Lahat ng Kabanata ng ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน: Kabanata 1 - Kabanata 10

บทที่ 1 ชีวิตใหม่ของเสวี่ยหนิง ตอนปลาย นิยายเรื่องนี้มีชื่อว่า ‘เหนือชะตารักพยัคฆ์เคียงใจ’ ซึ่งพระเอกในนิยายเป็นถึงท่านอ๋องผู้ครองตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของแคว้น หล่อล่ำ เหี้ยมหาญ เย็นชา กร้าวใจ อบอุ่นใจดีกับนางเอกคนเดียว พ่อไมโครเวฟธงเขียว ตามสไตล์ที่สาวๆ ชอบ ส่วนนางเอกนั้นเป็นบุตรสาวขุนนาง รูปโฉมงดงามบริสุทธิ์ประดุจดอกบัวขาว มารดาเสียชีวิต โดนแม่เลี้ยงกลั่นแกล้งเป็นประจำ ถูกทำร้ายและได้พระเอกมาช่วยไว้ตามท้องเรื่อง เพียงแต่…เธอเพิ่งอ่านไปได้แค่ครึ่งเรื่องเองเนี่ยสิ! แล้วนางร้ายอันดับสองอย่างเธอจะตายตอนไหน ตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้เพียงแค่ว่าตายแน่นอน! ตายด้วยน้ำมือพระรอง ที่หลงรักนางเอกอีกคน ซึ่งไม่ใช่คนอื่นคนไกล สามีของเธอเองนี่แหละ! หากชีวิตไม่เสี่ยงตาย ก็ไม่ใช่เสวี่ยหนิงสินะ…ฮึ่ม! ‘อุตส่าห์ได้โอกาสมาเกิดใหม่ทั้งที เธอห้ามตายตามเส้นเรื่องที่นักเขียนวางไว้เด็ดขาด! เธอต้องรอดท่องไว้เสวี่ยหนิง ไอ วิล เซอ ไวฟ์ เย เย้!’ เสวี่ยหนิงเตือนสติตนเองด้วยเพลงโปรด สะบัดหัวไล่ความคิดเรื่องการตายของนางร้ายออกไป สิ่งสำคัญในเวลานี้ คือการคิดหาวิธีเอาตัวรอดออกไปจากจวนรองเจ้ากรมโยธาแห่งนี้ให้เร็ว

บทที่ 2 แผนชีวิตแรกของเสวี่ยหนิง ตอนปลาย เมื่อเดินผ่านซุ้มประตูทางเข้าที่ด้านบนมีป้ายเขียนไว้ว่า ตลาดท่าเรือโหย่วอี้ หญิงสาวสามารถมองเห็นร้านค้าสองฟากฝั่ง ซึ่งส่วนใหญ่ขายสินค้าที่มาจากโพ้นทะเลไกล หลายร้านนำโต๊ะออกมาตั้งด้านหน้า เพื่อวางสินค้าตัวอย่างที่มีขายอยู่ในร้านให้ได้ชม ไกลออกไปราวหนึ่งลี้ จะสามารถมองเห็นเรือสำเภาลำใหญ่หลายลำ ที่ล่องขึ้นมาตามแม่น้ำจากปากอ่าวทอดสมออยู่ เสวี่ยหนิงแวะดูสินค้าตามหน้าร้านต่างๆด้วยความสนใจอย่างไม่เร่งรีบ มือก็จดลงบนสมุดบันทึกเล่มเล็กที่ดัดแปลงขึ้นมาเอง ใช้แท่งถ่านแทนหมึกเพื่อสะดวกต่อการใช้งาน ในขณะที่กำลังแวะดูพรมเปอร์เซียอยู่นั้น ราวกับสวรรค์เป็นใจให้เสวี่ยหนิงพบสิ่งที่ตามหา ภาษาที่นางรู้จักก่อนตายลอยเข้าหู “อุ้ย ภาษาฝรั่งเศส” หญิงสาวหูผึ่งรีบชะโงกมองหาคนที่พูดภาษาฝรั่งเศสจนคอยืดยาว กระทั่งมองเห็นบุรุษรูปร่างสันทัดผมสีเข้มนัยน์ตาสีฟ้า เดินมากับบุรุษอีกสองคน “แบบนี้เองที่เขาเรียกว่ามากับดวงสินะเสวี่ยหนิง ทำความดีไว้ก่อนตาย สวรรค์ถึงได้เมตตา” พึมพำจบก็ก้าวขาฉับๆ ตรงไปหาบุรุษสามคนนั้นอย่างอารมณ์ดี ปล่อยให้สาวใช้สองซูรีบวิ่งตามนายหญิงของตนไปอ

บทที่ 3 คนนี้สามีข้าเหรอ ตอนปลาย ซ่งเจียวเจียวมีสีหน้ากระอักกระอ่วน กล่าววาจาเสียงเบากับเหรินหมิงอย่างเกรงใจ “ท่านพี่เหรินหมิง เจียวเจียวขอบคุณท่านมากนะเจ้าคะ ที่อุตส่าห์มาช่วยเลือกแท่นหมึก สำหรับมอบเป็นของขวัญให้ท่านพ่อของเจียวเจียว…เหรินฮูหยินน้อย ขอท่านโปรดอย่าเข้าใจข้ากับท่านพี่เหรินหมิงผิด พวกเราไม่ได้ทำสิ่งดะ...” แต่ก่อนที่ซ่งเจียวเจียวจะได้เอื้อนเอ่ยคำใดต่อ เสียงสั่นเครือของเสวี่ยหนิงพลันดังขึ้นตัดหน้าเสียก่อน “เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะคุณหนูซ่ง ข้ายังไม่ได้ทำ หรือกล่าวสิ่งใดพาดพิงเกี่ยวกับตัวท่านสักคำ ข้ายืนเจรจากับหลงจู๊อยู่ดีๆ พวกท่านสองคนก็เข้ามาหาเรื่องข้าก่อนแท้ๆ ฮึก สามีของข้า ที่มาด้วยกันกับท่าน ก็เข้ามาตำหนิข้าอย่างไร้สาเหตุ ฮึก หลงจู๊เจ้าคะ ท่านช่วยเป็นพยานให้ข้าด้วยเถิด ว่าข้าไม่ได้ทำสิ่งใดสักนิด จู่ๆคุณหนูซ่งก็มาเอ่ยวาจาปรักปรำข้าแบบนี้ ฮึก และที่ผ่านมาก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย ฮืออ” เสวี่ยหนิงยกผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาราวสั่งได้ ขนตาหนาเป็นแพเปียกชุ่มราวดอกสาลี่ต้องหยาดฝน ทั้งงดงามและบอบบางในครา ริมฝีปากแดงอิ่มน้ำเอื้อนเอ่ยวาจาตัดพ้อเสียงไม่เบานัก ดึงความสนใจล

บทที่ 4 แล้วนั่นแผ่นอกหรือกำแพงกันแน่พ่อคุณ ตอนปลาย ครั้นเงยหน้าขึ้นมา ดวงตากลมโตของเสวี่ยหนิง สบเข้ากับดวงตาคู่คมทรงอำนาจ ของผู้เป็นเจ้าของแผ่นอกที่นางเดินชน เสวี่ยหนิงลอบอุทานในใจว่า ‘ไอหยา! นี่ถ้าอยู่แถวชนบทคงคิดว่ากำลังเจอกับหัวหน้าโจรเป็นแน่ แล้วนั่นแผ่นอกหรือกำแพงกันแน่พ่อคุณ ถึงได้แข็งขนาดนี้ หนุ่มๆทหารหน่วยซีลกล้ามอกยังไม่แข็งขนาดนี้เลย‘ “แม่นางเจ็บตรงไหนรึเปล่า” สุ้มเสียงทุ้มต่ำจากเจ้าของแผ่นอกแข็งปึ้กเอ่ยถาม “มะ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ต้องขอโทษท่านด้วย เป็นข้าที่เดินไม่ระวังเอง” ดูท่าว่าวันนี้นางคงก้าวขาออกจากบ้านผิดข้าง ถึงได้มีแต่เรื่องวิ่งเข้ามา เห็นทีต้องไปขอน้ำมนต์จากวัดมาอาบล้างซวยเสียหน่อยแล้ว แต่จะว่าไปตั้งแต่มาเกิดใหม่ นางยังไม่ได้ไปไหว้พระหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของที่นี่เลยนี่นา… ซูลี่และซูฮวาที่เพิ่งจ่ายเงินเสร็จ รีบรุดเข้ามาประคองนายหญิงอย่างร้อนรน บุรุษตรงหน้าตัวสูงใหญ่กำยำ หนวดเครารกครึ้มอย่างกับโจร มองอย่างไรก็ไม่น่าเข้าใกล้เลยสักนิด เพียงแค่เห็นก็ขาแข้งอ่อน “นายหญิง ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ” “ข้าไม่เป็นไร” ตอบสาวใช้เสร็จก็หันไปขอโทษขอโพยบุรุษหัวหน้าโจรอีกรอบ “ข้าต้อ

บทที่ 5 ข้าต้องการหย่ากับท่านเจ้าค่ะ ตอนปลาย “พวกเจ้าทำอะไรกันน่ะ!” หญิงชราเอ่ยเสียงเข้ม ยามเห็นว่าเชียนเสวี่ยหนิงอยู่ในท่าทางล่อแหลมกับบุตรชาย เสวี่ยหนิงแค่นเสียงขึ้นจมูก กระตุกยิ้มร้ายให้เหรินหมิง ขยับปากเอ่ยกับเขาความว่า “หึ! ดวงแข็งใช้ได้เหมือนกันนะเจ้าคะ แต่หากไม่อยากถูกข้าจับหักแขน แล้วบังคับให้ลงชื่อในหนังสือหย่าทั้งน้ำตา ท่านควรให้ความร่วมมือกับข้าแต่โดยดี” ร่างบางย้ายตัวเองออกมา หมุนตัวกลับมายอบกายแสดงความเคารพหญิงชราอย่างนอบน้อม “คาราวะฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าค่ะ สบายดีนะเจ้าคะ ข้าเสร็จธุระกับท่านพี่แล้ว ขอตัวก่อนเจ้าค่ะ “จากนั้นก็ผละไป ทิ้งเหรินหมิงที่หน้าแดง จังหวะหัวใจเต้นไม่เป็นระส่ำไว้กับโต๊ะทำงาน ฮูหยินผู้เฒ่าฝางก้าวมาบุตรชายที่สีหน้าดูไม่ปกตินัก “นางมาที่นี่ได้อย่างไร มิใช่ว่าเจ้าสั่งห้ามไม่ให้นางมาเหยียบที่เรือนของเจ้าหรอกรึ “ เหรินหมิงขยับตัวออกจากโต๊ะทำงาน ประคองมารดาไปนั่งที่ตั่ง เล่าให้ฟังถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ฮูหยินผู้เฒ่าฝางเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ เรื่องที่บุตรชายของนางไม่ยอมหย่าให้เชียนเสวี่ยหนิง “อาหมิง เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ในเมื่อเจ้าไม่พึงใจนาง ออกจ