ตอนที่ 6 หาเรื่อง

หยางฉิงใช้แผ่นแปะแผลที่เป็นสิ่งที่ใช้แทนการเย็บแผล นางแปะแผลที่เปิดอ้าทั้งสองด้านให้ติดเข้าหากัน และก็แปะผ้าก๊อซ ตามด้วยผ้าสะอาดพันรอบบาดแผลของเขาเอาไว้อีกรอบ นางป้อนยาแก้ปวดและยาฆ่าเชื้อให้เขากิน พร้อมใช้น้ำเย็นเช็ดตัวหลี่เซิงจนตัวของเขาเย็นลง

เมื่อนางสังเกตว่าหน้าตาของเขาไม่มีความเจ็บปวดแล้ว นางก็เก็บสิ่งของต่าง ๆ ที่ได้ทำไว้ เอาไปทิ้งไว้ที่คอนโด นางหยิบเอาเสื้อผ้าของเขาออกมา พร้อมทั้งเอาของเสียของเขาออกไปทิ้งที่ห้องส้วมด้านนอกทั้งล้างและตากไว้ให้แห้ง

‘ข้าต้องเอาน้ำยาฆ่าเชื้อมาไว้ในห้องส้วมบ้างแล้ว มันช่างเหม็นจริง ๆ ดีที่ห้องส้วมของข้าอยู่ไกลจากตัวบ้าน’

วันนี้เพิ่งวันที่สองเท่านั้น แค่ลืมตาตื่นนางก็ยุ่งวุ่นวายตั้งแต่เช้า ดีที่เอาหนองตรงขาของหลี่เซิงออกทัน ไม่อย่างนั้น เขาคงต้องโดนตัดขาแล้ว นางนั่งพักเหนื่อยอยู่ตรงริมลำธารข้างบ้านและเอาเสื้อผ้าของหลี่เซิงที่นางซักไว้แล้วเอามาตากอีกที เมื่อมองทุกอย่างที่ทำอย่างเร่งรีบในตอนเช้า ตอนนี้ตะวันก็โผล่พ้นขึ้นมาจนพระอาทิตย์เต็มดวง นางยังต้องทำความสะอาดบ้าน งานใหญ่ที่รออยู่…

หลี่เซิงรู้สึกตัวในช่วงบ่ายของวัน เขารู้สึกเจ็บตรงบริเวณบาดแผลตรงขา เป็นความเจ็บที่ไม่ได้ทรมานเหมือนเมื่อก่อน เขาลืมตามองไปที่บาดแผล เขามองเห็นผ้าที่ใช้พันแผล เป็นผ้าสีขาวผืนใหม่ ‘ใครเป็นคนทำแผลให้เขากัน เมื่อคืนเขายังทรมานจากพิษไข้อยู่เลย’ ตอนนี้เขารู้สึกสดชื่นมาก ภายในห้องนอนก็ยังมีกลิ่นหอมของดอกไม้อีกด้วย

เขามองไปรอบห้องนอนก็เห็นว่า ภายในห้องนอนได้รับการทำความสะอาดอย่างดี เสื้อผ้าที่เขาใส่ก็เป็นชุดใหม่ ‘ใครเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขากัน?’

“ท่านตื่นแล้วหรือ ท่านรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง ยังปวดหัวอยู่หรือไม่” นางยกอาหารมาให้เขากิน วันนี้นางทำข้าวต้มหมูใส่ไข่ เขาต้องกินไข่เยอะ ๆ ไม่อย่างนั้นแผลของเขาก็จะหายช้า

“เจ้าคือคนทำแผลและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ข้าหรือ?”

“ใช่แล้ว เมื่อเช้าท่านมีไข้ข้าจึงเช็ดตัวและทำแผลให้ท่านด้วยเลย เป็นอย่างไรท่านสบายตัวขึ้นหรือไม่ บาดแผลของท่านยังเจ็บอยู่ไหม?” นางมองเขาด้วยสายตาเป็นห่วง

“เจ้าทำแผลให้ข้าเป็นด้วยหรือ?” เขาถามนางด้วยความแปลกใจ นางทำเรื่องพวกนี้ไม่เป็นแน่ ทุกครั้งที่ทำแผลนางจะไปตามท่านหมอหลี่เทามาดูแลเขาแทน

นางมองสายตาหลี่เซิง ก็รู้ว่าเขาต้องแปลกใจหลายสิ่งหลายอย่างไม่เป็นเหมือนเดิม “อ่อ เป็นท่านหมอหลี่เทาเป็นคนสอนข้าเอง เขาบอกว่าจะไม่มีเวลามาทำแผลให้ท่าน เขาเลยให้ข้าเรียนรู้เอาไว้” นางพูดพร้อมกับหันไปสนใจอาหารที่นางยกมาให้เขาแทน

“เช่นนั้นหรือ?” หรือจะเป็นอย่างที่นางพูด ท่านหมอคงไม่มีเวลามาทำแผลให้เขาแล้วก็ได้ เขาหันไปมองอาหารที่อยู่ในมือของนางพร้อมกับท้องที่ร้องออกมาด้วยความหิว

“ท่านคงจะหิวแล้วแน่ ข้าจึงทำอาหารแบบง่าย ๆ เอามาให้ท่าน ท่านคงคิดว่าทำไมข้าถึงเปลี่ยนไป ข้าคิดว่าอยากจะทำดีต่อท่านให้มาก เมื่อก่อนท่านก็ส่งเงินกลับมาให้ข้าอยู่บ่อยครั้ง ถ้าท่านไม่เชื่อข้าก็ไม่เป็นไร…” นางไม่ได้เร่งให้เขาเชื่อในสิ่งที่นางพูดในเร็วนี้หรอก

หลี่เซิงยังไม่ได้ถามเรื่องที่เขาคิดกับนางเลย นางก็พูดออกมาก่อนแล้ว ทุกอย่างที่นางพูดมาก็เป็นเรื่องที่เขาแปลกใจทั้งนั้น หรือนางจะกลับตัวกลับใจแล้วจริง ๆ เขามองไปที่หน้าของนางก็ไม่เห็นหน้าขาวแก้มแดงเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แถมชุดที่นางใส่ก็ไม่ใช่สีฉูดฉาด แต่เป็นสีธรรมดาที่เห็นได้ทั่วไป ทำให้เขาแปลกตาอยู่บ้าง…

“ท่านกินข้าวเถอะ ส่วนนี้ยาน้ำ ข้าเอาเงินที่ข้ามีไปซื้อยากับท่านหมอหลี่เทามาแล้ว ท่านหมอให้ท่านกินยาหลังอาหาร แผลของท่านจะได้หายได้เร็ว ๆ ” นางวางอาหาร ยาที่นางเอามาผสมกับน้ำเพื่อให้ดูเหมือนยาน้ำในยุคนี้และเดินออกมานอกห้องทันที เพื่อไม่ให้เขาถามอะไรอีก

หยางฉิงเดินออกมาข้างนอกก็ถอนหายใจไปหนึ่งครั้ง พร้อมกับมองพื้นที่สวนที่อยู่หลังบ้าน เป็นพื้นที่ขนาดสองไร่ มีต้นหญ้าและวัชพืชขึ้นอยู่เต็มไปหมด นางไม่รู้จะปลูกอะไรและไม่รู้ว่าจะปลูกพวกมันขึ้นหรือเปล่า ตั้งแต่จำความได้ เคยลองปลูกผักหลายชนิด แต่พวกมันก็ตายลงทั้งหมด ไม่รู้ว่ามันผิดพลาดตรงไหน หรือผิดพลาดที่นางก็ได้

ตอนที่นางคิดหาวิธีจัดการสวนอยู่หน้าบ้าน ก็มีคนเดินผ่านมาทางหน้าบ้านพอดี นางอยากเปลี่ยนรั้วบ้านใหม่เสียจริง รั้วบ้านที่มีสูงแค่ครึ่งเอว คนข้างนอกมองเข้ามาก็เห็นทั้งหมดแล้ว ไม่รู้สร้างไว้ป้องกันอะไรได้?

เสียงที่ดังมาจากนอกรั้วบ้านพานให้หยางฉิงหันสายตาไปมอง

“อุ้ย! หลี่เจิง ดูน้องสะใภ้ของเจ้าเสียสิ วันนี้หน้าของนางไม่ได้ขาวและแก้มแดงเหมือนเดิมแล้ว” นางชี้ให้เพื่อนของนางดู

“เจ้าจะไปว่าน้องสะใภ้ของข้าได้อย่างไร ไม่ใช่ว่านางเพิ่งล้มมาหรือ นางอาจจะหัวกระแทกและกลับกลายเป็นฉลาดขึ้นก็ได้”

ทั้งสองคนหันไปมองทางหยางฉิงพร้อมทั้งหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

หยางฉิงมองหญิงสาวสองคนมีใบหน้าคุ้นเคยอยู่ในความทรงจำ ทั้งสองคนชอบเข้ามาหาเรื่องเจ้าของร่างอยู่เป็นประจำ หยางฉิงคนเดิมเป็นคนปากเก่ง แต่นางก็ไม่เคยได้ลงมือกับใคร ทั้งสองคนที่อยู่ในความทรงจำ คนหนึ่งเป็นพี่สาวของหลี่เซิงชื่อหลี่เจิง อีกคนเป็นเพื่อนของหลี่เจิงชื่อหลี่หยิน ทั้งสองคนมีหน้าตาธรรมดาคนหนึ่งตัวเตี้ยร่างอวบ ส่วนหลี่เจิงตัวสูงผอมแห้งผิวคล้ำ ทั้งสองคนจนอายุยี่สิบเอ็ดปี ก็ยังไม่ได้แต่งงานออกเรือน ถ้าไม่ได้แต่งงานก่อนอายุสิบหกปี ชาวบ้านจะมองว่าเกินวัยหาชายหนุ่มมาแต่งงานด้วยยากเสียแล้ว

“แต่ง หรือไม่แต่งแล้วอย่างไร ถึงจะแต่งหน้าขาว ปากแดง ข้าก็ยังขายออก ไม่เหมือนใครบางคนจนปานนี้อายุล่วงเลยวัยปักปิ่นมานานแล้ว ก็ยังไม่ได้แต่งงานออกไป…” นางพูดพร้อมกับเหล่ตาไปทางทั้งสองคนและยกยิ้มให้เล็กน้อย

“มันว่าเจ้านะหลี่เจิง! เจ้ายอมได้หรือ” หลี่หยินไม่ยอมรับว่าเธอขายไม่ออกด้วยเช่นกัน

“มันว่าเราทั้งสองคนนั้นแหละ! ปากดีไปเถอะ ตอนนี้ไม่มีใครช่วยแกได้แล้ว ข้าจะตบสั่งสอนคนไร้ค่าอย่างแก ให้รู้เสียบ้างว่าอย่ามาปากดี หลี่หยินไปจับมันไว้! วันนี้ข้าจะตบมันให้เลือดออก”

หญิงสาวทั้งสองคน พังประตูรั้วบ้านที่ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่นัก พากันเข้าไปรุมล้อมหยางฉิงเอาไว้ หลี่เจิงหันไปส่งสายตาให้หลี่หยินเข้ามาจับตัวของหยางฉิง หลี่หยินได้รับสัญญาณจากเพื่อนสาว นางก็รีบวิ่งเข้าไปล็อกแขนผอมแห้งของหยางฉิง พร้อมกับกดเล็บลงไปอย่างแรง

หยางฉิงที่ถูกทั้งสองคนบุกเข้ามาทำร้ายอย่างไม่ทันตั้งตัว นางถูกหนึ่งในสองคนนั้นล็อกตัวเอาไว้ เล็บของนางกดไปที่แขนจนเป็นรอย นางไม่ปล่อยให้ทั้งสองคนได้ใจนานนัก นางใช้แรงที่มีสะบัดแขนทั้งสองข้างออกจากการจับกุม หยางฉิงกำหมัดในมือแน่น ต่อยไปที่ช่วงท้องตรงบริเวณลิ้นปี่ของทั้งสองคนได้อย่างแม่นยำคนละหนึ่งครั้ง จนทำให้หญิงสาวสองคนนั้นล้มลงไปด้วยอาการจุกแน่นช่วงท้อง

หยางฉิงเป็นคนที่ไม่ได้ยอมให้ใครมาทำร้ายก่อนอยู่แล้ว ในโลกเก่า นางเคยเรียนศิลปะป้องกันตัวมาอยู่บ้าง แค่ผู้หญิงสองคนไม่สามารถทำให้นางหวาดกลัวได้หรอก