บทที่ 7 เดินเล่น

บทที่ 7 เดินเล่น

จื่อเหยายืนเลือกเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ไม่นานนักก็ได้ชุดที่ถูกใจ โชคดีที่จื่อเหยาเจ้าของร่างชอบแต่งตัวอยู่แล้วจึงมีทั้งเสื้อผ้าสวยงามและเครื่องประดับอยู่พอสมควร

“การแต่งตัวในยุคนี้ก็น่าสนุกดี งานเทศกาลในยุคนี้จะเป็นอย่างไรนะ อย่าว่าแต่เจ้อหยูร์ตื่นเต้นเลย ขนาดฉันยังตื่นเต้นขนาดนี้” จื่อเหยาหยิบต่างหูคู่งามที่เข้ากับชุดมาสวมใส่พร้อมหยิบกระเป๋าถือมาหนึ่งใบและเดินออกไปข้างนอก แม้เธอจะออกไปเที่ยวก็ไม่ลืมที่จะคิดถึงเรื่องความปลอดภัย เธอนำมีดเล็กสวมปลอกพกพาไปด้วยไม่รู้เลยว่านาทีไหนที่เธอจะถูกพรากลมหายใจไปอีก

“แต่งตัวสวยจังเลยนะ ฉันนี่สิต้องนอนทนเหงาอยู่ที่บ้านอยากแต่งตัวสวย ๆ เหมือนน้องสะใภ้จัง” จื่อเหยาตกใจเล็กน้อยที่จู่ ๆ เห็นสะใภ้ใหญ่อย่างหลันเหย่มายืนอยู่หน้าห้อง ทั้ง ๆ ที่เมื่อครู่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่พอใจด้วยซ้ำ ที่ไม่ได้ออกไปเที่ยวแต่ทำไมต้องนี้สีหน้าถึงเปลี่ยนไปจื่อเหยาเริ่มระวังตัวแต่ก็ทำตัวให้เป็นปกติไม่ให้อีกฝ่ายระแคะระคายได้

“พี่สะใภ้ใหญ่อยากแต่งตัวสวยก็แต่งอยู่บ้านก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องอิจฉา มาที่หน้าห้องของฉันมีอะไรกันแน่”

“อะไรกันทำไมพูดเย็นชากับฉันแบบนี้ล่ะ น่าน้อยใจนักฉันแค่อยากมาดูเธอเพราะเป็นห่วงเห็นว่าเธอพึ่งฟื้นจากความตายกลัวว่าเธอจะตายอีกรอบต่างหาก” จื่อเหยาเอะใจในคำพูดของหลันเหย่ทำไมถึงมาพูดกับเธอแบบนี้

“คนอย่างฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอก เพราะฉันเป็นคนที่ไม่ได้รับความยุติธรรมจะตายง่าย ๆ ได้ยังไง” จื่อเหยาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกทำให้อีกฝ่ายใบหน้าซีดเผือกอย่างเห็นได้ชัด

“ฉันแค่เป็นห่วงอย่างนั้นขอให้เธอเที่ยวเล่นให้สนุกนะ” เธอรีบพูดและเดินหนี คิ้วของจื่อเหยาขมวดเข้าหากันพร้อมครุ่นคิด

‘ตกใจในคำพูดของฉันจนหน้าถอดสี หรือว่าการตายของจื่อเหยาสะใภ้ใหญ่จะรู้เรื่องกันนะ เอาไว้หลังจากงานเทศกาลฉันจะต้องสืบเรื่องนี้ให้ได้ หากเป็นฝีมือเธอแล้วทำไมเธอต้องลงมือจัดการจื่อเหยาด้วย’

“คิดอะไรอยู่ตอนนี้เจ้อหยูร์กับคุณแม่รออยู่ด้านล่างแล้ว เรารีบออกไปกันเถอะ” ยั่วถงเดินขึ้นมาตามไม่ทันได้เห็นว่าเมื่อครู่นี้จื่อเหยาอยู่กับพี่สะใภ้

"ฉันไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย รีบไปกันเถอะฉันไม่อยากให้คนอื่นรอนาน" จื่อเหยาหยุดคิดเรื่องน่าสงสัยเอาไว้ เดินนำหน้ายั่วถงลงไปด้านล่างเห็นเจ้อหยูร์เด็กชายตัวน้อยแต่งตัวน่ารักเสียจนตนเองอยากจะเข้าไปแสดงความรัก แต่ทว่าการที่เธอทำอย่างนั้นอาจจะทำให้คนอื่นสงสัยจึงทำได้เพียงทำหน้านิ่ง ๆ เอ่ยชมอย่างเรียบ ๆ

"เจ้อหยูร์วันนี้แต่งตัวดูดีกว่าทุกวันนะ"

"จริงหรือครับเพราะผมเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีไม่อยากให้คุณแม่อับอายขายหน้าคนอื่นเมื่อเดินข้าง ๆ ผมครับ คุณแม่ชมแบบนี้ผมดีใจสุด ๆ ไปเลย " เด็กชายดวงตาเป็นปนระกายรอยยิ้มสดใสกว่าที่เคยมี

"เอาล่ะ เอาล่ะออกเดินทางกันเถอะเดี๋ยวงานจะเปิดเสียก่อน" แม่หลี่เอ่ยขึ้นพลางเดินนำหน้าทุกคนออกไป ยั่วถงยื่นมือไปจับมือของลูกชายพร้อมหันมายื่นมือจะจับจื่อเหยาอีกข้าง

"ไม่เห็นต้องจับเลย ฉันเดินเองได้ไม่ใช่เด็กเสียหน่อย น่ารำคาญเสียจริงคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันออกจากบ้านหรือไง" จื่อเหยาจิปากก่อนจะเดินตามหลังแม่หลี่ไปโดยไม่สนใจมือของยั่วถงที่ยื่นไปหาเธอแม้แต่น้อย

"เธอกลับมาเป็นคนเดิมแล้วสินะ เจ้อหยูร์ลูกรู้มั้ยการเอาใจลูกยังง่ายกว่าแม่ของลูกร้อยเท่าเลย"

"คุณพ่ออย่าสิ้นหวังนะครับ สักวันผมคิดว่าแม่ต้องเห็นความรักของคุณพ่อที่มีต่อคุณแม่แน่นอน เห็นมั้ยครับทุกวันนี้เหมือนคุณแม่จะเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว วันนี้คุณแม่ยังชมผมอีกด้วย ผมเอาใจช่วยคุณพ่อนะครับ และวันนี้ผมจะช่วยให้คุณแม่กับคุณพ่อได้ใกล้ชิดกันมากกว่าเดิมเอง" เจ้อหยูร์สงสารคุณพ่อจับมือของคุณพ่อแน่นพร้อมเอ่ยปลอบใจ ทั้งสองเดินตามหลังจื่อเหยาออกมา

ไม่นานนักทั้งสี่คนได้มาถึงงานเทศกาลแม่หลี่ไปที่หน้าเวทีเป็นเจ้าภาพในการจัดงานพร้อมพวกคนใหญ่คนโต ส่วนยั่วถงพาเจ้อหยูร์ยืนอยู่อีกที่เพื่อรอเวลาที่ประธานเปิดงานเทศกาลในค่ำคืนนี้ โดยมีจื่อเหยายืนอยู่ข้าง ๆ เมื่อเสียงประธานเปิดงานเสียงพลุได้ดังขึ้นท้องฟ้าที่มืดสนิทเกิดประกายไฟแสนงดงาม ผู้ตนต่างพากันตื่นตาโห่ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น เจ้อหยูร์เองก็ไม่ต่างกันเด็กชายจับมือของจื่อเหยาพร้อมกับยั่วถงคนละข้างพร้อมตะโกนออกมาเสียงดัง

“ว๊าววว วันนี้ท้องฟ้าสวยงามมากจริง ๆ คุณพ่อครับคุณแม่ครับ วันนี้ผมมีความสุขที่สุดเลย” จื่อเหยาก้มหน้ามองเด็กชายอมยิ้มเล็กน้อยเอ็นดูมากจริงๆ

‘จื่อเหยาเธอเห็นมั้ยรอยยิ้มของลูกชายเธอทำให้โลกน่าอยู่และสดใสมากแค่ไหน ’ เธอคิดในใจก่อนจะย่อตัวลงกระซิบข้างหูของเจ้อหยูร์

“วันนี้แม่ก็มีความสุขเช่นเดียวกัน รอยยิ้มของลูกสดใสและงดงามที่สุด” เจ้อหยูร์คลี่ยิ้มเต็มดวงหน้าในใจเต้นแรงแข่งกันเสียงพลุ เขามีความสุขจริง ๆ ที่คุณแม่ทำตามที่พูดเอาไว้และไม่ต่อว่าเขาเหมือนเมื่อก่อน แววตาของคุณแม่ที่มองเขาเต็มไปด้วยแววตาที่อ่อนโยนไม่เย็นชาและเกลียดชังเขาเหมือนเมื่อก่อนแม้แต่น้อย ทว่าทุกอย่างล้วนอยู่ในสายตาของยั่วถงจนเขาเอะใจ แม้ว่าจื่อเหยาจะเปลี่ยนไปเขาปฏิบัติต่อเจ้อหยูร์ดีขึ้นแต่ทำไมกับเขาถึงยังคงเป็นเหมือนเช่นเดิม

‘ เธอยังโกรธเกลียดฉันมากเลยสินะ ไม่ว่าจะกี่ปีเธอยังคงเป็นเหมือนเดิมไม่ยอมใจอ่อนให้ฉันสักนิด ’

“สองแม่ลูกพูดคุยอะไรกันหรือ? ตอนนี้พลุหมดแล้วงานเทสกาลเปิดเป็นทางการแล้ว เราไปเดินเที่ยวงานกันเถอะ” จื่อเหยายืดตัวตรง ก่อนจะตอบเขากลับไป

“ดีเหมือนกันรีบเดินเล่นและรีบกลับกันเถอะฉันไม่ค่อยชอบอยู่ที่คนเยอะ ๆ แล้วคุณแม่ล่ะ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ คุณแม่คงอยู่กับเพื่อน ๆ อีกอย่างบ้านเราไม่ได้อยู่ไกลจากนี้คุณแม่เหนื่อยคงจะกลับเองได้” ยั่วถงพูดพร้อมก้าวเท้าเดิน จู่ ๆ เจ้อหยูร์สายตาเหลือบไปเห็นการแสดงข้างหน้ารีบกระตุกมือทั้งสองให้พาไปดู

“ผมอยากดูอันนั้นครับ พาไปดูหน่อยนะ” ทั้งสองตามใจเจ้อหยูร์อยากให้เขามีความสุขพยักหน้าพร้อมกันและพากันเดินไปด้านหน้าโดยมีเจ้อหยูร์อยู่ตรงกลางมือของทั้งสองข้างของเขาถูกคุณแม่กับคุณพ่อคนละข้าง จื่อเหยาเดินไปพลางครุ่นคิด

‘อย่างกับว่าเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบจริงๆ คนอื่นมองมาคงคิดว่าครอบครัวตระกูลหลี่รักใคร่ปรองดอง แต่เอาเถอะฉันเข้ามาอยู่ในร่างของจื่อเหยาและมีชีวิตอยู่อีกครั้ง ฉันจะทำหน้าที่แม่และจะทำให้เจ้อหยูร์มีความสุข อย่างที่ไม่เคยได้รับจากแม่ของเขาเอง’