Novels by เพียงเม็ดทราย

ดีไม่ดี อาจจะมาเพื่อประกาศตัดลูกชายออกจากกองมรดกต่อหน้าทุกคนความเงียบเข้าปกคลุมในงาน บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด แม้แต่เสียงเพลงรักหวานซึ้งของนักร้องชื่อดังยังต้องหยุดเอาไว้เมื่อพ่อกับลูกเผชิญหน้ากันพิธารู้ว่าในใจของอัจจิมาตอนนี้รู้สึกอย่างไร กับการที่พ่อของเขามางานทั้งที่ไม่ยอมรับเธอเป็นสะใภ้ของวงศ์ตระกูล เขาจึงเอื้อมมือไปกุมมือเธอ สายตาสื่อความหมายลึกซึ้งต่อให้จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ เขาก็จะแต่งงานกับเธอและจะไม่ยอมปล่อยมือนี้ไปเด็ดขาดให้ความมั่นใจกับเธอแล้วเขาก็หันไปเผชิญหน้ากับคุณนิพนธ์อีกครั้งผู้ใหญ่ในงานคนหนึ่งซึ่งสนิทกับคุณนิพนธ์พอสมควรตัดสินใจลุกออกจากโต๊ะเพื่อจะเข้าไปช่วยพูดไม่ให้คนเป็นพ่อทำเสียฤกษ์หรือพูดอะไรที่จะเป็นการหักหาญน้ำใจเจ้าบ่าวเจ้าสาวผู้ใหญ่คนดังกล่าวไม่ทันจะได้พูดอะไร อดีตนายแพทย์นิพนธ์ก็ยกมือขึ้นห้าม สายตามองไปยังเวที บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันใด“แกแต่งงานแต่ไม่คิดจะเชิญฉัน ยังเห็นฉันเป็นพ่ออยู่ไหม” แม้จะฟังดูเป็นการต่อว่าต่อขาน หากแต่ทุกคนก็มองออกว่าคุณนิพนธ์ไม่ได้จะมาพังงานแต่งลูกชายอย่างที่พากันกังวล หรือกระทำการใดที่บ่งบอกว่าไม่เห็นด้วยกับการแต่งงา

ในที่สุดความอดทนในการเฝ้ารอให้ถึงวันที่เขาจะได้แต่งงานกับอัจจิมาก็จบลง เมื่อฤกษ์มงคลที่ประสิทธิ์ได้มาจากหลวงพ่อวัดดังย่านหนึ่งแล้วก็ขอให้เขารอมาอีกสามเดือน ในที่สุดก็ถึงวันนี้แล้วขณะที่แขกเหรื่อกำลังทยอยกันมาร่วมงาน บ่าวสาวยังอยู่บนห้องรับรอง อัจจิมาที่ตื่นแต่เช้ามืดถูกช่างแต่งหน้าชื่อดังทั้งหมดสามคนรุมแปลงโฉมเป็นเจ้าสาว ด้านเจ้าบ่าวแต่งตัวอยู่อีกห้องหนึ่งชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวเรียบหรูยืนรออยู่หน้ากระจกบานใหญ่เกือบเท่าความสูงของชายหนุ่ม สายตาคมปลาบมองสำรวจตัวเองทุกกระเบียดนิ้ว จัดเนกไทเส้นแพงหลายครั้ง ไม่ยอมให้มีจุดไหนบกพร่องเล็ดลอดสายตา เมื่อวันนี้เป็นวันสำคัญที่สุดในชีวิตของเขา“มึงจะดูอะไรนักหนาวะ” เห็นเพื่อนพิถีพิถันกับการแต่งตัวแล้วเคืองลูกกะตาหมอธนาจึงแซวขึ้น พลอยให้ช่างแต่งหน้าสาวสวยมองแล้วยิ้มตาม“มึงไม่เคยแต่งงานมึงไม่รู้หรอก” อยากอ้าปากเถียงให้หายหมั่นไส้ในความขี้อวด แต่หนุ่มมาดเจ้าชู้ก็ดันเถียงไม่ออก เจ้าบ่าวสายเห่อเดินไปหย่อนกายลงบนโซฟาอย่างคนอารมณ์ดี หลังจากตรวจทานความเรียบร้อยของตัวเองจนพอใจแล้ว“เชิญมึงแต่งไปคนเดียวเหอะ ส่วนกูขออยู่เป็นโสดแบบนี้ดีกว่า” คนนั่งไขว่ห้างกร

“เร็วสิ ภิมน้อยมันอยากให้คุณสัมผัสจะแย่แล้ว” ช้อนตามองบอกเสียงนุ่มปนแหบพร่าเมื่อเห็นคนตัวเล็กเอาแต่แกล้งให้เขาทรมาน“แบบนี้ไม่น้อยแล้วค่ะ” อัจจิมาพูดเย้าหยอกหากก็เป็นความจริง ก่อนจะหลุบตาลงมองแผ่นท้องเครียดครัดด้วยมัดกล้ามของคุณหมอเห็นไรขนสีเข้มประปรายเลื้อยต่ำลงไปในขอบกางเกง แล้วจัดการถอดหัวเข็มขัดเส้นแพงออก นิ้วเนียนนุ่มเลื่อนลงไปปลดตะขอทันทีกางเกงเนื้อดีเลื่อนลงจากสะโพกเพรียวตามด้วยบ็อกเซอร์ตัวเล็ก เผยให้เห็นลำเอ็นอวบใหญ่ที่เริ่มจะแข็งขึงขึ้นมาจนน่ากลัวแม้จะยังขยายขนาดไม่เต็มที่เธอลูบไล้เนื้อตัวของเขาโดยปราศจากความเหนียมอาย มือเล็กนุ่มเคลื่อนต่ำลงไปจนถึงกึ่งกลางกาย คว้าจับท่อนเนื้อแข็งร้อนเอาไว้แล้วรูดรึงลำเอ็นขึ้นลงจนมันโป่งพองขยายขนาด รู้สึกได้ถึงเส้นเลือดขรุขระที่ปูดโปนบนลำยาวเขากดไหล่เธอให้นั่งลงบนขอบอ่างด้านหลังโดยที่เขายังอยู่ในท่ายืน มือข้างหนึ่งกุมมือเธอรอบท่อนเนื้ออวบใหญ่ของตนเอง อีกข้างรวบกำเส้นผมยาวสลวย ตรึงเธอไว้ให้มั่น ก่อนที่มือข้างหนึ่งนั้นจะเคลื่อนต่ำลงไปหาจุดอ่อนไหวของเธอนิ้วเรียวยาวเสียดสีกับยอดเกสร ส่งกระแสซาบซ่านไปทั่วร่างกาย หญิงสาวรู้สึกถึงความฉ่ำชื้นที่ซ

หลังจากผลการตรวจแน่ชัดว่าอัจจิมาตั้งครรภ์ พิธาก็ขออนุญาตประสิทธิ์ให้เธอมาอยู่ที่เพ้นท์เฮาส์ในช่วงนี้เพื่อที่เขาจะได้สะดวกในการดูแลเธอเริ่มต้นเดือนแห่งความรักท้องฟ้าแจ่มใสตลอดทั้งวัน อัจจิมาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่นเพราะได้นอนหลับพักผ่อนเต็มที่ตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งเธอก็หันไปมองข้างกาย กลับพบแต่ร่องรอยที่บ่งบอกว่าเมื่อคืนนี้มีคนนอนอยู่ด้วยอัจจิมาลุกขึ้นจากเตียงหนานุ่ม เปิดประตูออกไปจากห้อง พลันได้กลิ่นหอมลอยเข้าจมูก ชวนให้คนเพิ่งตื่นนอนรู้สึกหิวขึ้นมาทันที และเมื่อเดินเข้าไปใกล้กับส่วนของเคาน์เตอร์ เธอก็เห็นใครบางคนกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมมื้อเช้าพิธาอยู่ในชุดไปรเวทสบาย ๆ หากก็ยังดูดี เขาผูกกันเปื้อนสีน้ำตาลเข้ม ท่าทางดูคล่องแคล่ว เห็นแล้วอัจจิมาก็อดยิ้มไม่ได้กับภาพตรงหน้าเธอไม่นึกไม่ฝันว่าวันหนึ่งเธอจะมีคนตื่นมาทำกับข้าวให้ทาน แถมเขายังตื่นนอนก่อนเธอทุกวันแม้ว่าจะเลิกงานกลับมาดึกดื่น และพิธาก็ปฏิบัติกับเธอแบบนี้ตั้งแต่วันที่สารภาพความรู้สึกอัจจิมาค่อย ๆ ย่องเข้าไปด้านหลังของชายหนุ่ม สวมกอดเขาไว้เพียงหลวม ๆ แหงนหน้าขึ้นไปถามคนตัวสูง “ทำอะไรกินคะ หอมจัง”“ข้าวต้มหมู คุณหิ

สองเดือนต่อมาอัจจิมาไม่ได้ไปทำงานเพราะเธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย เมื่อวานที่บริษัทก็หน้ามืดไปครั้งหนึ่ง วันนี้เจ้านายเลยอนุญาตให้เธอหยุดพักผ่อนอยู่บ้าน“ไปหาหมอหน่อยไหม จะได้รู้ว่าเป็นอะไร” ประสิทธิ์เห็นลูกไม่ได้ไปทำงานก็อดเป็นห่วงไม่ได้“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูซื้อยามากินแล้ว นอนพักหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้น” เจ้าของใบหน้าอ่อนเพลียเอ่ยตอบผู้เป็นพ่อก่อนจะนั่งลงทานข้าวต้มร้อน ๆ ที่ประสิทธิ์เพิ่งจะยกออกมาให้“คงไม่ใช่ว่าท้องหรอกนะ” เพ็ญพักตร์พูดขึ้นลอย ๆ แต่มันก็ทำให้เธอฉุกคิด…ช่วงนี้ที่บริษัทงานยุ่ง บางวันอัจจิมาถึงกับต้องเอางานกลับมาทำต่อที่บ้าน เธอจึงลืมไปเสียสนิทว่าเดือนนี้ประจำเดือนยังไม่มา แต่นอกจากอาการหน้ามืดซึ่งเธอคิดว่าเป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอก็ไม่มีอาการอื่นประสิทธิ์มองหน้าหญิงสาว จะว่าไปแล้วสมัยที่บังอรตั้งท้องเธอก็หน้ามืดแบบนี้“ไปโรง’บาลเถอะ เป็นอะไรจะได้รู้”“ไปก็ไปค่ะ แต่วันหลังนะคะ วันนี้หนูไปไม่ไหว”“แล้วทำไมไม่ให้คุณหมอมารับล่ะ” สองสัปดาห์ให้หลังมานี้อัจจิมากลับมานอนที่บ้านทุกวัน อีกทั้งยังไม่เห็นพิธาขับรถมาส่งลูกเหมือนช่วงแรก ๆ ประสิทธิ์จึงถามไถ่ถึงว่าที่ลูกเขย“ช่วงนี้เขางานยุ

ร่างบางในชุดนอนตัวโคร่งขดอยู่ใต้ผ้าห่มกำลังหลับสนิท ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีคนเข้ามาในห้องกลางดึก ผ้าห่มหนานุ่มถูกดึงเลื่อนลงจากตัวทีละน้อยหญิงสาวขดตัวเข้าหันกันเมื่อผิวเนื้อปะทะกับความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ฝ่ามือเรียวยาวของชายหนุ่มกุมเท้านุ่มนิ่มข้างหนึ่งของเธอเอาไว้ลูบคลำขึ้นมาถึงปลีน่องนวลเนียน ปลายนิ้วลูบโลมสูงขึ้นไปจนถึงด้านในขาอ่อนใต้ร่มผ้า ลากไล้เนินเนื้อที่กึ่งกลางกายสาวผ่านชุดนอน ‘ไม่ได้นอน’ สุดวาบหวิวที่อัจจิมาเพิ่งจะถอยมาวันนี้ทว่าการเคลื่อนไหวนั้นก็ต้องหยุดลงเมื่อคนหลับตาอยู่ส่งเสียงงึมงำออกมา “อื้ออ”“ไหนว่าจะรอผมไง” เสียงทุ้มดังขึ้นที่ริมหู อัจจิมาลืมตาขึ้นในความมืดสลัว มองเห็นใบหน้าอีกฝ่ายไม่ชัดนัก หากก็รู้ว่าเจ้าของมือซุกซนคือเจ้าของหัวใจและร่างกายของเธอ“กี่โมงแล้วคะ”“ตีหนึ่ง” เขากระซิบข้างหูพลางรู้สึกผิดขึ้นมาที่บอกให้เธอรอแต่ตัวเองดันกลับดึกเพราะมีเคสผ่าตัดเร่งด่วนเข้ามา แถมการผ่าตัดใหญ่ยังลากยาวกว่ากำหนด ขนาดว่าเขารีบบึ่งรถกลับมาแล้วอัจจิมายันตัวลุกขึ้นนั่ง พิธาโน้มศีรษะซุกหน้าลงกับเรือนผมสีน้ำตาลประกายทอง กลิ่นโรงพยาบาลคละเคล้ากับกลิ่นโคโลญจน์จากตัวชายหนุ่ม เธ

แดดยามเย็นที่ส่องผ่านเข้ามาทางระเบียงห้องกำลังถูกกลบด้วยความมืดสลัว พิชชานอนคลุมผ้าอยู่บนเตียง หูคอยฟังเสียงฝีเท้าที่ใกล้เธอเข้ามาทุกทีกลิ่นครีมอาบน้ำที่คุ้นเคยค่อย ๆ ลอยเข้าจมูกของเธอหลังจากที่ธนาหายเข้าไปในห้องน้ำเมื่อไม่กี่นาทีนี้“เป็นไงบ้าง” เจ้าของเสียงทุ้มที่วางมือลงบนหน้าผากเล็กเบา ๆ เพื่อต

“งั้นพี่คงต้องกินนมฟินน์ตุนไว้เยอะหน่อย” พูดจบเขาก็ซุกใบหน้าลงกับเต้าทรวงนุ่มนิ่มของเธอ มือออกแรงขยำทรวงอกกลมกลึง ยอดถันที่แข็งเป็นตุ่มไตหายเข้าปากของเขาในทันทีสติของพิชชากระเจิดกระเจิงอีกครั้ง เธอกัดริมฝีปาก เชิดคางขึ้นจนศีรษะแหงนเงยด้วยความซ่านเสียว ร่างกายของเธอรุ่มร้อนด้วยความปรารถนา ร่างกายสั่

สองแขนลมกลึงโอบรัดลำคอ ขณะเดียวกันท่อนแขนแข็งแรงก็โอบรอบเอวเธอไว้ ดึงร่างเล็กให้แนบชิด อกอวบแนบชิดอยู่กับแผงอกกว้างขณะที่ทั้งคู่ยังไม่หยุดครอบครองริมฝีปากของกันและกันเนิ่นนานกว่าจุมพิตเร่าร้อนจะผ่อนลง…ทันใดนั้นธนาก็ช้อนร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมอก ก้าวเร็ว ๆ มาที่เตียง ให้เธอนอนลงไปแล้วกดจูบที่ข้อเท้า

และแล้ววันที่หลายคนรอคอยก็จะมาถึงในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว...ฝนโปรยปรายลงมาแต่เช้ามืด พิชชาลืมตาขึ้นมาในอ้อมกอดของธนา มองเห็นปลายคางแข็งแรงเป็นปื้นสีเขียวจางของเขา ท่อนแขนข้างหนึ่งโอบเอวเธอไว้ มือวางอยู่บนบั้นท้ายกลมกลึง รู้สึกถึงกลิ่นครีมอาบน้ำจาง ๆ ที่อบอวลอยู่ในผ้าห่มพิชชาลุกขึ้นช้า ๆ บนร่างกายมีเพ

ภายในห้องนั่งเล่น บรรยากาศเงียบเชียบจนน่าอึดอัดคุณมนูญนั่งสงบนิ่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ พลางอ่านนิตยสารของต่างประเทศ แต่บางครั้งก็เหลือบมองบันไดที่ทอดตัวขึ้นไปยังชั้นบนพิชยะนั่งเอนหลังพิงพนักด้วยท่าทีหงุดหงิด ใบหน้าตึงเครียด มือสองข้างกำหมัดแน่นอยู่บนตัก บางครั้งก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนคนที่ยังคงอดก

“ป้องกันแล้ว แต่ว่า…” เธอพูดเสียงแผ่ว มือเล็ก ๆ บีบชายเสื้อตัวเองแน่นราวกับหาที่พึ่งพิงคุณเพ็ญพิชย์ขมวดคิ้วน้อย ๆ แต่ก็ยกมือขึ้นปราม ไม่ต้องการให้ลูกสาวต้องลำบากใจไปมากกว่านี้“เอาล่ะ เอาล่ะ เราไม่พูดเรื่องนี้กันแล้ว” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาสั่นไหวด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนจะถามเสียงเบา ราวกับก

“ฉันอยู่ตรงนี้”พายุกุมมือพราวดาวเอาไว้แน่น เขามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน ทว่านัยน์ตากลับไร้ซึ่งความรู้สึกที่เรียกว่าความรักในตอนที่พราวดาวฟื้นขึ้นมาอยู่ในร่างของตัวเองอีกครั้ง พายุก็รับรู้ได้จากแววตาว่าเธอคนนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว แต่เขาอยากให้พราวดาวได้เริ่มต้นชีวิตใหม่จึงลองพยายามรักพราวดาวดูสักครั้งแต่สุดท้ายเขาก็รู้ว่าเรื่องหัวใจไม่อาจจะฝืนกันได้ ไม่สามารถสั่งให้หัวใจรักใครได้ง่าย ๆ แม้พายุจะพยายามอยู่กับความเป็นจริง อยากทำทุกวันให้พราวดาวมีความสุขแต่เขาไม่อาจจะแตะต้องตัวพราวดาวได้อีกต่อไปทุกครั้งที่เขามองไปที่หน้า ภาพของเธอคนนั้นก็ทับซ้อนเข้ามา ไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนสายตาและหัวใจของพายุก็มีเพียงเธอคนนั้น“ฉันรู้ว่านายทำเพื่อฉันมาตลอดแต่ต่อไปนี้นายไม่ต้องทำอะไรเพื่อฉันแล้วนะ” น้ำเสียงอิดโรยเอ่ยออกมาด้วยความยากลำบากขณะพยายามฝืนยิ้มให้อีกฝ่าย พราวดาวรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาพายุพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุขแต่เรื่องหัวใจก็ไม่อาจจะบังคับกันได้“เธอจะต้องไม่เป็นอะไร ฉันไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรไปเป็น

นีรชากลับมาใช้ชีวิตตามเดิม เธอพยายามทำทุกอย่างเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น การได้กลับมาใช้ชีวิตของตัวเองเป็นสิ่งที่เธอควรจะยอมรับและอยู่กับความเป็นจริงให้จงได้ แต่โลกที่ไม่มีพายุ…ต่อให้ท้องฟ้าจะสดใสเพียงใดหัวใจของเธอก็หม่นหมองอยู่ดี เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน“เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ” เมื่อนีรชารู้ตัวว่าเผลอเหม่อลอยก็หันกลับไปถามเพลินเพลง“ฉันถามว่าแกเอาร่มมาหรือเปล่า ฝนทำท่าจะตกอีกแล้วนะ ช่วงนี้แกเป็นอะไรไปฟ้าทำไมเหม่อบ่อยจังเมื่อเช้าก็ทีนึงหนึ่งแล้วนะ” เพลินเพลงสังเกตว่าเพื่อนดูเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด โชคดีที่เมื่อเช้าเธอดึงมือเพื่อนเอาไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นป่านนี้นีรชาอาจจะถูกรถชนไปแล้ว“ไม่เป็นไรหรอกแค่รู้สึกเหนื่อยๆ” นีรชาเลือกจะไม่เล่าเรื่องที่เธอเข้าไปอยู่ในนิยายให้เพื่อนฟังเพราะเธอไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง ตลอดหลายเดือนที่มีเรื่องเหลือเชื่อเกิดขึ้นแต่เวลาของที่นี่กลับผ่านไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น“งั้นกลับไปถึงบ้านก็พักผ่อนล่ะกัน ฉันกลับแล้วนะพรุ่งนี้เจอกัน” เพลินเพลงโบกมือให้เพื่อนก่อนจะเดินขึ้นรถไป เนื่

เนตรนภาถูกตำรวจคุมตัวไปยังโรงพักข้อหาพยายามฆ่าโดยมีการไตร่ตรองไว้แล้ว แม้นีรชาจะไม่เอาเรื่องเพราะเธอเข้าใจเหตุผลของเนตรภาดี อีกอย่างเธอก็สงสารลูกน้อยวัยห้าขวบที่ต้องมาเห็นแม่ตัวเองติดคุกแต่เพราะเป็นคดีอาญาไม่สามารถยอมความได้เธอจึงต้องปล่อยให้เรื่องเป็นไปตามกระบวนการทางกฎหมายงานแต่งของทั้งคู่จะถูกจัดขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้า ความจริงพายุอยากจัดงานแต่งให้เร็วกว่านี้แต่เพราะพราวดาวติดคิวถ่ายละคร บวกกับเขาเองก็ต้องเคลียร์งานที่โรงพยาบาลให้เรียบร้อยก่อนลาหยุดยาว เขาเลยจำใจต้องรอฤกษ์ที่พิสุทธิ์หาให้วันนี้เป็นอีกวันที่นีรชาในร่างพราวดาวต้องไปถ่ายละคร ส่วนพายุหลังจากออกเวรเขาก็รีบบึ่งรถมาคอนโดของพราวดาว แต่ระหว่างถ่ายทำเกิดปัญหาขึ้นการถ่ายทำจึงลากยาวกว่ากำหนด พายุมองนาฬิกาข้อมือแทบจะทุกห้านาทีเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะได้เห็นหน้าเธอเขาเฝ้ารอที่จะได้หอมแก้มเธอและนอนกอดเธอให้หายเหนื่อย แต่ขณะกำลังปัดหน้าจอโทรศัพท์มือถืออยู่นั้นนีรชาก็โทรมาบอกว่ากำลังจะขับรถกลับเองเพราะผู้จัดการส่วนตัวคนใหม่ต้องแวะไปดูชุดที่จะใส่ไปออกรายงานในวันพรุ่งนี้ พายุเห็นว่าสถานที่ถ่ายละครกับคอน

ย้อนกลับไปตอนพายุสงสัยว่าเนตรนภาอยู่เบื้องหลังเรื่องที่สัญญาหายไปเขาจึงแอบสะกดรอยตามเนตรนภาหลายครั้ง จนวันหนึ่งเขาขับรถตามเนตรนภาไปจนถึงวัดแห่งหนึ่งเลยได้รู้ว่าเนตรนภาไปไหว้หลุมศพแม่ของเธอพายุเคยได้ยินพราวดาวเล่าว่า แม่ของเนตรนภาล้มป่วยเสียชีวิตไปตั้งแต่ตอนเนตรนภาอายุได้เพียงแปดขวบเท่านั้น ส่วนพ่อมีครอบครัวใหม่พายุมีความสงสัยบางอย่าง หลังจากวันนั้นที่มีคนสะกดรอยตามพราวดาวไปที่คอนโดเขาก็ขอให้เพื่อนที่เป็นตำรวจคอยดูเนตรนภาอยู่ห่าง ๆ รวมถึงให้ช่วยสืบเรื่องพ่อของเนตรนภาด้วย เขาเลยรู้ว่าเนตรนภากับพราวดาวเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดต่างแม่ทรงยศทิ้งแม่ของเนตรนภาไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็คือทัศวรรณนั่นเองหลังถูกสามีทอดทิ้งเนตรนภากับแม่ก็ใช้ชีวิตอยู่กันอย่างลำบากเพราะขาดเสาหลักครอบครัวไป และที่แย่ไปกว่านั้นแม่ของเนตรนภายังป่วยออด ๆ แอด ๆ มาตลอดคนที่ขาดพ่ออย่างเนตรนภาเลยต้องออกไปรับจ้างหาเงินมาดูแลแม่ กระทั่งตอนอายุได้แปดขวบแม่ของเนตรนภาก็จากไป โชคดีที่ญาติห่าง ๆ ฝั่งแม่เมตตารับเนตรนภาไปอุปการะเลี้ยงดูแต่ด้วยฐานะทางครอบคร

“ยินดีด้วยนะ” เนตรนภาระบายยิ้มให้กับทั้งคู่ แต่มันกลับดูเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้มาจากใจ ยิ่งไปกว่านั้นสายตาเนตรนภายังบ่งบอกว่าเธอรู้สึกสะอิดสะเอียนกับความรักของพวกเขาแค่ไหน“แต่พี่ก็อดน้อยใจไม่ได้นะที่พราวไม่เคยบอกพี่เลยว่าคบกับคุณหมออยู่” หลังจากเธอพูดจบแขกในงานต่างพากันหันไปซุบซิบ ในเมื่อพราวดาวกับพายุประกาศออกสื่อว่ากำลังคบหากันอยู่แต่ทำไมผู้จัดการส่วนตัวถึงพูดทำนองว่าทั้งคู่ปกปิดตัวเองอยู่ล่ะในตอนนั้นเองเนตรนภาก็ได้หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า พายุและนีรชารู้ทันทีว่าสิ่งที่เนตรนภาถืออยู่ในมือคือสัญญาที่พวกเขาสร้างเรื่องขึ้นมาหลอกลวงสังคมเพื่อกลบข่าวฉาวเมื่อหลายเดือนก่อน เนตรนภาชูกระดาษให้แขกในงานเห็นก่อนจะพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มอาบยาพิษ“ทุกคนอยากรู้ไหมคะว่าในมือเนตรคืออะไร สัญญาไงคะสัญญาที่สองคนนี้ทำขึ้นหลังจากโกหกทุกคนว่าคบกันอยู่ ถ้าไม่เชื่อจะดูก็ได้นะคะในนี้มีลายนิ้วมือของพวกเขาอยู่เชิญตรวจสอบได้เลย” เนตรนภาส่งกระดาษแผ่นนั้นไปให้เด็กเสิร์ฟคนหนึ่งซึ่งแน่นอนว่าเรื่องแบบนี้ไม่มีใครไม่อยากรู้ หลังจากคนหนึ่งได้ดูกระดาษแผ่นนั้น

“ในสายตาฉันเธอคือผู้หญิงที่สวยที่สุดแต่ถ้าเธอยังทำเป็นไม่ได้ยินฉันอาจจะต้องพาเธอไปคุยที่อื่น”“มะ…ไม่ต้องฉันได้ยินชัดแล้ว” สายตาของพายุไม่น่าไว้ใจสักนิดนีรชาจึงต้องรีบกลับมาเป็นคนหูดีเพราะใครจะไปคิดว่าผู้ชายอบอุ่นและแสนสุภาพบุรุษอย่างพ่อพระรองคนนี้ เวลาอยากรังแกเธอขึ้นมาก็เปรียบเหมือนเสือซ่อนเล็บดี ๆ นี่เองพายุพาเธอเข้าไปในงานวันเกิดของพิสุทธิ์ซึ่งจัดขึ้นบริเวณสวนหย่อมขนาดใหญ่ พอแขกเหรื่อเห็นดาราสาวปรากฏตัวในวันสำคัญของครอบครัวฝ่ายชาย พวกเขาต่างก็พากันมองพายุกับพราวดาวด้วยความชื่นชม เพราะไม่ว่าจะมองมุมไหนทั้งสองคนก็ดูเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกตั้งแต่ประกาศออกสื่อว่าคบหากัน ดาราสาวก็ไม่เคยมีข่าวเสีย ๆ หาย ๆ อีกเลยตรงกันข้ามดูเหมือนว่าความรักครั้งนี้กับนายแพทย์หนุ่มดีกรีเพื่อนสมัยเด็กจะไปได้สวยอีกด้วยหลังจากที่พายุพาพราวดาวไปแนะนำกับเพื่อนของพิสุทธิ์อย่างเป็นทางการในฐานะแฟนสาว เขาก็พาเธอมานั่งยังโต๊ะด้านหน้าซึ่งมีเจ้าของงานวันเกิดและญาติใกล้ชิดอีกสองสามคนนั่งอยู่ด้วยเมื่อถึงช่วงเวลาสำคัญอดีตนายแพทย์พิส