บทที่ 9 ทำตามที่ฉันสั่ง

บทที่ 9 ทำตามที่ฉันสั่ง

ชิงเถามานั่งรอที่โต๊ะอาหารอย่างอารมณ์ดีเธอให้สาวใช้ไปแอบฟังหน้าห้องของลูกชายได้ยินเสียงทั้งสองมีปากเสียงกัน เธอคิดว่าทั้งสองคงพูดคุยกันเรื่องหย่า ยิ่งทำให้เธอมีความสุขสุด ๆ

"ว๊าววว วันนี้อ้ายเยว่หลานย่ามีพ่ออุ้มลงมาด้วย นั่งลงสิวันนี้ย่าให้พ่อครัวทำอาหารที่หลานชอบด้วยล่ะ" เธอเห็นลูกชายอุ้มหลานชายลงมาใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เฉาจื่อวางอ้ายเยว่ลงที่เก้าอี้ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ หันซ้ายหันขวาเหมือนมองหาใคร

"มองหาใครกัน" ชิงเถาถามลูกชายอย่างสงสัย

"ซูเม่ยล่ะครับเธอไม่มานั่งกินข้าวด้วยกันหรือไงไม่มีมารยาทที่สุด "

"คุณพ่อครับ คุณย่าครับวันยี้อ้ายเยว่กับคุณแม่กินข้าวมาจากข้างนอกแล้วครับ ตอนนี้ผมอิ่มมาก ๆ เลย คุณแม่ซื้อปูให้กินด้วยอร่อยสุด ๆ ไปเลย วันนี้คุณแม่คงไม่มากินข้าวด้วยอีกอย่างคุณแม่ไม่เคยมานั่งกินข้าวที่โต๊ะนี้ไม่ใช่หรือครับ" อ้ายเยว่บอกทุกคนด้วยใบหน้าชื่นบานก่อนจะคิ้วขมวดหันไปตอบคุณย่าเรื่องที่แม่ของเขาไม่เคยมานั่งร่วมโต๊ะเลยสักครั้งเพราะหากซูเม่ยมานั่งด้วยก็ถูกชิงเถาไล่ออกไปเสมอ และไม่ยอมให้เธอมานั่งร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยกันให้เธอไปกินทีหลังทุกคนในครัว

"อะไรนะครับ ...ทำไมเธอถึงไม่มากินข้าวพร้อมกัน คุณแม่ที่อ้ายเยว่พูดมาเรื่องจริงใช่มั้ย" เฉาจื่อได้ยินความเกลียดชังต่อตัวของซูเม่ยยิ่งมีมากขึ้นกว่าเดิม แค่เธอไม่สนใจลูกก็ว่ามากแล้วแต่นี่เธอไม่เคยมานั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกับคนในครอบครัวอย่างนั้นหรือมันจะเกินไปแล้วนะ เรื่องนี้ยังไงเขาจะคุยกับเธอให้รู้เรื่อง

ใบหน้าของชิงเถาซีดเซียวเปลี่ยนสีฉับพลัน เลิ่กลั่กหันไปมองสาวใช้กับหลานชายก่อนจะตอบลูกชายอย่างกำกวม

"ใช่ ๆ ลูกสะใภ้ไม่เคยมากินร่วมโต๊ะเลยสักครั้ง " เธอตอบด้วยน้ำเสียงติด ๆ ขัด ๆ กลัวลูกชายจะรู้ความจริงแต่เมื่อเขาได้ยินคำยืนยันจากแม่ เขากลับคิดว่าที่แม่พูดออกมาแบบนั้นเพราะกลัวเขาจะโมโหซูเม่ยมากกว่าเดิม

"เรื่องนี้ผมจะปล่อยเอาไว้ไม่ได้ อ้ายเยว่วันนี้หลังจากกินข้าวแล้วลูกไปรอพ่อที่ห้องของลูกก่อนนะพ่อมีเรื่องจะคุยแม่ของลูกสักหน่อย" อ้ายเยว่พยักหน้าดีใจคิดว่าคุณพ่อจะขอโทษคุณแม่ที่คุณย่าไม่ให้ร่วมโต๊ะกินข้าวด้วย ต่อจากนี้คุณแม่ของเขาคงได้มากินข้าวพร้อมกับเขาทุกเช้าเย็นแล้ว เพียงแค่คิดเด็กชายก็มีความสุขจนรีบพยักหน้าทันที

"ครับแต่ว่าวันนี้อ้ายเยว่ขอไม่กินข้าวนะครับ ยังอิ่มอยู่เลยอย่างนั้นอ้ายเยว่ไปอ่านหนังสือรอที่ห้องนะครับ" เฉาจื่อพยักหน้าให้อ้ายเยว่ใช้มือลูกหัวเด็กชายอย่างอ่อนโยน เขาสงสารลูกชายเหลือเกินตัวแค่นี้ยังต้องมารับรู้เรื่องอะไรแบบนี้ ไหนแม่ที่ไม่รักไม่ใส่ใจลูกนั่นอีก

"ได้สิ ไปอ่านหนังสือรอพ่อนะคืนนี้พ่อมีเรื่องเล่ามากมายจะเล่าให้ลูกฟังจนเบื่อเลย" อ้ายเยว่กระโดดลงจากเก้าอี้เดินขึ้นไปที่ห้องของตัวเองเพื่อรอคุณพ่อไปหาตามที่บอก ส่วนเขาเองได้กินอาหารเย็นกับผู้เป็นแม่ เธอรีบเปลี่ยนเรื่องกลัวเฉาจื่อถามเกี่ยวกับเรื่องเมื่อครู่ เธอพูดคุยเรื่องสารทุกข์สุขดิบจนทั้งสองแยกย้าย เฉาจื่อเขาได้ถามสาวใช้ที่กำลังเก็บถ้วยชามไปล้างว่าห้องของซูเม่ยอยู่ตรงไหนและเขาได้รู้มาว่าตอนนี้เธอได้นอนอยู่ห้องชั้นสอง เขารีบเดินไปหาเธอเพื่อจัดการกับผู้หญิงอย่างเธอให้เด็ดขาด

ก๊อก ๆ """

เสียงประตูเคาะเสียงดังตอนนี้ซูเม่ยกำลังอาบน้ำอยู่เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูคิดว่าอ้ายเยว่มาหาเธอจึงรีบหยิบผ้าขนหนูมาพันกายเพื่อปกปิดร่างกายก่อนจะเดินออกมาเปิดประตูให้

“อ้ายเยว่มีอะไรจ้ะหรือว่าวันนี้จะมานอนกับแม่ลูกไม่ไปหาพ่อหรอกหรือ?” เธอพูดพรางเปิดประตูแต่แล้วก็ตกใจชะงักเมื่อผู้ที่อยู่หลังประตูไม่ใช่อ้ายเยว่แต่เป็นเขาที่ยืนหน้าบึ้งตึงอยู่

“เธอคิดจะยั่วกันหรือไง! แต่ฉันไม่พิศวาสเธอหรอกนะ "ทันทีที่เขาเห็นเธอเดินมาเปิดประตูร่างกายถูกผ้าเช็ดตัวผืนเล็กปกปิดจากเนินอกไปถึงหัวเขาได้หาเรื่องเธอทันที

“ใครอยากจะยั่วคุณกันฉันคิดว่าอ้ายเยว่มาหาฉันเสียอีก หากรู้ว่าเป็นคุณฉันไม่เปิดประตูให้หรอกนะ” ซูเม่ยรีบปิดประตูหนีแต่ทว่าเขากลับใช้เท้าข้างขวากั้นเอาไว้ไม่ให้เธอปิดได้ก่อนจะผลักเธอเข้าไปด้านในห้องพร้อมล็อคประตูแน่น

“จะรีบหนีฉันไปไหนฉันมีเรื่องที่จะพูดกับเธอ”

“แต่ฉันไม่มีออกไปนะ” เขาใช้มือคว้าเอวของเธอเอาไว้ขยับกายของเธอเข้ามาแนบชิดอกแกร่งจนร่างบางอย่างซูเม่ยมิอาจดิ้นหนีได้

“ทำไมไม่อยากให้ฉันเห็นหรือไง ร่างกายของเธอฉันเห็นมาจนหมดแล้วหรือว่าอยากให้ชายชู้ของเธอได้เห็นคนเดียวอย่าลืมสิว่าตอนนี้เธอเป็นภรรยาของฉัน”

‘เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาฉันยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยอีกอย่างเขาจะกอดฉันอย่างนี้ทำไมกัน ไม่ได้การฉันจะต้องออกจากอ้อมแขนของเขาให้ได้ฉันไม่ยอมเสียเปรียบให้คนอย่างนี้แน่นอน’ ซูเม่ยคิดในใจหากยังต่อปากต่อคำอย่างนี้คงไม่เป็นเรื่องดี เธอใช้เท้าเหยียบลงที่เท้าของเขาเต็มแรงเพื่อให้เขาปลดปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน

"โอ๊ย!! นี่เธอทำบ้าอะไร" เขาปล่อยมือออกจากร่างของเธอทันที

"ใครบอกให้คุณมากอดฉันไว้ ต่อให้ฉันจะให้ใครดูหรือไม่ให้ใครดูร่างกายมันก็เป็นเรื่องของฉัน มีอะไรจะพูดรีบพูดมาฉันอยากพักผ่อนหรือว่าเปลี่ยนใจจะมาหย่าให้ฉันแล้ว ได้พรุ่งนี้เช้าเราไปอำเภอกัน" ซูเม่ยรีบเดินหนีคว้าผ้าห่มผืนใหญ่มาปกปิดร่างกายตนเองจนเหลือเพียงแค่หัวเท่านั้น

"เฮอะ! ล้มเลิกความคิดว่าฉันจะหย่าให้เธอได้แล้ว ที่ฉันมาหาเพราะเรื่องที่เธอไม่กินข้าวพร้อมทุกคนที่โต๊ะอาหารต่างหาก เธอเป็นแม่ที่ไม่เอาไหนไม่พอยังเป็นลูกสะใภ้ที่ไม่ไว้หน้าแม่สามีอีกต่างหาก ต่อจากวันนี้เป็นต้นไปเธอจะต้องลงไปกินข้าวพร้อมกับทุกคน" ซูเม่ยแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ร่างเดิมนี้ไม่เคยได้รับอนุญาตให้นั่งร่วมโต๊ะด้วยซ้ำหากเธอไปนั่งคงถูกชิงเถาแม่สามีปากร้ายต่อว่าแน่นอน

"นี่ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันไม่ใช่ลูกสะใภ้ที่ไม่ดีตลอดเวลาที่ผ่านมาห้าปีฉันเฝ้าดูแลแม่สามีอย่างดีมาตลอดแต่เป็นแม่สามีคุณแม่ของคุณต่างหากที่ไม่ให้ฉันนั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วย ไหนจะชอบดูถูกว่าฉันเป็นคนบ้านนอกแค่เห็นหน้าก็กินอาหารไม่ลง ไม่เอาฉันไม่ไปกินอาหารพร้อมกับทุกคน แม้จะนั่งกินด้วยแล้วอย่างไรในเมื่อคุณกลับไปทุกอย่างก็กลับมาเป็นอย่างเดิม เปลี่ยนใจหย่าให้ฉันจะดีกว่าต่างคนต่างไปใช้ชีวิต ฉันขอเวลาที่ฉันเสียไปห้าปีกลับมาเถอะนะ" เธอรู้สึกว่าหากอยู่ที่นี่เธอคงต้องปะทะคารมกับแม่สามีอย่าวงนี้ตลอดไป สู้ให้เธอออกไปจากที่นี่ไปใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไม่ดีกว่าหรือ?แต่เมื่อซูเม่ยสำรวจดูใบหน้าของคนตรงหน้าก็ต้องชะงัก ดวงตาแข็งกร้าวใบหน้าเข้มขรึมกัดฟันกรามเสียงดังออกมา นี่เธอพูดอะไรให้เขาโกรธกัน

"ไม่!! ยังไงฉันก็ไม่ยอมหย่าและเธอต้องทำตามที่ฉันสั่ง ถ้าไม่ทำตามฉันจะเป็นคนมาลากเธอลงไปเอง " เขาพูดจบได้เดินออกจากห้องของซูเม่ย เธอไม่เข้าใจเขาสักนิดในเมื่อไม่รักกันก็หย่าไปสิหรือว่าเป็นห่วงความรู้สึกของอ้ายเยว่แล้วที่ผ่านมาทำไมเขาไม่คิดถึงความรู้สึกลูกชายกัน

"ฮึ! อะไรกันเอาแต่ใจตัวเองทั้งแม่และลูกโชคดีที่อ้ายเยว่เป็นเด็กนิสัยดีไม่เหมือนทั้งสองจะยื้อฉันไว้ทำไมก็ไม่รู้ จริงสิในเมื่อต้องการอย่างนี้ฉันจะหาหนทางให้คุณยอมหย่ากับฉันเองป่านนี้คุณหนูยูร์เหยาอะไรนั่นคงรู้ข่าวว่าเขากลับมาแล้วไม่แน่พรุ่งนี้เช้าต้องเสนอหน้ามาที่นี่แน่ ๆ วันหยุดของคุณต่อจากนี้ฉันจะสร้างเรื่องวุ่นวายให้คุณเองเตรียมรับมือเอาไว้เถอะ" ในเมื่อเขาไม่เปลี่ยนใจซูเม่ยจึงคิดหาหนทางให้เขายอมหย่าเธอแต่โดนดีแล้วเธอจะไม่ออกจากที่นี่ไปด้วยสองมือสองเท้าเปล่า ๆ แต่เธอจะฟ้องหย่าเพื่อนำเงินไปเลี้ยงดูอ้ายเยว่ต่อจากนี้