แพ้บุหรี่

ละสายตาจากแล็ปท็อปที่กำลังเคลียร์คิวของลูกค้าวันนี้ บางส่วนขอเลื่อนคิวออกไปเพราะไม่สะดวกมาวันนี้ ด้วยเหตุผลเรื่องฝนฟ้า ไม่สะดวกต่อการเดินทาง บางคนไม่ได้อยู่จังหวัดนี้ แต่เลือกที่จะมัดจำจองคิวกับทางร้านเพราะความชอบส่วนตัว และการเลื่อนคิวเป็นไปได้ยากมาก เพราะหากเลื่อนมันก็มักจะไปชนกับคิวของลูกค้าท่านอื่น หากยืนยันที่จะเลื่อนคิวให้ได้ก็จะต้องทนรอนานหน่อย แต่หากไม่เลื่อนก็คงต้องยกเลิกไปเลย ซึ่งนั่นเป็นการตัดสินใจของลูกค้า และดูท่าแล้ววันนี้ฝนคงตกทั้งวัน

“เฮีย…” หุบปากเข้าหากัน เมื่อมือใหญ่ของศิราชยกขึ้นห้ามไม่ให้พูด ไม่นานลูกค้าที่เพิ่งสักเสร็จก็เดินออกมาจากห้อง หันไปออกใบเสร็จชำระเงินส่วนที่เหลือ แนะนำวิธีการดูแล หยิบร่มมาถือไว้ เดินไปส่งลูกค้าขึ้นรถ

“ขอบคุณที่ไว้ใจร้านของเราครับ” ยิ้มส่งให้ลูกค้า มองตามรถที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป ใช่ว่าที่ร้านคนเยอะตามกระแส เขามั่นใจว่าบริการดีด้วย คำพูด การแนะนำ ฝีมือ คุ้มค่ากับราคาแสนแพงที่แรกมากับคำว่าคุณภาพแน่นอน

หยิบกล่องข้าววางลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา มีแจกันวางอยู่ตรงกลาง มองใบหน้าอ่อนใสของเฟรญ่าที่นอนหลับคอพับคอเอียงอยู่บนโซฟา

ทำไมเธอถึงชอบทำให้เขาเป็นห่วง

รู้ว่าฝนตกแต่ดั้นด้นที่จะตากฝนมาส่งข้าวส่งน้ำที่ร้าน ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องรีบขนาดนั้น จะให้เด็กในร้านช่วยถือของมาก็ได้ และพกร่มมาหนึ่งอัน แต่เฟรญ่ากลับแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว ตากฝนมาจนตัวเปียก หากจะพูดว่าวันนี้ลูกค้าเยอะไม่มีคนว่าง ก็เป็นไปไม่ได้ วันนี้ฝนตกแม้จะมีลูกค้า ทว่าน้อยกว่าทุกวันมาก

เปิดกล่องข้าวออก ตักข้าวเข้าปากได้คำเดียว เธอก็ขยับตัว ดวงตากลมกะพริบ ดันตัวลุกขึ้นนั่ง พอเห็นว่าเขานั่งอยู่ก็ขยับตัวเข้ามานั่งใกล้เขา

“สักเสร็จแล้วเหรอคะ”

ชอบถามคำถามอะไรโง่ๆ อีกแล้ว

“อืม” เขาตอบ ใช้ช้อนคันเดียวกับที่ตักเข้าปากเมื่อครู่ ตักข้าวชิดริมฝีปากของเธอบ้าง เฟรญ่าอ้าปากรับ เคี้ยวข้าวในปากเงียบๆ เพราะเธอยังไม่ได้กินข้าว ยื่นใบหน้าเข้าไปดูนาฬิกาบนข้อมือของศิราช พบว่าเกือบบ่ายโมงแล้ว

“ทำไมศิราชไม่ปลุกเฟรญ่าล่ะคะ”

“ไม่ปลุกเธอก็ตื่นเองได้ไม่ใช่เหรอ” หันมาสบตากับเธอเชื่องช้า มองเจ้าตัวที่ทำแก้มป่องใส่เขา “เรื่องที่ฉันพูด ว่าอย่าให้ฉันเห็นเธอเปียกฝนแล้วมานั่งนิ่งในห้องแอร์เย็นๆ แบบนี้อีกฉันไม่ได้พูดเล่น”

“เฟรญ่าไม่ได้ตั้งใจตัวเปียก..”

“รู้ แต่ให้ระวังหน่อย รู้ว่าตัวเองไม่สบายง่ายแค่ไหนก็ให้ระวัง” เฟรญ่าป่วยบ่อย จุดเริ่มต้นที่ได้ไปพักที่บ้านเขาก็เพราะเหตุผลนี้

ยกมือขึ้นปิดปากปิดจมูก จามออกมาติดต่อกัน ดันตัวลุกขึ้น ขยับออกไปยืนให้ห่างจากโซฟา หันหลังให้ศิราชที่นั่งอยู่

“มึงไปสูบบุหรี่มา?” เลิกคิ้วมองไอชิที่เดินเข้ามาในร้าน หยิบกล่องข้าวเดินมานั่งบนโซฟา ทำหน้างงใส่กับคำถามที่อยู่ๆ ก็ถูกยิงใส่ ก่อนจะพยักหน้ารับ

“กฎของที่นี่ว่าไง” กดเสียงต่ำถาม หยิบทิชชูเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กซึ่งยืนหันหลังน้ำมูกน้ำตาไหล จามไม่หยุดอยู่ไม่ไกล

“เฮียน้องเฟรญ่าแพ้กลิ่นบุหรี่เหรอ” กฎของที่นี่คือห้ามสูบบุหรี่ แต่เขาไปสูบนอกร้าน และไกลออกไป สูบเสร็จถึงได้เดินกลับเข้ามา ทว่ากลิ่นยังคงติดตัว พอใคร่ครวญถึงคำถามที่แสดงออกถึงความไม่พอใจ กับอาการของน้องเฟรญ่า เขาถึงได้ผงะออกมา คิดได้ว่าที่อยู่ๆ เฮียใหญ่ก็เลิกสูบบุหรี่ และตั้งกฎนี้ขึ้นมาทันทีที่น้องเฟรญ่าย้ายมาอยู่ด้วย เป็นเพราะอะไร

“เออ! ถอยออกไปก่อน” ดันตัวลุกขึ้น หยิบกล่องข้าวออกไปนอกร้าน หยิบร่มมาถือไว้ เดินไปที่คาเฟ่ซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 300 เมตร วันนี้คงได้กินข้าวที่นี่ก่อน

พลิกตัวเฟรญ่าให้หันมาหาเขา แกะมือเธอที่ใช้ปิดปากปิดจมูกอยู่ออกอย่างนุ่มนวล ใช้ทิชชูเช็ดจมูก สลับกับใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้เธอ เฟรญ่าแพ้กลิ่นบุหรี่ ร่างกายเธอก็เป็นเสียอย่างนี้จะไม่ให้เขาออกกฎขึ้นมาได้อย่างไง คนในค่ายมวยเป็นผู้ชายทั้งหมด ในร้านสักก็ผู้ชายทั้งนั้น และเรื่องบุหรี่กับผู้ชายที่ไม่ได้รักสุขภาพของตัวเองก็เป็นของคู่กัน จะสูบกันที ก็ต้องไปแอบสูบ

“ไปล้างหน้าเถอะ” เช็ดน้ำมูกออกให้เธอ เฟรญ่าพยักหน้ารับเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ เขาจึงเดินนำทิชชูไปทิ้ง ไม่นานคนตัวเล็กก็เดินกลับเข้ามาหาเขา เบียดชิดร่างกายของตัวเองกับร่างกายของเขา สอดแขนกอดเอวสอบ เกยคางลงบนอกเงยหน้ามองคางบึกบึนของเขา

“เฟรญ่าแพ้บุหรี่..”

“ไอชิไม่รู้ว่าเธอแพ้”

“เฟรญ่าเบื่อที่ตัวเองแพ้อะไรพวกนี้จังเลยค่ะ”

“อย่าบ่น ยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น” ดึงเธอให้นั่งบนโซฟาตัวเดิม กลิ่นเริ่มหายไปแล้ว เธอยังมีอาการคันจมูกอยู่ ใช้ช้อนตักข้าวป้อนเธอ สลับกับตักเข้าปากของตัวเอง

“อร่อยไหมคะ” มองข้าวคำสุดท้ายที่ถูกตักเข้าปากเขา เฟรญ่าเลื่อนมือไปหยิบกาแฟของศิราชขึ้นดูด

“ถามทำไม”

“เฟรญ่าแค่อยากฟังคอมเมนต์จากศิราชค่ะ”

“ฉันไม่เรื่องมากเรื่องกิน แต่เธอทำอร่อยกว่า” กะพริบตามองใบหน้าคม เขารู้ด้วยเหรอว่าข้าวในกล่องเธอไม่ได้เป็นคนทำ “เวลาเธอทำมันจะอร่อยกว่านี้ แต่กินได้” เธอนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาพูดแบบนี้แปลว่าศิราชจำรสชาติที่เธอทำได้

แม้เขาจะบอกว่าข้าวในกล่องที่เพิ่งกินไปไม่อร่อยเท่าที่เธอทำ แต่เธอกลับอมยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ไม่เอียงอายที่จะยิ้มส่งให้เขา

“ข้าวในกล่องมิลล์เป็นคนทำค่ะ”

เขาพยักหน้ารับ

‘ก็พอรู้’

หยิบน้ำเปล่าในขวดยกขึ้นดื่ม เฟรญ่ามองลูกกระเดือกของเขาที่ถูกขยับเพราะศิราชกำลังกลืนน้ำลงคอ ดูสิขนาดกินน้ำยังดูเท่มาก ผู้ชายคนนี้จะไม่ฮอตยังไงไหว