ตอนที่ 7 หนึ่งต่อสอง

ทั้งสองคนล้มลงไปนอนบนพื้นดินจนฝุ่นฟุ้งกระจายตามน้ำหนักตัว

“หลี่เจิงมันเอาแรงมาจากไหนมากมายนัก!” หลี่หยินหันไปพูดกับหลี่เจิงพร้อมกุมท้องที่เริ่มดีขึ้น

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร แต่เรื่องนี้มันยังไม่จบแค่นี้หรอก” หลี่เจิงใช้แรงที่เหลือลุกขึ้น ใบหน้าของนางดูน่ากลัว ตาที่ลุกวาวพร้อมกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ ‘ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีใครตีข้าเลยเสียครั้งเดียว’ แล้วมันเป็นใครถึงได้กล้ามาตีคนอย่างนาง

“หน่อย!... เจ้ากล้าตีข้าหรือ คอยดูข้าจะให้ท่านแม่มาจัดการกับเจ้า!” หลี่เจิงชี้หน้าด่าหยางฉิงด้วยถ้อยคำหยาบคาย พร้อมกับมือแห้งกร้านฟาดไปบนใบหน้าหยางฉิงเต็มแรง ใบหน้าหยางฉิงหันไปตามแรงตบ บนใบหน้าซีกซ้ายเป็นรอยมือสีแดงเด่นชัด…

หยางฉินมองเห็นมือหลี่เจิงกำลังตีลงมาบนใบหน้า หยางฉิงสามารถหลบฝ่ามือของนางได้ แต่ก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น นางยืนรอรับฝ่ามือของหลี่เจิงที่ฟาดลงมา อย่างเต็มใจ หยางฉิงรู้สึกเค็มและได้กลิ่นคาวเลือดมาจากข้างในปาก นางยิ้มพอใจเล็กน้อย พร้อมกับร้องตะโกนเรียกชาวบ้านในบริเวณใกล้เคียงให้ได้ยินกันทั่ว มือที่เตรียมพร้อมไว้อยู่แล้ว ก็ต่อยตีไปตรงซี่โครงของทั้งสองคนซ้ำ ๆ จนทั้งสองคนล้มไปกองอยู่บนพื้นดินหน้าบ้าน

เสียงการตบตีและเสียงกรีดร้องของทั้งสามคนนั้น ดังไปทั่วบริเวณโดยรอบ บนพื้นดินมีฝุ่นฟุ้งกระจายตามร่างหญิงสาวทั้งสามคนเกลือกกลิ้งกันไปมา ผมของทั้งสามคนต่างชีฟูไม่เป็นทรง เสื้อผ้าของพวกนางเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นดิน

“ช่วยด้วย! มีคนบุกเข้ามาในบ้านของข้า! ใครก็ได้ช่วยที! ” หยางฉิงร้องตะโกนให้คนช่วย ส่วนมือทั้งสองข้างของนางก็ไม่หยุดนิ่ง หยางฉิงใช้มือทั้งสองข้างต่อยตีไปตรงซี่โครงของพวกนางไม่ยังมือ นางตบตีในส่วนที่คนอื่นไม่สามารถมองเห็นได้ สภาพของนางก็ไม่ต่างกับทั้งสองคนเท่าไหร่นัก

ชาวบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของหยางฉิง ต่างพากันวิ่งออกมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น พวกเขามองเห็นสภาพของแต่ละคนก็ต่างพากันตกใจกับภาพตรงหน้า มือของหลี่เจิงดึงทึ้งผมของหยางฉิง ส่วนมือหยางฉิงดึงผมของหลี่เจิง เท้าของนางยังเตะไปตรงท้องของหลี่หยินที่นอนอยู่บนพื้นดิน!

หญิงสาวมีอายุคนหนึ่งร้องห้ามทั้งสามคนเสียงดัง

“หยุด! ๆ พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน? ” หลี่จือได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากหยางฉิง นางจึงรีบเดินเข้ามาดู เพราะบ้านของนางอยู่ใกล้กับบ้านของหยางฉิงมากที่สุด เมื่อมาถึงก็พบเห็นหญิงสาวทั้งสามคนกำลังตบตีกันอยู่

“ถ้าไม่หยุดข้าจะไปฟ้องผู้ใหญ่บ้านนะ! ” หลี่จือมองดูทั้งสามที่ไม่ยอมหยุดมือ

ทั้งสามคนได้ยินเสียงดังของคนอื่นจึงได้หยุดมือ หญิงสาวสามคนแยกกันไปยืนคนละทางสภาพของพวกนางไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก แต่ละคนต่างเอามือจัดแต่งทรงผมและปัดเป่าเศษฝุ่นดินที่ติดมาตามเสื้อผ้าออกไป

“พวกเจ้ามาทำอะไรที่บ้านของหยางฉิงกัน? และทำไมถึงได้บุกเข้ามาตบตีนางถึงในบ้านของนางได้” หลี่จือถามทั้งสองคนออกไป

“ก็หยางฉิงน่ะสิป้าหลี่จือ พวกข้าได้ข่าวว่านางเพิ่งตกหลุมหัวกระแทก พวกข้าจึงเป็นห่วงเดินมาดู แต่พอมาถึง นางก็ด่าว่าพวกข้าก่อน...” หลี่เจิงรีบอธิบายให้ป้าหลี่จือฟัง

“จริงหรือเปล่าหยางฉิงที่นางทั้งสองคนพูด?” นางถามหยางฉิงเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เพราะนางรู้จักทั้งสองคนที่มาตบตีกับหยางฉิงดี ทั้งสองคนเป็นสาวโสดประจำหมู่บ้านและขายไม่ออก นิสัยไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“ป้าหลี่จือต้องให้ความเป็นธรรมกับข้า ข้าจะไปหาเรื่องพวกนางได้อย่างไรกัน ข้าดูแลสามีที่ป่วยเดินไม่ได้ในแต่ละวันก็เหนื่อยมากอยู่แล้ว และดูหน้าของข้าสิ มีเลือดออกกบปากขนาดนี้ พวกนางทั้งสองคนมารุมทำร้ายข้าถึงในบ้าน ป้าคิดว่าใครจะเป็นคนผิดกันแน่ ข้าตั้งใจจะกลับตัวเป็นคนดี ตั้งใจดูแลสามีของข้าให้ดี แต่ข้าต้องโดนคนเข้ามาทำร้ายข้าถึงในบ้าน!...” หยางฉิงแกล้งร้องไห้เสียใจและพูดให้เสียงดัง จนชาวบ้านมามุงดูกันมากขึ้น

“ก็จริงของหยางฉิงมันนะ เรื่องมันก็เกิดขึ้นในบ้านของนางด้วย อีกอย่างหยางฉิงก็มีคนเดียว แต่พวกเจ้ามีตั้งสองคน” ชาวบ้านช่วยกันพูดเข้าข้างหยางฉิง

“ขอบคุณทุกคนมากเลยจ๊ะ ตั้งแต่ที่ข้าล้ม ข้าตั้งใจจะใช้ชีวิตให้ดี เปลี่ยนเป็นคนที่ดีขึ้น แต่ข้าก็ยังโดนกลั่นแกล้งอยู่แบบนี้ ข้าจะมีชีวิตอยู่ได้เช่นไร ฮื้ออ!….” นางแกล้งร้องไห้เสียงดังขึ้นไปอีก จนชาวบ้านที่เข้ามามุงดูรู้สึกสงสาร

“นั่นสิ ทั้งสองคนทำไม่ถูกจริง ๆ ดูตัวพวกเจ้าและตัวของหยางฉิง ขนาดต่างกันตั้งเท่าไหร่”

มีเสียงดังขึ้นมาจากกลุ่มชายหลายวัยที่ยืนมุงดูเหตุการณ์

หญิงสาวสองคน โดนชาวบ้านรุมพูดว่า พวกนางต่างทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะเถียงออกไปเช่นไรดี ทั้งสองได้แต่ยืนกำหมัดและขบเคี้ยวฟันทำสีหน้าบึ้งตึงไม่พอใจ สายตาของหลี่เจิงมองไปทางหยางฉิงด้วยสายตาโกรธแค้น

‘คอยดูเถอะ! ข้าจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องท่านแม่!’ นางพูดอยู่ในใจ หลี่เจิงร้องโวยวายและเดินหนีชาวบ้านออกมา นางไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร วันนี้นางหยางฉิงมันทำไมถึงได้แปลกไปเช่นนี้?

“หลี่เจิงรอข้าด้วย เจ้าเดินออกไปไม่เรียกข้าไปด้วยเลยหรือ” หลี่หยินวิ่งตามมาจนถึงหลี่เจิง นางก็ไม่ได้อยากอยู่ตรงนั้นเหมือนกัน ไม่รู้ชาวบ้านพวกนั้นเอาเรื่องของนางไปพูดบอกกับพ่อแม่หรือไม่ พ่อแม่ไม่ได้เข้าข้างเธอเหมือนเช่นหลี่เจิงหรอกนะ ‘ข้ารู้สึกหวาดกลัวนัก’

“เจ้าทำไมรีบเดินออกมาเช่นนี้ เจ้าจะยอมให้น้องสะใภ้ว่าเจ้าเช่นนี้หรือ” ตั้งแต่ที่เธอคบกับหลี่เจิงมา เพื่อนของนางไม่ใช่คนยอมใคร ครั้งนี้หยางฉิงคงต้องโดนหนักเสียแล้ว

“ใครบอกว่าข้ายอมมัน ข้ากำลังจะไปฟ้องท่านแม่ของข้าต่างหาก เจ้าก็รู้ว่าท่านแม่ของข้าไม่ชอบสะใภ้คนนี้มากขนาดไหน ดีที่ตอนนี้น้องเล็กนอนเป็นคนพิการเดินไม่ได้ ก็คงไม่มีใครที่ช่วยมันได้แล้วละ” หลี่เจิงพูดพร้อมกับหัวเราะ พอเธอหัวเราะแรงขึ้น นางก็เจ็บตรงซี่โครง ‘นางหยางฉิงมันมือหนักขนาดนี้เลยหรือ’ นางรู้สึกแปลกใจที่เมื่อก่อนหยางฉิงถึงจะปากเก่งแต่พอเอาเข้าจริง มันก็ไม่กล้าสู้นางเลยด้วยซ้ำ

“นี่ หลี่เจิงเจ้าคิดว่าหยางฉิงมันแปลกไปหรือไม่ ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราทำร้ายมัน แต่มันก็ไม่เคยจะสู้เราขนาดนี้ หรือหัวสมองของมันกระทบกระเทือนแล้วจริง ๆ อย่างที่ชาวบ้านคนอื่นพูด”

“เรื่องนี้ก็อาจเป็นไปได้?” นางคิดถึงคำพูดของหลี่หยิน

หยางฉิงมองพวกนางทั้งสองคนรีบเดินหนีกลับบ้านไป เธอคิดว่าเรื่องนี้คงไม่จบง่ายแน่ พวกนางไม่ใช่ว่าเป็นลูกแหง่หรือ เป็นลูกที่พ่อแม่คอยเอาใจ ถึงตอนนี้หลี่เซิงจะป่วยอยู่ไม่อาจจะปกป้องเธอได้ ต่อไปนี้จะไม่เป็นเช่นเดิมอีกเพราะซินหลินหญิงสาวสุดแกร่งได้มาเข้าร่างของหยางฉิงแล้ว นางจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายแน่นอน!