แม่ของหนูชื่อ... ศศิลดา!

คนถูกถามนิ่งอึ้งไปชั่วอึดใจ ก่อนข่มเสียงไม่ให้สั่นเครือ “แม่... ไม่อยู่แล้วค่ะ บ้านของเราที่สลัมไฟไหม้หมด แล้วแม่ก็เสียในกองไฟนั้น!”

คราวนี้คนฟังนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกเสียเอง รู้สึกทั้งใจหายและเวทนาในชะตากรรมของเด็กสาวตรงหน้าจับขั้วหัวใจ ใบหน้าสวยหวานเศร้าสลด ทำให้คนมากวัยกว่าเผลอเอื้อมมือไปลูบศีรษะทุยสวยอย่างปลอบโยน

“ฉันเสียใจด้วยจริงๆ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร” เพียงเท่านั้นทำนบน้ำตาก็เอ่อท้นกลบนัยน์ตาอมโศกคู่นั้นอย่างสุดที่จะกลั้น ร่างบางสั่นสะอื้นอย่างควบคุมไม่อยู่ ทำให้มือที่ลูบศีรษะต้องรั้งร่างนั้นเข้ามากอดปลอบประโลมด้วยความสงสารแกมเศร้าสะเทือนใจ จนกระทั่งอาการนั้นสงบลง ร่างระหงจึงค่อยๆ ผละออกจากอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนั้นอย่างอาลัยอาวรณ์ พลางป้ายเช็ดน้ำตาอย่างเด็กๆ

“ขอบคุณท่านมากนะคะ และขอโทษที่หนูทำตัวเป็นเด็ก แล้วก็ทำเสื้อท่านเปื้อนด้วย” หม่อมราชวงศ์ รัชชากรณ์บอกไม่ถูกว่าทำไมจึงรู้สึกถูกชะตาและเอ็นดูเด็กสาวตรงหน้านี้นัก อาจเป็นเพราะอะไรบางอย่างในตัวเด็กสาวผู้นี้ละม้าย ‘ใคร’ อีกคนที่ท่านเคยรู้จักมาก่อนก็เป็นได้ ระหว่างที่คิดเพลินนั้น จู่ๆ สายฝนที่ตั้งเค้าก็เทกระหน่ำลงมา

“อ้าว แ