บทที่ 4 เขาคือพรานป่าคนนั้น

บทที่ 4

เขาคือพรานป่าคนนั้น

ตลอดสองข้างทางแม้จะมีคนจับตามองและซุบซิบกัน

แต่ว่าเฉินโม่หรานหาได้สนใจไม่ ในใจนั้นรู้ดีว่าคนพวกนี้ก็คงจะนินทาเธอเหมือนเดิม

หญิงสาวใช้เวลาไม่นานก็เดินขึ้นเขามา ก่อนจะมองหาที่

ลับตาคน แล้วจัดการสถานที่ให้เรียบร้อย สาเหตุที่ว่าทำไมถึงไม่พากลับไปกินที่บ้าน นั่นก็เพราะกลัวว่าบ้านใหญ่จะรับรู้และได้กลิ่นอาหาร ไม่ใช่ว่าไม่พร้อมสู้ แต่มันยังไม่ถึงเวลาต่างหาก

“วันนี้คงเอาอะไรออกมามากไม่ได้ นอกจากเนื้อไก่หนึ่งตัว รวมกับปลาอีกสี่ตัวก็คงจะอิ่มกันแล้วล่ะ”

เฉินโม่หรานเอาทั้งสองอย่างออกมาจากมิติ และหาที่ที่มีกองใบไม้ เพื่อจะให้พวกปิดบังอาหารที่เธอเอาออกมา

หลังจากที่จัดการเสร็จทุกอย่างแล้ว ก็รีบมุ่งหน้าไปแปลงข้าวโพดที่ครอบครัวของเธอทำงานอยู่

ขณะเดียวกันเมื่อเธอกำลังเดินลงมา กลับพบใครบางคนเข้าพอดี จากความทรงจำของร่างนี้ เขาคงจะเป็นพรานป่าที่ชื่อจ้าวหนิงเฉิง หรือที่ใครเรียกกันว่าพรานเฉิง

จ้าวหนิงเฉิงเดินลงมาจากเขาโดยมีกระต่ายป่าติดมือมาด้วย เมื่อเห็นว่าพบเจอใครเขากลับชะงักเล็กน้อย นั่นเพราะใบหน้าของเขามีแผลยาวตรงแก้มซ้ายอย่างน่ากลัว

หญิงสาวในหมู่บ้านต่างก็รังเกียจทั้งนั้น ซึ่งไม่ต่างจาก

หญิงสาวตรงหน่าอย่างเฉินโม่หราน

เมื่อเห็นว่ากระต่ายน่ารัก เธอจึงพูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

“กระต่ายทั้งสองตัวนั้นอย่าฆ่ามันได้ไหม ปล่อยมันไปเถอะนะ” สายตาของเธอมองไปยังกระต่ายทั้งสองตัวไม่วางตา

“กระต่ายคืออาหาร ต่อให้ผมปล่อยไป มันก็ต้องถูกจับกลับมาอยู่ดีโดยชาวบ้านคนอื่นที่ต้องการอาหาร” ชายหนุ่มตอบกลับมา แต่ก็แปลกใจที่เธอกล้าพูดคุยกับตนเอง

พอได้ยินอย่างนั้น เฉินโม่หรานก็หยุดคิดเล็กน้อย ในใจนั้นเริ่มก่นด่าตัวเองว่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง กระต่ายป่าคืออาหารของมนุษย์ ขนาดยุคที่เธอจากมายังมีฟาร์มกระต่ายที่เลี้ยงไว้เพื่อนำมาขายเป็นอาหารเลย

“ช่างมันเถอะค่ะ คิดเสียว่าฉันยุ่งไม่เข้าเรื่องเอง อย่างไรก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ” หญิงสาวพูดขอโทษอย่างจริงจัง คิดว่าเธอไม่สมควรยุ่งเรื่องนี้

“ไม่เป็นไรหรอก” เขาตอบกลับมาเพียงแค่นั้น

“ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ และต้องขอโทษอีกครั้ง”

พูดจบก็เดินออกมา โดยมีสายตาของจ้าวหนิงเฉิงมองตาม เขาสงสัยไม่น้อยว่าเฉินโม่หรานเป็นอะไร ทำไมเธอถึงยอมคุยกับเขาอย่างง่ายดาย ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอมักจะเลี่ยงเดินหนีเป็นประจำ

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินลับสายตาไปแล้ว ชายหนุ่มจึงเดินกลับไปยังบ้านของตัวเอง

เฉินโม่หรานมาถึงแปลงข้าวโพดก็มองหาพ่อแม่ และพี่ชาย พอแห็นว่าทั้งสามคนกำลังทำงานอยู่จึงนั่งรอ

‘งานที่นี่หนักเหมือนกัน พ่อแม่ และพี่ใหญ่ต้องทำงานกลางแดดแบบนี้ แต่บ้านใหญ่กลับนอนตีพุงอย่างสบาย ไม่ได้การล่ะ

ฉันต้องบอกเรื่องมิติกับทุกคน แล้วค่อยชวนพี่ใหญ่เข้าเมืองไปหาเงิน ตอนนี้เหมือนว่ากองพลน้อยไม่ได้บังคับให้ทุกคนทำงานเหมือนเดิมแล้ว’

หญิงสาวคิดถึงแผนการต่อจากนี้ในใจ เธอคิดว่าไม่ควรปิดบังเรื่องมิติ อย่างน้อยก็ทำให้เธอและครอบครัวมีอาหารกิน

และดูจากความทรงจำ ครอบครัวนี้รักเฉินโม่หรานไม่น้อยเลย

ทันทีที่สัญญาณพักเที่ยงดังขึ้น ชาวบ้านต่างก็รีบเอาเครื่องมือมาเก็บและหาที่นั่งเพื่อพักก่อนจะกินอาหาร บางคนที่ครอบครัวฐานะยากจนก็จะไม่กินมื้อเที่ยง แต่จะพักเอาแรงเพื่อทำงานช่วงบ่ายต่อไป

เมื่อได้ยินสัญญาณ เฉินโม่หรานรีบเดินมาดักรอพ่อแม่และพี่ชายของเธอทันที

“พี่ใหญ่ พ่อ แม่ ทางนี้” หญิงสาวโบกมือเรียกทั้งสามคน

“อ้าวหรานหราน นั่นหายดีแล้วเหรอถึงได้มาที่นี่น่ะ” พี่ชายอย่างเฉินหลงเปียวถามขึ้นมา คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย

“หายดีแล้วพี่ใหญ่ พี่ไม่ต้องห่วงไปหรอก ที่ฉันมาเพราะมีเรื่องจะบอก พี่กับพ่อและแม่ตามฉันมาก่อนเถอะ เรื่องนี้ไม่สามารถแพร่งพรายให้คนอื่นรู้ได้” เธอทำท่าทางมีลับลมคมในเล็กน้อย เพราะไม่อยากให้ทั้งสามคนถามอะไรมากกว่านี้

เฉินคังสบตากับภรรยาก่อนจะพยักหน้าให้ พอเฉินโม่หรานเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินนำหน้าทุกคนเพื่อพาไปยังที่ซ่อนอาหารไว้

ทั้งหมดเดินขึ้นเขามาไม่นานหญิงสาวก็พามาถึงสถานที่

ที่เธอซ่อนทุกอย่างไว้

“เอาล่ะถึงแล้ว พี่ใหญ่ช่วยฉันก่อไฟหน่อยสิ เราจะได้กินมื้อเที่ยงด้วยกัน”

“เดี๋ยวก่อนหรานหราน น้องให้พี่ก่อไฟทำไม ในเมื่อที่นี่มีแต่ต้นไม้” คนเป็นพี่ชายถามกลับด้วยความสงสัย พร้อมกับกวาดสายตามองรอบ ๆ เพื่อหาดูว่าน้องสาวจะย่างอะไร

“เอาน่าพี่ใหญ่ ทำตามที่ฉันบอกเถอะ” พูดจบเธอก็เดินมาที่กองใบไม้ ก่อนจะเอาของที่ซ่อนไว้ออกมาซึ่งนั่นมีทั้งไก่และปลา

“นั่นลูกเอามาจากไหน” กุ้ยเจินแปลกใจเพราะไม่คิดว่า

ลูกสาวจะหาอาหารพวกนี้มาเอง แต่ก็ไม่คิดว่าลูกจะไปลักขโมยใครมา เนื่องจากเฉินโม่หรานไม่เคยมีนิสัยแบบนั้น

“เดี๋ยวฉันจะบอกตอนที่พวกเรานั่งกินมื้อเที่ยงกันนะคะแม่” เธอเลือกที่จะให้ทุกคนจัดการอาหารตรงหน้าก่อน ส่วนเรื่องความลับเรื่องมิติค่อยเล่าตอนกินอาหารก็ได้

“ตกลง”

จากนั้นสี่คนพ่อแม่ลูกต่างก็ช่วยกันก่อไฟเพื่อย่างไก่และปลา ในขณะที่กำลังรอให้อาหารสุก เฉินโม่หรานจึงตัดสินใจบอกเรื่องมิติกับทั้งสามคน

“หากฉันบอกเรื่องนี้ ทุกคนสัญญาได้ไหมว่าจะเก็บไว้เป็นความลับ รู้กันแค่เราสี่คนเท่านั้น” หญิงสาวต้องการคำมั่นสัญญาอีกครั้ง

“พ่อรับปาก”

“แม่ก็รับปาก”

“พี่ก็ด้วย”

ทั้งสามคนรับปากอย่างแข็งขันแม้จะไม่รู้ว่าเรื่องที่

เฉินโม่หรานจะบอกนั้นคือเรื่องอะไร

“ตอนที่ฉันถูกย่าทุบตีจนสลบไป ฉันได้พบกับท่านตาคนหนึ่ง แล้วท่านตาคนนั้นให้ของบางอย่างแก่ฉันมา”

หญิงสาวเริ่มเปิดปากเล่าเรื่องราวที่เธอปรุงแต่งมันขึ้นมา แต่ก็ถูกพี่ชายขัดขึ้นเสียก่อน

“ท่านตาคนนั้นทำให้บาดแผลตามร่างกายของน้องหายไปใช่ไหม แล้วยังทำให้น้องแข็งแรงอย่างที่เห็น”

“อาเปียว อย่าเพิ่งขัดพ่อกำลังฟังน้องเล่าอยู่” คนเป็นพ่อส่งเสียงดุออกมาเพราะเขากำลังตั้งใจฟังเรื่องที่ลูกสาวกำลังเล่าให้ฟัง

“ครับพ่อ” ชายหนุ่มส่งเสียงอ่อน แล้วตั้งใจฟังต่อ

“ใช่อย่างที่พี่ใหญ่บอก แต่เพราะท่านตาคนนั้นอาจจะสงสารที่พวกเราทุกคนอดอยาก เงินก็ไม่มีเก็บเลยให้ของวิเศษบางอย่างฉันมา ทุกคนตั้งใจดูนะคะ”

จากนั้นหญิงสาวจึงแบมือแล้วเรียกผลไม้ออกมา นี่จึงทำให้ทุกคนตกใจจนตาค้าง ก่อนที่คนเป็นพ่อรีบพูดอย่างลนลาน

“ลูกอย่าไปทำให้ใครเห็นนะ เดี๋ยวคนจะคิดว่าลูกของพ่อเป็นปีศาจ”

“นั่นสิ แล้วเรื่องนี้ไม่ควรให้ใครรู้” คนเป็นแม่รีบบอกมาเหมือนกัน “ยิ่งบ้านใหญ่ยิ่งไม่ควรรู้”

“อย่างนั้นพวกเราควรจะหาเรื่องรีบแยกบ้านนะพ่อ ไม่อย่างนั้นแล้วหากมีใครรู้ความลับพวกนี้ หรานหรานจะต้องเกิดอันตราย น้องอาจจะไม่ปลอดภัยอีกแล้ว”

สามคนพ่อแม่ลูกนั่งพูดกันอย่างร้อนรน เพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องกับเฉินโม่หรานเมื่อมีคนรู้เรื่องนี้

เฉินโม่หรานมองภาพตรงหน้าอย่างพอใจ เพราะทั้งสามคนไม่มีใครแสดงความละโมบออกมา มีแต่จะห่วงเธอเสียมากว่า

“ทุกคนไม่กลัวฉันเหรอ ที่ฉันไม่เหมือนคนอื่นอีกแล้ว”