บทที่๓ อวิ๋นฟางมาแล้วจ้า!

อวิ๋นฟางใช้เวลาชีวิตที่เหลืออยู่กับการฝึกฝนเรียนรู้ทุกๆอย่างอย่างมุ่งมั่นและตั้งใจ ส่วนเวลาที่เหลือจากการฝึกฝนเธอก็ไปเลือกซื้อของต่างๆ เพื่อเก็บใส่มิติไว้ยามฉุกเฉิน

เพราะอวิ๋นฟางถือคติว่า เหลือดีกว่าขาด! เธอยอมซื้อของไปแล้วไม่ได้ใช้ดีกว่าการที่ซื้อไปแล้วขาดดีกว่า

ซึ่งเธอทำแบบนี้ไปเรื่อยๆในทุกๆวัน จนกระทั่งมาถึงวันที่ไม่มีใครอยากให้มาถึง นั่นก็คือวันครบรอบอายุ20ปีของอวิ๋นฟางนั่นเอง…

[20:30 น.]

“สุขสันต์วันเกิดนะอวิ๋นฟางลูกรัก แม่ขอให้ลูกสาวของแม่มีแต่ความสุข มีแต่คนรักมีแต่คนเอ็นดูนะลูก ”

อวิ๋นฟางที่เห็นท่าทางพยายามฝืนยิ้มทั้งที่ตาแดงเรื่อของผู้เป็นมารดาก็อดที่จะรู้สึกเศร้าขึ้นมาไม่ได้ แต่ก็ต้องฝืนยิ้มออกมาเพื่อให้ทุกคนสบายใจ!

“ขอบคุณนะคะแม่อวิ๋น ขอบคุณที่รักและคอยดูแลหนูมาลอดระยะเวลาหลายปีมานี้ ทั้งๆที่หนูไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อกับแม่ด้วยซ้ำ อึก! หนูรักพ่ออวิ๋นกับแม่อวิ๋นที่สุดเลยค่ะ ฮือๆ …!” อวิ๋นฟางที่เอ่ยพูดออกมาอีกทั้งต้องพยายามกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง ทว่าเธอก็ยังก็ไม่อาจกลั้นได้จนเผลอร้องไห้โฮออกมาจนคนที่มองอยู่ก็ยังต้องรู้สึกเศร้าเสียใจไปตามๆ กัน

“พ่อกับแม่ก็รักลูกเหมือนกันนะจ้ะ ลูกอย่าร้องไห้ไปเลยนะลูก มากอดพ่อกับแม่เร็ว! ”

อวิ๋นฟางไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นบิดามารดาอย่างเสียใจทันที

“ลูกสาวของพ่อพ่อขอให้หนูเป็นคนที่มีแต่ความสุข ไม่ว่าจะทำอะไรพ่อก็ขอให้หนูมีสตินะลูก หากเมื่อไหร่ที่ลูกรู้สึกไม่ดีให้นึกถึงพ่อกับแม่ พ่อกับแม่จะคอยปลอบปะโลมทุกความเสียใจของลูกเสมอ”

คนเป็นพ่อเอ่ยอวยพรทั้งที่ยังคงกอดปลอบบุตรสาวอย่างรักใคร่…

“ขอบคุณนะคะพ่ออวิ๋น ขอโทษที่หนูไม่ได้อยู่ทดแทนบุญคุณของพ่อกับแม่เท่าที่ควรนะคะ เพราะแบบนั้นหนูขอให้พ่ออวิ๋นกับแม่อวิ๋นดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะคะ ฮึก! ”

“พ่อกับแม่เข้าใจแล้วจ่ะ ลูกไม่ต้องเป็นห่วงหรือกังวลใจเกี่ยวกับเรื่องของพ่อกับแม่เลยรู้ไหม? พ่อกับแม่จะคอยดูแลกันให้ดี”

“เธอไม่ต้องเป็นห่วงคุณน้าทั้งสองเลยนะอวิ๋นฟาง ฉันจะคอยมาดูแลท่านทั้งสองคนทนเธอเอง! คุณน้าทั้งสองคนก็เหมือนพ่อแม่ของฉันอีกคนหนึ่งเพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องกังวลใจเลยนะ ”

“ขอบใจเธอมากนะซูหนี่ ฉันดีใจจริงๆที่มีเธอเป็นเพื่อน! ”

ซูหนี่ช่วยปัดน้ำตาที่ไหลอยู่ตามกรอบหน้าของเธอ จึงได้เอื้อมมือเรียวมาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะเอ่ยตอบออกมา

“ฉันก็ดีใจที่มีเธอเป็นเพื่อนนะ เธอจะเป็นเพื่อนรักเพียงคนเดียวของฉันตลอดไป

แล้วก็สุขสันต์วันเกิดที่อายุครบ20ปีบริบูรณ์นะจ้ะเพื่อนสาว! ฉัน…อึก! ขอให้เธอมีความสุข ไม่ว่าอยู่ที่ไหนฉันก็ขอให้เธอแคล้วคลาดปลอดภัยนะฮือๆ … ”

“ขอบใจนะจ้ะซูหนี่ ฉันฝากเธอดูแลพ่อกับแม่ของฉันแทนฉันด้วยนะ ”

“อื้ม! เธอไม่ต้องห่วงนะ ”

หลังจากนั้นทั้งสามคนก็ช่วยกันเลี้ยงส่งวันเกิดครั้งสุดท้ายให้แก่อวิ๋นฟางอย่างมีความสุข แม้ในใจทุกคนจะเสียใจแค่ไหนแต่ก็ไม่มีใครแสดงออกมาให้เธอได้รับรู้

ทว่าเวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ อีกไม่กี่นาทีเวลาของอวิ๋นฟางก็จะหมดแล้ว…

“วันนี้เป็นวันที่หนูจะจดจำไปตลอดชีวิตเลยค่ะ! ขอบคุณนะคะ ขอบคุณเธอด้วยนะซูหนี่สำหรับวันนี้” อวิ๋นฟางหันมาเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้มที่สดใส

อวิ๋นฟางเอ่ยประโยคสุดท้ายและจบด้วยรอยยิ้มที่สดใสก่อนที่ลมหายใจของเธอจะค่อยๆ จางหายไป จนกระทั่งไม่เหลือลมหายใจอยู่แล้ว

ทั้งสามคนที่รู้ว่าอวิ๋นฟางได้จากไปแล้วก็ต่างพากันนั่งลงข้างๆ โซฟาของอวิ๋นฟางก่อนที่จะยื่นมือมาจับมือของอวิ๋นฟางพร้อมกับร้องไห้เสียใจออกมาอย่างน่าเวทนา

………

ณ ประเทศจีน เมืองมณฑลยูนนาน ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1976

“อึก! ทำไมปวดเนื้อปวดตัวอย่างนี้เนี่ย อ๊า! … ” อวิ๋นฟางกุมขมับของตัวเองอย่างเจ็บปวด

ไม่นานอวิ๋นฟางเธอก็ค่อยๆ เรียบเรียงภาพความทรงจำต่างๆ ที่ได้ส่งมาให้เธอ ไม่นานอวิ๋นฟางเธอก็เริ่มที่จะประติดประต่อความทรงจำต่างๆได้