจ้าตอบข้ามาสิเสวี่ยเอ๋อร์ ที่เขาทำเพื่อเจ้ามาทั้งหมด ให้เจ้า
ตื๊อรักวาณิช สับสน 4
นางพยายามยืนหลบไม่ให้เกิดเงาพาดผ่านประตู ได้แต่รอฟังว่าจิ้งเหอเจ็บป่วยสิ่งใด"บาดแผลเพิ่งทุเลาไม่นานก็เร่งรุดกลับมาซีหนิง นายท่านช่างไม่ดูตัวเองเอาเสียเลย" เสียงจื่อหนี่ดังแว่วออกมาหัวใจหมิงเสวี่ยกระตุกวูบ บาดแผล? บาดแผลอันใดกัน?"แล้วเจ้าจะให้ทำอย่างไร รอพักฟื้นอย่างเร็วหกเดือน อย่างช้าหนึ่งปีอย่างที่หมอหลวงบอกรึ?!" เสียงเฉี่ยวเหมยโวยตามด้วยเสียงผ้าชุบน้ำ"นายท่านห่วงเสวี่ยเอ๋อร์ยิ่งกว่าตัวเองเสียอีก เจ้าก็รู้ดี""แล้วนางเคยรู้หรือไม่ มีแต่ทำให้นายท่านลำบากใจไม่เว้นแต่ละวัน!" คราวนี้เสียงของจื่อหนี่เจือสะอื้นขึ้นมา "ท่านดูสิ บาดแผลกรีดผ่านหัวใจจนอาการสาหัสเพียงนี้! เพราะใครกัน?! เพราะสัญญากับนางใช่หรือไม่ ฆ่าฉู่หลานเทียนแล้วอย่างไร ตัวเองก็เกือบตายไปพร้อมกันเช่นนี้น่ะหรือ!?""..." คราวนี้ไม่มีคำพูดจากเฉี่ยวเหมยอีก"พวกเจ้า...หยุดพูดเสียที" คราวนี้เป็นเสียงอ่อนแรงของจิ้งเหอที่ดังออกมาหมิงเสวี่ยแข้งขาอ่อนแรง ทรุดลงนั่งพับเพียบกับพื้นด้วยสมองที่ขาวโพลน"ข้าฝังเข็มให้ท่านแล้ว อาการทุเลาลงบ้างหรือไม่เจ้าคะ""ดีขึ้น" เขาตอบ "จื่อหนี่ ข้าวานเจ้าให้นำสำรับไปให้เสวี่ยเอ๋อร์ทีได้หรือไม่?" ทั
ตื๊อรักวาณิช สับสน 3
หมิงเสวี่ยเม้มปาก นางไม่ได้นอนคว่ำตามที่เขาบอก แต่...นางนอนตะแคงหันหลังให้เขา ไป๋จิ้งเหอยิ้มเย็นออกมา เขาเอนกายนอนเคียงข้าง ปลายนิ้วลากไปตามแผ่นหลังเนียน หยุดมือทาบลงที่สะโพกอวบ เขาแอ่นกายท่อนล่างจนตัวตนของเขาถูไถกับสะโพกนั้นและขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว "จำได้หรือไม่...ตอนที่เจ้าตั้งครรภ์ เราก็ทำท่านี้กัน...""พ...พูดมากน่ะ...อึ๊ก" ใบหน้างามซุกหมอนนิ่งเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น ขาเรียวถูกยกขึ้นเพื่อให้เขาสอดใส่ได้ถนัดถนี่ ริมฝีปากบางเม้มแน่นเข้าหากันทั้งสองแนบสนิทเป็นหนึ่งเดียว ไป๋จิ้งเหอขยับสะโพกนำ มือเกี่ยวรัดเอวนางไว้แนบแน่นจนนางสัมผัสได้ถึงการเข้าออกที่เกิดขึ้นภายใน"ตอนนั้นข้ายังสัมผัสได้เลยว่าเด็กๆ กำลังดิ้น" เขากระซิบข้างหูนาง"แต่ตอนนี้ข้าสัมผัสได้ว่า..." เขาเลื่อนมือไปไว้ที่หน้าท้องนางและออกแรงกดเบาๆ พร้อมกับขยับกายเข้าออก "ตัวข้านั้นกำลังโบยบินในร่างกายเจ้า...""อื้อ...หยุดพูดนะ" หมิงเสวี่ยยกแขนกดปากตัวเองไม่ให้ร้องครางอย่างสุขสม...แค่ปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาจนเลยเถิดขนาดนี้ก็น่าอายพอแล้ว ถ้าเกิด..."อ๊ะ"แต่จิ้งเหอกลับดึงมือของนางออกพร้อมกับแรงขยับย้ำที่มากขึ้น "ร้องออกมาเถอะ" เขาเม้
ตื๊อรักวาณิช สับสน 2
"ข้ารู้...ยิ่งเป็นสัญญาที่ให้กับเจ้า ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะทำให้สำเร็จ"หมิงเสวี่ยพยายามสะกดกลั้น...ไม่อยากซาบซึ้งไปกับเขา นาง...ก็แค่ขอให้เขาช่วยก็เท่านั้น ไม่ได้รู้สึกสนิทเสน่หาอันใด ปลายนิ้วนางจิกใส่แผ่นหลังเขาอีกคราเมื่อเขาออกแรงดูดที่อกอวบอย่างแรง หลังบางแอ่นสะท้าน ศีรษะสะบัดเงยไปด้านหลัง เสียงร้องอืออืมดังจากปากไม่ขาดสาย"ห...เหอ...เหอหลาง..." ความรู้สึกเจ็บปวดถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด สองแขนบอบบางกอดเขาเอาไว้ ปลายนิ้วสอดยังเรือนผมของร่างสูงที่เริ่มปล่อยสยายยาวไป๋จิ้งเหอยอมรับว่าตนสะดุ้งเล็กน้อยด้วยไม่คิดว่านางจะเอ่ยคำเรียกนี้เรียกเขา หรือว่านาง...เกิดอารมณ์ขึ้นมาแล้ว?"เสวี่ยเอ๋อร์" เขาผละจากอกนางอีกครั้ง พบว่าใบหน้าขาวนวลแดงเรื่อ ดวงตากลมเริ่มหวานเชื่อม"ท่าน...ท่านมัน..." นางพูดไม่ออก อับอายเหลือประมาณที่เผลอส่งเสียงน่าอายเช่นนั้น"เรามิใช่คนอื่นไกล จะอายไปไย" เขาก้มหน้าลงทำหน้าที่ต่อคล้ายกับสิ่งที่นางทำช่างเป็นเรื่องธรรมดา"แต่ข้าไม่อยาก...ผูกพันกับท่านอีกแล้ว..." นางว่าเสียงสั่น รู้ตัวอีกทีเขาผละใบหน้าออก แล้วอุ้มนางไปไว้ที่เตียง"สายใยระหว่างเราสองคน...ตัดไม่ขาดได้
ตื๊อรักวาณิช สับสน 1
พอถึงห้อง หมิงเสวี่ยรอให้จิ้งเหอเข้าไปก่อน ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงลั่นดาลจากด้านใน เขามองหน้าภรรยาอย่างนึกฉงนยิ่ง "เสวี่ยเอ๋อร์?" "ท่านบอกอยากช่วยเหลือข้ามิใช่หรือ?" นางคลายสาบเสื้อออก ท่าทางเหมือนโจรป่าหมายขืนใจดรุณีน้อย "ข้าก็จะให้ท่านช่วยอย่างไรเล่า"ชายหนุ่มมองนางอย่างพินิจตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า "เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้า..." คราวนี้เขาอ้าปากน้อยๆ เมื่อเห็นนางปลดกระทั่งสายเอี๊ยมลงเผยให้เห็นทรวงอกสล้างที่กำลังแดงก่ำราวกับจะปริแตก "ระหว่างที่อยู่ข้างนอก ศีรษะเจ้ากระแทกกับอะไรมาหรือไม่?""เปล่าเลย ข้าไม่ได้เจ็บที่ศีรษะ แต่เจ็บที่ตรงนี้!" หมิงเสวี่ยเอานิ้วชี้ที่อกตนเองใจ? นางเจ็บปวดหัวใจอยู่หรือ? ไป๋จิ้งเหออดนึกสงสารไม่ได้ “ความแค้นที่เจ้ามีต่อข้า...มันคงมากมายนักสินะ”"ใช่ มันมากมายจนแทบจะทะลักล้นออกมาเลยล่ะ!" นางหูอื้อตาลายด้วยความเจ็บจนจับใจความไม่ได้ เลยหลงนึกว่าเขานึกถึงเรื่องหน้าอกนาง ที่ทะลักทะลายน่ะ มันน้ำนมข้าต่างหาก! "เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน จิ้งเหอ..."เมื่อเห็นน้ำตาของคนรักเขายิ่งรู้สึกใจสลาย จิ้งเหอดึงนางมากอดแนบแน่นจนหมิงเสวี่ยอยากจะกรีดร้อง มารดามันเถอะ! ยิ่งเขากอดนาง
Maaari mong magustuhan
ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ
ฤดูหนาวที่เงียบเหงา10.2K viewsยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
กานเฟย675.0K viewsอ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก
อิ่น เยว่20.9K viewsสามีชาตินี้เราหย่ากันแล้ว
บ้านเขมปัณณ์10.2K viewsโฉมงามตัวร้ายกับอันธพาลใจโฉด
ฉู่เฉียว1.5K viewsลิขิตฟ้าสั่งนางร้าย
หลันหลัน兰蓝202 viewsแฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ)
ไห่ถาง3.3K viewsทะลุมิติมาเป็นหญิงบ้าที่กลายมาเป็นคุณนายตำรวจ 70s
sanvittayam3.3K views
