คนใจร้าย...ข้าจะไม่รักท่านอีกแล้ว

เช้าวันอันสดใสที่ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างก็พากันโห่ร้องยินดี เมื่อม้าเร็ววิ่งเข้ามารายงานว่าขบวนของกองทัพของแม่ทัพเฉินมู่หยางนั้นได้เดินทางกลับมายังเมืองหลวงแล้ว อีกไม่กี่ชั่วยามก็จะเดินทางเข้าสู่ประตูเมืองหลวง ทั่วทั้งเมืองล้วนตื่นเต้นยินดี ทางวังหลวงฮ่องเต้มีรับสั่งให้จัดงานเลี้ยงต้อนรับพวกเขาทันที หลังจากที่พวกเขาเข้ามาถึงเมืองหลวงแล้วภายในวังหลวงนั้นมีการจัดเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับเหล่าทหารที่กลับมาจากการสู้ศึกที่ชายแดนที่ยืดเยื้อมาเป็นเวลากว่าห้าปีแล้ว และตอนนี้ได้รับชัยชนะอย่างเด็ดขาด แม่ทัพเฉินมู่หยางแม่ทัพใหญ่ของกองทัพนี้ได้เดินทางเข้าสู่เมืองหลวงเป็นทัพแรก ส่วนกองทัพในบังคับบัญชาของแม่ทัพอื่น ๆ ก็กำลังทยอยกันเดินทางกลับเข้าเมืองหลวงประชาชนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างพากันตื่นเต้นดีใจ และพากันออกมารอต้อนรับขบวนทหารตั้งแต่เช้าตรู่ ผู้คนพากันออกมายืนรออยู่สองข้างทางตั้งแต่ประตูใหญ่ด้านหน้าเมืองจนกระทั่งสุดถนนที่มุ่งหน้าเข้าสู่วังหลวงส่วนที่จวนสกุลเฉินที่เป็นจวนของแม่ทัพเฉินมู่หยางก็ล้วนแต่ตื่นเต้นยินดีนัก ที่ได้รับข่าวดีเช่นนี้ คนทั้งจวนพากันดีใจ โดยเฉพาะท่านย่าและแม่นมหวังพากันดีใจจนน้ำ

ทั้งหมดพากันเข้าไปในห้องโถงภายในเรือนหลักของจวนแม่ทัพ“ เอาละ ยังไม่ต้องพูดอะไรกันหรอก ไว้เจ้าไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวกันก่อน ย่าสั่งให้เขาเตรียมอาหารให้เจ้ามากมายเต็มไปหมด ล้วนมีแต่ของที่เจ้าชอบกินทั้งนั้น ” ท่านย่าเอ่ยขึ้นเมื่อทุกคนเข้าไปรวมกันในห้องโถงแล้ว“ท่านย่า ช่วยสั่งให้คนจัดเรือนให้กับหนิงอันด้วยเถิดขอรับ เอาที่ใกล้ ๆ เรือนของข้าหน่อย ไปมาหาสู่กันจะได้สะดวกขอรับ หนิงอัน เจ้าตามสาวใช้ไปนะ ไปอาบน้ำแล้วก็มากินข้าวด้วยกันที่เรือนนี้เข้าใจหรือไม่”แม่ทัพมู่หยางหันไปสั่งคนรักใหม่ของเขา ที่หันมารับคำอย่างว่าง่ายด้วยท่าทางอ่อนหวานน่ารัก พอสาวใช้เดินมาที่นางแล้ว หนิงอันก็ลุกขึ้นนางหันไปย่อกายทำความเคารพท่านย่าของคนรักอย่างอ่อนช้อย“หนิงอันคารวะท่านย่ากับแม่นมหวังใช่หรือไม่เจ้าค่ะ ท่านพี่พูดถึงพวกท่านอยู่บ่อย ๆ เจ้าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะเจ้าค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวเป็นหลานสาวด้วยคนนะเจ้าค่ะ”นางหันไปยิ้มให้กับผู้อาวุโสทั้งสองและย่อกายความเคารพอย่างอ่อนช้อย ใบหน้ายิ้มละไมให้กับทั้งผู้อาวุโสและให้กับมู่หลันที่เป็นน้องสาวของคนรักอีกด้วย แม้มู่หลันจะเมินไปทางอื่นทันทีนางก็ไม่ได้สนใจ“เอาละ เจ

จินเยว่แทบจะอ้าปากค้างกับความจริงที่เพิ่งได้ประจักษ์กับตนเอง สตรีนั่นแพศยาสามานย์ก็แล้วไป แต่บุรุษผู้นี้ก็ช่างโง่งมนัก เหมาะสมกันแท้ ๆ สมแล้วที่หากันพบ ตอนนี้จินเยว่คิดว่านางควรจะเลิกโง่งมรักบุรุษที่นอกจากไม่รักษาคำมั่นสัญญา จิตใจโลเล ซ้ำยังหูเบา และตอนนี้ยังดูโง่เง่ายิ่งนัก ถูกสตรีแพศยานางนี้ใช้ลูกไม้ตื้น ๆ ตบตาเข้าก็ยังอุตส่าห์เชื่อได้อีก นางแทบไม่เชื่อเลยว่าเขาคือพี่มู่หยางของนาง“ ข้าไม่ได้ทำอะไร อยู่ ๆ นางมาดึงมือข้าไปตบหน้าของตัวเองแล้วก็ล้มลงเอง ข้าไม่ได้แตะต้องตัวนางสักนิดเลย ” จินเยว่ยืนยันสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ๆ แต่แล้วจากใบหน้าและดวงตาคมดุที่จ้องมองนางอยู่นั่นก็แสดงความไม่เชื่อถือเลยแม้แต่น้อย“ ข้าไม่เชื่อ ใครจะบ้าทำเช่นนั้นกัน อยู่ ๆ ก็ดึงมือผู้อื่นมาตบหน้าตัวเอง หนิงอันจะทำเช่นนั้นทำไมกัน ” คิ้วเข้มขมวดมุ่น เขาไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่จินเยว่กล่าวหา แต่เขากับจินเยว่ก็อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ยังเด็กนางไม่ใช่คนร้ายกาจอะไร แล้วนางจะทำร้ายหนิงอันเพราะเหตุใด หรือว่านางเกิดหึงหวงเขา ไม่พอใจที่เขาเลือกหนิงอันก็เลยคิดจะกลั่นแกล้งนาง“ ไม่จริงนะเจ้าคะ คุณหนูจินเ

ส่วนเล่อถงที่คบหากันมาตั้งแต่เด็กก็สวมรอยเล่นละครช่วยสหายรักของเขาทันที เพราะเขาเองก็รับรู้ได้ว่าเจ้าหมอนั่นจ้องพวกเขาอยู่ตาเป็นมัน ไม่ยอมคลาดสายตาเลยด้วยซ้ำ แล้วยังทำท่าฮึดฮัดขัดใจเหมือนหึงหวงเขากับจินเยว่อีกด้วย แล้วอย่างนี้จะบอกว่าหมดรักนางแล้วได้เช่นไร หรือว่าเจ้าหมอนี่มันคิดจะจับปลาสองมือกันแน่ ยิ่งคิดยิ่งขัดเคืองแทนจินเยว่เขาจึงทำทีอ้อยอิ่งจับมือนุ่มนิ่มและขาวผ่องของจินเยว่ขึ้นมาจ้องมองจนแทบจะจรดริมฝีปากลงบนหลังมือของนางแล้ว และแล้วคนที่เอาแต่จ้องมองอย่างจับผิดคนที่คู่ก็ทนต่อไปไม่ไหว เขาลุกพรวดพลาดขึ้นทันที แล้วก็กระโจนเข้ามาชกหน้าเล่อถง จนเขาหล่นลงไปกองอยู่บนพื้นท่ามกลางเสียงกรีดร้องหลาย ๆ เสียงที่ดังขึ้น จินเยว่ตกตะลึง และเมื่อนางได้สติ ก็รีบลุกจากเก้าอี้ ลงไปประคองเล่อถงขึ้นมาทันที“ เป็นอะไรหรือไม่ เล่อถง เจ็บหรือไม่ ” นางยกมือขึ้นจับที่แผลที่มีเลือดออกที่ริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบาเพราะเกรงสหายรักจะเจ็บแล้วก็หันมาเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าถมึงทึงของบุรุษที่ยังคงยืนจังก้าตรงหน้าของนาง“ท่านแม่ทัพ ท่านทำอะไรน่ะ ชกเล่อถงทำไม เขาทำอะไรให้ท่าน” จินเยว่ร้องถามคนตรงหน้าอย่างไม

แม่ทัพหนุ่ม เมื่ออดทนไม่ไหวอีกต่อไปเขาค่อย ๆ ดึงรั้งกางเกงเอวรูดของตัวเองออกเพื่อปลดปล่อยอาวุธคู่กายของเขาออกมา และมันก็ผงาดง้ำอย่างพรักพร้อมในทันทีที่เป็นอิสระ เขายกขาอวบของนางขึ้นเกี่ยวเอวหนาของเขา แล้วค่อย ๆ สอดเจ้าแม่ทัพน้อยของเขาเข้าไปในร่องอวบของนางอย่างช้า ๆ จนมันเข้าไปได้ครึ่งทาง“อ๊ายท่านแม่ทัพ ข้าเจ็บไม่เอาแล้ว เจ็บจัง อ๊าย อ่าาห์” จินเยว่พยายามดิ้นรนหนีออกจากอ้อมกอดของเขา แต่มันแน่นปานคีมเหล็ก เขารัดนางแน่นเข้า แล้วเสยกระแทกมันเข้าไปทีเดียวจนมิดลำกาย“อ๊าย อ๊าย เจ็บ ข้าเจ็บมากเลย “นางกรีดร้องขึ้นมา เขาจึงประกบจูบนางอย่างเร่าร้อนและยาวนานจนร่างบางในอ้อมกอดเคลิบเคลิ้ม จากนั้นจึงค่อย ๆ ขยับอาวุธคู่กายของเขาเข้าออกช้า ๆ จนน้ำหวานของนางชะโลมกายแกร่งจนทั่ว เขาจึงค่อย ๆ โยกขย่มนางช้า ๆ จนเร่งความเร็วขึ้น เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้อง จนพุ่มไม้ใกล้ ๆ สั่นไหวโยกเบา ๆ ตามแรงกระแทกของร่างแกร่ง เขาเร่งกระแทกร่างอวบรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆทั้งสองร้องครวญครางผสานกันอย่างสุขสม ร่างหนาเฝ้ากระแทกนางอย่างเร่าร้อน สะโพกอวบก็ร่อนรับกายแกร่งดุจสตรีร่านรักเช่นกัน จนทั้งสองกระตุกเกร็งและแตกระเบิดอย่างร