ตอนที่32 ใครช่วยเหลือถือว่ามีความผิด

เมื่อซิ่วอิงเอ่ยเช่นนั้น ทุกคนถึงกับพูดไม่ออกแต่มีความยินดีอยู่ไม่น้อย เฉินซีฮันรีบปีนขึ้นไปบนเตียง ที่มีน้องน้อยดันลี่อินและเจียวจูให้ลงไปจากเตียง พวกเขาทั้งขำทั้งเอ็นดู แต่ก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา 

เมื่อลิ่อินลงมาจากเตียงก็ดึงผ้าห่มมาคลุมให้คนเป็นพี่และก็ตัวนาง แล้วนอนเท้าค้างมองเขาตาหยาดเยิ้มอย่างปลื้มปริ่ม กับใบหน้าแสนหล่อเหล่าของเขา 

“เจ้าจะนอนเมื่อใด?” เขาถามขึ้นมา เพราะเห็นนางเอาแต่มองเขาอยู่อย่างนั้น

“พี่จางหย่งนอนไปเลยเจ้าค่ะข้ายังไม่ง่วง ขอมองหน้าของท่านอีกหน่อยเจ้าค่ะ” เขายิ้มอ่อนให้นาง ก่อนจะหลับตาลง อยากจะมองก็มองไปเลยเขาง่วงแล้ว

ส่วนเจียวจูดึงผ้าห่มมาคลุมร่าง ทั้งเขาและนาง จากนั้นดึงแขนของเขามาเป็นที่รองหนุนหัว จากนั้นตรงเข้าสวมกอดเขาแน่น อีกทั้งยกขาขึ้นมาก่ายร่างของเขาเอาไว้ 

“พี่เจียวหมิงตัวหอมมาก ฝันดีเจ้าค่ะ” นางกล่าวเสร็จก็หลับไปอย่างง่ายดาย เฉินเจียวหมิงส่ายหัว กับกิริยาท่าทางไร้เดียงสาของนาง หลับง่ายเสียจริง ก่อนเขาจะค่อย ๆ หลับตาลงแล้วหลับตามนางไปติด ๆ

ส่วนซิ่วอิงนอนก่ายอยู่บนตัวเขา พร้อมระบายยิ้มอย่างมีความสุข ใบหน้าของเขาเหมือนกับหลัวอวิ๋นซี อย่างกับพิมพ์เดียวกัน ไม่อยากเชื่อว่า นางจะสามารถเปลี่ยนใบหน้าให้เขาได้ ยามนี้มีบุรุษหน้าตาดีอยู่รอบตัวนางเต็มไปหมด แต่คนที่นางสามารถมองและจับต้องได้ ก็คงมีเพียงเขาคนนี้เท่านั้น

“หากเรื่องราวจบลงแล้ว พี่ซีฮันอยากเปลี่ยนไปใช้ใบหน้าเดิมหรือไม่เจ้าคะ?

“ทำไมใบหน้าเดิมของข้าเจ้าไม่ชอบหรือ?” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยใจ

“ชอบเจ้าค่ะ ใบหน้าเดิมก็ชอบมาก พอเปลี่ยนมาเป็นใบหน้านี้ ก็ยิ่งชอบเจ้าค่ะ ไม่น้อยใจนา อย่างไรข้างในเนื้อแท้ก็เป็นพี่ซีฮันที่ข้าชอบอยู่ดีเจ้าค่ะ”

“จะ…เจ้าชอบข้าจริงเหรอ?”

“เอ้า! ท่านถามบ้าอะไรเนี้ยะ หากไม่ชอบจะยอมรับการหมั้นหรือเจ้าคะ? ที่รับหมั้นก็เพราะว่าอย่างน้อย พวกเราก็ยังมีเวลาศึกษากันและกัน เพราะอีกนานกว่าข้าจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ อีกสามสี่ปีเวลานั้น พี่ซีฮันอาจคิดว่าไม่อยากแต่งกับข้าแล้วก็อาจเป็นได้” เขาได้ยินนางเอ่ยเช่นนั้น ก็ดีดหน้าผากนางไปหนึ่งที

“เจ้าพูดอะไร! ข้าไม่มีทางเปลี่ยนใจ เจ้านั้นแหละห้ามคิดเปลี่ยนใจ ไปชื่นชอบบุรุษอื่นเด็ดขาด” ซิ่วอิงยื่นมือไปลูบแก้มของเขาอย่างเอาใจ

“ข้าจะชื่นชอบบุรุษนามว่าเฉินซีฮันผู้เดียวเจ้าค่ะ” เขาได้ยินคำตอบก็ดึงนางมากอดแน่น กอดจะพากันหลับไปอย่างมีความสุข

ทางด้านจวนท่านเจ้าเมืองเสิ่น สายข่าวมารายงานเรื่องที่ เฉินอ๋องได้ก่อกบฏ สำเร็จและยึดบัลลังก์ได้เรียบร้อยแล้ว ยามนี้อดีตฮ่องเต้ ฮองเฮาและคนอื่นกำลังหลบหนีอยู่ เขาได้ฟังก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ สุดท้ายพี่สาวของเขา ที่แต่งเป็นชายาเฉินอ๋อง และวางแผนมาอย่างยาวนาน ก็ได้เป็นฮองเฮาสมอย่างตั้งใจ

“ท่านเจ้าเมือง ฝ่าบาทพระองค์ใหม่ได้ฝากบอกว่า ให้ท่านตรวจสอบว่าไท่ซ่างหวง ที่ย้ายมาอยู่เมืองเหยียนฟาง ยังคงมีชีวิตอยู่หรือไม่ หากว่ายังมีชีวิตอยู่ก็ให้จัดการเสีย และองค์ชายอีกสามพระองค์ ต้องกำจัดทิ้งให้หมดเช่นกัน อีกทั้งต้องคอยจับตาคนเข้าเมือง เพราะฝ่าบาทคิดว่า อดีตฮ่องเต้ ต้องเดินทางมาหาไท่ซ่างหวง อย่างแน่นอนขอรับ”

เสิ่นอี้ห่าวครุ่นคิดถึงคำพูดของคนส่งข่าว ที่จริงเขาก็เคยได้ยินมาบ้างว่า ไท่ซ่างหวงย้ายมาอยู่ที่เมืองเหยียนฟาง แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ ก็คนแก่คนหนึ่ง ยิ่งมาอยู่ในพื้นที่ของเขา จะไปกังวลสิ่งใด ยิ่งถ้าหากอดีตฮ่องเต้หนีมาที่นี่ ก็ยิ่งดีเขาจะได้กำจัดเสียทีเดียว

“ยังมีอีกขอรับ นี่เป็นภาพวาดของสามองค์ชาย นี่เป็นองค์ชายใหญ่เฉินซีฮัน อันนี้องค์ชายรองเฉินเจียวหมิง และภาพนี้เป็นองค์ชายสามเฉินจางหย่งขอรับ ฝ่าบาทบอกให้วาดเพิ่มและติดให้ทั่วเมือง ประกาศหากใครให้ความช่วยเหลือถือว่าความผิด มีโทษประหารชีวิตขอรับ”

“เช่นนั้นเจ้าก็ไปแจ้งให้นายอำเภอได้รับรู้ และประกาศการขึ้นครองราชย์ ของฮ่องเต้พระองค์ใหม่ หากใครคิดแข็งข้อถือว่าเป็นกบฏ ”

“ขอรับ”

เสิ่นอี้ห่าวยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างอารมณ์ดี และแล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามที่เขาคาดหวัง ต่อไปใครจะยิ่งใหญ่เท่าเขาไม่มีอีกแล้ว พี่สาวเป็นถึงฮองเฮาที่คอยหนุนหลังเขาอยู่ เมื่อก่อนทำอะไรก็ไม่ถนัด เพราะอดีตฮ่องเต้คอยให้คนจับตามองอยู่ ยามนี้ถนนหนทางเตียนโล่ง ไร้สิ่งกีดขวางอีกต่อไป เขาหัวเราะออกมาอีกครั้ง จิตใจปลอดโปร่งโล่งสบาย อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ทางด้านนายอำเถอจินป๋อเหวิน เมื่อได้รับแจ้งข่าวถึงการขึ้นครองราชย์ของเฉินอ๋อง ก็ฉีกยิ้มอย่างพอใจ เพราะเขาเป็นคนของเฉินอ๋อง ย่อมมีความยินดี เมื่อคนเป็นนายได้ขึ้นเป็นใหญ่ในแผ่นดิน

เขารีบให้คนสนิทไปแจ้งคนที่มีหน้าที่วาดรูป ที่ทำงานให้กับทางการ ให้วาดรูปองค์ชายทั้งสามพระองค์อีกหลายร้อยแผ่น และยังเขียนกำกับเอาไว้ด้วยว่า หากใครให้ความช่วยเหลือสามองค์ชาย ถือว่ามีความผิด โทษประหารชีวิต

 ประกาศต่อมา เป็นการประกาศการขึ้นครองราชย์ของฮ่องเต้พระองค์ใหม่ และหากใครมีท่าทีกระด้างกระเดื่องต่อราชสำนัก จะถือว่าเป็นกบฏ มีโทษประหารชีวิต

ส่วนทางอดีตฮ่องเต้เฉินหมิงเจ๋อ ยามนี้ลำบากอย่างหนัก เพราะต้องปลอมตัวเป็นขอทาน ถึงไม่ปลอมตัวสภาพเขาตอนนี้ก็ย่ำแย่ไม่ต่างอะไรกับขอทาน ฮองเฮา พระสนมกุ้ยเฟย พระสนมเสียนเฟย และบรรดาบ่าวรับใช้ ต่างต้องปลอมตัวเพื่ออำพรางตน แต่ไม่รู้ว่าจะรอดพ้นสายตาคนของเฉินอ๋องได้นานเท่าใด 

เฉินหมิงเจ๋อเจ็บปวดใจอย่างเหลือแสน มองสภาพของแต่ละคน ที่ไม่เหลือเค้าคนที่อยู่ในวัง พวกเขาเดินทางกันอย่างเร่งรีบ ในเวลากลางวันจะแอบอยู่ตามที่ต่างๆ แต่จะออกเดินทางในยามค่ำคืน เพื่อป้องกันสายตาคนของเฉินอ๋อง 

ยามนี้ทุกคนต่างหิวกันมาก เพราะเป็นเวลาสี่วันแล้ว ที่พวกเขาหลบหนีออกมาจากวังหลวง สภาพของทุกคนอิดโรย แต่ก็ไม่มีใครปริปากบ่นออกมา เพราะเข้าใจสถานการณ์ดี 

เฉินหมิงเจ๋อไม่รู้ว่าไท่ซ่างหวง จะรู้ข่าวของเขาหรือยัง แล้วเขายังปลอดภัยดีหรือไม่ เพราะตอนนี้คนของเฉินอ๋องมีอยู่ทุกที่ เหล่าขุนนางที่เคยสนับสนุนอดีตฮ่องเต้ ก็ต้องยอมปิดหูปิดตาหากอยากมีชีวิตอยู่ หากใครแข็งข้อ โทษคือประหารชีวิต เฉินอ๋องบ้าอำนาจและเหี้ยมโหด ชะตาชีวิตของชาวเป่ยเซี่ยะจบสิ้นแล้ว

“นายท่านเหมือนจะมีขบวนรถม้า กำลังเดินทางมาขอรับ” องครักษ์คนสนิทรีบเอ่ยบอก เพราะเขามีวรยุทธสูง สามารถได้ยินเสียงที่ไกลออกไปราว1ลี้ (500เมตร) 

“ทุกคนหลบกันก่อน” เฉินหมิงเจ๋อรีบบอกทุกคนให้หลบลงข้างทาง พวกเขาเดินทางใกล้ถึงเมืองเหยียนฟางแล้ว แต่ว่ายามนี้ใกล้รุ่งสางแล้ว เขาคิดว่าควรหาที่หลบที่ปลอดภัยเสียก่อน ยามมืดค่ำค่อยเดินทางอีกครั้ง

“นายท่านนี่ก็ใกล้เมืองเหยียนฟางแล้ว ทางที่ดีให้พวกข้า ไปสืบข่าวไท่ซ่างหวงก่อนดีหรือไม่ขอรับ หากว่าเขาถูกจับไปแล้ว เราก็ไม่ควรไปที่เมืองเหยียนฟาง” เฉินหมิงเจ๋อคิดตามคำพูดขององครักษ์ ก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ทุกคนเงียบเสียงลง” องครักษ์เอ่ยบอกทุกคนอีกครั้ง ยามนี้เป็นยามเหม่า (เวลาตี5) ท้องฟ้าเริ่มค่อย ๆ เปลี่ยนสี แต่ยังคงมืดสลัวมองเห็นได้ไม่ชัดเจนเท่าใดนัก

ขบวนรถม้าสามคันและคนคุ้มกันอีกสิบคน ค่อย ๆ เคลื่อนขบวนใกล้เข้ามา กลุ่มของเฉินหมิงเจ๋อ หลบอยู่ในพุ่มไม้ มองออกไปด้านนอกอย่างเงียบเชียบ แต่แล้วสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ที่จู่ ๆ ก็มีแสงสีขาวพุ่งเข้าไป ยังขบวนรถม้าอย่างรวดเร็วและจางหายไป จากนั้นชายสิบคนที่นั่งอยู่บนหลังม้า ก็ต่างพากันร่วงหล่นลงมาที่พื้น พวกเขาที่แอบดูอยู่ถึงตกตะลึง นี่มันเกิดอะไรขึ้น