บทที่2 ด้วยแรงปรารถนา

ช่วงเวลาที่เงียบสงบนีรชากำลังใช้ความคิดอยู่กับนิยายรักโรแมนติกของเธอเหมือนเช่นทุกวัน จอคอมพิวเตอร์สี่เหลี่ยมคือสิ่งที่ให้เธอได้ถ่ายทอดจินตนาการอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อตอนเย็นอรรถพลโทรมาบอกก่อนแล้วว่าวันนี้ตนต้องกลับดึกเพราะต้องอยู่เคลียร์งานที่บริษัท เธอไม่ได้ว่าอะไรตรงกันข้ามกลับเข้าใจคนเป็นพ่อต้องทำงานหนักก็เพื่อลูกอย่างเธออีกทั้งยังเข้าใจสายงานที่อรรถพลทำอยู่และยิ่งช่วงสิ้นเดือนแบบนี้คนทำงานบัญชีมักจะยุ่งจนหัวหมุน

อีกหน่อยเธอเองก็คงจะไปเป็นพนักงานบัญชีเหมือนอรรถพลเป็นแน่เพราะแรงบันดาลใจที่สอบชิงทุนจนเข้าเรียนคณะบัญชีได้ก็เพราะมีคนเป็นพ่อเป็นแบบอย่าง

หลังจากรับผิดชอบงานบ้านที่ได้รับมอบหมายเสร็จนีรชาไม่ลืมจะปิดประตูหน้าต่างทุกบานให้เรียบร้อยแล้วรีบอาบน้ำให้สบายตัวเพื่อที่จะได้มาปั่นงานอันเป็นที่รักต่อ

“โอ๊ย ทำไงดีคิดไม่ออก” นีรชายกมือกุมขมับเพราะอยู่ๆ สมองที่เคยลื่นไหลก็ตัน ในซีรีส์ที่เธอชอบดูมีพระรองแสนดีฉันใดในนิยายของเธอก็มีพระรองแสนดีฉันนั้น คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาด้วยความหนักอกพลางนึกตำหนิตัวเอง

ทำไมเธอต้องให้พระรองแสนดีขนาดนี้ด้วยนะ

นีรชาถอดแว่นสายตาคู่หูออกวางไว้ที่โต๊ะแล้วลุกยืดเส้นยืดสายเพราะนั่งอยู่อยางนั้นไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมงขณะนั้นเธอสังเกตเห็นว่ากลุ่มเมฆฝนที่ตั้งเค้าเมื่อตอนกลางวันทำท่าจะตกลงมาเธอจึงเดินไปปิดหน้าต่าง เวลานี้ด้านนอกมีลมกระโชกแรงเหล่าต้นไม้น้อยใหญ่เอนไปในทิศทางเดียวกันดวงตาคู่สวยมองออกไปด้านนอก

ความเย็นยะเยือกปกคลุมทั่วทุกพื้นที่ส่งผลให้รางบางหนาวเย็นเข้ากระดูกจนเธอต้องโอบกอดตัวเองช่างเป็นบรรยากาศที่ชวนอยากให้มุดเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มนอนฟังเสียงฝนที่กระทบหลังคาบ้านทว่าพายุลูกใหญ่ที่กำลังเคลื่อนตัวมาทำให้อดเป็นห่วงคนเป็นพ่อว่าป่านนี้ทำงานใกล้เสร็จหรือยัง

แต่ในระหว่างที่นีรชากำลังเป็นห่วงพ่อของเธออยู่นั้นบานหน้าต่างที่เป็นเพียงไม้เก่าๆ ก็ถูกลมแรงพัดจนตีเข้าหากันเสียงดัง ลมกระโชกแรงมาพร้อมกับฝนห่าใหญ่ที่พร้อมใจกันซัดสาดลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ทันทีที่นีรชาตั้งสติได้เธอก็รีบเดินกลับมาที่คอมพิวเตอร์และในตอนนั้นเองในหัวของแม่นักเขียนนิยายก็คิดอะไรดีๆ ออก

ใช่….ฝนตก

เจ้าของร่างบางดีดนิ้วดังเปาะรีบนั่งลงยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ในหัวเต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์ต่างๆ ที่อยากจะถ่ายทอดผ่านตัวหนังสือ นีรชากำลังจินตนาการถึงตอนที่พระเอกในนิยายของเธอตามหานางเอกเจอแล้วจะพากลับไปด้วยและเพราะเสียงเม็ดฝนที่กำลังถล่มหลังคาบ้านอยู่ในตอนนี้ทำให้ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่าจะแต่งจากที่ค้างเอาไว้ยังไง

เมื่อจินตนาการลื่นไหลปลายนิ้วเล็กวางลงยังแป้นพิมพ์สีแป๋นเวลาที่สมองเป็นใจแบบนี้มีหรือที่คนแต่งนิยายอย่างเธอจะไม่รีบคว้า

ขอโทษด้วยนะพายุที่ทำให้ต้องอกหักแต่ทำยังไงได้พระรองอย่างนายก็เป็นได้แค่ตัวสำรองเท่านั้นนี่

นีรชาระบายยิ้มกว้างพึมพำกับตัวเอง สำหรับคนแต่งนิยายอย่างนีรชาแล้วตัวละครเฉกเช่นพระรองก็เปรียบเป็นเพียงหมากสำคัญหมากหนึ่งที่ทำให้เนื้อเรื่องมันมีสีสัน

พระเอกคู่กับนางเอกเป็นเรื่องธรรมดาต่อให้พระรองแสนดีแค่ไหนก็ไม่ใช่คนที่ถูกเลือกเพราะบทพระรองถูกสร้างมาให้เป็นคนเสียสละและเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างพระนางเท่านั้น

นานหลายนาทีที่นีรชาอยู่กับสมาธิดวงตาเรียวรีจดจ่ออยู่กับจอสี่เหลี่ยมเบื้องหน้าปลายนิ้วเล็กถ่ายทอดเหตุการณ์รักสามเส้าผ่านตัวหนังสือที่บรรจงพิมพ์ลงไปซึ่งดูเหมือนจะเป็นธรรมดาของนักเขียนทุกคน

การบอกเล่าความรู้สึกของตัวละครในนิยายจำเป็นอย่างมากที่ต้องเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของตัวละครรวมถึงสถานการณ์ที่ตัวละครกำลังเผชิญหน้า

เฉกเช่นในเวลานี้ที่นีรชาได้เข้าใจความรู้สึกของ พายุ พระรองผู้น่าเห็นใจในนิยายของเธอว่าเขาต้องเจ็บปวดเพียงใดเมื่อพบว่าเขาเป็นได้แค่เพื่อนที่ดีคนหนึ่ง ทั้งที่ทุกอย่างกำลังไปได้สวยแต่สุดท้ายเขาก็ได้เข้าใจว่าผู้หญิงที่หลงรักไม่เคยเหลียวมองเขาเลย

นีรชาอยากให้เนื้อเรื่องในนิยายเข้มข้นจึงให้นางร้ายขับรถตามพระเอกไปแต่ดันคลาดกันตัวร้ายในนิยายของเธอมีชื่อว่า พราวดาว

เธอเป็นดาราสาวที่ร้ายในจอแต่นอกจอชีวิตกลับน่าสงสาร เล่าไปก็เหมือนละครน้ำเน่าเรื่องหนึ่ง แม้ว่านีรชาจะให้พราวดาวเป็นดาราดังตั้งแต่เด็กมีสิ่งของทุกอย่างที่อยากได้แต่ก็ไม่ได้ให้ครอบครัวของพราวดาวอบอุ่นอย่างที่ควรจะเป็น เส้นทางการเป็นดาราของเธอได้มาเพราะความสามารถแต่เงินทองที่หามาด้วยน้ำพักน้ำแรงคนเป็นพ่อก็เอาไปเข้าบ่อนการพนันจนหมดส่วนคนเป็นแม่วันๆ เอาแต่ขลุกอยู่กับขวดเหล้า

ชายคนที่พราวดาวหลงอย่างหัวปักหัวปำ นั่นก็คือ เหนือเมฆ เหนือเมฆเป็นเพื่อนในสมัยเด็กด้วยความที่พราวดาวโตมาในครอบครัวที่ขาดความอบอุ่นนางร้ายอย่างเธอเลยต้องเรียกร้องความรักจากคนอื่นมาเติมเต็ม ความรักที่มีให้เหนือเมฆทำให้นางร้ายของนีรชาหูหนวกตาบอดถึงขั้นขัดขวางความรักของพระเอก

เมื่อนิยายเดินทางมาถึงกลางเรื่องนีรชาให้คนอ่านเอาคืนนางร้ายด้วยการให้พราวดาวขับรถฝ่าพายุฝนตามพระเอกชายที่เธอตีตราจะเป็นเจ้าของไปแต่ให้ประสบอุบัติเหตุเรื่องราวต่อจากนี้เธอวางพล็อตเรื่องเอาไว้ว่าจะให้พราวดาวแกล้งความจำเสื่อมอาศัยช่วงเวลาที่ชีวิตเจอมรสุมทำให้พระเอกกลับมาสนใจตัวเองอีกครั้ง

โอ๊ย! พราวดาวคราวนี้เธอต้องถูกแฟนคลับของท่านประธานเกลียดกว่าเดิมแน่

แม่นักเขียนสาวเอ่ยออกมาอย่างติดตลกขนาดนิยายพึ่งจะเดินทางมาถึงแค่กลางเรื่องนางร้ายของเธอยังร้ายกาจได้เพียงนี้ ร้ายจนนีรชาเริ่มคิดหนักว่าจะให้มีจุดจบไปในทิศทางไหนเพราะเธอดันปูเรื่องไว้ซะยุ่งเหยิงไปหมด แต่ก็ช่างเถอะอย่างไรเสียพราวดาวก็เป็นแค่นางอิจฉานี่นา

นีรชากลับมาที่ฉากสำคัญที่เธอต้องให้พระรองในนิยายถูกนางเอกปฏิเสธความรู้สึก ฉากที่เธอกำลังนั่งเพียรแต่งเป็นฉากที่พระเอกตามหานางเอกเจอแล้วตัดสินใจกลับไปด้วยกัน

ทุกบรรทัดที่ถ่ายทอดความรู้สึกเธอพยายามจินตนาการว่าตัวเองคือตัวละครตัวนั้น แม้ว่าสายตาจะจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์แต่ในหัวกลับมองเห็นพระรองของตัวเองกำลังอกหักยืนอยู่ท่ามกลางพายุฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง

ร่างสูงเอาแต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง นีรชาเป็นคนกำหนดชีวิตทุกตัวละครในนิยายตอนนี้เธอจึงไม่ต่างอะไรจากคนที่กำลังยืนมองผู้ชายสิ้นหวังคนหนึ่ง ใบหน้าของชายหนุ่มราวกำลังถามตัวเองซ้ำๆ

เขายังไม่ดีพอหรือที่ผ่านมาเขายังพิสูจน์ความจริงใจไม่ได้

ทำไมคนที่เสียใจถึงเป็นเขา

ทำไมเขาถึงไม่ใช่คนที่ถูกเลือก

ความคิดความสงสัยตีกันอยู่ในหัวของพายุซ้ำไปซ้ำมา หากสวรรค์ไม่คิดให้เขาเกิดมาเพื่อใครสักคนเหตุใดถึงต้องให้เขารู้จักกับความรักที่เจ็บปวดรวดร้าวเพียงนี้

ฝนห่าใหญ่นอกฤดูกาลไม่มีทีท่าว่าหยุดพายุเนื้อตัวเปียกปอนหมดสภาพ เขายืนอยู่อย่างนั้นโดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่คนที่หัวใจบอบช้ำอ่อนแอแหงนหน้าขึ้นไปหาท้องฟ้าอันมืดมิดดวงตาคมไร้ความหวังไม่แม้แต่จะกะพริบตาราวกับต้องการให้เม็ดฝนเหล่านั้นได้ช่วยชะละล้างความเจ็บปวดก่อนที่เขาคนพ่ายแพ้จะทรุดเข่าลงไปที่พื้นอย่างสิ้นหวัง

“แค่นี้ก็น่าจะได้แล้วมั้ง” เสียงหวานพึมพำออกมามือเล็กยกขึ้นกอดอกก่อนจะนั่งหลังพิงเก้าอี้ดวงตาเรียวรีทบทวนตัวหนังสือผ่านกรอบแว่นเมื่อเห็นว่าใช้ได้แล้วนีรชาจึงลุกยืดเส้นยืดสายเพราะนั่งมาเป็นชั่วโมงแล้ว

เปรี๊ยงงง!!

นีรชายกมือปิดหูสองนั้นพายุก็ซัดลงมาราวกับฟ้ารั่วเสียงฝนกระทบหลังคาบ้านดังจนกลบเสียงทีวีที่นีรชาเปิดทิ้งเอาไว้คนตัวเล็กก้าวไวๆ เพื่อไปปิดหน้าต่างเป็นจังหวะเดียวกับที่ฟ้าผ่าลงมาอีกระลอกลมด้านนอกกระโชกแรงเสียจนพัดเอาเม็ดฝนกระทบใบหน้าขาวซีดความเหน็บหนาวทำให้นีรชาสวมกอดตัวเองเอาไว้

ทำไมเราถึงไม่ใช่คนที่ถูกรัก เพราะอะไร

ท่ามกลางเสียงฝนโหมกระหน่ำนีรชากลับได้ยินเสียงตะโกนเชิงตัดพ้อต่อว่าของใครสักคนและในตอนนั้นเองที่มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น

ชั่วพริบตา...รอบข้างของนีรชาเหมือนถูกสะกดให้หยุดนิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นราวกับถูกดึงเข้าไปอยู่ในที่ไหนสักแห่ง

ที่นั่นปรากฏร่างของหญิงสาวคนหนึ่ง หมอกควันสีขาวโพลนปกคลุมบริเวณกว้างทำให้นีรชามองเห็นไม่ชัดรู้เพียงว่าเป็นหญิงสาวคนหนึ่งแต่เธอยืนหันหลังอยู่ก่อนจะค่อยๆ เลือนหายไปแต่เมื่อนีรชาลืมตาขึ้นมาอีกทีกลับพบว่าตัวเองอยู่ในรถคันหนึ่งมองออกไปเบื้องหน้าแทบไม่เห็นอะไรเพราะสายฝนที่กำลังถาโถมลงมา

ยังไม่ทันจะคลายความสงสัยนีรชาก็ได้ยินเสียงดังอยู่ด้านนอกของรถเป็นเสียงเหมือนมีคนกำลังทุบกระจกหรืออะไรสักอย่างสายตาของนีรชาก็พร่ามัวเลยมองไม่เห็นว่าอะไรเป็นอะไร

และทันทีที่นีรชาคิดจะขยับร่างกายก็เจ็บร้าวเจียนจะขาดใจ

เกิดอะไรขึ้น ทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ ที่นี่คือที่ไหน แน่นอนว่านีรชาไม่ได้สติฟั่นเฟือนจนจำไม่ได้ว่าก่อนหน้าที่ตนอยู่ที่ไหน กำลังทำอะไรแต่เหตุใดอยู่ๆเธอถึงมาโผล่ที่อื่น

“ชะ….ช่วยได้” เป็นน้ำเสียงที่เค้นออกมาอย่างยากลำบากดวงตาพร่ามัวเริ่มจะลืมไม่ขึ้นความรู้สึกของคนใกล้ตายเป็นอย่างไรนีรชาพึ่งเข้าใจตอนนี้เอง

“ช่วยด้วย” ถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองแต่สัญชาตญาณการเอาตัวรอดบอกให้นีรชาขอความช่วยเหลือจากคนอื่นทว่า...ร่างกายของเธอตอนนี้แค่ขยับนิ้วยังทำได้ยาก

“ช่วย…..” เป็นน้ำเสียงที่ทั้งแผ่วเบาและอ่อนแรงเปลือกตาทั้งสองข้างปิดลงสติของนีรชาค่อยๆ ดับวูบทีละนิดโดยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีเรื่องเหนือธรรมชาติเกิดขึ้นเพราะตอนนี้เธอได้มาอยู่ในร่างของ พราวดาว นางร้ายในนิยายของตัวเองไปแล้ว