Nobela ni เพียงเม็ดทราย

แดดยามเย็นที่ส่องผ่านเข้ามาทางระเบียงห้องกำลังถูกกลบด้วยความมืดสลัว พิชชานอนคลุมผ้าอยู่บนเตียง หูคอยฟังเสียงฝีเท้าที่ใกล้เธอเข้ามาทุกทีกลิ่นครีมอาบน้ำที่คุ้นเคยค่อย ๆ ลอยเข้าจมูกของเธอหลังจากที่ธนาหายเข้าไปในห้องน้ำเมื่อไม่กี่นาทีนี้“เป็นไงบ้าง” เจ้าของเสียงทุ้มที่วางมือลงบนหน้าผากเล็กเบา ๆ เพื่อต

“งั้นพี่คงต้องกินนมฟินน์ตุนไว้เยอะหน่อย” พูดจบเขาก็ซุกใบหน้าลงกับเต้าทรวงนุ่มนิ่มของเธอ มือออกแรงขยำทรวงอกกลมกลึง ยอดถันที่แข็งเป็นตุ่มไตหายเข้าปากของเขาในทันทีสติของพิชชากระเจิดกระเจิงอีกครั้ง เธอกัดริมฝีปาก เชิดคางขึ้นจนศีรษะแหงนเงยด้วยความซ่านเสียว ร่างกายของเธอรุ่มร้อนด้วยความปรารถนา ร่างกายสั่

สองแขนลมกลึงโอบรัดลำคอ ขณะเดียวกันท่อนแขนแข็งแรงก็โอบรอบเอวเธอไว้ ดึงร่างเล็กให้แนบชิด อกอวบแนบชิดอยู่กับแผงอกกว้างขณะที่ทั้งคู่ยังไม่หยุดครอบครองริมฝีปากของกันและกันเนิ่นนานกว่าจุมพิตเร่าร้อนจะผ่อนลง…ทันใดนั้นธนาก็ช้อนร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมอก ก้าวเร็ว ๆ มาที่เตียง ให้เธอนอนลงไปแล้วกดจูบที่ข้อเท้า

และแล้ววันที่หลายคนรอคอยก็จะมาถึงในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว...ฝนโปรยปรายลงมาแต่เช้ามืด พิชชาลืมตาขึ้นมาในอ้อมกอดของธนา มองเห็นปลายคางแข็งแรงเป็นปื้นสีเขียวจางของเขา ท่อนแขนข้างหนึ่งโอบเอวเธอไว้ มือวางอยู่บนบั้นท้ายกลมกลึง รู้สึกถึงกลิ่นครีมอาบน้ำจาง ๆ ที่อบอวลอยู่ในผ้าห่มพิชชาลุกขึ้นช้า ๆ บนร่างกายมีเพ

ภายในห้องนั่งเล่น บรรยากาศเงียบเชียบจนน่าอึดอัดคุณมนูญนั่งสงบนิ่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ พลางอ่านนิตยสารของต่างประเทศ แต่บางครั้งก็เหลือบมองบันไดที่ทอดตัวขึ้นไปยังชั้นบนพิชยะนั่งเอนหลังพิงพนักด้วยท่าทีหงุดหงิด ใบหน้าตึงเครียด มือสองข้างกำหมัดแน่นอยู่บนตัก บางครั้งก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เหมือนคนที่ยังคงอดก

“ป้องกันแล้ว แต่ว่า…” เธอพูดเสียงแผ่ว มือเล็ก ๆ บีบชายเสื้อตัวเองแน่นราวกับหาที่พึ่งพิงคุณเพ็ญพิชย์ขมวดคิ้วน้อย ๆ แต่ก็ยกมือขึ้นปราม ไม่ต้องการให้ลูกสาวต้องลำบากใจไปมากกว่านี้“เอาล่ะ เอาล่ะ เราไม่พูดเรื่องนี้กันแล้ว” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาสั่นไหวด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนจะถามเสียงเบา ราวกับก

“ถ้างั้นฉันออกไปรอข้างนอกนะ” พายุทำราวกับว่าเขาไม่ได้มีความผิดติดตัวพูดจบจึงคิดจะชิ่งหนีในขณะอีกฝ่ายตกใจจนแผดเสียงแสบแก้วหูออกมา“กรี๊ดดด!!! พายุ ไอ้บ้าไอ้โรคจิต!” คนอาศัยร่างตกใจสุดขีด ดวงหน้าเห่อแดงขึ้นมาทันทีทันใดแต่ก็มีสติพอให้รีบหันหลังยกมือทั้งสองปิดหน้าอกกลมโตเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาเห็นตัวเองในสภาพไม่เหมาะสมคือใครโอ๊ยย ขายขี้หน้าที่สุด ไม่รู้ว่าพ่อพระรองนอกบทนี่เห็นอะไรต่อมิอะไรไปบ้างแล้ว แม้ร่างกายภายนอกจะไม่ใช่ของเธอแต่สัญชาตญาณความเป็นลูกผู้หญิงเธอก็มีอยู่เต็มเปี่ยม เธออับอายแทนเจ้าของร่างตัวจริงจนอยากแทรกแผ่นกระเบื้องหนีให้รู้แล้วรู้รอด"ฉันเป็นหมอไม่ใช่โรคจิต" เสียงทุ้มตอบกลับทันควันราวกับภูมิใจในวิชาชีพนักหนา“อย่างนายเนี่ยนะหมอโรคจิตวิตถารสิไม่ว่าถึงมาแอบมองคนอื่นแบบนี้” ด้วยความอับอายอย่างที่สุด ขวดแชมพูกับสบู่เหลวจึงถูกแปรสภาพเป็นอาวุธลอยพุ่งไปหาพายุจนเขาต้องเอามือป้องกันเป็นพัลวัน“หยุดปาได้แล้วฟังฉันก่อนสิ โอ๊ยย!! บอกให้ฟังก่อนไง โอ๊ยย ยัยบ้า! คนที่ร้องโวยวายมัน

เช้าวันท้องฟ้าแจ่มใสลมเย็น ๆ พัดโชยผ่านระเบียงที่เปิดทิ้งไว้ ม่านสีขาวปลิวไสวเหมือนคลื่นทะเลยามกระทบเข้าหาฝั่ง ส่งผลให้ร่างผอมบางนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนาด้วยความขี้เซาขณะกำลังเคลิ้มหลับสบายนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงก็ส่งเสียงรบกวนโสตประสาทจนคนคร้านจะตื่นต้องควานหาต้นตอของเสียงก่อนจะหรี่ตาขึ้นดูว่ากี่โมงกี่ยามแล้วตายห่า!เมื่อเห็นว่าเข็มสั้นชี้เลขแปดเสียงอุทานก็ดังขึ้นก่อนจะเหวี่ยงผ้าห่มออกจากตัวแล้วกระโจนลงจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำอย่างด่วนจี๋ วันนี้ตอนสิบโมงเนตรนภาจะมารับเธอไปถ่ายโฆษณาตามที่ถ่ายค้างไว้อาทิตย์ก่อนแต่เธอดันนอนตื่นสายซะได้คนอาศัยร่างจัดการปลดชุดนอนตัวบางออกจากตัวอย่างไม่รอช้า ร่างเปลือยเปล่าสมส่วนยืนรองรับสายน้ำใต้ฝักบัวขนาดพอดี เมื่อผมยาวสลวยเปียกชื้นก็ชโลมแชมพูจนกลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งห้องแต่นีรชาก็ไม่มีเวลาจะมาเพลิดเพลินกับการอาบน้ำ สองมือจึงออกแรงเกาศีรษะด้วยความเร่งรีบก่อนจะทิ้งไว้แบบนั้นแล้วเทสบู่เหลวลงบนฝ่ามือลูบไล้ไปตามผิวขาวนวลเนียนจนทั่ว หากเป็นเมื่อก่อนเวลาสองชั่วโมงมันคงจะเหลือเฟือแต่พอมาอยู่ในร่างของดาราสาวเวลาสองชั่วโมงยังแท

“เหรอ ฉันก็นึกว่าพอนายรู้ตารางงานของฉันแล้วจะทำตัวเป็น...…”“เป็นอะไร” คนขับขี่ปลอดภัยถึงกับยอมละสายตาจากถนนเพราะอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรกันแน่“ก็…...ทำตัวเป็นสต็อกเกอร์ไงแบบแอบตามคนดังๆคล้ายๆโรคจิตอ่ะ” นีรชาแอบกัดปากตัวเองเบา ๆ ความจริงเธออยากจะพูดว่า พายุทำตัวเป็นแฟนที่ดี ต่างหาก แต่ปากเจ้ากรรมดันพูดตรงข้ามกับหัวใจทุกครั้งพายุนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งส่วนลึกของจิตใจแอบหวังให้อีกฝ่ายพาดพิงสถานะแฟนจอมปลอมระหว่างเขากับพราวดาวมากกว่า เผื่อว่าจะได้เนียนใช้เป็นข้ออ้างในการมารับมาส่ง“ดูฉันว่างขนาดนั้นเหรอ” นีรชาไม่ได้เอะใจสงสัย นายแพทย์พชร พชรเหมสกุล หรือคุณหมอพายุในนิยายของเธอเป็นชายหนุ่มผู้ทุ่มเทให้กับงานและเป็นสาเหตุให้พ่อพระรองครองโสดมาจนทุกวันนี้“ย่ะ คุณหมอผู้งานยุ่งงง” เจ้าของเสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างประชดแต่มันก็เป็นภาพที่ทำให้อีกฝ่ายยิ้มออกมาอีกครั้ง“แล้วที่ไอ้เหนือไปหาเธอที่คอนโดมันอยู่ด้วยนานไหมล่ะ” พอนึกขึ้นได้พายุก็ถามออกไปเพราะตลอดหลายวันมา

“อยู่กับฉันเถอะนะ” ขอโทษนะพราวดาว ดวงตาคู่หมองจ้องมองชายหนุ่มขณะขอโทษต่อเจ้าของร่าง คนเดียวที่นางร้ายของเธอจะมองด้วยสายตาวิงวอนคงมีเพียงเหนือเมฆ ความรู้สึกละอายใจเหมือนทรยศต่อความรักของเพื่อนอัดอั้นในอก ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะสลัดความรู้สึกผิดพวกนี้ออกจากใจได้ด้านพายุยอมรับว่าเขาก็รู้สึกดีทว่าดวงตาคู่สวยของพราวดาวมีบางอย่างซ่อนอยู่ ซึ่งเขาก็ยังหาคำตอบไม่ได้ รู้เพียงว่าหลังประสบอุบัติเหตุคราวนั้นพราวดาวเหมือนเป็นคนสองบุคลิก และหนึ่งในบุคลิกที่ว่านี้มีผลต่อหัวใจและการกระทำของเขา“ขอโทษนะที่พี่มาช้า” ทันทีที่ได้ยินเสียงดังเข้ามาทั้งคู่ก็ปล่อยมือออกจากกันโดยอัตโนมัติแต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาเนตรนภาอยู่ดี“อ้าว อยู่ด้วยเหรอคะเนตรนึกว่าคุณหมอกลับไปแล้วซะอีก” ผู้จัดการสาวเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรเหมือนเช่นทุกครั้ง หากแต่อีกฝ่ายกลับแสดงสีหน้าเรียบเฉยทว่าเนตรนภาก็สังเกตเห็นความผิดปกติที่ชายหนุ่มพยายามเก็บซ่อนเอาไว้“กำลังจะกลับแล้วล่ะพี่เนตรมาก็ดีแล้วคืนนี้นอนที่นี่นะ” ก่อนพายุจะทันได้พูดอะไรก็ถูกพราวดาวชิง

หลังจากไปส่งทัศวรรณถึงบ้านในระหว่างทางกลับพายุรู้สึกสังหรณ์ใจจึงวนรถกลับมาที่คอนโดแต่กดกริ่งยังไงก็ไร้วี่แววของเจ้าของห้อง“พราว!” ไวกว่าเสียง ร่างสูงพุ่งไปรับตัวพราวดาวที่กำลังจะล้มพับไปกับพื้นอย่างหวุดหวิดในสถานการณ์คับขันพายุนิ่งค้างตะลึงด้วยความตกใจเพราะจู่ ๆ ก็ปรากฏใบหน้าของหญิงสาวอีกคนทับซ้อนเข้ามาแต่ก็เป็นแค่ชั่วขณะสั้น ๆ จนชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าสิ่งที่สายตาเห็น คืออะไรกันแน่แค่กๆๆเสียงคล้ายอาการสำลักน้ำทำให้พายุไม่มีเวลาจะมาสงสัยอะไร“พราว พราว ได้ยินฉันไหม พราว!” น้ำเสียงร้อนรนขณะเขย่าร่างเล็กให้รู้สึกตัว สีหน้าของพายุเวลานี้ราวกับกำลังบอกอีกฝ่ายว่า ได้โปรดอย่าล้อเล่นกับหัวใจของเขาทว่ากลับไม่มีเสียงตอบรับ เขาจึงรีบตรวจดูอาการเบื้องต้นแต่ก็ไม่พบความผิดปกติใด ๆ ของร่างกายนอกจากใบหน้าขาวซีดร่างกายเย็นเฉียบและสั่นเทาจนเขาเริ่มจะใจคอไม่ดี"พราว ตอบฉันหน่อยสิ ได้ยินที่ฉันเรียกไหม" เจ้าของเสียงทุ้มยังคงร้อนใจขณะประคองใบหน้าของพราวดาวเข้ามาในวงแขน แต่เมื่อเรียกเท่าไหร่ก็ยังไม่ได้สติพ

“ป้าล่ะเหนื่อยใจกับยัยพราวจริง ๆ กะอีแค่หมั้นไปก่อนมันจะอะไรนักหนาหรืออยากจะให้อนาคตตัวเองจบ” คล้อยหลังผู้เป็นแม่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย คงจะเป็นเพราะเมื่อก่อนไม่ได้ทำหน้าที่ผู้ให้กำเนิด ลูกสาวเพียงคนเดียวถึงไม่ยอมเชื่อฟังอะไร“ผมว่าคุณป้าอย่าพึ่งคิดอะไรตอนนี้เลยครับคุณป้าก็รู้ว่าพราวเป็นแบบนี้แต่ไหนแต่ไรให้เวลายัยนั่นตัดสินใจหน่อยนะครับ” ชายหนุ่มคาดเดาความคิดของอีกฝ่ายถึงเรื่องในอดีตอย่างทะลุปรุโปร่งจึงออกความเห็นอย่างไม่เลือกที่รักมักที่ชัง“ความจริงก่อนหน้านี้ในห้องพราวมีกล้องวงจรปิดครับ” ในที่สุดพายุก็ตัดสินใจเล่าเรื่องกล้องวงจรปิดที่เขาเจอในห้องนอนของพราวดาววันแถลงข่าวพายุเลยใช้มันเป็นหลักฐานยืนยันว่าเขากับพราวดาวคบหากันอยู่แต่ประเด็นสำคัญคือ ทำไมถึงมีของแบบนั้นอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวดารา“มีกล้องอยู่ในห้องยัยพราวได้ยังไงแล้วใครเป็นคนเอามาติด” ทัศวรรณค่อนข้างแน่ใจว่าจะต้องไม่ใช่ฝีมือของลูกตนเองดวงตาคมมองไปยังประตูห้องขนาดใหญ่ก่อนจะพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ“ผมไม่แน่ใจครับแต่คิดว่าน่

ดีไม่ดี อาจจะมาเพื่อประกาศตัดลูกชายออกจากกองมรดกต่อหน้าทุกคนความเงียบเข้าปกคลุมในงาน บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด แม้แต่เสียงเพลงรักหวานซึ้งของนักร้องชื่อดังยังต้องหยุดเอาไว้เมื่อพ่อกับลูกเผชิญหน้ากันพิธารู้ว่าในใจของอัจจิมาตอนนี้รู้สึกอย่างไร กับการที่พ่อของเขามางานทั้งที่ไม่ยอมรับเธอเป็นสะใภ้ของวงศ์ตระกูล เขาจึงเอื้อมมือไปกุมมือเธอ สายตาสื่อความหมายลึกซึ้งต่อให้จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ เขาก็จะแต่งงานกับเธอและจะไม่ยอมปล่อยมือนี้ไปเด็ดขาดให้ความมั่นใจกับเธอแล้วเขาก็หันไปเผชิญหน้ากับคุณนิพนธ์อีกครั้งผู้ใหญ่ในงานคนหนึ่งซึ่งสนิทกับคุณนิพนธ์พอสมควรตัดสินใจลุกออกจากโต๊ะเพื่อจะเข้าไปช่วยพูดไม่ให้คนเป็นพ่อทำเสียฤกษ์หรือพูดอะไรที่จะเป็นการหักหาญน้ำใจเจ้าบ่าวเจ้าสาวผู้ใหญ่คนดังกล่าวไม่ทันจะได้พูดอะไร อดีตนายแพทย์นิพนธ์ก็ยกมือขึ้นห้าม สายตามองไปยังเวที บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันใด“แกแต่งงานแต่ไม่คิดจะเชิญฉัน ยังเห็นฉันเป็นพ่ออยู่ไหม” แม้จะฟังดูเป็นการต่อว่าต่อขาน หากแต่ทุกคนก็มองออกว่าคุณนิพนธ์ไม่ได้จะมาพังงานแต่งลูกชายอย่างที่พากันกังวล หรือกระทำการใดที่บ่งบอกว่าไม่เห็นด้วยกับการแต่งงา

ในที่สุดความอดทนในการเฝ้ารอให้ถึงวันที่เขาจะได้แต่งงานกับอัจจิมาก็จบลง เมื่อฤกษ์มงคลที่ประสิทธิ์ได้มาจากหลวงพ่อวัดดังย่านหนึ่งแล้วก็ขอให้เขารอมาอีกสามเดือน ในที่สุดก็ถึงวันนี้แล้วขณะที่แขกเหรื่อกำลังทยอยกันมาร่วมงาน บ่าวสาวยังอยู่บนห้องรับรอง อัจจิมาที่ตื่นแต่เช้ามืดถูกช่างแต่งหน้าชื่อดังทั้งหมดสามคนรุมแปลงโฉมเป็นเจ้าสาว ด้านเจ้าบ่าวแต่งตัวอยู่อีกห้องหนึ่งชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวเรียบหรูยืนรออยู่หน้ากระจกบานใหญ่เกือบเท่าความสูงของชายหนุ่ม สายตาคมปลาบมองสำรวจตัวเองทุกกระเบียดนิ้ว จัดเนกไทเส้นแพงหลายครั้ง ไม่ยอมให้มีจุดไหนบกพร่องเล็ดลอดสายตา เมื่อวันนี้เป็นวันสำคัญที่สุดในชีวิตของเขา“มึงจะดูอะไรนักหนาวะ” เห็นเพื่อนพิถีพิถันกับการแต่งตัวแล้วเคืองลูกกะตาหมอธนาจึงแซวขึ้น พลอยให้ช่างแต่งหน้าสาวสวยมองแล้วยิ้มตาม“มึงไม่เคยแต่งงานมึงไม่รู้หรอก” อยากอ้าปากเถียงให้หายหมั่นไส้ในความขี้อวด แต่หนุ่มมาดเจ้าชู้ก็ดันเถียงไม่ออก เจ้าบ่าวสายเห่อเดินไปหย่อนกายลงบนโซฟาอย่างคนอารมณ์ดี หลังจากตรวจทานความเรียบร้อยของตัวเองจนพอใจแล้ว“เชิญมึงแต่งไปคนเดียวเหอะ ส่วนกูขออยู่เป็นโสดแบบนี้ดีกว่า” คนนั่งไขว่ห้างกร

“เร็วสิ ภิมน้อยมันอยากให้คุณสัมผัสจะแย่แล้ว” ช้อนตามองบอกเสียงนุ่มปนแหบพร่าเมื่อเห็นคนตัวเล็กเอาแต่แกล้งให้เขาทรมาน“แบบนี้ไม่น้อยแล้วค่ะ” อัจจิมาพูดเย้าหยอกหากก็เป็นความจริง ก่อนจะหลุบตาลงมองแผ่นท้องเครียดครัดด้วยมัดกล้ามของคุณหมอเห็นไรขนสีเข้มประปรายเลื้อยต่ำลงไปในขอบกางเกง แล้วจัดการถอดหัวเข็มขัดเส้นแพงออก นิ้วเนียนนุ่มเลื่อนลงไปปลดตะขอทันทีกางเกงเนื้อดีเลื่อนลงจากสะโพกเพรียวตามด้วยบ็อกเซอร์ตัวเล็ก เผยให้เห็นลำเอ็นอวบใหญ่ที่เริ่มจะแข็งขึงขึ้นมาจนน่ากลัวแม้จะยังขยายขนาดไม่เต็มที่เธอลูบไล้เนื้อตัวของเขาโดยปราศจากความเหนียมอาย มือเล็กนุ่มเคลื่อนต่ำลงไปจนถึงกึ่งกลางกาย คว้าจับท่อนเนื้อแข็งร้อนเอาไว้แล้วรูดรึงลำเอ็นขึ้นลงจนมันโป่งพองขยายขนาด รู้สึกได้ถึงเส้นเลือดขรุขระที่ปูดโปนบนลำยาวเขากดไหล่เธอให้นั่งลงบนขอบอ่างด้านหลังโดยที่เขายังอยู่ในท่ายืน มือข้างหนึ่งกุมมือเธอรอบท่อนเนื้ออวบใหญ่ของตนเอง อีกข้างรวบกำเส้นผมยาวสลวย ตรึงเธอไว้ให้มั่น ก่อนที่มือข้างหนึ่งนั้นจะเคลื่อนต่ำลงไปหาจุดอ่อนไหวของเธอนิ้วเรียวยาวเสียดสีกับยอดเกสร ส่งกระแสซาบซ่านไปทั่วร่างกาย หญิงสาวรู้สึกถึงความฉ่ำชื้นที่ซ

หลังจากผลการตรวจแน่ชัดว่าอัจจิมาตั้งครรภ์ พิธาก็ขออนุญาตประสิทธิ์ให้เธอมาอยู่ที่เพ้นท์เฮาส์ในช่วงนี้เพื่อที่เขาจะได้สะดวกในการดูแลเธอเริ่มต้นเดือนแห่งความรักท้องฟ้าแจ่มใสตลอดทั้งวัน อัจจิมาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่นเพราะได้นอนหลับพักผ่อนเต็มที่ตั้งสติอยู่ครู่หนึ่งเธอก็หันไปมองข้างกาย กลับพบแต่ร่องรอยที่บ่งบอกว่าเมื่อคืนนี้มีคนนอนอยู่ด้วยอัจจิมาลุกขึ้นจากเตียงหนานุ่ม เปิดประตูออกไปจากห้อง พลันได้กลิ่นหอมลอยเข้าจมูก ชวนให้คนเพิ่งตื่นนอนรู้สึกหิวขึ้นมาทันที และเมื่อเดินเข้าไปใกล้กับส่วนของเคาน์เตอร์ เธอก็เห็นใครบางคนกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมมื้อเช้าพิธาอยู่ในชุดไปรเวทสบาย ๆ หากก็ยังดูดี เขาผูกกันเปื้อนสีน้ำตาลเข้ม ท่าทางดูคล่องแคล่ว เห็นแล้วอัจจิมาก็อดยิ้มไม่ได้กับภาพตรงหน้าเธอไม่นึกไม่ฝันว่าวันหนึ่งเธอจะมีคนตื่นมาทำกับข้าวให้ทาน แถมเขายังตื่นนอนก่อนเธอทุกวันแม้ว่าจะเลิกงานกลับมาดึกดื่น และพิธาก็ปฏิบัติกับเธอแบบนี้ตั้งแต่วันที่สารภาพความรู้สึกอัจจิมาค่อย ๆ ย่องเข้าไปด้านหลังของชายหนุ่ม สวมกอดเขาไว้เพียงหลวม ๆ แหงนหน้าขึ้นไปถามคนตัวสูง “ทำอะไรกินคะ หอมจัง”“ข้าวต้มหมู คุณหิ

สองเดือนต่อมาอัจจิมาไม่ได้ไปทำงานเพราะเธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย เมื่อวานที่บริษัทก็หน้ามืดไปครั้งหนึ่ง วันนี้เจ้านายเลยอนุญาตให้เธอหยุดพักผ่อนอยู่บ้าน“ไปหาหมอหน่อยไหม จะได้รู้ว่าเป็นอะไร” ประสิทธิ์เห็นลูกไม่ได้ไปทำงานก็อดเป็นห่วงไม่ได้“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูซื้อยามากินแล้ว นอนพักหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้น” เจ้าของใบหน้าอ่อนเพลียเอ่ยตอบผู้เป็นพ่อก่อนจะนั่งลงทานข้าวต้มร้อน ๆ ที่ประสิทธิ์เพิ่งจะยกออกมาให้“คงไม่ใช่ว่าท้องหรอกนะ” เพ็ญพักตร์พูดขึ้นลอย ๆ แต่มันก็ทำให้เธอฉุกคิด…ช่วงนี้ที่บริษัทงานยุ่ง บางวันอัจจิมาถึงกับต้องเอางานกลับมาทำต่อที่บ้าน เธอจึงลืมไปเสียสนิทว่าเดือนนี้ประจำเดือนยังไม่มา แต่นอกจากอาการหน้ามืดซึ่งเธอคิดว่าเป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอก็ไม่มีอาการอื่นประสิทธิ์มองหน้าหญิงสาว จะว่าไปแล้วสมัยที่บังอรตั้งท้องเธอก็หน้ามืดแบบนี้“ไปโรง’บาลเถอะ เป็นอะไรจะได้รู้”“ไปก็ไปค่ะ แต่วันหลังนะคะ วันนี้หนูไปไม่ไหว”“แล้วทำไมไม่ให้คุณหมอมารับล่ะ” สองสัปดาห์ให้หลังมานี้อัจจิมากลับมานอนที่บ้านทุกวัน อีกทั้งยังไม่เห็นพิธาขับรถมาส่งลูกเหมือนช่วงแรก ๆ ประสิทธิ์จึงถามไถ่ถึงว่าที่ลูกเขย“ช่วงนี้เขางานยุ

ร่างบางในชุดนอนตัวโคร่งขดอยู่ใต้ผ้าห่มกำลังหลับสนิท ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีคนเข้ามาในห้องกลางดึก ผ้าห่มหนานุ่มถูกดึงเลื่อนลงจากตัวทีละน้อยหญิงสาวขดตัวเข้าหันกันเมื่อผิวเนื้อปะทะกับความเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ฝ่ามือเรียวยาวของชายหนุ่มกุมเท้านุ่มนิ่มข้างหนึ่งของเธอเอาไว้ลูบคลำขึ้นมาถึงปลีน่องนวลเนียน ปลายนิ้วลูบโลมสูงขึ้นไปจนถึงด้านในขาอ่อนใต้ร่มผ้า ลากไล้เนินเนื้อที่กึ่งกลางกายสาวผ่านชุดนอน ‘ไม่ได้นอน’ สุดวาบหวิวที่อัจจิมาเพิ่งจะถอยมาวันนี้ทว่าการเคลื่อนไหวนั้นก็ต้องหยุดลงเมื่อคนหลับตาอยู่ส่งเสียงงึมงำออกมา “อื้ออ”“ไหนว่าจะรอผมไง” เสียงทุ้มดังขึ้นที่ริมหู อัจจิมาลืมตาขึ้นในความมืดสลัว มองเห็นใบหน้าอีกฝ่ายไม่ชัดนัก หากก็รู้ว่าเจ้าของมือซุกซนคือเจ้าของหัวใจและร่างกายของเธอ“กี่โมงแล้วคะ”“ตีหนึ่ง” เขากระซิบข้างหูพลางรู้สึกผิดขึ้นมาที่บอกให้เธอรอแต่ตัวเองดันกลับดึกเพราะมีเคสผ่าตัดเร่งด่วนเข้ามา แถมการผ่าตัดใหญ่ยังลากยาวกว่ากำหนด ขนาดว่าเขารีบบึ่งรถกลับมาแล้วอัจจิมายันตัวลุกขึ้นนั่ง พิธาโน้มศีรษะซุกหน้าลงกับเรือนผมสีน้ำตาลประกายทอง กลิ่นโรงพยาบาลคละเคล้ากับกลิ่นโคโลญจน์จากตัวชายหนุ่ม เธ