ก็อยากโดนมัดไม่ใช่เหรอ อยู่นิ่งๆ

“ปล่อยนะ!”

“ไม่เอา เดี๋ยวหนีอีก” คนอุ้มไม่ฟังเสียงอุทธรณ์ใดๆ ก้มมองคนในอ้อมแขนที่ดิ้นขลุกขลักเพราะเสื้อผ้าที่ใส่ไม่ค่อยจะเรียบร้อยนัก ชายหนุ่มก็อดขำไม่ได้ ปากบอกว่าเกลียดเขาแต่คนตัวเล็กก็ยังคงใส่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของเขาอยู่ดี

“ขำอะไรของคุณ ปล่อยฉันลงนะ” คนถูกมองรีบแหวกลบความเขินอาย หน้าแดงก่ำ

“น่ารักดีนะชุดนี้ แต่ไม่ใส่น่ารักกว่า” สายตากรุ้มกริ่มชวนให้ใจละลาย มือเล็กๆ ทุบโครมไปที่ไหล่ไม่ออมแรง

“อย่ามาทะลึ่งนะ!”

“โอ้ย! เจ็บนะ เดี๋ยวเผลอปล่อยตกไม่รู้ด้วย”

“ก็ปล่อยสิ ไม่เห็นกลัว” แต่จนแล้วจนรอดคนถูกท้าก็ไม่ยักปล่อย กลับอุ้มคนตัวเล็กไปถึงรถของตัวเองจนได้ ศุภิสราหรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ

“เดี๋ยว คุณจะพาฉันไปไหน”

“ไม่พาไปขายแล้วกัน ผอมๆ แบบนี้คงได้ไม่กี่ตังค์ สู้เอาไปทำอย่างอื่นดีกว่า” พีรภัทรยกมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนวางร่างน้อยลงบนเบาะรถแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยให้อย่างแน่นหนา

“ไม่มัดมือมัดเท้าไว้ด้วยเลยล่ะ” ผู้โดยสารสาวงุบงิบประชดอย่างหงุดหงิด แล้วก็ต้องเบิกตาค้าง รีบเอะอะเพราะเห็นผ้าในมือของอีกฝ่าย ที่ยื่นมาตรงหน้า “ จะทำอะไรของคุณ”

“ก็อยากโดนมัดไม่ใช่เหรอ อยู่นิ่งๆ สิ” ว่าแล้วเขาก็ใ