ตอนที่ 25 ลอบกัดท้องฟ้าเริ่มสว่างร่างเล็กนอนสบายอยู่บนเตียงใหญ่ค่อย ๆ ลืมตาสะลึมสะลือความรู้สึกหนักอึ้งอยู่ที่ลำตัว ใจสั่นเล็กน้อยก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียงกับเทียนเฉินที่บ้านของเขา เมื่อคืนนี้หลังจากคุณกับครอบครัวของเขา ทุกอย่างเรียบร้อยดีกินข้าวเย็นเสร็จพ่อกับแม่ของเทียนเฉินให้เธอขึ้นมาพักผ่อน ไม่นานนักเทียนเฉินได้ตามขึ้นมา เขาล็อคประตูห้องด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เหมือนนายพรานกำลังล่ากวางน้อย เขาแทบไม่ให้เธอได้พักทั้งคืน จากชายที่ปากร้ายกลายเป็นคนปากหวานพูดบอกความรู้สึกเธอแทบทั้งคืน“ตื่นแล้วเหรอ นอนต่ออีกสักหน่อยสิ วันนี้จะไปที่ร้านมั้ยเดี๋ยวฉันไปส่งเอง” “ต้องไปอยู่แล้วนะสิ ถึงจะท้องใหญ่แค่ไหนฉันก็อดห่วงร้านไม่ได้ วันนี้รู้สึกใจคอไม่ค่อยดีขอไปดูร้านมอบงานให้เฉี่ยวซือ ต่อจากนี้ฉันจะได้ไม่ต้องห่วงและไม่ไปทำงานตามที่คุณพ่อคุณแม่นายขอเอาไว้”“อย่างนั้นก็ได้ แล้วลุกไหวมั้ยให้ฉันอุ้มไปอาบน้ำล้างตัวหรือเปล่า”“ไม่ต้องฉันลุกไปอาบน้ำเองได้ ขืนให้นายอาบให้มีหวังไม่ได้อาบน้ำกันพอดี” เขายิ้มกริ่มเมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวหลิงที่กลัวว่าเขาจะทำเธออีกครั้งเสี่ยวหลิงลุกขึ้นหยิบผ้า
ตอนที่ 24 ลูกสะใภ้เสี่ยวหลิงเดินตามหลังเทียนเฉินลงมาด้วยความประหม่า นิยายแม่สามีลูกสะใภ้เธออ่านมาเยอะไม่คิดว่าจะมาเจอกับตัวเองแบบนี้ ยิ่งยุคสมัยนี้ด้วยยิ่งทำให้เธอคิดมากกว่าเดิม“เจ้าลูกตัวดี ไหนบอกจะยอมออกไปจากตระกูลทำไมถึงยังอยู่ที่นี่ได้” เสียงชายชราพูดขึ้นเสี่ยวหลิงตกใจสะดุ้งกลัวเล็กน้อยแต่ดีที่เทียนเฉินคอยกุมมือเธอเอาไว้แน่น“ผมแค่มาเก็บเสื้อผ้ากับของใช้ หรือว่าจะให้ผมออกไปตัวเปล่าเพราะของทุกชิ้นเป็นของตระกูลไป๋ ก็ได้ครับ งั้นผมกับภรรยาขอตัว” “นี่นายพูดแบบนี้ออกไปได้ยังไง ฉันบอกแล้วไงว่าต้องการขอโทษท่านทั้งสองแล้วจะพาฉันไปไหน ไหนบอกว่าอยู่ที่นี่ปลอดภัยที่สุด” เสี่ยวหลิงกระตุกมือกระซิบถามเทียนเฉิน เขาก้มลงกระซิบข้างหูพร้อมแสยะยิ้ม"คอยดูสินับหนึ่งยังไม่ถึงห้าไม่คนใดก็คนหนึ่งจะเรียกให้เราหยุดเดิน" เทียนเฉินจับมือเสี่ยวหลิงเดินออกไปแต่ไม่ทันได้นับหนึ่งด้วยซ้ำ เสียงด้านหลังก็ดังขึ้นจริง ๆ“แกจะทำให้ฉันปวดหัวไปถึงเมื่อไหร่ คิดว่าทางนั้นจะปล่อยแกไปง่าย ๆ หรือไงอีกอย่างภรรยาของแกก็ท้องโตขนาดนั้น อยู่ที่นี่นะดีแล้วจะพาสายเลือดของฉันไปเจอเรื่องร้าย ๆ ที่ไหนอีก ส่วนเธอหันหน้ามานี่หน่อยสิ
ตอนที่ 23 อับอายขายขี้หน้าหลังจากคุยกันเสร็จเสี่ยวหลิงก็ออกไปจากห้องรับแขก เทียนเฉินให้สาวใช้พาเสี่ยวหลิงขึ้นไปพักที่ห้องของเขา ส่วนเขาได้เข้ามาคุยกับหยางฟง“ฉันคิดว่านายจะไม่มาร่วมงานเพราะโกรธเรื่องเสี่ยวหลิงเสียอีก นายคงรู้มาบ้างจากคนอื่นในงานสินะถึงมาหาถึงที่บ้าน ”“ใช่ ! และฉันก็รู้มาบ้างจากคุณเสี่ยวหลิงว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันดีใจนะที่แกคิดได้ก่อนที่จะสายไปและคิดไม่ถึงเลยว่าคุณเสี่ยวหลิงจะใจกล้าบุกพังงานหมั้นของนาย ”“เธอเป็นคนแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรผู้หญิงคนนี้ใจกล้า กล้าได้กล้าเสี่ยงจนไม่คิดถึงใจคนอื่นเลยสักนิด ”“แล้วนายจะทำยังไงต่อไป คุณหรูเหยาจากที่ได้ยินมาก็ร้ายใช่ย่อย เป็นเพราะเธอหลงรักนายไม่อยากให้นายเป็นของใคร ฉันคิดว่าเธอคงไม่ยอมและหยุดอยู่แค่นี้แน่ ๆ”“เรืองนั้นฉันรู้และคิดหาทางรับมือเอาไว้บ้างแล้ว หวังว่าทางนั้นจะยอมเลิกลากันโดยดี” เทียนเฉินพูดพลางครุ่นคิด เขารู้เรื่องและมีหลักฐานที่ตระกูลมู่เกี่ยวข้องกับตลาดมืด หากเอาเรื่องนี้ไปต่อรองคงไม่ยากที่ทางนั้นจะยอมแยกย้ายต่างคนต่างอยู่ พรุ่งนี้เขาจะเข้าไปหาคุณพ่อของหรูเหยาด้วยตัวของเขาเอง ทั้งสองคุยกันอยู่นายจนหยา
ตอนที่ 22 พาเข้าบ้าน“นายทำแบบนั้นคุณพ่อคุณแม่นายไม่โกรธนายหรือไง แล้วบอกที่จะออกจากตระกูลไป๋นายใช้สมองส่วนไหนคิดทำแบบนี้ยิ่งทำให้เรื่องมันใหญ่ไปมากกว่าเดิมไม่ใช่หรือไง”“เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่เรื่องใหญ่ที่สุดคือเรื่องที่หรูเหยาส่งคนมาทำร้ายเธอมากกว่าเธอไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่มั้ย?” เทียนเฉินร้อนอกร้อนใจรีบจับตัวของเสี่ยวหลิงหันซ้ายหันขวาเมื่อเดินออกมาอยู่หน้าโรงแรมก่อนจะสั่งให้ซ่งเถาไปเอารถมาเพื่อพาเสี่ยวหลิงไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล“ซ่งเถาไปนำรถมา รีบพาเสี่ยวหลิงไปโรงพยาบาลเร็วเข้าหากลูกของฉันได้รับผลกระทบฉันไม่ไว้หน้าครอบครัวตระกูลมู่แน่นอน”“หยุด ๆ ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บสักนิดเพราะความรอบคอบของนายที่ให้คนคอยเฝ้าดูแลความปลอดภัย ฮึ ๆ ไม่คิดเลยว่าคนที่เคยเกลียดชังฉันจะห่วงใยจนแสดงออกทางสีหน้าจนหมด ว่าแต่เมื่อครู่นี้ฉันเห็นคุณแม่ของนายหมดสติไป ท่านจะเป็นอะไรหรือเปล่า”“เธอไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก คุณพ่อคุณแม่รักฉันต่อให้ฉันบอกว่ายอมออกจากตระกูลไป๋ตัดขาดความเป็นลูก ท่านทั้งสองไม่มีทางปล่อยไปง่าย ๆ ซ่งเถาเดินทางไปที่สถานีตำรวจเร็วเข้าฉันกลัวว่าคนพวกนั้นจะถูกปล่อยไปก่อนที่เราจะไปถึง
ตอนที่ 21 มาตามหาสามีงานหมั้นถูกจัดที่โรงแรมใหญ่ที่สุดในมณฑลเติ่งหัว แขกเหลือเริ่มเข้ามาแสดงความยินดี พิธีกำลังจะเริ่มใบหน้าของหรูเหยาเบิกบานมีความสุขสบายใจไม่มีเรื่องให้ต้องคิดมาก ส่วนเทียนเฉินใบหน้านิ่งเรียบในหัวของเขาตอนนี้คิดเรื่องแต่เรื่องของเสี่ยวหลิง หลังงานหมั้นเสร็จเมื่อไหร่เขาจะบอกความจริงกับคุณพ่อคุณแม่และบอกว่าเขามีลูกและภรรยาอยู่แล้ว อยากจะยกเลิกงานแต่งพร้อมยอมเสียค่าเสียหายให้แก่หรูเหยาหลายเท่าตัวเท่าที่ฝ่ายหญิงจะเรียกร้องค่าเสียหาย“วันนี้เป็นวันดีของลูกทั้งสองต่อจากนี้ครอบครัวของเราสองตระกูลจะเป็นหนึ่งเดียวกัน มณฑลเติ่งหัวไม่มีใครจะยิ่งใหญ่ไปกว่าเราแล้ว ฮ่า ฮ่า ใช่หรือไม่คุณนายไป๋”“แหม ๆ อย่าเรียกเป็นคนอื่นคนไกลสิคะ ต่อจากนี้เราเป็นทองเนื้อเดียวกันแล้ว ดูสิวันนี้ลูก ๆ ของเรามีความสุขขนาดไหนตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลาพิธีสำคัญแล้ว เราไปนั่งด้านนู้นกันเถอะค่ะ” คุณนายไป๋รีบชักชวนพ่อกับแม่ของหรูเหยาไปนั่งที่เก้าอี้เริ่มทำพิธีการต่อไปตอนนั้นนั่นเองเสียงโหวกเหวกโวยวายได้ดังขึ้นทุกคนต่างพากันหันไปมองเป็นตาเดียวกัน“ฮื้อ ๆ พี่เทียนเฉิน พี่ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไงไหนพี่บอกว่าจะแต่งกับ
ตอนที่ 20 ดักทำร้ายรุ่งเช้าวันต่อมาเสี่ยวหลิงระบมไปทั้งตัวแม้ว่าเขาจะนุ่มนวลกับเธอมากเพียงใดแต่ก็นานมาแล้วที่ร่างกายนี้ไม่ได้ร่วมหลับนอนกับใคร เธอลืมตาขึ้นมาไม่เห็นแม้แต่เงาของเทียนเฉินแล้ว เหลือเพียงไออุ่นที่ยังคงค้างคาบนเตียงนอนกับร่องรอยที่เขาฝากเอาไว้บนตัวเธอ“ฉันคงไม่ใจง่ายไปหรอกนะ ถึงยังไงฉันก็ไม่เชื่อคำพูดหวาน ๆ ของเขาเมื่อคืนนี้หรอก ผู้ชายเวลาอยากได้มักจะปากหวานอย่างนี้ทุกคน ดูสิเมื่อคืนนอนกอดฉันอยู่ทั้งคืน ตื่นเช้ามากลับไปเข้าพิธีหมั้นกับผู้หญิงอีกคน นายมันเห็นแกได้จริง ๆ แต่ก็ช่างเถอะเพราะนี่ก็เป็นความต้องการของฉันเหมือนกัน วันนี้ฉันต้องแสดงบทผู้หญิงน่าสงสารเรียกร้องหาสามีเสียหน่อยแล้ว” เสี่ยวหลิงลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะออกไปงานหมั้นของเทียนเฉินระหว่างที่เธอแต่งหน้าอยู่เสียงประตูได้ดังขึ้น เสี่ยวหลิงคิดว่าซ่งเถามารับเธอไปส่งที่ร้านเหมือนเมื่อวาน เธอยิ้มกริ่มแม้แต่ซ่งเถาเธอก็ไม่ให้รู้เด็ดขาดว่าเธอจะไปทำลายงานหมั้นเมื่อซ่งเถาไปส่งที่ร้านแล้วเธอจะเดินทางไปที่งานหมั้นด้วยตัวเอง เธอหยิบกระเป๋าก้าวเท้าเดินออกไปเปิดประตูทันทีที่เธอเปิดประตูคนที่มาไม่ใช่ซ่งเถาอย่างที่ควรจะเป็น