บทที่3 หลังจากตื่นขึ้นมาก็กลายเป็นอีกคนไปแล้ว

จากเหตุการณ์เหลือเชื่อที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้นีรชาได้เข้ามาอยู่ในร่างของ พราวดาว นางร้ายในนิยายของตัวเองโดยที่เธอยังไม่รู้ชะตากรรม

ย้อนกลับไปยังมิติที่นีรชาอยู่ก่อนที่ฝนจะตกเธอแต่งนิยายค้างไว้ ถึงตอนที่นางร้ายขับรถตามพระเอกไปจนไปสู่อุบัติเหตุไม่คาดฝัน

วันที่ฝนตกหนักเป็นเหตุการณ์ที่ถูกดึงเข้ามาให้เนื้อเรื่องน่าติดตามมากขึ้นด้วยความที่นีรชาให้นางร้ายไม่คุ้นชินเส้นทางบวกกับเป็นเวลากลางคืนด้วยการขับรถเสียหลักพุ่งชนข้างทาง จึงเป็นเหตุผลที่พอจะให้คนอ่านยอมรับได้และเธอได้เลือกจุดที่นางร้ายประสบอุบัติเหตุอยู่ใกล้กับจุดที่พระรองในเรื่องยืนอยู่นางร้ายเลยถูกช่วยชีวิตเอาไว้ได้ทัน

นอกจากนี้นีรชายังใช้ประโยชน์จากการที่พระรองมีอาชีพเป็นศัลยแพทย์ช่วยชีวิตนางร้ายเอาไว้โดยที่เธอไม่คาดคิดอีกเช่นกันว่าความบังเอิญนี้จะเกิดในเวลาคาบเกี่ยวตอนที่เธอถูกดึงเข้ามาอยู่อีกมิติหนึ่ง

หลังจากได้รับการช่วยเหลือร่างไร้ดวงจิตของพราวดาวถูกนำส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดจากผลการตรวจร่างกายเบื้องต้นพบว่าศีรษะได้รับการกระทบกระเทือน ขาซ้ายได้รับการกระแทกจากประตูรถคาดว่าอาจทำให้กระดูกร้าวหรือหักนอกนั้นเป็นเพียงบาดแผลเล็กน้อยเลยถือเป็นความโชคดีเพราะอย่างน้อยๆ นีรชาก็อาจจะมีโอกาสได้กลับไปหาพ่อของเธอหรือตื่นจากฝันร้ายนี้

ในโลกที่จากมานีรชาไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้วส่วนในโลกนิยายที่เธอเป็นคนแต่งขณะนี้คนในสังคมต่างก็พูดถึงข่าวดาราสาวประสบอุบัติเหตุ ข่าวล่ามาไวไม่อาจพ้นหูตาสับปะรดของนักข่าวทั้งหลายแหล่ นักข่าวดังทุกสำนักพากันแห่แหนมาที่โรงพยาบาลเพื่อทำข่าวและการที่นีรชาขยันให้นางร้ายของเธอมีข่าวฉาวไม่เว้นแต่ละวันส่งผลให้อุบัติเหตุคราวนี้ภาพลักษณ์ของพราวดาวแย่ลงกว่าเดิม

ดูเหมือนว่าผู้คนหรือสิ่งมีชีวิตในโลกนิยายไม่ได้แตกต่างจากโลกที่นีรชาอยู่แม้แต่น้อย เวลามีข่าวอะไรเกี่ยวกับดาราคนในสังคมก็มักจะพุ่งเป้าไปที่เรื่องฉาวโฉ่ก่อนเสมอและหัวข้อที่ทุกคนพูดถึงกันอย่างสนุกปากเห็นจะไม่พ้นการตั้งคำถามเหล่านี้

พราวดาวไปที่นั่นทำไม

ผู้หญิงที่อยู่บนรถมีความเกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าของบริษัท เมธา กรุ๊ป บริษัทโฆษณายักษ์ใหญ่ที่เคยมีข่าวกับดาราสาวก่อนหน้านี้

ผู้หญิงปริศนาคนนั้นเป็นสาเหตุให้พราวดาวประสบอุบัติหรือไม่

วงการบันเทิงในโลกของนีรชาเป็นเช่นไรวงการบันเทิงในนิยายเรื่องนี้ก็เป็นในทำนองเดียวกัน มักจะเล่นข่าวที่ทำให้เรียกเรดติ้งได้มากกว่าจะขายประเด็นสำคัญอย่างเช่นว่า ตอนนี้อาการของดาราสาวเป็นตายร้ายดียังไง

หากจะกล่าวถึงความเป็นมาของนิยายที่นีรชาทะลุมาจากอีกมิติอย่างพิศวงนั้น นิยายที่แม่นักเขียนสาวยังแต่งไม่ทันจะจบก็เกิดเรื่องเหลือเชื่อขึ้นซะก่อน

พายุ หรือพระรองของเรื่องรู้จักกับนางเอกก่อนจะไปสมัครเป็นเลขาที่บริษัทของพระเอก ในช่วงแรกๆ นีรชาให้พระเอกไม่ชอบขี้หน้านางเอกหาสารพัดวิธีมากลั่นแกล้งเพื่อจะให้ลาออกไปเองแต่เพราะนิสัยดื้อรั้นและชอบเอาชนะที่เป็นข้อดีของนางเอก ทำให้พระเอกมองนางเอกเปลี่ยนไป ความใกล้ชิดที่ใช้ได้ไม่ว่ากับชีวิตจริงหรือในละครทำให้พระเอกนางเอกมีความรู้สึกดีๆ ต่อกันและคบกันในที่สุด แต่นีรชาก็วางปมดราม่าด้วยการให้พระเอกไม่เคยรู้มาก่อนว่าผู้หญิงที่เขารักกับผู้หญิงที่เพื่อนสนิทมีใจให้เป็นคนเดียวกันและเพื่อนสนิทที่ว่านั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหากแต่เป็นพระรองนั่นเอง

ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วและอาจจะขัดใจคนอ่านอยู่บ้างแต่นิยายแทบจะทุกเรื่องพอถึงตอนที่พระนางกำลังหวานชื่นคนแต่งมักจะหาอุปสรรคมาขวางกั้นซึ่งนีรชาก็เป็นหนึ่งในนั้น เธอชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอ่าน

เมื่อถึงตอนที่พระเอกนางเอกมีปากเสียงกันนีรชาใส่ความยุ่งเหยิงของเรื่องโดยให้พระรองเปิดเผยความรู้สึกแล้วพานางเอกไปหลบรักษาแผลใจจนนำมาสู่เหตุการณ์รักสามเส้าและนำมาสู่เรื่องเหลือเชื่อที่พึ่งเกิดขึ้น

ภายในห้องพักผู้ป่วยวีไอพีร่างบางของพราวดาวนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงหากแต่เวลานี้นีรชาที่มาจากอีกมิติเป็นคนครอบครองร่างกาย ตั้งแต่ออกมาจากห้องผ่าตัดกระทั่งผ่านไปหนึ่งวันเต็มๆ ที่คนอาศัยร่างยังไม่ได้สติ ใบหน้าดาราสาวซีดเซียวหายใจแผ่วเบาเป็นจังหวะช้าๆ โดยมี เนตรนภา ผู้จัดการส่วนตัวของพราวดาวนั่งเฝ้าอยู่

จังหวะที่ผู้จัดการสาวหันไปหยิบมือถือแล้วหันกลับมานิ้วมือที่แนบอยู่ข้างลำตัวก็ขยับเบาๆ เปลือกตาซีดเผือดค่อยๆลืมขึ้นอย่างอิดโรย

“ฟื้นแล้วเหรอ” น้ำเสียงที่ไม่คุ้นหูทำให้นีรชาเพ่งมองเบื้องหน้าด้วยความงุนงงอีกฝ่ายดูจะดีใจมากที่เห็นว่าเธอปลอดภัยดี

“ที่นี่คือ”

“โรงพยาบาลไง"

"โรงพยาบาล" คิ้วสวยขมวดเข้าหากันแต่ไม่ทันจะได้พูดอะไรต่ออีกฝ่ายก็ชิงพูดขึ้นก่อน

"ก็โรงพยาบาลน่ะสิรอดมาได้ก็ถือว่าบุญแล้วนะนี่รู้ไหมว่าตอนที่โรงพยาบาลโทรไปบอกพี่ตกใจแค่ไหน” ยิ่งได้ฟังที่อีกฝ่ายอธิบายนีรชาก็ยิ่งงุนงง ผู้หญิงคนนี้ดูสนิทสนมกับเธอเกินกว่าจะเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด เธอจึงค่อยๆ ปะติดปะต่อเรื่องราวเท่าที่จำได้ความทรงจำครั้งสุดท้ายเหมือนเธอจะติดอยู่ในรถที่ไหนสักแห่งเธอยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้ดี ความรู้สึกที่เหมือนคนใกล้จะตาย

พอนึกมาถึงตรงนี้นีรชาก็กลับมาสงสัยทันทีว่าอยู่ๆ ทำไมเธอถึงไปโผล่ที่นั่นได้

“แล้วนี่คิดยังไงถึงขับรถไปคนเดียวพี่ก็เคยเตือนแล้วใช่ไหมว่าให้เลิกยุ่งกับผู้ชายแบบนั้นสักทีคิดดูถ้าเป็นอะไรขึ้นมาพี่จะตอบพ่อกับแม่พราวว่ายังไง” ด้วยความเป็นห่วงผู้จัดส่วนตัวจึงใส่ดาราในสังกัดเป็นชุดโดยที่ไม่รู้ว่าคนที่ตนกำลังต่อว่าต่อขานอยู่ไม่ใช่พราวดาวอย่างที่เข้าใจ นีรชากำลังจะเปิดปากเถียงว่าเธออาศัยอยู่กับพ่อแค่สองคนแต่พอนึกดีๆ ชื่อที่ผู้หญิงแปลกหน้าเรียกเธอเมื่อครู่นี้มันไม่ใช่ชื่อของเธอนี่

"เมื่อกี้คุณเรียกฉันว่าอะไรนะคะ" นีรชาถามออกไปทันที

"ก็พราวไงทำไมอย่าบอกนะว่าจำชื่อตัวเองไม่ได้"ผู้จัดการสาวถามด้วยความตกใจ ความจำเสื่อมไม่ใช่เรื่องเล็กเลยนะ

"อะไรนะคะพราว....เหรอคะ" นีรชาย้ำคำถามเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิด

"นี่พราวอย่ามาล้อเล่นนะ ไม่ได้การแล้วเดี๋ยวพี่ตามคุณหมอดีกว่า" ผู้จัดการสาวร้อนใจจะออกไปตามคุณหมอมาดูอาการให้พราวดาวแต่ในตอนนั้นมีคนเปิดประตูเข้ามาพอดี

ทันทีที่ประตูห้องเปิดออก เหนือเมฆ พระเอกในนิยายรักโรแมนติกของนีรชาก็เดินเข้ามาภายในห้องด้วยความร้อนใจและที่สำคัญเขาไม่ได้ผิดแปลกอะไรจากมนุษย์คนหนึ่ง เขามีเนื้อหนัง มีรูปร่าง มีเลือดเนื้อและดูเหมือนว่าจะมีความรู้สึกนึกคิดและใช้ชีวิตเหมือนกับมนุษย์บนโลกทุกอย่างราวกับว่ามิติที่นีรชาหลุดเข้ามาก็คือโลกอีกใบหนึ่งนั่นเอง

ทันทีที่รู้ข่าวว่าพราวดาวประสบอุบัติเหตุเหนือเมฆก็รีบตีรถกลับมาหาแต่กว่าจะหลบหูตาของนักข่าวมาได้ก็เล่นเอาแทบแย่อยู่เหมือนกัน

“พราวฟื้นนานหรือยังครับ” ชายหนุ่มเดินตรงไปที่นีรชาด้วยความดีใจไม่ต่างจากผู้จัดการส่วนตัวเพราะคิดว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงตอนนี้คือดาราสาวที่ชื่อพราวดาว

แต่สำหรับนีรชานั้น...การปรากฏตัวของเหนือเมฆมันเหมือนเวลาที่เธอได้เห็นดาราดัง ไม่ว่าจะรูปร่าง หน้าตาหรือส่วนสูง ชายหนุ่มตรงหน้าดูดีจนเธอคิดว่าถ้าเขาไม่ใช่ดารานายแบบแถวหน้าคงต้องเป็นพระเอกในนิยายของเธอแล้วล่ะถึงได้หล่อลากดินขนาดนี้

“พึ่งฟื้นเมื่อกี้ค่ะ” ผู้จัดการสาวเอ่ยตอบแต่ก็เป็นเพียงการตอบไปตามมารยาทเท่านั้น

ก่อนหน้านี้เนตรนภาเคยบอกให้พราวดาวเลิกยุ่งกับเหนือเมฆเพราะไม่อยากให้พราวดาวเสียใจ ยิ่งมารู้ว่าสาเหตุที่ทำให้ดาราในความดูแลเกือบเอาชีวิตไม่รอดเลยยิ่งไม่ชอบขี้หน้า

“เป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” คนเอ่ยถามนั่งลงยังเก้าอี้ตัวที่ผู้จัดการสาวนั่งก่อนหน้านี้ก่อนจะเอื้อมมือไปอังหน้าผากโดยที่นีรชาไม่ทันได้ตั้งตัว

“ไข้ลดแล้วนี่ค่อยยังชั่ว” การกระทำของชายหนุ่มแปลกหน้าทำให้นีรชารู้สึกประหลาดใจ

อะไรกัน แค่ได้เห็นรอยยิ้ม รับรู้ถึงความเป็นห่วง จากอีกฝ่ายหัวใจดวงน้อยๆก็เต้นผิดจังหวะขึ้นมาทันทีทันใด

“เป็นอะไรให้ฉันไปตามหมอให้ไหม” เมื่อเห็นนีรชาหรือในความเข้าใจของเหนือเมฆว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาคือพราวดาวทำสีหน้าแปลกๆก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ก็น่าจะไม่ปกติหรอกเมื่อกี้ก็จำชื่อตัวเองไม่ได้” ผู้จัดการสาวตอบแทนอีกครั้ง

“เธอจำชื่อตัวเองไม่ได้เหรอ” คำถามของอีกฝ่ายทำให้นีรชาเริ่มแน่ใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอจะต้องไม่ปกติแน่นอน

“ฉันชื่ออะไรนะคะ” นีรชาแกล้งถามออกไปเพื่อยืนยันสิ่งที่เธอกำลังสงสัยอยู่ตอนนี้

“ก็พราวไง พราวดาว จิรวราพงษ์ เป็นไงฉันแถมนามสกุลให้ด้วย” แล้วคำตอบที่ได้ฟังเต็มสองหูนีรชาจึงเริ่มแน่ใจว่าคนแปลกหน้าสองคนนี้กำลังเข้าใจว่าเธอ คืออีกคน

แต่เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมชื่อกับนามสกุลถึงได้รู้สึกคุ้นๆ

พราวดาว จิรวราพงษ์ คือชื่อนางร้ายในนิยายของเธอนี่แถมชื่อเล่นยังเหมือนกันอีกด้วย

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!