MasukShare
บทที่ 16 - เด็กดีของแด๊ดดี้
Terakhir Diperbarui:
2025-06-06 12:36:57เดมี่ถูกอุ้มเข้ามาในห้องนอนใหญ่ของบุรินทร์โดยที่ริมฝีปากทั้งสองยังคงดูดดื่มเกี่ยวพันรวมกันเป็นหนึ่ง
บุรินทร์กอดรัดฟัดเหวี่ยง รั้งหญิงสาวประชิดแนบแน่นจนมาถึงเตียงนอนแล้ววางเธอลงอย่างเบามือ
มาเฟียหนุ่มหยัดตัวลุกขึ้นเต็มความสูง ทอดสายตายมองเรือนร่างอวบอั๋นของเดมี่ที่อยู่ในชุดนักศึกษา
“ยกขาขึ้น”
หญิงสาวทำตามคำสั่ง ก่อนเพนตี้สีชมพูพาสเทลที่สวมใส่จะถูกเขาถอดออกไปอย่างง่ายดาย
“จำได้ไหมว่าคืนนั้น ฉันแตกใส่เธอไปกี่ครั้ง”
“…..” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ส่ายหน้าปฏิเสธไปมาหลุบสายตาต่ำไม่กล้ามอง
“งั้นคืนนี้ก็จำให้ขึ้นใจ ถ้าครั้งหน้าฉันถามแล้วตอบไม่ได้ เธอเจ็บหนักแน่”
“…..” หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ นั่งมองชายหนุ่มที่กำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างอ้อยอิ่ง
เพียงแค่คิดว่าต้องโดนกระทำเหมือนคืนนั้น ร่างกายของเธอก็สั่นเกร็งอย่างควบคุมไม่ได้
“ช่วยใจดีกับมี่หน่อยได้มั้ย” ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมอง ดึงคอเสื้อคนตัวสูงลงมาจูบเบาๆ พลางใช้ใบหน้าถูไปกับฝ่ามือหนาอย่างออดอ้อน
“จะพยายาม” เขาตอบแบบส่งๆ ล้วงหยิบถุงยางที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาสวมใส่ จับท่อนใหญ่ลำใหญ่ถูไถไปยังช่องทางรักย้ำๆ เพื่อให้หญิงสาวได้ปรับตัว
“ไม่ถอดชุดให้มี่เหรอคะ”
“ไม่ต้องถอด ฉันอยากxxxเธอคาชุดนี้” สิ้นประโยคนั้น มือสากเอื้อมหยิบเงินสดปึกหนาออกจากตู้เซฟก่อนจะโยนใส่หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียง “อยากได้มากเท่าไหร่ก็ตามใจ”
เดมี่มองเงินนับแสนนับล้านที่ตกกระจายอยู่ทั่วพื้นห้องนอน แต่นั้นไม่น่าตกใจเท่าเห็นอาวุธสงครามหลายชนิดที่ถูกซ่อนอยู่ด้านใน
“หรือถ้าต้องการมากกว่านี้ก็หยิบเอาเอง รหัสตู้เซฟคือวันเดือนปีเกิดของเธอ”
หญิงสาวยกมือขึ้นลูบหน้าเบาๆ เพื่อดึงสติ ไม่คิดว่าบุรินทร์จะไว้ใจคนนอกอย่างเธอมากขนาดนี้ มากจนยอมบอกรหัสตู้เซฟที่มีมูลค่ามหาศาล
นอกจากลูกน้องคนสนิทอย่างไอ้ครามและเดมี่ก็ยังไม่เคยมีใครได้ล่วงล้ำเข้ามาในห้องนี้ถ้าไม่ได้รับอนุญาต
“ไม่กลัวมี่ขโมยของแด๊ดดี้เหรอคะ”
“มันเป็นของเธออยู่แล้ว”
“อื้อ…” เสียงหวานกลืนหลบหาย เมื่อถูกร่างสูงประชิดตัวในเวลาต่อมา
“แค่ฉันบอกว่าจะเอาก็ปล่อยน้ำออกมาเยอะขนาดนี้เลยเหรอ” กระตุกยิ้มเย้ยหยันก้มมองน้ำล่อลื่นสีใสที่ไหลทะลักออกจากช่องทางรักสีหวาน
“…..”
“คงอยากให้ฉันใส่เข้าไปแล้วใช่ไหม”
“…..” ใบหน้าจิ้มลิ้มเห่อร้อน พวงแก้มนวลค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อรู้สึกได้ถึงแก่นกายลำใหญ่ที่ค่อยๆ สอดใส่เข้า
ปัก! มาเฟียหนุ่มจับขาขาวอ้าออกกว้าง ก่อนจะส่งแรงอัดกระแทกจนเรือนร่างของเธอสั่นคลอน
“ดะ…แด๊ดดี้เอาเข้ามาลึกเกินไป มี่จุกหมดแล้ว” ริมฝีปากเล็กสั่นระริก ยกมือขึ้นกุมท้องไว้แบบหลวมๆ เงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่กลางหว่างขา
“หายโกรธหรือยัง ถ้ายังไม่หายฉันจะได้xxxเธอทั้งคืน”
ใบหน้าคมคายโน้มเข้าหาบดขยี้จูบที่ริมฝีปากอิ่มสวยอย่างเร่าร้อน เกร็งเรียวลิ้นค้างไว้เพื่อให้หญิงสาวได้ดูดดึงกลืนกินน้ำลายของเขา
ปัก! ปัก! แก่นกายใหญ่ค่อยๆ ขยับเข้าออกอย่างเนิบนาบสลับกับรัวเร็วตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน แค่ได้ยินเสียงหวานร้องคราง เขาก็อยากอัดกระแทกเข้าไปจนสุดลำ
“แด๊ดดี้…มี่ไม่ไหวแล้ว” เดมี่ปรือดวงตาคู่สวยขึ้นมอง ความเจ็บปวดผสมความเสียวซ่านทำเอาเธอถึงกลับร้องครวญครางไม่เป็นภาษา
“มันจะแตกหรืออะไร” คำพูดหยาบโลนที่ใช้ถาม ทำเอาหญิงสาวถึงกลับไปต่อไม่ถูก “ไหนลองช่วยตัวเองให้ดูหน่อย”
“…..”
“ทำต่อหน้าผัวจะอายอะไร…หรือต้องให้สอนว่าช่วยตัวเองเขาทำกันยังไง”
“มี่อยากให้แด๊ดดี้ทำ” ยกแขนโอบลำคอหนาไว้แน่น หอมแก้มชายหนุ่มซ้ำๆ ราวกับขอความเห็นใจ
“รักฉันบ้างหรือยัง” ยกมือประคองใบหน้าแสนหวานให้หันกลับมาสบตา ถึงแม้จะรู้คำตอบที่ผิดหวังอยู่ในใจแต่ก็ยังอยากได้ยินจากปากเธอ
“…..”
“ไม่รักตอนนี้ไม่เป็นไร แต่ฉันจะทำแบบนี้ จะเอาเธอทุกวัน จนกว่าเธอจะรัก”
“อื้อ…แด๊ดดี้ปล่อยในเหรอ” กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่น้ำขาวขุ่นไหลย้อนกลับออกมาจากช่องทางรัก
เดมี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาถอดถุงยางออกตั้งแต่ตอนไหน!
…
วันต่อมา
-ร้านอาหาร-
“พี่ชายแกใจดีสุดๆ ไปเลย เลี้ยงข้าวพวกฉันไม่พอ แถมยังใจป๋าปิดทั้งร้านอีก” เทียนหอมออกอาการดีใจยกใหญ่ วาดสายตามองไปบริเวณโดยรอบร้านอาหารหรูอย่างตื่นเต้น
“เฮียไม่ชอบคนเยอะน่ะ” เป็นเพราะบุรินทร์บอกว่าอยากทำความรู้จักกับเพื่อนสนิทของเธอจึงนัดหมายให้มาเจอกัน
แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะยอมลงทุนเสียเงินมากมายถึงขั้นปิดร้านเป็นส่วนตัวขนาดนี้
ไม่ใช่แค่เรื่องนี้ แต่อะไรที่เกี่ยวกับเธอเขามักจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่เสมอ
“คงรวยสุดๆ ไปเลยใช่มั้ยถึงทำแบบนี้ได้” ใช่ร้านธรรมดาที่ไหน ได้รางวัลการันตีจากมิชลินถึงห้าปีซ้อน นอกจากมีเงินมากบารมีก็ต้องมีมากด้วยเช่นกัน “แล้วพี่ชายแกอยู่ไหน พวกฉันอยากขอบคุณเขา”
“นั่นไงเฮียเฟย มาพอดีเลย” เดมี่ยิ้มกว้างอย่างดีใจหลังจากที่นั่งรอมานานร่วมชั่วโมง
“รอนานไหม พอดีที่โกดังมีปัญหาฉันต้องอยู่เคลียร์เอง” บุรินทร์เดินตรงมาทางที่เดมี่นั่งอยู่ ก่อนจะจูบลงบนหน้าผากของเธอเบาๆ เพื่อเป็นการทักทาย โดยไม่สนสายตาของคนรอบข้างที่มองอยู่
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งนั่งประจำอยู่ที่หัวโต๊ะพร้อมกับลูกน้องคนสนิทที่คอยเดินตามอย่างเช่นทุกครั้ง
“ไม่นานค่ะ มี่รอได้”
“ผู้ชายคนนี้เป็นใคร คือพี่ชายแกเหรอ” เชอลีนกระซิบถามด้วยความอยากรู้
ความหล่อของบุรินทร์กระแทกเข้าเบ้าตาเต็มๆ ทำเอาพวกเธอถึงกลับหยุดชะงัก คิ้วหนาเข้มรับกับดวงตาเฉี่ยว ดวงตาเฉี่ยวรับกับสันจมูกโด่งคม ริมฝีปากออกไปทางคล้ำนิดๆ แต่ทุกอย่างกลับดูลงตัวอย่างน่าเหลือเชื่อ
เขาแต่งตัวเข้าขั้นเนี๊ยบจัด กลิ่นน้ำหอมราคาแพงลอยฟุ้งมาแต่ไกล ตั้งแต่หัวจรดเท้าประดับไปด้วยของแบรนด์เนมราคาแพงทั้งหมด
รอยบากแผลเป็นบนใบหน้าไม่สามารถทำให้ความหล่อลดน้อยลงไปเลยสักนิด
“ใช่…เฮียเฟยเอง”
“คุณพระช่วย…พี่ชายแกทรงอย่างกับมาเฟียเหมือนที่ฉันเคยเห็นในหนังเลย” เชอลีนปิดปากบอกเพื่อนสาวที่นั่งข้างอย่างตื่นเต้น
ถึงแม้จะไม่เคยพูดคุยกัน แต่ก็รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตเยือกเย็นจากผู้ชายคนนี้
“เคยได้เห็นตัวจริงก็วันนี้ หล่อสูงยาวสเปกฉันสุดๆ” เทียนหอมออกความเห็นต่าง ก่อนจะนั่งจ้องคนที่มาใหม่ “สวัสดีค่ะ หนูชื่อเทียนหอมนะ เป็นเพื่อนของเดมี่”
“…..”
“ส่วนหนูชื่อเชอลีน เป็นเพื่อนเดมี่เหมือนกัน”
มาเฟียหนุ่มไม่ได้ให้ความสนใจ เพราะเอาแต่มองเดมี่แบบไม่ละสายตา
“เดมี่เคยเล่าเรื่องของเฮียให้พวกเราฟังบ่อยๆ ไม่คิดว่าจะมีพี่ชายใจดีขนาดนี้”
“พี่ชาย?” คิ้วหนาเข้มขมวดปมเข้าหากันหลังจากได้ยินประโยคแสลงหู
เขาเพิ่งแตกใส่เธอมาตลอดทั้งคืนทำไมถึงได้เป็นได้แค่พี่ชาย
“ใช่ค่ะ…เดมี่บอกว่าเฮียเฟยเป็นพี่ชายที่ใจดีมาก ถ้าอยากได้อะไรตามใจทุกอย่าง” เชอรีนออกความเห็น โดยไม่ทันสังเกตถึงสีหน้าของเพื่อนสาวคนสนิท
“ยังไม่ได้บอกความจริงกับเพื่อนอีกเหรอ” ใบหน้าคมเข้มเหลือบสายตามองเพียงนิด แต่เดมี่กลับรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป
“เฮียเฟย…”
“เฮีย?” เลิกคิ้วขึ้นถาม หยิบผ้าผืนเล็กที่วางอยู่ขึ้นมาเช็ดปากอย่างละละเมียดละไม “แต่ตอนที่เอากันเธอเรียกฉันแด๊ดดี้นะ”
“…..”
“จะบอกเพื่อนเองหรือจะให้ฉันเป็นคนบอก”
“…..” เดมี่หันซ้ายมองความด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก บุรินทร์จงใจพูดเสียงดังเพื่อให้เพื่อนของเธอได้ยิน
“จะ…จริงเหรอไอ้มี่ แกกับเฮียเฟย…”
พอได้รู้ความจริงถึงกลับอ้าปากค้าง เพราะที่ผ่านมาคิดว่าบุรินทร์คือพี่ชายของเดมี่ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นพี่น้องท้องชนกันแบบนี้
“สนิทกับเดมี่มากไหม” มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามถึงประเด็นที่อยากรู้
“สนิทมากค่ะ เราสามคนชอบไหนมาไหนด้วยกันตลอด” เทียนหอมตอบกลับ
“ฉันขอเบอร์ไว้ติดต่อหน่อยสิ”
“จะเอาเบอร์เพื่อนมี่ไปทำอะไร”
มาเฟียหนุ่มยกยิ้มมุมปากให้กับคำถามแสนซื่อ เอื้อมปลายนิ้วเรียวเข้าไปลูบไล้ที่ริมฝีปากอวบอิ่ม ก่อนจะกดท้ายทอยบอบบางเข้าหาแล้วจูบเบาๆ “เผื่อเวลาเด็กดีเล่นซนหนีไปอยู่กับใคร แด๊ดดี้จะได้ตามไปจัดการพวกมันทีละคน”
“…..”
“ฉันจะออกไปสูบบุหรี่ เชิญพวกเธอคุยกันตามสบาย”
Bab terbaru
ถ้ายังรักได้โปรดหยุดร้าย ตอนพิเศษ 5 – จุดสุดท้ายของชีวิต
โรงพยาบาล “น้องจิ๋วมาแล้ว” “ไหนๆ ขอดูบ้าง” “ทำไมน้องไม่ลืมตา” “ตัวนิ่มมากเลย ลองจับดูสิ” เสียงบทสนทนาของพวกเด็กน้อยกำลังพูดคุยกันอย่างไร้เดียงสา ยืนล้อมวงจ้องมองสมาชิกใหม่ที่เพิ่งลืมตาดูโลกได้เพียงไม่กี่วัน “ตัวเป็นอะไร ทำไมไม่มาดูน้องคนใหม่” ฟรานเดินเข้าไปถามแฝดน้องที่เอาแต่นั่งกอดอกทำหน้าบึ้งตึงไม่ยอมพูดจา “เบื่อ! เค้าไม่อยากได้น้องผู้ชาย เค้าอยากมีน้องผู้หญิง” เด็กชายบ่นพึมพำพลางเบือนหน้าหันหนี “ผู้ชายก็ดีนะ ตัวจะได้ไม่เหงา จะได้มีเพื่อนเล่นไง” “เล่นแต่ฟุตบอลกับปั่นจักรยานจนเบื่อแล้ว อยากเล่นอย่างอื่นบ้าง” “แล้วอย่างอื่นที่แฝดว่ามันคืออะไร อยากเล่นขายของหรือเล่นตุ๊กตาเหรอ” ใบหน้าน้อยๆ ของฟรานเอียงคอมองน้องชายฝาแฝดอย่างไม่เข้าใจ “เพราะหม่ามี๊เลือกน้องให้เราไม่ได้” “แล้วทำไมแด๊ดดี้ถึงมีแต่ลูกผู้ชาย ทำไมถึงไม่มีลูกผู้หญิงบ้าง” เด็กชายตัดพ้อทำสีหน้าเศร้า ถ้ามีน้องผู้ชายเพิ่มขึ้นมาอีกคนคงได้ปวดหัวกว่าเดิม “เพร
ถ้ายังรักได้โปรดหยุดร้าย ตอนพิเศษ 4 ไม่ได้เป็นตุ๊ด
หลายเดือนผ่านไป “อาการของคุณฟาเรนดีขึ้นมากเลยค่ะ วันนี้ทำกายภาพได้หลายอย่างเลย” เดมี่ยิ้มกว้างพร้อมกับหัวใจที่พองโตหลังจากได้ยินข่าวดีจากพยาบาลที่ดูแลลูกชาย ตั้งแต่ได้รับตัวยาชนิดใหม่จากบุรินทร์ อาการของฟาเรนก็เริ่มดีขึ้นตามลำดับ จากกล้ามเนื้อที่เคยอ่อนแรงค่อยๆ ขยับได้มากขึ้น กลายเป็นช่วยเหลือตัวเองได้ดีและเดินเองได้ในที่สุด “ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยดูแลฟาเรนให้เป็นอย่างดี” “คุณฟาเรนใจสู้มากค่ะ อีกไม่นานคงวิ่งเล่นกับพวกพี่ๆ ได้อย่างแน่นอน” “มี่รักแด๊ดดี้นะ รักที่สุดในโลก” หญิงสาวเดินเข้าไปกอดชายหนุ่มไว้แน่นแทนคำขอบคุณ ใบหน้าจิ้มลิ้มซบลงบนแผงอกแกร่งอย่างออดอ้อน “อะไรของเธอ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นมองการกระทำเหล่านั้น ถึงแม้จะดูเหมือนไม่ค่อยใส่ใจแต่หัวใจของเขายังคงเต้นแรงกับผู้หญิงคนนี้อยู่ตลอด ต่อให้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน มันก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมเสมอมา “เพราะมีแด๊ดดี้ ฟาเรนถึงมีอาการดีขึ้นในทุกวัน ถ้าไม่ได้แด๊ดดี้ช่วยดูแล ลูกคงแย่แน่เลยค่ะ” บุรินทร์อ
ถ้ายังรักได้โปรดหยุดร้าย ตอนพิเศษ 3 หลานน้อยน่ารัก
“ฟาเรน!” เด็กชายหันไปตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย ไปหน้าน้อยๆ เอียงคอมองด้วยความสงสัยเมื่อเห็นพี่สาววิ่งเข้ามากอด ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าบอกว่าปู่จะพาไปเที่ยวต่างประเทศ “ไหนบอกว่าปู่จะพาไปเล่นสกีที่ญี่ปุ่นไง” “ไม่อยากไปแล้ว เอาไว้ให้ฟาเรนหายป่วย พวกเราค่อยไปด้วยกัน” ฟรานโผกอดน้องชายที่นั่งอยู่บนรถเข็นวิลแชร์ด้วยความคิด เด็กหญิงไม่ได้คิดเสียใจหรือเสียดายเลยสักนิด พวกเขาสามคนตกลงกันแล้วว่าจะไม่ขอไปเที่ยวถ้าเกิดไม่มีฟาเรน หรือถ้าจะไปก็ต้องไปพร้อมกัน “ไปวิ่งเล่นกัน แด๊ดดี้ทำสนามเด็กเล่นให้พวกเราอันใหม่ใหญ่เบ้อเริ่มเลย” “แต่แด๊ดดี้ไม่ให้ออกจากบ้านนะ เดี๋ยวไม่สบาย” ฟาเรนพูดเสียงเบา สีหน้าดูซึมลงอย่างน่าสงสาร เขารู้ตัวเองเสมอว่าไม่ใช่เด็กปกติเหมือนคนทั่วไป “ตอนนี้แด๊ดดี้ไม่อยู่ ทางสะดวกแล้วนะ อยากไปไหม” “ยะ…อยากไป” พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะวาดสายตาหันซ้ายมองขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ “งั้นก็รีบขี่หลังพี่เลย” “จะไม่โดนแด๊ดดี้ตีใช่ไหม”
ถ้ายังรักได้โปรดหยุดร้าย ตอนพิเศษ 2 สาเหตุของการป่วย
“ทำอะไรอยู่ตัวเล็ก” “ก่อประสาททรายอยู่ครับ” ฟาเรนเด็กชายวัยห้าขวบหันไปตอบผู้เป็นพ่อ ก่อนจะหันกลับมาสนใจสิ่งตรงหน้าดังเดิม “เล่นคนเดียวเหงาไหม” บุรินทร์ยืนมองลูกน้อยที่นั่งเล่นอยู่ไม่ไกล ข้างกายของฟาเรนมีรถเข็นวิลแชร์ประตำแหน่งและพยาบาลพิเศษมากถึงสามคนคอยประคบประหงมอยู่ไม่ห่าง ถึงแม้ว่าฟาเรนจะมีอายุห้าขวบ แต่น้ำหนักและสัดส่วนค่อนข้างตกเกณฑ์ต่ำกว่าเด็กปกติทั่วไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนเป็นผลข้างเคียงมาจากการคลอดก่อนกำหนด “หนูอยากมีเพื่อน” เด็กชายบอกผ่านน้ำเสียงเศร้าสร้อยท่าทางซึมลงจนสังเกตได้ ตั้งแต่จำความได้ เขาถูกเลี้ยงดูแตกต่างจากเด็กทั่วไป ในขณะที่พวกพี่ได้วิ่งเล่นแต่ฟาเรนทำได้แค่นั่งมองอยู่ในห้องพักปลอดเชื้อต้องให้ยาทุกสี่ชั่วโมง “อย่านั่งตากแดดนาน เดี๋ยวไม่สบาย” “คุณปู่ไม่รักฟาเรนเหรอครับแด๊ดดี้ ทำไมถึงไม่พาหนูไปเที่ยวด้วย” คำถามของลูกชายทำเอามาเฟียหนุ่มหยุดชะงักนิ่งไป หัวอกคนเป็นพ่อสั่นไหวค่อยๆ ย่อตัวนั่งลงข้าง
ถ้ายังรักได้โปรดหยุดร้าย ตอนพิเศษ 1 – ยอมจำนน
“แฟรงก์มา!”เด็กน้อยที่นั่งอยู่ต่างหันขวับกันอย่างพร้อมเพรียง ใบหน้าน้อยๆ ของหลานฉีกยิ้มกว้างเมื่อมองเห็นปู่ที่เดินเข้ามาหลังจากที่ไม่ได้เจอหน้ากันหลายเดือน“แฟรงก์…แฟรงก์!” เด็กหญิงตะโกนเรียกซ้ำๆ กระโดดโลดเต้นดีใจรีบวิ่งเข้าไปกอดด้วยความคิดถึงวันนี้ในมือปู่มีขนมแถมยังหิ้วของเล่นมาฝากหลานเยอะแยะ ตามใจกว่าแด๊ดดี้และหม่ามี๊ก็คงจะเป็นผู้ชายคนนี้“บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกปู่ ข้าไม่ใช่เพื่อนเล่นของพวกเอ็งนะ” คนเป็นปู่ถอนหายใจมองหน้าไอ้พวกเด็กฝรั่งที่ไม่มีพ่อแม่คอยสั่งสอนแต่ได้พอสบสายตาอันไร้เดียงสาเหล่านั้น หัวใจแกร่งก็ยอมโอนอ่อนให้โดยดี“ปู่คืออะไร” ฟาโรห์ตัวป่วนเอียงคอถามอย่างสงสัย“คือพ่อของพ่อไง”“แล้วพ่อคือใคร” พอได้ยินแบบนั้นยิ่งทำให้งงไปกันใหญ่“พ่อก็คือแด๊ดดี้ไง ภาษาไทยเขาเรียกว่าพ่อ”“เข้าใจแล้ว”“เดี๋ยวนี้ลืมกันแล้วสิ ทำไมพวกเอ็งถึงไม่ไปหาปู่บ้างเลย” บุรินทร์ภัทรแสร้งทำท่าทางตัดพ้อน้อยใจ อยู่ที่บ้านก็เอาแต่ชะเง้อคอคอยมองทางหลานน้อยอยู่ทุกวัน“ไม่ได้ลืมสักหน่อย แต่แด๊ดดี้ไม่ให้ไป” เด็กหญิงพูดแทรกน้ำเสียงเจื้อยแจ้วแต่สีหน้ากลับดูซึมลงอย่างเห็นได้ชัด“อยู่แต่บ้านไม่ได้ออกไปเที่ย
ถ้ายังรักได้โปรดหยุดร้าย บทที่ 70 บทสรุปของความรัก THE END
ห้างสรรพสินค้า“อ้าปากสิ เดี๋ยวฉันป้อน” มาเฟียหนุ่มบรรจงตักไอศกรีมคำโตจ่อไปที่ริมฝีปากเล็ก“…..” เดมี่ส่ายหน้าปฏิเสธ เธอเอาแต่คิดถึงลูกน้อยจนไม่เป็นอันทำอะไร“ไหนเคยบอกว่าอยากกินไอติม ก็พามาแล้วยังจะต้องการอะไรอีก”“มี่อยากรู้ว่าลูกเป็นยังไงบ้าง”“ไว้ถึงบ้านแล้วค่อยคุย”“มี่อยากรู้เดี๋ยวนี้ ตอนนี้มะ…มันไม่มีจิตใจอยากทำอะไรแล้ว” ดวงตาคู่สวยสั่นคลอนอย่างหนัก หยดน้ำตาไหลอาบใบหน้าอย่างสุดกลั้น “ทำไมแด๊ดดี้ถึงไม่บอกกันสักคำว่าลูกเป็นอะไร”“…..”ยิ่งเขาไม่พูดมันออกมา ยิ่งทำให้เธอแทบเสียสติ ในสมองมันเอาแต่คิดมากไปเองต่างๆ นานา “อยากเห็นมี่ขาดใจตายก่อนเหรอ”“ที่ไม่บอกเพราะลูกไม่ได้เป็นอะไร ไม่ต้องร้องไห้” บุรินทร์ถอนหายใจหนัก เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาออกให้ ความทุกข์ของเดมี่ตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวก็คือเรื่องลูก “ทางโรงพยาบาลเขาโทรมาแจ้งข่าวดี”“ข่าวดี?” คนตัวเล็กรีบยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแบบลวกๆ หลังจากได้ยินประโยคที่เฝ้ารอมานานแสนนาน“อาการลูกดีขึ้นมาก ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดเราจะได้ไปรับลูกออกจากโรงพยาบาลด้วยกันอาทิตย์หน้า”“พูดจริงใช่ไหม อย่าหลอกให้ดีใจนะ” รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าแสนห
