บทที่ 20 มีคนไหน้ำส้มแตกจนได้สินะ ตอนปลาย

เว่ยลี่หยางบดกรามดังกรอด หันหน้ามาช้าๆ ดวงตาวาวโรจน์ดูอันตราย มองไปเหมือนแมวที่จู่ ๆ ก็เจอแมวอีกตัวเดินมาคลอเคลียเจ้าของของมัน ฮึ่ม!

“อ้อ ท่านนี้คงเป็นสามีเก่าของนายหญิงกระมัง” ร่างสูงยกยิ้มบางหากน้ำเสียงที่ใช้กลับเย็นเยียบ

“ใช่ นางและข้าเคย…” ยังไม่ทันที่เหรินหมิงจะได้พูดจบ เสียงของหมีหวงน้ำผึ้งก็ดังขึ้นแทรก

“แต่หย่ากันแล้ว ข้าพูดถูกใช่หรือไม่”

เหรินหมิงสะอึก ความรู้สึกไม่ชอบใจผุดขึ้นในอก “นั่นก็ใช่ แต่มันก็ไม่ใช่ธุระกงการใดๆ ของคนภายนอกมิใช่รึ” หย่ากันแล้วอย่างไร แต่หากเขาแสดงความจริงใจให้เชียนเสวี่ยหนิงเห็นมากพอ ไม่แน่ว่านางอาจให้โอกาสเขาอีกครั้ง…และเขาก็ทะนุถนอมดูแลนางให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้นางต้องเจ็บช้ำน้ำใจอีก

ผู้ชายด้วยกันแค่มองก็รู้ว่า บุรุษตัวโตตรงหน้ากำลังกินน้ำส้ม ถึงได้มาไล่ต้อนแสดงท่าทีไม่พอใจ พยายามกันท่าไม่ให้เชียนเสวี่ยหนิงพูดคุยกับเขา

แต่เมื่อเหรินหมิงหันไปเห็นเผิงกั๋วกง ที่ยืนเอาพัดปิดปากเพื่อซ่อนรอยยิ้มขบขันอยู่ จึงหยุดต่อปากต่อคำกับหมีกินผึ้ง หันไปประสานมือแสดงความเคารพผู้ตรวจราชการตามมารยาทแทน

“คารวะเผิงกั๋วกง ขายหน้าท่านแล้ว”

“เฮอะ!” เว่ยลีหยางแค่นเสียงขึ