บทที่ 8 ใจสั่น

บทที่ 8 ใจสั่น

เดินเล่นมาได้สักพักเจ้อหยูร์ไม่มีความเหนื่อยเลยสักนิดแต่เป็นจื่อเหยามากกว่าที่เดินแทบขาลาก

“เจ้อหยูร์ แม่ขอนั่งตรงนี่สักครู่ได้มั้ย จู่ ๆ ก็รู้สึกปวดข้อเท้าขึ้นมา” คงเป็นเพราะรองเท้าที่ใส่มาหรือเพราะความคับแคบของรองเท้าทำให้เธอเริ่มเจ็บขึ้นมาและแดงระเรื่อขึ้น

“คุณแม่เหนื่อยนั่งพักก่อนก็ได้ครับ โอ๊ะ..นั่นคุณย่า คุณย่าครับผมอยู่ทางนี้ คุณแม่อย่างนั้นผมขอไปเดินเล่นกับคุณย่านะครับ คุณพ่อผมฝากคุณแม่ด้วยนะครับ” เจ้อหยูร์นักวางแผนตัวน้อยขยิบตาให้พ่อ เสมือนส่งสัญญาณยั่วถงยิ้มรับเล็กน้อยก่อนจะหันมาบอกกับจื่อเหยาให้นั่งคอยอยู่ตรงนี้สักครู่

“คุณนั่งพักอยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ ผมจะพาเจ้อหยูร์ไปหาคุณแม่ก่อน กลัวจะวิ่งไปแล้วพลัดหลงได้”

“ไปเถอะฉันจะนั่งคอยอยู่ตรงนี้ดีขึ้นแล้วจะเดินตามไป” จื่อเหยาย่อนตัวนั่งลงบนม้านั่ง มองผู้คนเดินเล่นอย่างสนุกสนาน

“คงเป็นเพราะไม่ค่อยได้ออกมานอกบ้านหรือเปล่านะรองเท้าถึงได้คับแบบนี้ เมื่อก่อนเธอใช้ชีวิตที่ผ่านมาแบบไหนกันนะจื่อเหยา น่าเสียดายเวลาจริง ๆ เลย” เธอบ่นพึมพำเมื่อนั่งอยู่คนเดียวเมื่อยั่วถงพาเจ้อหยูร์ไปส่งแม่หลี่ ไม่นานนักเขาก็เดินกลับมาหาเธอ นั่งลงตรงหน้าก่อนจะถอดรองเท้าของเธอออกเพื่อดูข้อเท้า จนอีกฝ่ายตกใจสะดุ้งเล็กน้อย

“นี่ทำอะไรของคุณปล่อยนะ!!”

“ก็คุณบอกปวดข้อเท้าไม่ใช่หรือไง ขอดูหน่อยนะเป็นอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย ดูสิเท้าแดงหมดแล้ว รองเท้าใส่เที่ยวคู่นี้ซื้อตั้งแต่หลายปีก่อนคงคับแคบทำให้เกิดรอยแดงเพราะรองเท้ากัด เอาไว้พรุ่งนี้ผมจะไปเลือกซื้อคู่ใหม่ให้คุณแล้วกัน คุณจะเดินเล่นต่อมั้ย ตอนนี้เจ้อหยูร์ไปกับคุณแม่แล้ว คุณแม่จะพาเขาเดินเที่ยวเอง หากคุณไม่ไหวมจะพากลับ”

“ฉันเดินกลับได้ไม่เห็นจะต้องมาใส่ใจเลยเอารองเท้าฉันมา” จื่อเหยายื้อแย่งรองเท้าจากมือของยั่วถงเธอก้มลงมาเล็กน้อยทว่าตอนนั้นข้อเท้าของเธอเจ็บแปลบขึ้นมาทำให้เธอเซถลาลงทับกายของยั่วถง จนทั้งคู่ล้มลงกับพื้นโดยร่างกายของจื่อเหยานอนทับตัวของยั่วถงมือของเธอนาบลงบนอกแกร่งของเขาใบหน้าตื่นตะหนก

“อ๊ายยย!!”

“คุณเป็นอะไรมั้ย ? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ..” เขาเอ่ยปากถามเธอทันทีแทนที่จะโมโหหรือโกรธที่เธอทำให้เขาบาดเจ็บ จื่อเหยาใจสั่นเล็กน้อย รีบลุกขึ้นจากตัวของเขาและตอบเขาอย่างหัวเสีย

“ไม่! ฉันไม่เจ็บถ้าคุณไม่ถอดรองเท้าก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ รีบเอามาสิฉันจะกลับบ้าน” ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อด้วยความเขินอายแต่ที่พูดออกมาแบบนั้นเพื่อปกปิดความรู้สึกเอาไว้ ไม่อยากให้อีกฝ่ายได้เห็นว่าเธอใจเต้นแรงแค่ไหน

‘ความรู้สึกนี่มันอะไรกัน ฉันต้องระแวงสิชายคนนี้อาจจะเป็นคนที่ฆ่าภรรยาก็ได้ จะมาใจเต้นแค่เขาหวงใยแค่นี้ไม่สมกับเป็นตัวเองเลยนะ หรือเพราะฉันไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายและถูกถามด้วยความห่วงใยแบบนี้กันนะ แถมสายตาที่เขามองมายังดูเหมือนเป็นห่วงฉันมากจริง ๆ เฮ้อ !’ เธอคิดในใจก่อนจะหยิบรองเท้ามาสวมใส่ ยั่วถงเองก็รีบลุกขึ้นปัดเสื้อผ้าที่เปื้อนฝุ่นก่อนจะเอ่ยถามเธออีกครั้ง

“ก็ได้ ผมผิดเองแต่ว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนจริง ๆ ใช่มั้ยรู้สึกว่าเมื่อครู่นี้ข้อเท้าของเธอจะรับแรงของร่างกายไม่ไหวจนล้มลงทับผม เอาแบบนี้แล้วกันขึ้นหลังฉันมาสิ ฉันจะแบกเธอกลับบ้านเอง” พูดจบยั่วถงหันหลังนั่งลงให้จื่อเหยาขึ้นบนหลังของเขาเพื่อกลับบ้าน

“นี่จะบ้าหรือไง เจ็บแค่นี้ไม่เห็นจะต้องแบกฉันกลับเลย ฉันเดินเองได้ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะคนมองกันหมดแล้ว”

“เฮ้อ …ทำไมคุณถึงได้พูดยากแบบนี้นะ เอาตามที่คุณพูดก็ได้แต่ถ้าล้มมาอย่าหาว่าผมไม่เตือนแล้วกัน”

ตึก ตึก…'ให้ตายสิ ใครมันจะกล้าขึ้นหลังผู้ชายกันเล่าแถมดูชุดที่ฉันใส่มาสิขืนขึ้นหลังเขากระโปรงที่ใส่อยู่เปิดเห็นด้านล่างหรือขาดกันพอดี' จื่อเหยาคิดในใจพลางก้าวเท้าเดินทว่าตอนนั้นเองเธอเริ่มเจ็บแปลบทันทีที่วางน้ำหนักลงที่เท้าข้างขวา

“โอ๊ย!! ทำไมจู่ ๆ ถึงเจ็บมากกว่าเดิมแบบนี้นะ”

“เห็นมั้ยล่ะ บอกแล้วไม่เชื่อทำไมถึงไม่ฟังกันเลยเอาเถอะยังไงคุณก็เกลียดผมอยู่แล้วขอทำตามตัวเองแล้วกัน เพราะว่าไม่ยังไงคุณก็เกลียดผมอยู่ดี” ยั่วถงมองจื่อเหยาที่หัวรั้นปากแข็งทั้ง ๆ ที่ตัวเองเจ็บจนเดินแทบไม่ไหวแต่ก็ไม่อยากเสียหน้าแต่เมื่อเห็นเธอเจ็บจนออกทางสีหน้าแบบนั้นทำให้เขาตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนพาเธอเดินกลับบ้านโดยไม่สนใจเสียงเล็ก ๆ ของจื่อเหยาที่ต่อว่าเขาไม่หยุดปาก

“ปล่อยนะ! ปล่อยฉันลงนะไม่เห็นจะต้องอุ้มฉันแบบนี้เลย แค่ประคองให้เดินก็ได้แล้วคนอื่นมองมาน่าอายจะตายไป”

“ให้ประคองคุณเดินเมื่อไหร่จะถึงบ้าน อยู่นิ่ง ๆ อีกไม่นานก็ถึงแล้ว ส่วนใครจะมองก็ช่างเขาสิคุณเป็นภรรยาของผมนะไม่ใช่แฟนสาวเสียหน่อยมีอะไรให้เสียหาย ถ้าคุณอายก็ก้มหน้าลงหรือหลับตาเอาไว้ถึงบ้านเดี๋ยวผมจะบอก” จื่อเหยาเขินอายจนใบหน้าแดงระเรื่อ เกิดมาพึ่งจะเคยอยู่บนอ้อมแขนแกร่งของชายหนุ่ม แถมผู้คนในงานต่างมาเป็นตาเดียวกันเธอก้มหน้าทำตามที่เขาบอก ไม่ใช่ว่าอยากทำแต่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลยเพราะเจ็บข้อเท้าจริง ๆ ยอมให้เขาอุ้มเธอจนถึงบ้าน ทว่าตลอดทางกลับบ้านนอกจากลมหายใจที่หอบเหนื่อยของยั่วถงเธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรงตึกตักยิ่งกว่าเธอเสียอีก หรือเป็นเพราะเขาเหนื่อยที่ต้องอุ้มเธอเดินกลับ

‘หัวใจของเขาเต้นแรงเสียจนฉันได้ยินชัดเจน หรือว่าเขาจะตื่นเต้นที่ได้ใกล้ชิดภรรยาตัวเอง แต่คงไม่ใช่หรอกเขาอาจจะเหนื่อยที่จะอุ้มฉันเดินมาล่ะสิไม่ว่า อย่าใจสั่นกับชายคนนี้สิหากเขาเอาเธอไปโยนลงแม่น้ำอีกรอบจะทำยังไงมันใช่เวลามาใจสั่นในเรื่องแค่นี้มั้ย’ เธอเตือนสติตัวเองเมื่อไม่ได้ยินเสียงผู้คนเธอค่อย ๆ เงยหน้ามองเขาเห็นใบหน้าของเขาที่แดงก่ำจนถึงใบหูช่างน่าแปลก

“ถึงบ้านแล้วเดี๋ยวผมจะพาคุณไปส่งที่ห้องก็แล้วกันเดินขึ้นบันไดเองคงไม่ไหวแน่ ๆ ” ยั่วถงก้มหน้าลงมาจ้องมองจื่อเหยาจังหวะนั้นสายตาสองคู่ประสานกันความรู้สึกแปลกประหลาดได้เกิดขึ้นภายในใจของจื่อเหยา เธอรีบหันหนีเขาก่อนจะพยักหน้ารับรู้เรื่องที่เขาบอกเมื่อครู่