บทที่ 6 ลองให้โอกาส

บทที่ 6 ลองให้โอกาส

ฝั่งด้านซืออี้เขาทั้งโมโหและรู้สึกไม่พอใจในสิ่งที่แม่ของเขาลำเอียงรักแต่น้องชาย

“โธ่เว้ย ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วยว่ะ นังจื่อเหยาทำไมถึงรอดมาได้แถมยังทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณแม่ก็อีกคนเข้าข้างแต่ยั่วถงแล้วอย่างนี้จะเอายังไงต่อไปดี”

“พี่ซืออี้เอาแบบนี้มั้ยเดี๋ยวฉันจะเข้าหานังจื่อเหยาเองจะได้รู้ว่ามันแกล้งทำเป็นจำอะไรไม่ได้หรือว่ามันจำเรื่องทุกอย่างไม่ได้จริง ๆ หากมันจำได้ฉันจะจัดการส่งมันไปลงนรกอีกครั้ง หากไม่ทำแบบนั้นมันจะเปิดโปงเราทั้งสองคนนะแล้วแผนการที่เราจะหุบสมบัติทั้งหมดจะได้ล่มกันพอดี”

“จะทำอะไรก็ทำเถอะ ระวังด้วยแล้วกันเธอยิ่งท้องอยู่เฮ้อ แล้ววันนี้ฉันจะเอาเงินที่ไหนไปเล่นว่ะ หงุดหงิดเป็นบ้าให้ตายสิ” หลันเหย่รักสามีเธอมากและคิดว่าวันหนึ่งยังไงสมบัติทุกอย่างต้องตกเป็นของเธอ จึงเดินไปยกหีบเงินที่เธอเก็บเอาไว้ให้สามีของเธอเผื่อเขาจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง

“ฉันพอจะมาเงินเก็บอยู่บ้างพี่เอาไปหมุนก่อนเถอะนะอีกไม่กี่วันเงินกงสีจะออกแล้ว”

“ภรรยาของฉันดีที่หนึ่งเลย ขอบใจเธอมากนะฉันจะเอาเงินนี่ไปต่อทุนหากได้มาจะเอามาคืน ฉันไปก่อนนะอย่าลืมไปทำเรื่องที่เราพูดเมื่อครู่นี่ด้วย” เมื่อได้เงินซืออี้อารมณ์ดีขึ้นมาทันตาจูบลงที่หน้าผากของภรรยาก่อนจะรีบเดินออกไปข้างนอกเพื่อไปเล่นการพนัน

เพราะความขี้เกียจทำงานหวังรายทางลัดไม่ต้องทำงานแต่มีเงินใช้ซืออี้จึงนำเงินที่มีอยู่ไปเล่นการพนันและตอนนี้เขาติดมากจนคิดว่าเงินกงสีไม่เพียงพอที่เขาจะเอาไปเล่นเสียแล้ว จึงคิดหาหนทางที่จะเอาเงินจากบ้านตัวเองแต่ใครจะคิดวันที่เขาวางแผนกับภรรอยู่นั้น จื่อเหยาได้ปรากฏตัวขึ้นและได้ยินแผนการทั้งหมดเพื่อไม่ให้แผนที่ตนเองวางไว้ไปถึงหูผู้เป็นแม่และน้องชาย ซืออี้จึงข่มขู่แต่ทว่าจื่อเหยามิได้กลัวแม้แต่น้อย ทำให้เขาโมโหพลั้งมือผลักเธอจนตกคลองหลังบ้าน สองสามีภรรยามองหน้ากันด้วยความตกใจแต่เมื่อเห็นว่าร่างของจื่อเหยาไม่โผล่มาเธอคงจะจมน้ำตายไปแล้ว ทั้งสองรีบจชักชวนพากันกลับที่ห้องโดยเร็วก่อนที่สาวใช้ในบ้านจะมาพบเจอ และวางแผนไม่รู้เรื่องที่จื่อเหยาหายตัวพร้อมปิดปากเงียบเรื่องที่พวกเขาเป็นคนฆ่าเธอกับมือตัวเอง

หลันเหย่คิ้วขมวดเข้าหากันพลางครุ่นคิดเธอจะเข้าไปหาน้องสะใภ้อย่างไรไม่ให้เธอระแคะระคาย น้องสะใภ้ยิ่งมีนิสัยโหดเหี้ยมแถมยังเย็นชาเช่นนั้น เธอจึงคิดหาทางที่ดี มิเช่นนั้นอาจจะถูกเธอสงสัยเอาได้หากเธอจำเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดไม่ได้ล้วนเป็นการดีต่อเธอและสามี แต่ถ้าเธอแกล้งจำไม่ได้จะทำอย่างไรต่อไป ดังนั้นหลันเหย่ไม่อาจจะบุ่มบ่ามทำอะไรได้ เธอจะค่อย ๆ เข้าไปตีสนิทกับจื่อเหยาดู

ช่วงเย็นมาถึงหลันเหย่เดินลงมาจากห้องเห็นจื่อเหยายืนพูดคุยกับแม่สามี เธอเริ่มไม่พอใจใบหน้าบึ้งตึงแต่ไหนแต่ไรไม่เห็นเธอจะเคยโผล่มาที่ครัวสักครั้ง

'เฮอะ! อยู่ที่นี่ตั้งหลายปีไม่เห็นจะเคยมาที่ครัวสักครั้ง นี่เกิดอะไรขึ้นกันหรือว่าเธอจะจำอะไรไม่ได้จริง ๆ ดีเลยฉันจะได้ตีสนิทเธอเอาไว้ '

"คุณแม่น้องสะใภ้ทำอะไรกินกันหรือกลิ่นหอมฟุ้งไปจนถึงชั้นสอง"

"สะใภ้ใหญ่ลงมาก็ดีแล้ว นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็นจะได้กินกันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วซืออี้ล่ะสำนึกตัวเองหรือยัง"

"ตอนนี้พี่ซืออี้ไม่อยู่ค่ะออกไปข้างนอกแล้ว เห็นว่านัดกับเพื่อนเอาไว้ฉันรู้ว่าคุณแม่ไม่อยากให้พี่ซืออี้ทำธุรกิจ แต่ว่าเขามีความตั้งใจมากจริง ๆ นะคะ "

"เฮ้อ! นี่ฉันพูดอะไรไม่เคยจะฟังเลยสินะ เอาล่ะในเมื่อไม่อยู่ก็กินกันแต่เรานี่แหละ จริงสิจื่อเหยาแล้วยั่วถงกลับมาหรือยัง"

"ยังไม่เห็นน่าจะยังไม่มา เดี๋ยวฉันขอไปตามเจ้อหยูร์ลงมากินข้าวด้วยกันก่อนป่านนี้คงหิวแล้ว" จื่อเหยาเช็ดมือเมื่อจัดโต๊ะเสร็จเดินหันหลังไปที่ห้องของเจ้อหยูร์ หลันเหย่มองตามมองพูดออกมากับแม่สามี

“คุณแม่ว่าช่วงนี้น้องสะใภ้แปลกไปหรือเปล่าคะ แต่ก่อนแต่ไรเธอไม่เคยมาที่ครัวแลยแถมยังไม่เคยสนใจใยดีเจ้อหยูร์แม้แต่น้อย นี่อะไรกันไปตามเจ้อหยูร์มากินข้าวเพราะกลัวว่าหิว ทั้งที่เมื่อก่อนไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ ”

“ว่าแปลกก็แปกลแต่เป็นแบบนี้ฉันก็ว่าดีเหมือนกัน เจ้อหยูร์ได้รับไออุ่นความรักของแม่บ้างใบหน้าของหลายชายฉันจะได้มีรอยยิ้มบ้าง เธอเองก็ไปล้างไม้ล้างมือมากินข้าวกันเถอะ ฉันซื้อยาบำรุงครรภ์มาให้ดื่มให้หมดด้วยล่ะ มันดีต่อลูกในท้องเข้าใจที่ฉันพูดมั้ย ส่วนซืออี้กลับมาเมื่อไหร่ฉันจะคุยกับเขาเองเรื่องธุรกิจที่เขาอยากทำ" แม่สามีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนจะพยักหน้าให้สาวใช้ตักข้าวลงใส่จานให้ทุกคน ไม่นานนักหลี่ยั่วถงก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

"วันนี้ทำอะไรหรือครับ กลิ่นโชยออกไปด้านบ้านเลยคงไม่ใช่ว่ากินข้าวเย็นกันไปแล้วหรอกนะครับ"

"ยั่วถงลูกมาพอดี เรายังไม่ได้กินข้าวเย็นกันเลยรีบมานั่งข้าง ๆ แม่นี่"

"ว่าแต่คนอื่นไปไหนกันหมดหรือครับ" ยั่วถงมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใครนอกจากคุณแม่และสาวใช้

“หลันเหย่ไปล้างมือในครัวนะ ส่วนจื่อเหยาไปตามเจ้อหยูร์ที่ห้องน่าจะลงมากันแล้วล่ะ นั่นไงมานั่นแล้ว” เอ่ยไม่ทันจบจื่อเหยาเดินลงมาพร้อมกับเจ้อหยูร์ ยั่วถงเผลอยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าตอนนี้ภรรยาของเขาสนใจลูกชายมากกว่าแต่ก่อน 

‘แม้จะรู้ว่าช่วงนี้ตั้งแต่ที่จื่อเหยาฟื้นขึ้นมาจากความตายเธอจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่เป็นแบบนี้ก็ดีไม่น้อยเจ้อหยูร์คงมีความสุขที่แม่ของเขาสนใจ’ ยั่วถงคิดในใจนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้าง ๆ แม่ของเขา

หลังจากที่ทุกคนกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา แม่สามีได้เอ่ยขึ้นมาเรื่องที่ได้ยินมาจากตลาดวันนี้

“จริงสิได้ยินว่าวันนี้ที่ตลาดจะมีงานเชิดสิงโตและมีการจัดงานมากมาย ฉันนะเข้าร่วมเป็นเจ้าภาพสนับสนุน ยั่วถงพาเจ้อหยูร์กับสะใภ้เล็กออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้าง ส่วนเธอตอนนี้ท้องอยู่ไม่ต้องออกไปข้างนอกนักเดี๋ยวจะไม่ดีต่อลูกในท้อง ยิ่งคนเยอะยิ่งอันตรายเอาไว้คลอดและหลานของฉันสักหน่อยค่อยออกงานสังคม” หลี่มู่หลานหรือแม่หลี่ได้เอ่ยขึ้นทำให้หลันเหย่ชะงักเล็กน้อยเมื่อครู่เมื่อได้ยินใบหน้าของเธอยิ้มระเรื่อนานมากแล้วที่ไม่ได้เที่ยวงานยิ่งใหญ่แบบนี้ แต่จู่ ๆ กลับถูกแม่สามีสั่งห้ามไม่ให้ออกไปแต่เป็นจื่อเหยาที่ได้ออกไปทำให้เธออิจฉาริษยามากกว่าเดิม

‘ทำไมต้องเอาอกเอาใจ คนนิสัยไม่ดีอย่างนังจื่อเหยาด้วย ไม่เคยเห็นเธอจะออกไปที่ไหนเลยสักครั้งที่ชักชวนคอยดูสิเดี๋ยวเธอต้อง

ตอบว่าไม่ไปแน่นอน’ หลันเหย่คิดในใจก่อนจะตอบแม่หลี่

“ก็ได้ค่ะคุณแม่ แต่อย่าลืมซื้อขนมอร่อย ๆ มาฝากฉันด้วยนะคะ”

“ได้ ว่าแต่ลูกล่ะยั่วถงจะพาเจ้อหยูร์ออกไปเที่ยวมั้ย ”

“ไปสิครับ วันนี้ช่วงเช้าผมได้พูดคุยและชักชวนทั้งสองคนเอาไว้แล้ว เจ้อหยูร์เตรียมตัวรอพ่อแล้วใช่มั้ย” เด็กชายคลี่ยิ้มเต็มดวงหน้า

“ใช่ครับคุณพ่อ วันนี้ผมนอนกลางวันเตรียมตัวไว้เป็นอย่างดี คืนนี้จะเที่ยวให้สนุกเลยครับ” 

“ดี ๆ อย่างนั้นหลานต้องกินข้าวเยอะ ๆ ล่ะจะได้มีแรงเดิน แล้วเธอล่ะจื่อเหยาไปด้วยกันมั้ย?”

“รับปากเจ้อหยูร์ไว้แล้วก็คงต้องไป อย่างนั้นขอไปเตรียมตัวก่อนนะคะ” จื่อเหยาลุกขึ้นจากเก้าอี้เพราะเธอลืมไปเลยว่าเมื่อเช้านี้ยั่วถงชวนออกไปเที่ยว

“ฮึ สงสัยพายุฝนจะกระหน่ำลงมา ฉันอิ่มแล้วขอตัวก่อนนะคะคุณแม่” หลันเหย่ไม่พอใจเล็กน้อยลุกขึ้นพรวดออกจากโต๊ะอาหารกลับไปที่ห้องของตัวเอง ทำไมต้องกลายเป็นเธอที่ถูกทิ้งให้อยู่ในบ้านเพียงคนเดียวสามีก็ออกไปข้างนอก ไหนคืนนี้แม่สามีน้องชายและสะใภ้เล็กจะได้ออกไปเปิดหูเปิดตา ยิ่งทำเธอยิ่งไม่ชอบใจจนเจ็บใจแค้น

“ลูกว่าภรรยาของลูกดูเปลี่ยนไปหรือไม่? ” เมื่อทุกคนเดินออกไปหมดแล้วหลี่มู่หลานพูดขึ้นมากับยั่วถง

“บางครั้งเธอก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปทั้งแววตาและน้ำเสียงแต่บางครั้งเธอก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม สงสัยเป็นเพราะเธอฟื้นจากความตายมานะครับ แต่เป็นแบบนี้ผมว่าดีต่อเจ้อหยูร์นะครับคุณแม่ ว่าแต่พี่ซืออี้ไปไหนไม่เห็นมากินข้าวด้วยกันหรือว่าโมโหคุณแม่ตั้งแต่เมื่อเช้านี้”

“เฮ้อ ! แม่ละทุกข์ใจจริง ๆ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พี่ชายของแกจะโตสักทีเอาแต่ใจตัวเอง ทำอะไรไม่เคยสำเร็จสักอย่างเดิมทีโรงงานของเราแม่ตั้งใจให้ซืออี้คอยดูแล แต่ตอนนี้ดูเหมือนทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิด แม่ไม่สามารถไว้ใจให้ซืออี้ดูแลโรงงานของเราได้เลย เห็นสะใภ้ใหญ่บอกว่าออกไปข้างนอกนัดเพื่อนเอาไว้เรื่องธุรกิจ นะ”

“คุณแม่ลองเชื่อใจพี่ซืออี้ดูอีกสักครั้งนะครับ ลองให้โอกาสพี่อีกรอบไม่แน่รอบนี้พี่อาจจะทำได้ดีเลยก็ได้ พี่คงตั้งใจสร้างเนื้อสร้างตัวเพื่อลูกที่กำลังลืมตานะครับ” ยั่วถงพูดคุยกับแม่พักใหญ่ก่อนจะขอตัวไปพักอีกคน หลี่มู่หลานครุ่นคิดพักใหญ่หรือเธอจะเย็นชาและคาดหวังในตัวลูกชายคนโตมากเกินไป เลยคิดว่าจะลองให้เงินกับซืออี้สักก้อนเพื่อให้เขาลองพิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง