สูญสิ้น 1

หมิงเสวี่ยลืมตาขึ้นอีกครั้ง รู้สึกได้ถึงใบหน้าอันเปียกชื้นของตนเอง ความฝันนี้ช่างดีงามเหลือใจ พ่อแม่ลูกได้อยู่พร้อมหน้า นางละทิ้งเรื่องในอดีตและได้อยู่กับเขาอย่างมีความสุข

ครอบครัวอบอุ่นที่นางใฝ่ฝันหามาตลอดชีวิต

ไร้พ่อขาดแม่ มีเพียงตัวคนเดียว อยู่ตามลำพังอย่างยากลำบาก ความอบอุ่นคือสิ่งใด อ้อมกอดคือสิ่งใด ไม่เคยได้สัมผัสนางไม่อยากให้ลูกต้องเผชิญฝันร้ายแบบเดียวกับนางเลยแม้แต่น้อยถ้านางอยากเปลี่ยนใจตอนนี้ จะทันหรือไม่?

"ตื่นแล้วหรือ?" ไป๋จิ้งเหอส่งเสียงทักพร้อมกับถาดอาหารในมือหอมกรุ่น ทุกจานมีแต่ของที่นางชอบ

พอเขาเห็นใบหน้าเปียกน้ำตาของนางก็รีบวางถาดอาหารบนโต๊ะและมานั่งข้างนาง

นิ้วยาวปาดรอยน้ำตาบางๆ ริมฝีปากจุมพิตลงกลางกระหม่อม "ร้องไห้ทำไม?"

"ฝันร้ายหรือ?"

"เปล่า ข้าฝันดี" นางยิ้มกว้างเมื่อเห็นเขาไร้รอยแผล "ฝันว่าข้ากับท่าน...แล้วก็ลูก...เรามีชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข"

ไป๋จิ้งเหอหัวเราะเบาๆ "ทำไมตอนนี้เราถึงจะไม่มีความสุขล่ะ ข้ารักเจ้า เจ้ารักข้า เจ้ามีลูกให้ข้า เป็นเรื่องดีเหมือนกันมิใช่หรือ?"

"แต่...แต่ก่อนหน้านั้น..." หมิงเสวี่ยพยายามพูด "เรื่องสัญญาแย่ๆ นั่น...ข้าไม่เอาแล้ว..."