Share

ตอนที่ 11 ซื้อเมล็ดพันธุ์

last update Last Updated: 2025-04-28 11:48:15

หลี่เซิงนอนมองนางอยู่ จึงเห็นนางเดินเข้ามาหาเขา “เจ้าอยากปลูกสิ่งใด?”

“ข้าอยากปลูกแตงโมนะ ที่นี่มีเมล็ดแตงโมหรือไม่” พูดถึงผลแตงโมแล้วก็รู้สึกอยากกินขึ้นมา

“ถ้าเจ้าอยากได้เมล็ดผลไม้ชนิดนั้นต้องเข้าไปซื้อในเมือง ที่เราอยู่ไม่ค่อยมีใครได้ปลูกผลไม้ชนิดนี้กัน เพราะมันปลูกยาก มีแค่คนมีเงินเท่านั้นถึงจะได้กินพวกมัน ข้าก็ยังไม่เคยได้กินเลยสักครั้งเดียว

‘ที่นี่เมล็ดแตงโมหายากขนาดนี้เลยหรือ’ “ข้าจะเข้าไปในเมืองได้เช่นไรกัน ข้ายังต้องดูแลท่านอยู่ ข้าไม่กล้าไปคนเดียวหรอกนะ” นางก็อยากเข้าไปดูตลาดในเมืองหลวงอยู่เหมือนกันแต่ก็ยังเป็นห่วงหลี่เซิง

หมู่บ้านที่นางอยู่นี้ชื่อหมู่บ้านอันเหอ เป็นหมู่บ้านที่อยู่ไม่ห่างไกลจากเมืองหลวงเท่าไหร่นัก จึงสามารถเดินทางเอาของไปขายในเมืองหลวงได้ แต่การเดินทางนั้นต้องใช้รถเกวียนวัวหรือเกวียนม้าเท่านั้น บางคนใช้ลาลากแทนก็มี

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าไปถามที่บ้านของผู้ใหญ่บ้าน เผื่อจะมีของที่เจ้าอยากได้ ลูกชายของผู้ใหญ่บ้านเขาขายของเดินทางไปหลายพื้นที่ ถ้าโชคดีอาจได้พบสิ่งของแปลก ๆ ที่เขานำมาจากที่อื่นก็ได้”

นางได้ฟังที่หลี่เซิงพูดก็ตาลุกวาว นางอยากไปที่บ้านผู้ใหญ่บ้านเสียแล้วสิ

“ข้าไปบ้านผู้ใหญ่แล้ว ท่านอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม แต่ข้าสัญญาว่าจะไปไม่นานแน่นอน ข้าจะไปบ้านของท่านหมอหลี่เทา เพื่อเอาเงินไปให้เขาด้วย” นางลืมไปเลยว่ายังติดค่ายาจากท่านหมอหลี่เทาอยู่

เขาเห็นว่านางดูท่าทางอยากไปมากเสียจริง เขาก็ไม่อยากขัดขวางสิ่งที่นางอยากทำ “ข้าอยู่คนเดียวได้ เจ้าไปเถอะ ข้าดูเป็นคนอ่อนแอถึงขนาดต้องให้เจ้ามาเป็นห่วงข้าอยู่ตลอดเวลาเลยหรือไร” ตอนนี้เขาแข็งแรงขึ้นมากแล้วจากเมื่อก่อน

“ถ้าอย่างนั้นข้าเอาอาหารให้ท่านเสร็จแล้ว ข้าไปเลยก็แล้วกัน” หยางฉิงยิ้มกว้างจนตากลมโตปิดลงเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งซีดด้วยความดีใจ

หลี่เซิงมองรอยยิ้มของหยางฉิงด้วยใจที่เหม่อลอย นี่เขาเป็นอะไร ทำไมเขาต้องหลบสายตาของนางด้วย…

หยางฉิงเดินทางออกจากบ้านก็ช่วงสายแล้ว ไม่รู้ว่าผู้ใหญ่บ้านจะอยู่บ้านหรือไม่ นางมองเส้นทางเล็ก ๆ ที่ลัดเลาะผ่านหมู่บ้าน บ้านของนางอยู่เกือบท้ายหมู่บ้านและใกล้กับบ้านคนอื่นไม่กี่หลัง นางเดินไปตามเส้นทางสายเล็ก ที่คุ้นเคย สองข้างทางเต็มไปด้วยชาวบ้านที่กำลังลงทำนา เนื่องจากฤดูหนาวผ่านพ้นไปและเข้าสู่ฤดูทำนา

ระหว่างทางไปบ้านผู้ใหญ่บ้าน นางทอดสายตามองวิวทิวทัศน์สองข้างทาง เห็นภูเขาหลายลูกตั้งตระหง่านอยู่ไกลออกไป แม้นางไม่เคยขึ้นเขา แต่เคยได้ยินเพื่อนที่ชอบปีนเขาเล่าว่าบนภูเขานั้นเต็มไปด้วยสมบัติจากธรรมชาติ ทั้งพืชสมุนไพรและผลผลิตป่าไม้ นางเองก็เคยคิดอยากลองขึ้นเขาสักครั้งเหมือนกัน

นางเดินชมนกชมไม้ไปเรื่อย จนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านของผู้ใหญ่บ้านโดยไม่รู้ตัว นางชะเง้อคอมองข้ามรั้วไม้ไผ่เข้าไปในบ้าน บ้านผู้ใหญ่บ้านเป็นบ้านดินสามหลังที่ต่อเชื่อมกันในรั้วไม้ไผ่เก่า ๆ ดูทรุดโทรมเล็กน้อย ‘ทำไมไม่มีใครอยู่ในบ้านเลยนะ’ นางมองไปที่หน้าบ้านก็ไม่เห็นใคร

“ผู้ใหญ่บ้าน! มีใครอยู่บ้าง!” นางร้องเรียกเสียงดัง

ไม่นาน ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้าน เขาดูอายุไม่ต่างจากนางนัก มีผิวคล้ำ รูปร่างสูงเพรียว ใบหน้าดูใจดี เขาคือลูกชายของผู้ใหญ่บ้าน พี่หลี่อี้

“ข้าก็นึกว่าใครมาเรียกพ่อข้า ที่แท้ก็เป็นเจ้านี่เอง หยางฉิง ข้าได้ยินว่าเจ้าล้มหัวกระแทกพื้น ดีขึ้นแล้วหรือ?”

“ข้าดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณพี่หลี่อี้ที่เป็นห่วง” นางยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นว่าเขาอยู่บ้าน

“แล้วเจ้ามีธุระอะไรกับพ่อข้า ถึงได้มาร้องเรียกเสียงดังเช่นนี้”

“ข้าขอเข้าไปคุยในบ้านได้ไหม ข้าร้อนจะแย่แล้ว” นางบ่นพลางปาดเหงื่อ แดดร้อนจนทำให้การยืนคุยหน้าบ้านช่างไม่สบายเอาเสียเลย

“เจ้าก็ไม่บอกตั้งแต่แรก มา ๆ เข้ามาในบ้านก่อน พ่อข้าอยู่ในบ้านนั่นแหละ ท่านเองก็อยากพบเจ้าเหมือนกัน”

“ลุงผู้ใหญ่บ้านอยากพบข้าหรือ?” นางขมวดคิ้วสงสัย “หรือเป็นเรื่องที่ข้าทะเลาะกับหลี่เจิงเมื่อวานนี้...”

“ไม่รู้สิ เจ้าทำอะไรไว้ล่ะ?” หลี่อี้แกล้งตอบทิ้งท้าย ก่อนจะเดินนำนางเข้าไปในบ้าน

นางเดินตามหลังพี่หลี่อี้มา พร้อมกับยอมรับชะตากรรมที่จะโดนผู้ใหญ่บ้านสอบสวนในวันนี้

นางเดินตามเขามาจนถึงโต๊ะหลังบ้าน ที่มีครอบครัวของผู้ใหญ่บ้านนั่งอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา

“สวัสดีเจ้าค่ะ ลุงผู้ใหญ่บ้านกับท่านป้าหานหยุน” หยางฉิงทักทายด้วยความนอบน้อม

นางมองไปทางลุงผู้ใหญ่บ้านซึ่งมีท่าทางดูใจดี อายุประมาณ 45 ปี เป็นชายผอมสูง หน้าตามีริ้วรอยแห่งวัย ผมของเขามีสีขาวแซมดำ ดวงตาเล็กตี ส่วนป้าหานหยุน เป็นผู้หญิงวัยกลางคนไม่แก่มากนัก นางเป็นคนตัวเล็ก ผิวขาวเหลือง ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม

ภรรยาของผู้ใหญ่บ้านเป็นขาเม้าท์ประจำหมู่บ้าน เรื่องต่าง ๆ ที่ผู้ใหญ่บ้านรู้ ก็มาจากภรรยาเสียส่วนใหญ่ นางนำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านมาเล่าให้ผู้ใหญ่บ้านฟังตลอด ผู้ใหญ่บ้านจึงทันเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเสมอ

“วันนี้ลมอะไรพัดเจ้ามาหาข้าได้ล่ะ” หลี่จงถามนาง เขาไม่เคยเห็นนางมาเรียกหาเขาสักทีถ้าไม่ได้มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอะไร

“ข้ามีเรื่องรบกวนผู้ใหญ่เล็กน้อยเจ้าค่ะ” นางพูดพร้อมยิ้มกว้าง

“อืม… ว่าแล้ว ถ้าเจ้าหาเรื่องคงไม่มาหาข้าหรอก เจ้าจะมีเรื่องอะไรล่ะ หรือจะเรื่องเมื่อวานนี้กัน?”

“ท่านผู้ใหญ่บ้านรู้หรือ แต่ข้าไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้นหรอก ข้ามีเรื่องอื่นต่างหาก”

ผู้ใหญ่บ้านหลี่เอียงคอ คิ้วของเขาขมวดครุ่นคิดถึงเรื่องร้ายแรงที่นางจะมาให้เขาช่วย...

“งั้นก็พูดมาเถอะ ข้าขี้เกียจเดา” ผู้ใหญ่บ้านหลี่จงพูดพร้อมเอนหลังพิงเก้าอี้

“ข้าจะมาถามซื้อเมล็ดพันธุ์ผลไม้จากผู้ใหญ่บ้าน ไม่ทราบว่าท่านมีพันธุ์ผลไม้หรือไม่” นางไม่ได้บอกว่าจะซื้อเมล็ดพันธุ์ของสิ่งใด

“อ่อ ข้าก็นึกว่าเรื่องอะไร แค่จะมาซื้อเมล็ดพันธุ์ เจ้าจะซื้อไปทำไม” นางไม่เคยปลูกพืชผักไม่ใช่หรือ

“ผู้ใหญ่บ้านคงเคยได้ยินเรื่องของข้าผ่านหูมาบ้าง ตอนนี้ข้ากลับตัวกลับใจเป็นคนดีแล้ว ข้าอยากปลูกผักผลไม้เอาไว้ขายและเอาไว้กินบ้าง ตอนนี้สามีของข้าก็นอนเจ็บอยู่บนเตียง ถ้าข้าไม่ดิ้นรน ข้าจะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงปากท้องพวกเราสองคนล่ะเจ้าค่ะ”

ผู้ใหญ่บ้านหลี่จงมองดูท่าทางการพูดของหยางฉิงที่ดูแปลกไป นางคงกลับตัวแล้วจริง ๆ เรื่องนี้เขาได้ยินมาจากชาวบ้านมาบ้าง ว่าหยางฉิงตั้งแต่หลังจากที่นางลมหัวกระแทกพื้น นางดูเปลี่ยนไปมาก ดูรักสามีมากขึ้นกว่าแต่ก่อน

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ   ตินที่ 92 คิดไม่ดี

    หลี่เซิงรับของจากผู้ใหญ่บ้านด้วยความเกรงใจ “ท่านมาเยี่ยมข้า ข้าก็ดีใจมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องลำบากนำของพวกนี้มาเลย”หลี่จงยิ้มพลางตอบกลับ “ข้ามาเยี่ยมหลานทั้งที จะให้มามือเปล่าได้อย่างไร”หลี่อี้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เห็นดังนั้นจึงพูดแทรกขึ้นมา “ของข้าก็มีเหมือนกัน”หลี่เซิงหันไปมองหลี่อี้ ชายหนุ่มที่บัดนี้ดูดีกว่าเมื่อก่อนมาก เพราะเขาเองก็เป็นหนึ่งในคนที่รับสินค้าจากบ้านหลี่เซิงไปขายตามหัวเมืองต่าง ๆ เช่นกันหลี่เซิงรับของมาจากหลี่อี้ก่อนเอ่ยล้อเลียน “ขอบใจเจ้ามาก เอาไว้เจ้ามีลูกเมื่อไหร่ ข้าจะไปแสดงความยินดีแน่”หลี่อี้รู้สึกเขินอายเล็กน้อย เพราะเขาเพิ่งแต่งงานได้ไม่นาน “ได้ข่าวว่าร้านของเจ้าจำหน่ายยาช่วยให้มีบุตร เอาไว้ถ้าปีนี้ข้ายังไม่มีลูก ข้าคงต้องไปซื้อยาให้ภรรยาเสียแล้ว” เขาพูดพลางเหลือบมองสีหน้ามารดาตัวเอง ซึ่งดูจะไม่พอใจที่ภรรยาของเขายังไม่มีลูกหลี่เซิงมองสีหน้าของหลี่อี้อย่างเห็นใจ ก่อนเอ่ยอย่างใจกว้าง “หากไม่มีจริง ๆ ข้าจะมอบยาให้เจ้าโดยไม่คิดเงิน ดีหรือไม่?” เขาพูดพลางยักคิ้วให้หลี่อี้หานหยุนที่นั่งฟังอยู่ สีหน้าดูดีขึ้นมาทันที ใคร ๆ ก็รู้ว่ายาของร้าน เทียนเจินถัง มีชื่อเสียงโด

  • ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ   ตอนที่ 91 ตั้งชื่อ

    เมื่อใดที่ลูกชายทั้งสองร้องหิวนม บ่าวก็จะนำพวกเขาออกไปให้แม่นมป้อนนมจนกระทั่งรุ่งเช้า หยางฉิงจึงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา นางกระพริบตาสองถึงสามครั้ง ก่อนมองไปรอบ ๆ ห้อง ก็พบว่าหลี่เซิงนอนอยู่ข้างเตียง นางเหลือบมองไปที่เปลนอนสองอัน และได้ยินเสียงอ้อแอ้ดังออกมาจากในนั้น หยางฉิงพยายามลุกขึ้นนั่ง แม้จะยังรู้สึกเจ็บแผลอยู่บ้าง แต่นางก็ค่อย ๆ พยุงตัวไปที่เปลนอนของลูกชายเมื่อนางก้มลงมอง ก็พบเด็กน้อยสองคนลืมตาดูของเล่นที่นางทำแขวนไว้ให้พวกเขา“ลูกใครกันนะ ทำไมน่ารักเช่นนี้” นางเอ่ยพลางหยอกล้อกับลูกชายไม่นานก็ได้ยินเสียงขยับตัวของหลี่เซิง“หยางฉิง เจ้าตื่นแล้วหรือ หิวหรือไม่?” เขาถามด้วยความเป็นห่วง กลัวว่านางจะยังคงเจ็บแผลอยู่“ข้าหิวอยู่บ้าง แล้วทำไมท่านมานอนที่นี่ ท่านหิวหรือไม่?” นางถามกลับเมื่อเห็นสีหน้าอิดโรยของเขา“ก็ข้าเป็นห่วงเจ้า เดี๋ยวข้าจะให้คนเตรียมอาหารมาให้เจ้า” พูดจบเขาก็เดินออกไปเรียกบ่าวให้นำอาหารและน้ำแกงบำรุงร่างกายเข้ามาไม่นาน พี่สะใภ้ใหญ่ก็เข้ามาพร้อมอาหารที่ช่วยจัดเตรียมตั้งแต่เช้าอู๋เจิงเห็นหยางฉิงตื่นขึ้นมาจึงเอ่ยด้วยความยินดี “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง นี่เป็นน้ำแกงบำรุงร่าง

  • ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ   ตอนที่ 90 คลอดลูก

    “หลี่เซิง...ข้าปวดท้อง!” นางเอื้อมมือไปปลุกสามีที่นอนอยู่ข้าง ๆหลี่เซิงสะดุ้งตื่นขึ้นทันที เขารีบอุ้มนางขึ้นมา ก่อนจะตะโกนเรียกคนดูแลให้รีบไปตามหญิงทำคลอดเสียงของเขาทำให้ทุกคนในบ้านตกใจรีบร้อนออกมาทำหน้าที่ของตนหญิงทำคลอดรีบถืออุปกรณ์แล้ววิ่งตรงไปยังห้องคลอดทันที ขณะเดียวกัน บ่าวดูแลแต่ละคนต่างวิ่งวุ่น เร่งต้มน้ำให้เดือดเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการคลอด“โอ๊ย! ปวดท้อง!”เสียงร้องของหยางฉิงดังก้องไปทั่วห้องคลอด“หยางฉิง เจ้ายังทนไหวหรือไม่?” หลี่เซิงถามนางด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่านางกำลังเจ็บปวดทรมานเพียงใด“นายท่าน ออกไปก่อนเถิดเจ้าค่ะ หากท่านอยู่เช่นนี้ นายหญิงจะไม่มีแรงเบ่งคลอด” หญิงทำคลอดรีบบอกเขา“ข้าจะอยู่กับภรรยาของข้า!” เขาไม่อยากปล่อยให้นางเผชิญความเจ็บปวดเพียงลำพังหยางฉิงกัดฟันกลั้นความเจ็บ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “หลี่เซิง...ท่านออกไปก่อนเถิด ข้าไม่เป็นไร อย่าลืมเรื่องที่ข้าบอก” หลังจากพูดจบ นางก็ยื่นมือไปคว้าผ้าผืนยาวที่ห้อยลงมาจากเพดานเพื่อช่วยพยุงตัวขณะเบ่งคลอดหลี่เซิงเห็นดังนั้นจึงจำต้องส่งขวดยาให้พี่สะใภ้ใหญ่ พร้อมบอกวิธีใช้ จากนั้นจึงหันไปมองหยางฉิงเป็นครั้ง

  • ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ   ตอนที่ 89 เตรียมความพร้อม

    หลี่เซิงยิ้มมุมปากเล็กน้อย คิดจะเลียนแบบน้ำพริกของเขางั้นหรือ? มันคงไม่ง่ายดายเช่นนั้น เพราะสูตรพิเศษที่แท้จริงคือพลังวิเศษของหยางฉิง ซึ่งสามารถทำให้อาหารทุกชนิดมีรสชาติอร่อยเป็นเอกลักษณ์ ไม่แปลกที่เมื่อขายดีขึ้น ก็จะมีคนอยากเลียนแบบเป็นเรื่องธรรมดา โดยเฉพาะผู้ที่มีอำนาจและเงินทองหนุนหลัง พวกนั้นล้วนอยากข่มเหงรังแกเพื่อช่วงชิงสูตรไปจากพวกเขาทว่าคนเหล่านั้นกลับต้องพ่ายแพ้ไปตาม ๆ กัน เพราะพวกเขามีทั้งท่านแม่ทัพและท่านอ๋องสามคอยสนับสนุนอยู่ยิ่งไปกว่านั้น ยาที่หยางฉิงนำมาวางขายก็ทำให้สองบุรุษผู้มีอำนาจให้ความสำคัญกับนางมากขึ้น ทุกสิ่งที่นางทำจึงราบรื่นอย่างไม่น่าเชื่อเรือนผลิตน้ำพริกที่หยางฉิงสร้างขึ้นถูกแบ่งสัดส่วนอย่างเป็นระเบียบ คนงานส่วนใหญ่เป็นชาวบ้านจากหมู่บ้านอันเหอ ซึ่งปัจจุบันได้รับการพัฒนาให้ดีขึ้น บ้านเรือนหลายหลังได้รับการสร้างใหม่ และผู้คนในหมู่บ้านต่างมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นกว่าเดิมมากวันนั้น หยางฉิงซึ่งตั้งครรภ์ท้องโต เดินทางมาตรวจดูโรงเรือนน้ำพริกด้วยตนเอง นางรู้สึกเบื่อหน่ายเมื่อต้องอยู่บ้านเฉย ๆ จึงให้พี่สะใภ้ใหญ่อู๋เจิงช่วยพยุงเดิน“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าไม่ต้องมา เ

  • ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ   ตอนที่ 88 โรงงานน้ำมันพริก

    “เจ้าตั้งราคานั้นก็ดีแล้ว คนอื่นจะทำอย่างไรก็เป็นเรื่องของเขา เพียงแต่ตอนนี้เจ้ายุ่งมากจนแทบไม่มีเวลาอยู่กับข้าเลย” หลังจากเปิดร้านค้าได้ไม่นาน นางก็แทบไม่ได้หยุดพัก ทำให้หลี่เซิงรู้สึกว่านางทำงานหนักเกินไปจนเกรงว่านางจะล้มป่วยหยางฉิงเหลือบมองสามีที่มีสีหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย“ที่ข้าทำงานหนักเช่นนี้ เป็นเพราะอยากสร้างทุกอย่างให้เสร็จก่อนที่ข้าจะคลอด ท่านก็รู้ดีว่าหลังคลอด ข้าต้องอยู่ไฟอีกเป็นเดือน หลังจากนั้นข้าก็อยากอยู่บ้านเลี้ยงลูกเอง ข้าทำเพื่อท่านและเพื่อลูกของเรา”นางยิ้มพลางอธิบายเหตุผลของตนเองหลี่เซิงได้ฟังเช่นนั้นก็ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนดึงนางเข้ามากอด “เราไม่จำเป็นต้องเร่งรีบถึงเพียงนั้น พวกเราค่อย ๆ สร้างไปพร้อมกับเลี้ยงลูกก็ได้ ข้าไม่ได้จะหนีเจ้าไปไหนเสียหน่อย”“ตอนนี้เจ้ายังมีข้า ถึงแม้ว่าข้าจะยังป่วยบ่อยอยู่ แต่ข้าเชื่อว่าเมื่อเวลาผ่านไป อาการแพ้ท้องแทนเจ้าของข้าต้องหายไปแน่นอน เมื่อนั้น เจ้าสามารถวางภาระทั้งหมดให้ข้าจัดการได้”เขากล่าวพลางลูบศีรษะของหยางฉิงเบา ๆหยางฉิงสูดกลิ่นกายของสามีที่นางคุ้นเคย เป็นกลิ่นที่ทำให้นางรู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก นางเชื่อว่าเมื่อนางคลอดแล้

  • ทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ   ตอนที่ 87 ชื่อเสียงโด่งดัง

    นอกจากนี้ นางยังซื้อที่ดินเพิ่มเติมอีกสิบหมู่ และสร้างทางเชื่อมต่อไปยังพื้นที่ดังกล่าว ทำเป็นห้องแถวสิบห้อง แต่ละห้องมีห้องน้ำในตัวและครัวพร้อม เผื่อว่าในอนาคตจะมีการขยายกิจการ หรือใช้พื้นที่ตรงนั้นปลูกผลไม้และพืชผักในขนาดที่ใหญ่ขึ้นโฉนดที่ดินของท่านแม่ทัพ หลังจากที่หยางฉิงไปสำรวจแล้ว นางวางแผนว่าในอนาคตจะใช้พื้นที่ตรงนั้นสร้างโรงเตี๊ยมขาจรสำหรับนักเดินทางทั้งหลายในขณะเดียวกัน นางก็ผลักดันให้ชาวบ้านปลูกพริก โดยรับซื้อทั้งหมดเอง นางมีแผนจะทำน้ำมันพริกขายในอนาคต เนื่องจากบริเวณนี้ขาดแคลนพริกเป็นอย่างมาก หยางฉิงเป็นผู้นำเมล็ดพันธุ์ไปให้ผู้ใหญ่บ้านช่วยประกาศแจ้งแก่ชาวบ้านที่สนใจ พร้อมรับซื้อในราคาจินละห้าสิบอีแปะ เพื่อเป็นการส่งเสริมอาชีพและเพิ่มรายได้ให้แก่พวกเขานับตั้งแต่ที่ผู้ใหญ่บ้านป่าวประกาศ ก็เริ่มมีชาวบ้านจำนวนไม่น้อยที่สนใจทดลองปลูกพริก เพราะเป็นพืชที่ปลูกง่าย อีกทั้งไม่ต้องลงทุนหาเมล็ดพันธุ์เอง ส่งผลให้ชาวบ้านมองหลี่เซิงและหยางฉิงในแง่ดีขึ้นขณะนี้ นางได้ซื้อที่ดินว่างในหมู่บ้านเพิ่มอีกแห่ง และกำลังให้คนสร้างโรงเรือนแบบโปร่ง เพื่อให้สามารถระบายอากาศได้ดี โดยตั้งใจใช้เป็นสถานท

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status