ตอนที่ 11 ซื้อเมล็ดพันธุ์

หลี่เซิงนอนมองนางอยู่ จึงเห็นนางเดินเข้ามาหาเขา “เจ้าอยากปลูกสิ่งใด?”

“ข้าอยากปลูกแตงโมนะ ที่นี่มีเมล็ดแตงโมหรือไม่” พูดถึงผลแตงโมแล้วก็รู้สึกอยากกินขึ้นมา

“ถ้าเจ้าอยากได้เมล็ดผลไม้ชนิดนั้นต้องเข้าไปซื้อในเมือง ที่เราอยู่ไม่ค่อยมีใครได้ปลูกผลไม้ชนิดนี้กัน เพราะมันปลูกยาก มีแค่คนมีเงินเท่านั้นถึงจะได้กินพวกมัน ข้าก็ยังไม่เคยได้กินเลยสักครั้งเดียว

‘ที่นี่เมล็ดแตงโมหายากขนาดนี้เลยหรือ’ “ข้าจะเข้าไปในเมืองได้เช่นไรกัน ข้ายังต้องดูแลท่านอยู่ ข้าไม่กล้าไปคนเดียวหรอกนะ” นางก็อยากเข้าไปดูตลาดในเมืองหลวงอยู่เหมือนกันแต่ก็ยังเป็นห่วงหลี่เซิง

หมู่บ้านที่นางอยู่นี้ชื่อหมู่บ้านอันเหอ เป็นหมู่บ้านที่อยู่ไม่ห่างไกลจากเมืองหลวงเท่าไหร่นัก จึงสามารถเดินทางเอาของไปขายในเมืองหลวงได้ แต่การเดินทางนั้นต้องใช้รถเกวียนวัวหรือเกวียนม้าเท่านั้น บางคนใช้ลาลากแทนก็มี

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าไปถามที่บ้านของผู้ใหญ่บ้าน เผื่อจะมีของที่เจ้าอยากได้ ลูกชายของผู้ใหญ่บ้านเขาขายของเดินทางไปหลายพื้นที่ ถ้าโชคดีอาจได้พบสิ่งของแปลก ๆ ที่เขานำมาจากที่อื่นก็ได้”

นางได้ฟังที่หลี่เซิงพูดก็ตาลุกวาว นางอยากไปที่บ้านผู้ใหญ่บ้านเสียแล้วสิ

“ข้าไปบ้านผู้ใหญ่แล้ว ท่านอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม แต่ข้าสัญญาว่าจะไปไม่นานแน่นอน ข้าจะไปบ้านของท่านหมอหลี่เทา เพื่อเอาเงินไปให้เขาด้วย” นางลืมไปเลยว่ายังติดค่ายาจากท่านหมอหลี่เทาอยู่

เขาเห็นว่านางดูท่าทางอยากไปมากเสียจริง เขาก็ไม่อยากขัดขวางสิ่งที่นางอยากทำ “ข้าอยู่คนเดียวได้ เจ้าไปเถอะ ข้าดูเป็นคนอ่อนแอถึงขนาดต้องให้เจ้ามาเป็นห่วงข้าอยู่ตลอดเวลาเลยหรือไร” ตอนนี้เขาแข็งแรงขึ้นมากแล้วจากเมื่อก่อน

“ถ้าอย่างนั้นข้าเอาอาหารให้ท่านเสร็จแล้ว ข้าไปเลยก็แล้วกัน” หยางฉิงยิ้มกว้างจนตากลมโตปิดลงเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งซีดด้วยความดีใจ

หลี่เซิงมองรอยยิ้มของหยางฉิงด้วยใจที่เหม่อลอย นี่เขาเป็นอะไร ทำไมเขาต้องหลบสายตาของนางด้วย…

หยางฉิงเดินทางออกจากบ้านก็ช่วงสายแล้ว ไม่รู้ว่าผู้ใหญ่บ้านจะอยู่บ้านหรือไม่ นางมองเส้นทางเล็ก ๆ ที่ลัดเลาะผ่านหมู่บ้าน บ้านของนางอยู่เกือบท้ายหมู่บ้านและใกล้กับบ้านคนอื่นไม่กี่หลัง นางเดินไปตามเส้นทางสายเล็ก ที่คุ้นเคย สองข้างทางเต็มไปด้วยชาวบ้านที่กำลังลงทำนา เนื่องจากฤดูหนาวผ่านพ้นไปและเข้าสู่ฤดูทำนา

ระหว่างทางไปบ้านผู้ใหญ่บ้าน นางทอดสายตามองวิวทิวทัศน์สองข้างทาง เห็นภูเขาหลายลูกตั้งตระหง่านอยู่ไกลออกไป แม้นางไม่เคยขึ้นเขา แต่เคยได้ยินเพื่อนที่ชอบปีนเขาเล่าว่าบนภูเขานั้นเต็มไปด้วยสมบัติจากธรรมชาติ ทั้งพืชสมุนไพรและผลผลิตป่าไม้ นางเองก็เคยคิดอยากลองขึ้นเขาสักครั้งเหมือนกัน

นางเดินชมนกชมไม้ไปเรื่อย จนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านของผู้ใหญ่บ้านโดยไม่รู้ตัว นางชะเง้อคอมองข้ามรั้วไม้ไผ่เข้าไปในบ้าน บ้านผู้ใหญ่บ้านเป็นบ้านดินสามหลังที่ต่อเชื่อมกันในรั้วไม้ไผ่เก่า ๆ ดูทรุดโทรมเล็กน้อย ‘ทำไมไม่มีใครอยู่ในบ้านเลยนะ’ นางมองไปที่หน้าบ้านก็ไม่เห็นใคร

“ผู้ใหญ่บ้าน! มีใครอยู่บ้าง!” นางร้องเรียกเสียงดัง

ไม่นาน ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้าน เขาดูอายุไม่ต่างจากนางนัก มีผิวคล้ำ รูปร่างสูงเพรียว ใบหน้าดูใจดี เขาคือลูกชายของผู้ใหญ่บ้าน พี่หลี่อี้

“ข้าก็นึกว่าใครมาเรียกพ่อข้า ที่แท้ก็เป็นเจ้านี่เอง หยางฉิง ข้าได้ยินว่าเจ้าล้มหัวกระแทกพื้น ดีขึ้นแล้วหรือ?”

“ข้าดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณพี่หลี่อี้ที่เป็นห่วง” นางยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นว่าเขาอยู่บ้าน

“แล้วเจ้ามีธุระอะไรกับพ่อข้า ถึงได้มาร้องเรียกเสียงดังเช่นนี้”

“ข้าขอเข้าไปคุยในบ้านได้ไหม ข้าร้อนจะแย่แล้ว” นางบ่นพลางปาดเหงื่อ แดดร้อนจนทำให้การยืนคุยหน้าบ้านช่างไม่สบายเอาเสียเลย

“เจ้าก็ไม่บอกตั้งแต่แรก มา ๆ เข้ามาในบ้านก่อน พ่อข้าอยู่ในบ้านนั่นแหละ ท่านเองก็อยากพบเจ้าเหมือนกัน”

“ลุงผู้ใหญ่บ้านอยากพบข้าหรือ?” นางขมวดคิ้วสงสัย “หรือเป็นเรื่องที่ข้าทะเลาะกับหลี่เจิงเมื่อวานนี้...”

“ไม่รู้สิ เจ้าทำอะไรไว้ล่ะ?” หลี่อี้แกล้งตอบทิ้งท้าย ก่อนจะเดินนำนางเข้าไปในบ้าน

นางเดินตามหลังพี่หลี่อี้มา พร้อมกับยอมรับชะตากรรมที่จะโดนผู้ใหญ่บ้านสอบสวนในวันนี้

นางเดินตามเขามาจนถึงโต๊ะหลังบ้าน ที่มีครอบครัวของผู้ใหญ่บ้านนั่งอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา

“สวัสดีเจ้าค่ะ ลุงผู้ใหญ่บ้านกับท่านป้าหานหยุน” หยางฉิงทักทายด้วยความนอบน้อม

นางมองไปทางลุงผู้ใหญ่บ้านซึ่งมีท่าทางดูใจดี อายุประมาณ 45 ปี เป็นชายผอมสูง หน้าตามีริ้วรอยแห่งวัย ผมของเขามีสีขาวแซมดำ ดวงตาเล็กตี ส่วนป้าหานหยุน เป็นผู้หญิงวัยกลางคนไม่แก่มากนัก นางเป็นคนตัวเล็ก ผิวขาวเหลือง ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม

ภรรยาของผู้ใหญ่บ้านเป็นขาเม้าท์ประจำหมู่บ้าน เรื่องต่าง ๆ ที่ผู้ใหญ่บ้านรู้ ก็มาจากภรรยาเสียส่วนใหญ่ นางนำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านมาเล่าให้ผู้ใหญ่บ้านฟังตลอด ผู้ใหญ่บ้านจึงทันเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเสมอ

“วันนี้ลมอะไรพัดเจ้ามาหาข้าได้ล่ะ” หลี่จงถามนาง เขาไม่เคยเห็นนางมาเรียกหาเขาสักทีถ้าไม่ได้มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอะไร

“ข้ามีเรื่องรบกวนผู้ใหญ่เล็กน้อยเจ้าค่ะ” นางพูดพร้อมยิ้มกว้าง

“อืม… ว่าแล้ว ถ้าเจ้าหาเรื่องคงไม่มาหาข้าหรอก เจ้าจะมีเรื่องอะไรล่ะ หรือจะเรื่องเมื่อวานนี้กัน?”

“ท่านผู้ใหญ่บ้านรู้หรือ แต่ข้าไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้นหรอก ข้ามีเรื่องอื่นต่างหาก”

ผู้ใหญ่บ้านหลี่เอียงคอ คิ้วของเขาขมวดครุ่นคิดถึงเรื่องร้ายแรงที่นางจะมาให้เขาช่วย...

“งั้นก็พูดมาเถอะ ข้าขี้เกียจเดา” ผู้ใหญ่บ้านหลี่จงพูดพร้อมเอนหลังพิงเก้าอี้

“ข้าจะมาถามซื้อเมล็ดพันธุ์ผลไม้จากผู้ใหญ่บ้าน ไม่ทราบว่าท่านมีพันธุ์ผลไม้หรือไม่” นางไม่ได้บอกว่าจะซื้อเมล็ดพันธุ์ของสิ่งใด

“อ่อ ข้าก็นึกว่าเรื่องอะไร แค่จะมาซื้อเมล็ดพันธุ์ เจ้าจะซื้อไปทำไม” นางไม่เคยปลูกพืชผักไม่ใช่หรือ

“ผู้ใหญ่บ้านคงเคยได้ยินเรื่องของข้าผ่านหูมาบ้าง ตอนนี้ข้ากลับตัวกลับใจเป็นคนดีแล้ว ข้าอยากปลูกผักผลไม้เอาไว้ขายและเอาไว้กินบ้าง ตอนนี้สามีของข้าก็นอนเจ็บอยู่บนเตียง ถ้าข้าไม่ดิ้นรน ข้าจะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงปากท้องพวกเราสองคนล่ะเจ้าค่ะ”

ผู้ใหญ่บ้านหลี่จงมองดูท่าทางการพูดของหยางฉิงที่ดูแปลกไป นางคงกลับตัวแล้วจริง ๆ เรื่องนี้เขาได้ยินมาจากชาวบ้านมาบ้าง ว่าหยางฉิงตั้งแต่หลังจากที่นางลมหัวกระแทกพื้น นางดูเปลี่ยนไปมาก ดูรักสามีมากขึ้นกว่าแต่ก่อน