Share

งอนง้อ 5

Author: lianlian
last update Last Updated: 2025-07-10 09:01:07

"ทำเอง? เจ้าไปเอาวัตถุดิบมาจากที่ใดกัน?" เฉี่ยวเหมยมองหมิงเสวี่ยที่แกะห่อเกี๊ยวออก ในห่อนั้นมีเกี๊ยวรูปทรงบิดเบี้ยวไม่สวยนักอัดอยู่ในนั้น

"ข้า..." นางเหลือบมองไป๋จิ้งเหอแล้วรู้สึกเขินๆ "พ่อครัวที่เคยอยู่ที่ชุนสุ่ยทำเกี๊ยวอร่อยมาก ข้าเลยไปขอให้เค้าสอนให้..."

"ไหนๆ มาให้เฉี่ยวเกอเกอชิมหน่อย" เฉี่ยวเหมยหันไปหยิบชามกับตะเกียบที่จื่อหนี่เตรียมไว้รอท่าแล้ว ทำท่าจะคีบเกี๊ยวมากินสักตัว

แต่หมิงเสวี่ยกลับยกห่อเกี๊ยวหนี "ทีแรกข้าตั้งใจว่าหากท่านยอมบอกว่านายท่านชอบทานสิ่งใดข้าจะแบ่งให้ท่านบ้าง แต่ในเมื่อท่านไม่ยอมบอก เช่นนั้นก็อย่ากินเลย"

"น้องสาวใจร้าย..." นางเปลี่ยนไป ไม่ใช่น้องสาวคนดีของเขาแล้ว...เฉี่ยวเหมยเศร้าใจนัก

"แค่บอกมาก็ได้กินแล้ว" นางร่อนเกี๊ยวตัวบางน่ากินไปมาหน้าเฉี่ยวเหมย "บอกมา..."

"ไม่! เจ้านั่นล่ะส่งเกี๊ยวมา!" เขาไม่ขายนายตัวเองเด็ดขาด!

"ถ้าบอกนะ ข้าให้สองตัวเลย!"

"สองตัวจะพอยาไส้อันใดเล่า!"

"งั้นก็อด..."

"ฮึ่ย..."

"สอง...ตัว..." นางเอ่ยยั่วเย้า

"สี่ได้หรือไม่" ไม่ใช่เล่นๆ นะ กลิ่นหอมมากจริงๆ

"...สาม"

"เอาล่ะข้าจะบอก..." เฉี่ยวเหมยพ่ายในที่สุด "ของโปรดของนายท่านคือ..."

"อะแฮ่ม...
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • ตื๊อรักวาณิช   งอนง้อ 6

    "จริงหรือ?" เขาดึงมือมาให้มาที่เก้าอี้ พอเขานั่งแล้วก็ดึงนางมานั่งที่ตัก...เขาอยากเห็นดวงตาของนางชัดๆ ดวงตาของคนที่ไม่ฉายแววลังเลใดๆแววตามุ่งมั่นของนาง ไร้แววลังเลดังที่เขาอยากให้เป็น แต่ยังไม่ถึงเวลาที่เขาจะใจอ่อนหมิงเสวี่ยที่นั่งบนตักเขาก็นั่งอย่างเรียบร้อยราวกับแมวที่เก็บมือเก็บเท้าขณะอยู่บนตักเจ้านาย นางเพียงจ้องตาเขาคล้ายจะบอกให้เขารู้ถึงความในใจ"ที่ผ่านมาท่านรักข้ามาตลอดและไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อข้า ท่านมักคิดถึงความรู้สึกของข้าเสมอ ดังนั้นจากนี้ไป ข้าจะเชื่อทุกสิ่งที่ท่านทำ ว่าท่านจะไม่ทำให้ข้าเสียใจ ข้าขอยืนยันว่าข้าจะรักและไม่ทำให้เจ้าเสียใจอีกเป็นครั้งที่สอง"เขาลูบแก้มนวลขาวของภรรยาตัวน้อย "ขอเพียงต่อแต่นี้เจ้าเชื่อใจข้า""อื้อ...""แล้วยังอยากรู้หรือไม่ว่าข้าไปทำอะไรที่หอเมรัยหอม?""อยากเจ้าค่ะ ท่านไปทำอะไรหรือเจ้าคะ" นางรีบถามก่อนจะหัวเราะแหะๆ "คือ ท่านเคยบอกว่าข้าชอบคิดเอาเอง หากอยากรู้สิ่งใด ให้ถามตามตรง"ไป๋จิ้งเหอพยักหน้า"เช่นนั้น...ข้าถามท่าน ว่าท่านไปทำอะไรที่นั่น""ไปติดต่อการค้า" เขาตอบเรียบๆ"กับนางโลม!?"เขาพยักหน้าอีก "ไม่ได้หรือ?""มันดูแปลกๆ ไม่น่าที่จะ..

  • ตื๊อรักวาณิช   งอนง้อ 5

    "ทำเอง? เจ้าไปเอาวัตถุดิบมาจากที่ใดกัน?" เฉี่ยวเหมยมองหมิงเสวี่ยที่แกะห่อเกี๊ยวออก ในห่อนั้นมีเกี๊ยวรูปทรงบิดเบี้ยวไม่สวยนักอัดอยู่ในนั้น"ข้า..." นางเหลือบมองไป๋จิ้งเหอแล้วรู้สึกเขินๆ "พ่อครัวที่เคยอยู่ที่ชุนสุ่ยทำเกี๊ยวอร่อยมาก ข้าเลยไปขอให้เค้าสอนให้...""ไหนๆ มาให้เฉี่ยวเกอเกอชิมหน่อย" เฉี่ยวเหมยหันไปหยิบชามกับตะเกียบที่จื่อหนี่เตรียมไว้รอท่าแล้ว ทำท่าจะคีบเกี๊ยวมากินสักตัวแต่หมิงเสวี่ยกลับยกห่อเกี๊ยวหนี "ทีแรกข้าตั้งใจว่าหากท่านยอมบอกว่านายท่านชอบทานสิ่งใดข้าจะแบ่งให้ท่านบ้าง แต่ในเมื่อท่านไม่ยอมบอก เช่นนั้นก็อย่ากินเลย""น้องสาวใจร้าย..." นางเปลี่ยนไป ไม่ใช่น้องสาวคนดีของเขาแล้ว...เฉี่ยวเหมยเศร้าใจนัก"แค่บอกมาก็ได้กินแล้ว" นางร่อนเกี๊ยวตัวบางน่ากินไปมาหน้าเฉี่ยวเหมย "บอกมา...""ไม่! เจ้านั่นล่ะส่งเกี๊ยวมา!" เขาไม่ขายนายตัวเองเด็ดขาด!"ถ้าบอกนะ ข้าให้สองตัวเลย!""สองตัวจะพอยาไส้อันใดเล่า!""งั้นก็อด...""ฮึ่ย...""สอง...ตัว..." นางเอ่ยยั่วเย้า"สี่ได้หรือไม่" ไม่ใช่เล่นๆ นะ กลิ่นหอมมากจริงๆ"...สาม""เอาล่ะข้าจะบอก..." เฉี่ยวเหมยพ่ายในที่สุด "ของโปรดของนายท่านคือ...""อะแฮ่ม...

  • ตื๊อรักวาณิช   งอนง้อ 4

    ไป๋จิ้งเหอเดินลากนางออกมาจากหอนางโลมชื่อดังอย่างไม่ยอมปล่อย เขาเห็นนางน้ำตาไหลพรากเช่นนี้ เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าโรคคิดเอาเองของนางนั้นกำเริบอีกแล้ว ร่างสูงแค่นเสียงหึออกมาขณะสะบัดมือปล่อยนางให้เป็นอิสระ "เจ้าไม่เชื่อใจข้าเลยสินะ"นางนิ่งเงียบแต่ยังสะอึกสะอื้นไม่คลาย นางอยากเชื่อเขา อยากเชื่อใจจะขาด แต่ทุกสิ่งทุกอย่างผูกโยงเข้าด้วยกันจนนางไม่อาจคิดเป็นอื่นได้อีก"อยากเชื่อเช่นไร อยากคิดเช่นไร ก็ตามใจเจ้าเถอะ" คราวนี้ไป๋จิ้งเหอกลับไม่คิดจะอธิบายให้นางสบายใจเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังปล่อยให้นางยืนน้ำตาตกอยู่กลางตลาดหมิงเสวี่ยเจ็บปวดหัวใจ มองผู้คนที่เดินขวักไขว่ด้วยความรู้สึกเคว้างคว้าง ไม่รู้จะไปไหน แต่ก็ยังไม่อยากกลับบ้าน...เวลาล่วงเลยจนหัวค่ำแต่หมิงเสวี่ยก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับบ้าน จนเฉี่ยวเหมยเริ่มนั่งไม่ติด"นายท่าน ไปตามหาเสวี่ยเอ๋อร์กันเถอะขอรับ ข้าร้อนใจจะตายอยู่แล้ว" เฉี่ยวเหมยเดินไปเดินมาเป็นหนูติดจั่น "ป่านนี้จะไปอยู่ไหนแล้วก็ไม่รู้"ไป๋จิ้งเหอยังอ่านหนังสือด้วยท่วงท่าใจเย็นเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น "เดี๋ยวนางก็กลับมาเอง""แล้วถ้านางไม่กลับ...""ไม่กลับก็ไม่ต้องกลับมาให้ข้าเห็นหน้

  • ตื๊อรักวาณิช   งอนง้อ 3

    แต่งงาน... เขาเคยขอนางแต่งงาน... และนางปฏิเสธอย่างไม่ไยดี...เพราะอคติ ความโกรธ และทิฐิของนางโดยแท้!เขามีสาวงามมาแทนที่นางนานแล้ว นางจะมีเรี่ยวแรงที่ไหนไปตามจิ้งเหอกลับมา..."เขาคงไม่คิดแต่งพี่หญิงของเจ้าเป็นภรรยาหรอก..." นางเปรยทั้งที่แทบจะกระอักเลือดออกมาอยู่รอมร่อแล้ว"ไม่จริงน่ะ ข้ายังเคยได้ยินพี่หญิงเสี่ยวเหมยบอกว่าจะมีคนมาไถ่ตัวนางออกไป ข้าว่าต้องเป็นคุณชายไป๋คนนี้ล่ะเจ้าค่ะ" สาวน้อยเถียงกลับทันควัน "มิหนำซ้ำ พักนี้คุณชายมักหอบเครื่องหอมกับเครื่องประทินโฉมมาฝากพี่หญิงเสี่ยวเหมย กับพี่หญิงฮวาฮวาเสมอ หากบุรุษไม่พึงใจสตรีเหล่านี้ คงมิมอบของดีเหล่านี้ให้หรอกเจ้าค่ะ"คราวนี้หมิงเสวี่ยกลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกต่อไป เขาทำร้ายจิตใจนางลับหลังขนาดนี้ได้อย่างไรกัน"พี่สาว ท่านเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม?" เด็กสาวรีบปลอบโยน แต่หมิงเสวี่ยกลับยิ่งหลั่งน้ำตาไม่หยุด"เขา...เขาทำเช่นนี้ได้อย่างไร ฮือๆ"สายน้อยรีบเข้ามาลูบหลังอย่างปลอบโยน "พี่สาว ท่านเองก็ทำใจเสียเถอะ สาวใช้อย่างเราก็ได้เป็นแค่เมียบ่าวคอยอุ่นเตียงให้เจ้านายเท่านั้น"หมิงเสวี่ยยิ่งเสียใจหนักเข้าไปอีก เมื่อแผนของนางกลับกลายเป็นการกดตัวเองให้ตก

  • ตื๊อรักวาณิช   งอนง้อ 3

    หนึ่งบุรุษองอาจผ่าเผย หนึ่งสตรีสาวใช้ผู้เดินก้มหน้าตามหลัง ทั้งคู่เดินมาหยุดที่สถานที่คุ้นตาแห่งหนึ่งหมิงเสวี่ยเบิกตากว้าง นางหันมอง เอามือชี้อาคารประดับประดาโคมไฟหลากสีเหล่านั้นและหันกลับมาชี้เจ้านาย "นายท่าน ที่นี่คือหอเมรัยหอม!""ถูกแล้ว" เขายิ้ม พลางกรีดพัดทำท่าราวคุณชายเจ้าสำราญ "ข้ามาพบคนสำคัญที่นี่"ตอนนี้หมิงเสวี่ยเหมือนกับภรรยาที่จับได้ว่าสามีไปเที่ยวหอนางโลมไม่มีผิด "นี่มันหมายความอย่างไร! ท่านอธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ!""ทำไมข้าต้องอธิบายให้สาวใช้ฟัง?" ไป๋จิ้งเหอทำหน้าซื่อ "ภรรยาไม่รักข้า ข้าจะมาหาความสำราญบ้างมิได้หรือ?""ข้า!.." หมิงเสวี่ยจะอ้าปากเถียงแต่เมื่อนึกได้ว่าตัวเองก็อยู่ในสถานะสาวใช้ ไม่มีสิทธิ์แบบนั้น จึงได้แต่ถึงก่นด่าที่ตัวเองติดบ่วงแร้วที่สร้างขึ้นมาเสียแล้วไป๋จิ้งเหอเห็นนางอ้ำอึ้ง ก็ไม่สนใจ เดินผึ่งผายเข้าไปเจอกับแม่เล้าจูเหมยเหนียงเห็นเขาก็รีบออกมาต้อนรับขับสู้"มาแล้วหรือเจ้าคะคุณชาย สาวๆ กำลังรอท่านอยู่เลยเจ้าค่ะ!""ส...สาวๆ" หมิงเสวี่ยพึมพำ นี่สามีนางกะตายคาอกเหล่านางโลมน่าตายพวกนี้ใช่หรือไม่! ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกน้อยใจจนอยากร้องไห้ไหนจะนางแม่เล้าที่พูดราวกับว

  • ตื๊อรักวาณิช   งอนง้อ 2

    หมิงเสวี่ยยอมหุบปากตัวเองในที่สุด ตอนนี้นางคิดไม่ออกแล้วว่าสตริที่เขาจะไปพบนั้นเป็นใคร มีแต่ต้องให้เขาเป็นผู้พาไปเท่านั้น เห็นท่าทีเขาเช่นนี้ นางกล้ายอมรับโดยไม่อายว่านางไม่ชอบที่เขาพูดถึงสตรีอื่นต่อหน้านางเลย งอนนางไม่เท่าไร ก็รีบแจ้นไปหาสตรีอื่นเสียแล้ว!นางคิดไปเดินไป รู้ตัวอีกทีก็มาหยุดอยู่หน้าร้านขายเครื่องหยกเสียแล้ว"เจ้าคิดว่ากำไลหยกเป็นอย่างไร?" เขาเอ่ยถาม พลางหยิบกำไลหยกสีเขียวเข้มเนื้อดีวงหนึ่ง มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นหยกน้ำดี"ก็...สวยดีเจ้าค่ะ""เจ้ายังไม่หันมามองเลยนะ" เขาถามเรียบๆ "เห็นว่าเจ้าเป็นสตรีน่าจะรู้ใจสตรีด้วยกันก็เลยพามา…น่าผิดหวังจริงๆ""ข้าน้อยเป็นแค่สาวใช้บ้านนอกเจ้าค่ะ" นางว่าประชด "จะให้มีความรู้เรื่องมารยาทหรือการเข้าสังคมอันดีนั้น คงจะมิได้""อย่างนั้นรึ...""เกิดมาก็มิเคยได้คบค้าคุณหนูในห้องหอ มิอาจเดาได้หรอกเจ้าค่ะว่าพวกนางจะชอบหรือไม่!""แล้วถ้าเป็นเจ้า..." เขายกมือบางเทียบกับกำไลหยกขาว "เจ้าชอบกำไลนี้หรือไม่?"นางมองเพียงแว่บเดียวแล้วบุ้ยปากงอนๆ "ไม่ชอบเจ้าค่ะ""เช่นนั้นข้าจะเอาอันนี้"หมิงเสวี่ยได้ยินเช่นนั้นก็โกรธจนอยากกระทืบเท้า รู้ทั้งรู้ว่านางไ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status