หึงหรือหวง

สามวันต่อมา..

“ขอโทษครับ ขอนั่งด้วยได้ไหม” เงยหน้าจากไอแพด ขึ้นมองคนที่เดินเข้ามาทักเธอ วางจานเค้กลงบนโต๊ะ ถามเธอยิ้มๆ เฟรญ่ามองโต๊ะตัวอื่นที่ยังว่างอยู่ ก่อนจะกลับมาสบตาหนุ่มรุ่นใหญ่สักลายทั้งตัว

“ถ้าอยากนั่งโต๊ะตัวนี้ ฉันจะย้ายให้นะคะ” เก็บไอแพด หยิบปากกาสมุดและถ้วยสตอเบอร์รี่ที่เธอล้างออกมากินเพื่อย้ายโต๊ะ ตอนนี้เริ่มเย็นแล้ว ลูกค้าหมดแล้ว และที่ยังเหลืออยู่คงเป็นลูกค้าที่นัดไว้กับศิราช ซึ่งก็น่าจะเป็นลูกค้าคนสุดท้ายของร้านเธอ

“ขอนั่งด้วยไม่ได้หรือครับ” ใช้แขนขวางเธอเอาไว้ พอเห็นท่าทีตกใจของเธอ ก็ยอมลดแขนลง “ขอโทษครับ คุณคงกลัวคนสักลาย”

“ไม่ใช่นะคะ” รีบปฏิเสธ เธอจะกลัวคนสักลายได้อย่างไงกัน ตอนนี้เธอยังชอบดูลายสักอยู่เลย แต่ชอบดูผ่านสมุดที่ศิราชเป็นคนสเก็ตช์ภาพเอาไว้มากกว่า เธอทำงานที่นี่เจอคนสักลายทุกวัน ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัวเลยสักนิด

“งั้นจะให้เกียรตินั่งร่วมโต๊ะกับผมได้ไหมครับ ลุกหนีแบบนี้ผมเสียความมั่นใจมากเลยนะ”

“ขอโทษนะคะคุณลูกค้า แต่ฉันมีงานต้องทำ และต้องการใช้สมาธิด้วยค่ะ” ค้อมศีรษะลงเล็กน้อย เดินผ่านไปนั่งโต๊ะตัวอื่น วันนี้เป็นวันสิ้นเดือนแล้ว เธอต้องสรุปรายรับรายจ่ายและยอดรวมทั้งหมด รวมถึงเงินเดือนของมิลล์กับโจอี้ที่ต้องเบิกกับศิราชเพื่อจ่ายให้ทั้งสองคนพรุ่งนี้ด้วย

เฟรญ่ารู้ว่าเขามองตามเธอ และเลือกที่จะนั่งบนโต๊ะฝั่งตรงข้ามกับเธอ หันหน้าเข้าหาเธอ จ้องหน้าเธอระหว่างตักเค้กเข้าปากไปด้วย เธอไม่กลัวคนสักลายก็จริง แต่การสักลายทั้งตัวและทำพฤติกรรมแบบนี้มันก็เพิ่มความกลัวให้เธอได้เหมือนกัน

เฟรญ่าหยิบสตอเบอร์รี่กินเพื่อลดความประหม่า ดีหน่อยที่ในร้านไม่ได้มีเธอกับลูกค้าแค่สองคน แต่โจอี้กับมิลล์ยังอยู่ และกำลังเคลียร์ทำความสะอาดเคาน์เตอร์ เฟรญ่าเงยหน้าขึ้น พอดีกับที่อีกฝ่ายใช้ลิ้นเรียวยาวเลียขอบปากของตัวเองที่เปื้อนครีมอยู่ ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะหายไปจากสายตาเธอ ถูกทดแทนด้วยร่างใหญ่เหมือนกำแพงหนานั่งลงฝั่งตรงข้ามเธอ

เฟรญ่ากะพริบตามองเขา คลี่ยิ้มส่งให้ใบหน้าบึ้งตึงของศิราช

“วันนี้มารับเฟรญ่าเร็วจังค่ะ”

“หิว อยากกินเค้ก”

“เดี๋ยวเฟรญ่าเอามาให้ น่าจะยังมีเหลืออยู่นะคะ” ดันตัวลุกขึ้นไปดูเค้กที่อยู่ในตู้กระจกอย่างกระตือรือร้น มันเหลือชิ้นสุดท้ายพอดี

เลม่อน บัตเตอร์ เค้ก ถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้าของศิราช โดยมีเธอนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขา ลืมคนที่จ้องมองเธอก่อนหน้านี้ไปเสียสนิท เพราะตอนนี้เธอมองไม่เห็นอีกฝ่ายแล้ว ศิราชบังสายตาของเธอไว้มิด

“วันนี้ศิราชดูหงุดหงิดนะคะ”

“ทำงานไปเถอะ” ทำแก้มป่องใส่เขา เธอแค่อยากชวนเขาคุยเอง แต่โดนตัดบทไปเสียซะงั้น พอโดนบอกให้ทำงานเฟรญ่าก็ก้มหน้าทำเงียบๆ หยิบสตอเบอร์รี่ขึ้นมากินไปพลาง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเงาร่างสูงที่เดินมาหยุดบริเวณโต๊ะที่เธอนั่งอยู่

“เจอคุณศิราชอีกแล้วนะครับ”

“เสียใจเหรอครับ” ยกแขนขึ้นกอดอกเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มองลูกค้าคนสุดท้ายที่เขาเพิ่งสักเสร็จวันนี้ไปหมาดๆ ก่อนหน้าเป็นลูกค้า แต่ตอนนี้ไม่ใช่ และในอนาคตจะไม่มีคิวว่างสำหรับคนคนนี้อีกต่อไป

“เปล่าครับ ผมแค่มาทัก เพราะคุณเป็นช่างสักประจำของผม” พูดและเลื่อนสายตามองเฟรญ่าที่ก้มหน้ากัดสตอเบอร์รี่เงียบๆ “ที่นี่ดีมากเลยนะครับ ช่างสักคุณภาพ บริการดี ขนมอร่อย คาเฟ่ก็…บรรยากาศดีมาก” พูดกับศิราช ทว่าเลื่อนสายตามองเจ้าของเรือนร่างบางแต่กลมกลึง แวะมาสักทีไร ก็ต้องแวะเข้ามาสั่งเครื่องดื่มที่นี่ แต่น้อยนักจะได้เจอผู้หญิงที่หมายตาเอาไว้เฉกเช่นวันนี้

“ขอบคุณ”

“ไว้ผมจะแวะมาใหม่ ย้ำอีกครั้งว่าเค้กอร่อยมากครับ” พูดย้ำกับเธอ จนเฟรญ่าต้องเงยหน้าขึ้นมอง คลี่ยิ้มส่งให้กับคำชม

“ดีใจที่ชอบนะคะ” เขายิ้มให้เธอโคลงหัวลงเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปจากร้าน

“ลูกค้าแบบนี้ เจอบ่อยไหม”

“บ่อยค่ะ” เธอตอบตามตรง ตามความจริง ชายหนุ่มก็เหมือนจะยิ่งหน้าตึงกว่าเดิม “หึงหรือหวงคะ” ถามเขายิ้มๆ

“ไร้สาระ”

“คนปากแข็ง” ว่าเขา ทว่าปากดันไม่หุบยิ้ม ก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อ ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว มีคนตัวโตมานั่งเฝ้าขนาดนี้

“เฮียใหญ่เอารถไรไปอ่ะ” ไอชิถามเฮียใหญ่ที่หันไปมองเมียตัวน้อยของตัวเองที่กำลังเดินออกจากบ้านมา “บิ๊กไบค์ปะ” วันนี้วันสิ้นเดือน ถ้าสาวสวยของเฮียใหญ่ไม่บ่นออกมาว่าอยากกินหมูกระทะ พวกเขาคงไม่ได้รับความอนุเคราะห์ในครั้งนี้ไปด้วย

“ไม่” เดินไปที่โรงรถ

“โห่ เฮียใหญ่แม่งถอยเบนซ์เลยวะ” กิมเล้งเดินตามเข้ามาตบไหล่ไอชิ อยู่ที่นี่ขับบิ๊กไบค์ให้น้องเฟรญ่าซ้อนท้าย แต่ออกไปข้างนอกไม่เคยจะให้ผู้หญิงของตัวเองนั่งซ้อนอะไรแบบนั้นหรอก

“แปลกเหรอเฮีย” ไอชิเงยหน้าขึ้นมอง

“แปลก ร้านหมูกระทะไม่ได้อยู่ไกล ขับแป๊บเดียวก็ถึง”

“เฮียใหญ่ขับบิ๊กไบค์มีน้องเฟรญ่าซ้อนท้ายคงกลัวอันตราย ดูตอนขับไปส่งน้องเฟรญ่าทุกเช้าดิ ใครขับผ่านก็แซงหมด” เพราะเฮียใหญ่ขับช้ามาก “แล้วเฮียกิมไปไงอะ”

“ขับรถไปเอง หรือจะขึ้นหลังปิ๊กอัพ?” หันไปมองเด็กในค่ายมวยที่กระโดดขึ้นท้ายปิ๊กอัพ เพราะนอกจากจะเป็นการไปกินเพราะน้องเฟรญ่าชักชวนเฮียใหญ่ด้วยตัวเองแล้ว ยังถือโอกาสฉลองที่เด็กในค่ายมวยขึ้นชกชนะไปในตัว “ไม่อะ ผมขอติดรถเฮียก๊วนไปด้วยดิ” แค่เด็กในค่ายก็เบียดกันจะตายแล้ว ก๊วนที่เห็นอย่างนั้นก็พยักหน้ารับ

“มึงจะไปไหม” หันไปถามกิมเล้ง ซึ่งมันก็พยักหน้ารับ

“ไปสิวะ”

“เดี๋ยวแวะรับโจอี้ด้วย เจอหน้าหลายครั้ง แต่ไม่เคยคุยนอกจากสั่งเครื่องดื่ม รู้จักกันไว้ก็ดี” ไอชิพยักหน้าเห็นด้วย

“แล้วคนที่ชื่อมิลล์ละครับ”

“เห็นกลับบ้านไปแล้ว คงมีธุระ”

“นำกันไปก่อน” เสียงเฮียใหญ่ตะโกนบอก

“ครับเฮีย!” ทุกคนก็พร้อมใจตะโกนตอบรับ ก่อนที่รถหลายคันจะพากันเคลื่อนออกไป

เฟรญ่าเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถ ดึงเข็มขัดออกมาคาด หันไปยิ้มให้คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย วันนี้เธอคล่องตัวเพราะใส่กางเกงยีนขายาวกับเสื้อครอปปาดไหล่สีขาว คู่กับรองเท้าผ้าใบ

“วันนี้ศิราชใจดีจัง^^”

“เหรอ” ทันทีที่เห็นเธอนั่งเรียบร้อย เขาถึงได้เริ่มเคลื่อนตัวรถ “โดนเธอขอต่อหน้าลูกน้องหลายคน ฉันคงปฏิเสธได้” เฟรญ่ายิ้มขำ เธอขอศิราชกินหมูกระทะเพราะไอชิกับคุณกิมเล้งเข้ามากระซิบบอกเธอ ใช้เธอเป็นตัวช่วย และเธอดันขอเขาต่อหน้าใครหลายคน ยกเรื่องการขึ้นชกมวยชนะมาพูดด้วย

“นานๆ ทีนี่คะ” ศิราชไม่ตอบ ตั้งใจขับรถเงียบๆ “เตรียมเงินมาพอหรือเปล่าคะ เพราะวันนี้เฟรญ่าจะกินให้ตัวแตก” คำพูดของเธอดึงสายตาของศิราชให้หันไปมอง

“ฉันก็อยากเห็นคนแถวนี้ตัวแตกเหมือนกัน กินให้ได้อย่างที่พูด” เฟรญ่ากินน้อย ตัวก็แค่นี้ทำเป็นขู่เขา

“ศิราชอย่าท้านะ คอยดูได้เลย” ชายหนุ่มส่ายหน้าช้าๆ อย่างเอือมระอา เห็นสีหน้าไม่เชื่อของเขา เฟรญ่าก็นึกอยากเอาชนะขึ้นมา แต่ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น เพราะถ้าเธอทำไม่ได้ เธอจะรู้สึกอายมาก เฟรญ่ารู้ตัวเองดี พอๆ กับที่ศิราชรู้จักเธอนั่นแหละ