ตอนที่ 12 บุกรุก

หลี่จงพยักหน้าช้า ๆ มองนางด้วยสายตาอบอุ่น “ดี ดี เจ้าคิดได้แบบนั้น ข้าก็ดีใจกับสามีของเจ้าด้วย เขาดูแลเจ้ามาตั้งมากมาย ตอนนี้เขาบาดเจ็บหนัก เจ้าก็ต้องดูแลเขาให้มาก”

นางรับฟังที่ผู้ใหญ่พูดสั่งสอนนางมาด้วยความหวังดี

“ท่านผู้ใหญ่บ้าน ไม่ทราบว่าท่านมีสิ่งที่นางต้องการหรือไม่ ข้านรู้มาว่าพี่หลี่อี้ก็ขายของไปตามแคว้นต่าง ๆ มีของแปลกใหม่มาขายตลอด ท่านพอมีเมล็ดพันธุ์แปลก ๆ มาขายให้ข้าบ้างไหม” นางหันไปถามพี่หลี่อี้อีกครั้ง ไหน ๆ เขาก็อยู่ตรงนี้แล้ว นางจะได้ไม่เสียโอกาส

“ข้าน่ะมีไม่เยอะหรอก ถ้าเจ้ากล้าอยากซื้อก็ถือว่าวันนี้เจ้ามีโชคดี เพราะหลี่อี้กำลังจะเดินทางออกไปค้าขายในคืนนี้” หลี่จงบอกสิ่งที่นางอยากรู้

นางลูบอกด้วยความยินดี “ถือเป็นโชคดีของข้าจริง ๆ แล้วพี่หลี่อี้ขายสิ่งใดบ้าง”

“เจ้าก็อยากได้อะไรก็มีทั้งนั้น เจ้าลองไปดูบนรถเกวียนของข้าดีกว่า ถามซื้อเมล็ดจากพ่อของข้าไปก็คงไม่มีของที่เจ้าต้องการหรอก”

“ถ้าไม่รบกวนพี่หลี่อี้มาก ข้าขอดูของที่ท่านเอาไปขายเสียหน่อย”

หลี่อี้เดินนำหยางฉิงไปดูบนรถเกวียนที่เตรียมไว้ขายในวันพรุ่งนี้

“ข้าเห็นว่าเจ้ากลับตัวกลับใจแล้ว จึงยอมให้เจ้ามาดูของที่ข้าเตรียมไว้”

หลี่อี้เดินไปที่กล่องสี่เหลี่ยมที่ถูกมัดไว้ ในกล่องไม้ที่หลี่อี้เปิดออกมา มีเมล็ดพันธุ์พืชหลากหลายชนิดบรรจุในห่อผ้าพร้อมชื่อเขียนไว้ด้วยลายพู่กันจีน หยางฉิงกวาดตามองด้วยความตื่นเต้น นางรู้ว่านี่จะเป็นก้าวแรกของนางในการเริ่มต้นชีวิตใหม่…

“ทั้งหมดนี้คือเมล็ดพันธุ์ที่มีใช่ไหม พี่หลี่อี้?” หยางฉิงมองดูห่อเมล็ดต่าง ๆ พร้อมอ่านชื่อแต่ละชนิด มือของนางค้นหาสิ่งที่ต้องการทีละห่อ นางพบเมล็ดแตงกวา ผักบุ้ง แตงโม องุ่น เมล็ดท้อ และเมล็ดดอกบัว นอกจากนี้ยังมีเมล็ดดอกกุหลาบ ซึ่งนางอยากได้ทั้งหมด

“เลือกของได้หรือยัง?” หลี่อี้ถามพร้อมมองหยางฉิงด้วยสายตาเอ็นดู เขาไม่เคยเห็นนางในมุมนี้มาก่อน

“ข้าเจอสิ่งที่ต้องการหลายอย่างเลย แต่ไม่รู้ว่าท่านขายเมล็ดพันธุ์พวกนี้ราคาเท่าไหร่” นางกังวลว่าเงินที่พกมาจะเพียงพอหรือไม่

“ข้าขายจินละหนึ่งก้วน ถ้าซื้อเป็นเหลียงก็หกอีแปะ เจ้าจะได้เท่าไหร่ล่ะ?”

ราคาดูไม่แพงเกินไป นางจึงตอบไปว่า “ข้าจะเอาเมล็ดแตงกวา ผักบุ้ง องุ่น แตงโม ลำไย ดอกบัว ดอกกุหลาบ และดอกหอมหมื่นลี้ อย่างละหนึ่งเหลียง ข้าขอลองปลูกดูก่อน ถ้าปลูกได้ดี ข้าจะมาซื้อกับท่านอีก”

นางพยายามประหยัดเงินไว้ใช้ในยามจำเป็น เพราะเหลือเงินติดตัวไม่มากแล้ว

“ได้ ข้าจะห่อของที่เจ้าต้องการให้ แล้วเขียนชื่อไว้บนผ้า เผื่อจะหยิบใช้งานได้สะดวก” หลี่อี้เริ่มหยิบจับเมล็ดพันธุ์ที่หยางฉิงเลือก มาชั่งและห่อใส่ผ้าดิบสีขาว

“ขอบคุณพี่หลี่อี้มากเจ้าค่ะ ถ้าพี่เดินทางไปแคว้นต่าง ๆ แล้วพบผลไม้ชนิดหนึ่งที่มีเปลือกแข็ง ด้านในมีเนื้อสีขาว และน้ำรสอร่อย ช่วยนำต้นอ่อนหรือลูกแก่ ๆ กลับมาให้ข้าได้ไหม?”

“เจ้าหมายถึงต้นสูง ๆ มีสีเขียวกับน้ำตาลเวลาแก่ใช่หรือไม่? ข้าเคยเจอมันทางตอนใต้ของแคว้นหนาน ถ้าข้าไปถึงที่นั่นจะลองนำกลับมาให้” หลี่อี้ตอบพลางนึกถึงผลไม้นั้น ซึ่งเขาเคยนำมาขาย แต่ไม่มีใครรู้จักวิธีกินจึงเลิกนำมา ผลไม่ชนิดนั้นต้องปลูกในเมืองร้อนถึงจะขึ้น ไม่คิดว่าภรรยาของหลี่เซิงจะมีความรู้กว้างไกลเช่นนี้

ผู้ใหญ่บ้านหลี่จงที่ยืนฟังอยู่ สงสัยเพราะไม่เคยรู้จักผลไม้ชนิดนี้มาก่อน “เจ้ากินผลไม้นั้นมาก่อนหรือ หยางฉิง?”

“ข้าเคยกินตอนเด็ก พ่อของข้าเคยสอน” นางโกหกไปเพื่อไม่ให้ใครสงสัย

ทั้งสองพยักหน้าเข้าใจ “เอาไว้เจ้าปลูกมันได้ ก็สอนวิธีกินให้คนในหมู่บ้านเราบ้าง” หลี่จงกล่าว แม้จะไม่คาดหวังอะไรมาก แต่หวังให้นางปลูกได้สำเร็จ แค่เพียงปลูกผักบุ้งต้นเดียวขึ้นเขาก็ดีใจมากแล้ว

“นี่ของที่เจ้าต้องการ ราคาทั้งหมดสี่สิบแปดอีแปะ” หลี่อี้ส่งของให้นางพร้อมรับเงินหนึ่งก้วน และทอนเงินให้ห้าสิบสองอีแปะ

หยางฉิงรับของพร้อมกล่าวลา “ข้ากลับก่อนนะท่านผู้ใหญ่บ้าน ยังต้องแวะเอายาให้หลี่เซิง ไม่อยากทิ้งเขาไว้นาน ๆ”

“เจ้ารีบไปเถอะ อย่าให้สามีของเจ้าคอยนาน” หลี่จงตอบ

นางกล่าวลากับครอบครัวผู้ใหญ่บ้านอีกครั้ง ขากลับนางเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เมล็ดพันธุ์ทั้งหลายที่นางซื้อมา นางโยนเอาไปเก็บไว้ที่คอนโดของนางทั้งหมด เงินที่เหลือก็ด้วย นางเก็บไว้ที่นั้นรู้สึกปลอดภัยมากกว่า

นางเดินเร่งฝีเท้าไปบ้านหมอหลี่เทาและบอกเล่าอาการของหลี่เซิงให้ท่านหมอหลีเทาฟัง ท่านหมอจัดยาแบบใหม่ให้เอามาต้มให้หลี่เซิงกินอีกครั้ง หลังจากนั้นจ่ายค่ายาที่ติดค้างไว้ และรับยาสำหรับหลี่เซิงก่อนเดินกลับบ้าน ท่ามกลางแดดร้อนที่แผดเผา นางนึกอยากหยิบร่มจากคอนโดของตนออกมา แต่ก็ทำได้เพียงหยิบขวดน้ำในตู้เย็นมาดื่มให้พอมีแรงเดินต่อ

เมื่อกลับมาถึงบ้าน นางเห็นประตูบ้านถูกเปิดและล้มระเนระนาด เสียง “เพล้ง!” ดังมาจากข้างใน นางรีบวิ่งเข้าไปด้วยความกังวล...

หยางฉิงรีบวิ่งเข้าไปในบ้านด้วยความร้อนรน ภาพที่นางเห็นคือหญิงวัยกลางคนรูปร่างอ้วนคนหนึ่งกำลังทำร้ายหลี่เซิง โดยที่เขาไม่ได้ตอบโต้กลับเลย

“กำลังทำอะไรน่ะ!” นางร้องห้ามพร้อมกับเข้าไปดึงหญิงวัยกลางคนนั้นออกมา

หญิงวัยกลางคนที่นางเห็นคือแม่สามีของนางเอง

จางเฟิงสะบัดมือไปมาเพื่อให้หลุดจากการจับของลูกสะใภ้ “มาเสียทีนะ! เจ้ามันตัวซวยจริง ๆ! ตั้งแต่มีเจ้ามาเป็นลูกสะใภ้ ชีวิตของครอบครัวข้าถึงได้เป็นแบบนี้!”

หยางฉิงมองแม่สามีที่ด่าด้วยถ้อยคำหยาบคาย ตอนนี้นางพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมแม่สามีถึงบุกมาที่บ้านนาง

“ถ้าข้าเป็นตัวซวย แล้วท่านมาที่บ้านพวกข้าทำไม? หรือว่าท่านแม่จะมาขอโทษแทนพี่หลี่เจิงที่บุกเข้ามาทำร้ายข้า?” นางยิ้มให้แม่สามีอย่างไม่เกรงกลัว เพราะอีกฝ่ายไม่เคยทำดีกับนางเลย แล้วนางจะต้องยอมทำไม?

“หลี่เซิง! เจ้าสั่งสอนเมียยังไง ทำไมมันถึงได้ปากกล้าเถียงข้าขนาดนี้! หรือว่าเจ้าให้ท้ายมัน!” จางเฟิงหันกลับไปด่าลูกชายที่นั่งอยู่บนเตียง

หลี่เซิงนั่งสงบนิ่ง ก่อนจะพูดขึ้น “ข้าว่าท่านแม่กลับไปเถอะ อย่าให้ข้าหมดความนับถือท่านไปมากกว่านี้เลย ท่านแม่ควรรู้ตัวว่าทำอะไรกับข้าบ้าง และตอนนี้ข้ากับหยางฉิงแยกบ้านออกมาเรียบร้อยแล้ว ข้าคิดว่าเราไม่เกี่ยวข้องกันอีก ตั้งแต่วันที่ท่านแม่จะปล่อยให้ข้าตายเพราะไม่ยอมให้หมอมารักษาข้า”

จางเฟิงตวาดกลับทันที “เจ้าสองคนมันก็เหมือนกัน! แล้วข้าจะกลับบ้านได้ยังไง ในเมื่อเจ้ายังไม่จ่ายค่าหมอให้พี่สาวของเจ้าเลย! รู้ไหมว่าตอนนี้พี่สาวของเจ้าต้องนอนเจ็บปวดทรมานแค่ไหน! ทุกอย่างมันเป็นเพราะมัน!” นางชี้หน้าหยางฉิงอย่างเกลียดชัง