บทที่๒ ซื้อของเตรียมตัว

เมื่อซูหนี่ได้ฟังเรื่องราวต่างๆจากปากเพื่อนสนิทหมดแล้วก็ถึงกับต้องอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจออกมา

‘นี่… นี่เป็นเรื่องจริงอย่างนั้นเหรอ เธอจะมีชีวิตอยู่ที่แห่งนี้อีก2ปีเหรออึก! ล…แล้วฉันล่ะ ฮือ!  เธอจะทิ้งฉันเหรอฮึกๆฮื้อๆ’

ทันทีที่อวิ๋นฟางได้ยินเสียงปลายสายส่งเสียงร้องไห้โฮออกมาเธอถึงกับทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะต้องเอ่ยปลอบเพื่อนสาวของเธอคนนี้อย่างไรดี!?

‘ซ…ซูหนี่เธออย่าร้องไห้ไปเลยนะ ฉันก็ยังมีเวลาอยู่กับเธออีกตั้ง2ปีไม่ใช่เหรอ อย่าร้องไห้ไปเลยนะโอ๋ๆ ตอนนี้ฉันไปโอ๋เธอไม่ได้นะ …ถ้าเธอยังไม่หยุดร้องฉันคงจะต้องร้องตามเธอแน่ๆ ล่ะ ’

แม้เธอจะรู้ว่าเพื่อนสาวคนนี้จะต้องเจ็บปวดกับการที่ต้องมารู้เรื่องการจากลาแบบนี้ แต่อย่างไรในเมื่ออีก2ปีเธอก็ต้องจากไปอยู่ดี

ไม่สู้เธอตัดสินใจบอกตั้งแต่ตอนนี้ไม่ดีกว่าหรือ? แม้จะเสียใจแต่ก็ยังมีเวลาได้ทำใจและตั้งใจใช้เวลาที่เหลืออยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข!

เพราะฉะนั้นเธอไม่เสียใจเลยสักนิด ที่ตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้เพื่อนสนิทฟัง

‘อื้อ! ไม่ร้องแล้วๆ อึก! วันพฤหัสฉันก็คงจะกลับเมืองไทยแล้วล่ะ ถ้าฉันกลับไปถึงฉันจะรีบไปหาเธอเป็นคนแรกเลย! ’

ซูหนี่พูดผ่านปลายสายพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร แต่อวิ๋นฟางก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเอ่ยเปลี่ยนเรื่องเลยมันที

‘เอาล่ะๆ ฉันรู้แล้ว เธอกลับวันพฤหัสใช่มั้ย อืม… งั้นก็อีก2วันน่ะสิ เดี๋ยวฉันจะให้คุณแม่อวิ๋นทำอาหารของโปรดรอเธอเลยเป็นไง? ’

‘ดีมาก! ฝากบอกพ่ออวิ๋นแม่อวิ๋นด้วยว่าอีก2วันฉันจะไปฝากท้องที่บ้าน แล้วก็ขออาศัยที่บ้านสักวันสองวันนะค้า อิอิ ’

‘ซูหนี่คุยโทรศัพท์เสร็จหรือยังลูก พ่อกับแม่ แล้วก็พี่ชายรออยู่นะจ๊ะ ’

‘ค่าๆ จะรีบออกไปค่า ’

ในขณะที่อวิ๋นฟางกำลังสนทนากับซูหนี่อยู่ ก็มีเสียงตะโกนส่งเสียงเรียกเพื่อนสาวของเธอดังแว่วๆ ผ่านปลายสายออกมา

‘อวิ๋นฟาง งั้นเดี๋ยวฉันต้องไปแล้วอ่ะ คุณแม่มาตามแล้ว งั้นเอาไว้ว่างๆค่อยโทรคุยกันนะ’

‘ได้ๆ เที่ยวให้สนุกนะจ้ะ ’

‘เอาไว้ฉันจะซื้อขนมไปฝากเธอนะ บายจ้ะ’ ติ๊ด!

หลังจากที่วางสายไปแล้วอวิ๋นฟางก็ถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนก่อนที่จะผล็อยหลับไป

5เดือนผ่านไป…

หลังจากวันเกิดของเธอผ่านมาแล้วนี่ก็เป็นเวลา5เดือนแล้ว ตั้งแต่ที่เธอตัดสินใจหยดเลือดใส่กำไลหยกตามที่แม่อวิ๋นบอก

เมื่อหยดเลือดลงไปแล้วก็ถึงกับต้องตะลึงเพราะทันทีที่อวิ๋นฟางหยดเลือดของเธอลงไปไม่นานเธอก็ถูกกำไลหยกดูดจิตวิญญาณพร้อมกับร่างกายของเธอเข้าไปในมิติโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว!

ซึ่งภายในมิติที่เธอเห็นก็มีโกดังอยู่หลายสิบโกดังเลยทีเดียว เนื่องจากเธอจัดการเก็บโกดังที่พ่ออวิ๋นแม่อวิ๋นเตรียมของต่างๆ ไว้ให้ตลอดเป็น10กว่าปีนี้ และนี่ยังไม่รวมกับของที่อวิ๋นฟางซื้อตุนเข้าไปเพิ่มเติมตลอดๆ เลยทำให้ตอนนี้ภายในมิติของเธอนั้นมีสิ่งของต่างๆอัดแน่นอยู่เต็มไปหมด ส่วนอีกฝั่งก็มีบ้านขนาดปานกลางมีสวนหย่อมอยู่รอบๆรั้วของตัวบ้าน ภายในบ้านมีอยู่4ห้อง ซึ่งก็มีห้องนอนห้องน้ำในตัว1ห้อง ห้องครัวมีโต๊ะกินข้าวในตัว ห้องซักผ้ามีเครื่องซักอบผ้าถึง2ขนาด แล้วก็ห้องหนังสือที่รวมหนังสือต่างๆ อยู่เต็มไปหมด และพื้นที่โดยรอบในมิติก็ยังเหลือให้เธอใช้อีกมากมาย!

“อวิ๋นฟางวันนี้แม่ว่าจะพาลูกไปซื้อของต่างๆเพิ่ม อืม… เราไปซื้อพวกครีมทาตัวทาหน้า สบู่ หรือเครื่องสำอางอะไรแบบนี้ดีไหมจ๊ะ? ”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดของผู้เป็นแม่นัยย์ตาของเธอก็ถึงกับสว่างวาบ

“ไปค่ะ! หนูอยากซื้อพวกของใช้พวกนี้ติดไปเยอะๆ เพราะไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนในเมื่อเป็นผู้หญิงก็ต้องห้ามหยุดสวยจริงมั้ยคะคุณพ่อ คิกๆ ” หญิงสาวเบนใบหน้าหันมาคุยกับคนเป็นพ่อที่กำลังยืนฟังบทสนทนาอยู่อย่างยิ้มๆ

“ฮ่าๆ ใช่แล้วล่ะลูก ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยววันนี้พ่อจะพาลูกกับแม่ไปห้างเอง อืม…งบไม่อั้นเลย! ”

“หืม? แล้วคุณพ่อไม่ต้องเข้าไปบริษัทหรือคะ? ” แม้จะดีใจที่จะได้ไปเลือกซื้อของกับพ่อแม่ แต่เธอก็ไม่อยากรบกวนเวลาของผู้เป็นพ่อจึงอดที่จะเอ่ยถามออกมาไม่ได้

“วันนี้พ่อเช็คตารางแล้วันนี้ไม่มีงานสำคัญ พ่อบอกเลขาให้ทำเรื่องลาให้พ่อแล้วล่ะ เพราะอย่างนั้นวันนี้พ่อจะพาลูกสาวไปเลือกซื้อของสักหน่อย ”

“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ คุณแม่ด้วยนะคะ! ”

อวิ๋นฟางเอ่ยอย่างเอาอกเอาใจผู้เป็นพ่อ แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมากอดแล้วก็ออดอ้อนเอาใจผู้เป็นมารดา