บทที่๘ อย่าคิดจะมาแอ้ม

หนิงเหมยลากหมูป่าลงจากเขาด้วยอาการหอบแฮ่กๆ แต่ยังดีที่เธอมีน้ำวิเศษให้ดื่มเวลาที่เธอเหนื่อยล้า

พูดแล้วก็ดื่มอีกสักหน่อยดีกว่า อึก! อึก!

‘อ่าย! ค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย’ พูดจบหนิงเหมยก็เก็บกระบอกน้ำไม้ไผ่เก็บใส่ตะกร้าสะพายหลังทันที

ก่อนที่จะค่อยๆ ลากเจ้าหมูป่าจอมตะกละนี่กลับบ้านตัวเองต่อไป!

“หนิงเหมย น…นี่ นี่เธอล่าหมูป่ากลับมาได้เลยเหรอ?!” หนึ่งในชาวบ้านที่เห็นเธอลากหมูป่ากลับบ้านก็เอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงตกตะลึง

“โฮ่ะๆฉันแค่บังเอิญโชคดีน่ะค่ะ หมูป่าตัวนี้มันตะกละฉันเดินเข้าไปใกล้มันยังไม่รู้ตัวเลยค่ะ ฉันก็เลยฆ่ามันได้ง่ายๆ เลย ”

ชาวบ้านที่ได้ยินคำพูดของเธอก็ถึงกับทำหน้ากันไม่ถูกเลยทีเดียว นี่มันอะไรกันการล่าหมูป่าได้เพราะหมูป่าตะกละเนี่ย!

นี่มันช่าง! ทำไมพวกเขาขึ้นเขาตั้งบ่อยครั้งทำไมถึงไม่โชคดีแบบนี้บ้างเล่า!  หรือเพราะพวกสามีของพวกเธอจะโง่กว่าหมูป่าตัวนี้กัน?

“เธอพูดจริงเหรอเนี่ย แบบนี้ก็มีด้วยเหรอ?! ”

หนิงเหมยเกาแก้มแก้เก้อเพราะเธอก็ไม่รู้จะเอ่ยแถอะไรออกมาแล้วล่ะ จึงได้แต่ตอบออกไปส่งๆ

“จริงสิคะ ฉันก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งจะไปมีความสามารถถึงขนาดล่าหมูป่าตัวใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไงกันล่ะคะ?!”

หนิงเหมยที่กำลังจะขอตัวลากหมูป่ากลับบ้านต่อ ก็มีเสียงแว๊ดๆ ใส่เธอดังขึ้น จนเธอถึงกับต้องเบ้หน้าอย่างไม่ชอบใจ!

“หึ! ล่าหมูป่าได้แล้วไม่คิดจะนำไปให้พ่อแม่สามีเพื่อความกตัญญูหน่อยหรือยังไงห๊ะ?!”

แค่ได้ยินเสียงหนิงเหมยก็จำได้ทันทีว่าใคร เพราะในความทรงจำของเธอนั้นบ่งบอกเอาไว้อย่างดี!

“ฉันจะนำไปขายรักษาพี่ตงหยางค่ะคุณแม่ เพราะเงินชดเชยที่พี่ตงหยางได้มาจากการบาดเจ็บคุณแม่ก็ยึดไปหมดแล้วไม่ใช่หรือคะ?” หนิงเหมยแสร้งตีหน้าเศร้า ก่อนจะแฉความชั่วช้าของนังแก่ตรงหน้าเธอ!

“แกพูดบ้าอะไร มันเป็นลูกก็ต้องกตัญญูไม่ใช่หรือยังไง? มันบาดเจ็บจากการเป็นทหารแกเป็นเมียก็รักษากันไปสิ แต่เงินนั่นถือเป็นการกตัญญูต่อฉันกับตาแก่!”

หนิงเหมยฟังแล้วก็ถึงกับต้องร้องว่าอิหยังวะ ตรรกะอะไรของยัยแก่นี่เนี่ย?

‘ดูนางโม่วโฉวสิ นางรังแกตงหยางกับหนิงเหมยขนาดนั้นแล้วยังคิดจะมาแย่งหมูป่าจากนังหนูหนิงเหมยอีก!’

‘ฉันล่ะสงสารทั้งสองคนจริงๆ คนบ้านอี้ก็อย่างไรกันดีแต่รังแกคนไม่มีทางสู้’

‘คนบ้านนี้นี่ใจไม้ไส้ระกำจริงๆ’

‘น่าไม่อายจริงๆ ทำถึงขนาดนี้แล้ว หรือว่านางเห็นว่าตงหยางไม่ใช่ลูกของนางจริงๆ’

‘หึ! ก็ตงหยางคงจะหมดประโยชน์แล้วล่ะสิ ถึงได้ทำแบบนี้’

เสียงซุบซิบนินทาของชาวบ้านที่อยู่รอบๆ ทำให้หนิงเหมยอดที่จะยิ้มในใจไม่ได้ เพราะอย่างไรจุดประสงค์ของเธอก็แค่ต้องการให้ชาวบ้านช่วยกันโพทะนาเรื่องชั่วช้าของคนบ้านอี้กันเยอะๆ!

“แต่คุณแม่คะ ถึงยังไงพี่ตงหยางก็เป็นลูกชายของคุณแม่กับพ่ออี้ไม่ใช่หรือคะ? ในเมื่อพวกท่านตัดขาดกับพี่ตงหยางแล้วพวกเราก็ไม่มีอะไรจะต้องกตัญญูต่อกันแล้ว คุณแม่ลืมไปแล้วหรือคะ

ในสัญญาคุณแม่ก็เป็นคนเอ่ยขึ้นมาเองว่าไม่ว่ายังไงต่อให้จะจนหรือรวยพวกเราก็จะไม่มาวุ่นวายกันอีกไม่ใช่หรือคะ? คุณแม่กับพ่อสามีเป็นถึงผู้อาวุโสคงจะไม่กลับคำพูดของตัวเองหรอกใช่หรือไม่คะ!” หนิงเหมยค่อยๆ เอ่ยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“นี่…นี่มันก็! …”

หนิงเหมยที่เห็นแม่เลี้ยงของตงหยางได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ พูดไม่ออก เธอก็ได้แต่ขำคิกคักในใจอย่างสมเพช หึ! อย่าคิดจะได้อะไรจากเธอแม้แต่น้อย

“ถ้าคุณแม่ไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวลากหมูป่ากลับบ้านก่อนนะคะ ฉันต้องกลับไปทำอาหารให้พี่ตงหยางอีก”

พูดจบหนิงเหมยก็ไม่รอให้ยัยแก่นั่นได้เอ่ยอะไรออกมาอีก เธอรีบลากหมูป่ากลับบ้านตัวเองเลยทันที

ซึ่งกว่านางโม่วโฉวจะได้สติหนิงเหมยก็ลากหมูป่าไปไกลเสียแล้ว เธอจึงได้แต่กระทืบเท้าปึงปังด้วยความไม่พอใจ

………

เมื่อกลับมาถึงบ้านหนิงเหมยก็นำหมูป่ากลับเข้าไปในมิติทันที ก่อนที่จะเข้าครัวเริ่มทำอาหารเย็นทันที

ซึ่งวันนี้หนิงเหมยก็ตัดสินใจว่าจะทำอาหารไทยง่ายๆ ให้สามีได้ลองชิม! นั่นก็คือไข่พะโล้ปีกไก่ แล้วก็ไข่เจียวหมูสับ!

หนิงเหมยไม่รอช้าก็รีบลงมือทำอาหารทันที เพราะกลัวสามีจะรอนาน

เมื่อทำอาหารเสร็จเธอก็รีบยกอาหารเย็นเข้าไปให้สามีในห้องทันที!

“อาหารเย็นมาแล้วค่ะสามี”

หนิงเหมยที่เห็นว่าสามีพยายามจะขยับตัวลุกด้วยตัวเองก็รีบเอ่ยห้ามออกมาอย่างเป็นห่วง

“สามีอย่าขยับตัวเองแบบนั้นสิคะ เดี๋ยวฉันวางถาดอาหารก่อนแล้วจะไปช่วยคุณเอง”

ตงหยางที่ได้ยินเสียงภรรยาเอ่ยออกมาอย่างดุๆ ตัวเอง จึงได้แต่พยักหน้ารับแล้วนั่งรออย่างสงบเสงี่ยม

“ครับ”