ตอนที่33 การช่วยเหลือ

หลังจากเห็นพวกเขาตกลงมาและสลบไม่ได้สติ ตงฮวน หานเกอและองครักษ์อีกสามคนก็ออกมาจากที่ซ่อน หานเกอรีบโปรยยาสลบไปที่พวกเขาอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาสลบไปแล้วจริง ๆ

 “นายน้อยเก่งมากเลยขอรับ ข้ามองแทบไม่ทัน” จือหยวนหนึ่งในองครักษ์เอ่ยชม แค่เพียงพริบตาเดียว พวกเขาก็สลบไสลไม่ได้สติ ยาของนายหญิงน้อยสุดยอดจริง ๆ

 “รีบเข้าไปช่วยพวกนางกันเถอะ” ตงฮวนรีบเอ่ยบอก เพราะไม่อยากชักช้า ต้องรีบกลับไปช่วยงานซิ่วอิง ท่าท่างของจือหยวนไปสะดุดสายตาของจือไฉ ที่แอบอยู่ในพุ่มไม้ ต้องใช่แน่ท่าทางแบบนี้ ไม่มีทางเป็นคนอื่นไปได้แน่ ต้องเป็นน้องชายของเขาอย่างแน่นอน

 จือไฉรีบเด็ดใบไม้ออกมาเปา เป็นเพลงสมัยเด็กที่เขาใช้เป่ายามอยู่ในหมู่บ้าน จู่ ๆ ก็มีเสียงเพลงลอยมา ซึ่งจือหยวนจำมันได้ดี เขาถึงกับตกตะลึง นี่มันเป็นเพลงที่พี่จือไฉชอบใช้ใบไม้มาเป่าเล่น ไวเท่าความคิดเขารีบมองหาที่มาของเสียง ก่อนจะร้องออกไป

 “นั้นท่านพี่ใช่หรือไม่ ข้าเองจือหยวน” จือไฉพอได้ยินเขายืนยันตัวตนเช่นนั้น ก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะหันมาหาอดีตฮ่องเต้เฉินหมิงเจ๋อ

 “นายท่านใช่เขาจริง ๆ ขอรับ” ยามนี้พวกเขาจำเป็นต้องใช้คำพูด ธรรมดาทั่วไป เพราะไม่ต้องการให้รู้ ทุกคนพอรับรู้ว่า บุรุษผู้นั้นคือองครักษ์จือหยวน น้องชายของจือไฉ ก็แทบกลั้นน้ำตาความดีใจเอาไว้ไม่อยู่

 เฉินหมิงเจ๋อตัดสินใจ พาทุกคนเดินทางมาตายเอาดาบหน้า โดยไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นเช่นไร หากมาที่เมืองเหยียนฟางแล้ว ปรากฏว่าไท่ซ่างหวงและองค์ชาย ถูกสังหารทั้งหมดแล้ว เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี เพราะหนทางยามนี้ช่างมืดมน

จือไฉรีบลุกและก้าวออกไปก่อน หากทุกอย่างเป็นหลุมพรางและกับดัก ก็จะมีเพียงเขาที่ตาย จือหยวนเห็นพี่ชายในสภาพมอมแมมเสื้อผ้าขาดลุ่ยดั่งขอทาน ก็สงสารขึ้นมาจับใจ 

“พี่ใหญ่! ท่านมาคนเดียวหรือขอรับ?”

“ไม่ข้ามีเอ่อ…ทุกคน” เขาเอ่ยเพียงเท่านั้น จือหยวนก็เข้าใจได้ทันที

“คนนี้ นายน้อยตงฮวน คนนี้นายน้อยหานเกอ”

“คารวะนายน้อย” จือไฉเห็นน้องชายมีท่าทีให้ความเคารพพวกเขา ก็เดาได้ว่าเด็กสองคนนี้คงเป็นคนสำคัญไม่น้อย จึงคารวะอย่างนอบน้อม

“ตามสบายเถิดคนกันเองไม่ต้องมากพิธี เรารีบไปช่วยพวกเขาก่อนเถิด”

“ขอรับ” สามองครักษ์รีบกระโจนขึ้นไปบนรถม้า แล้วรีบช่วยเหลือสตรีออกมา คราแรกพวกนางตกใจเตรียมจะกรีดร้อง แต่เห็นว่าพวกเขาช่วยปลดเชือก และผ้าที่ผูกปิดปากออกให้ก็ดีใจ เมื่อพาสตรีในรถมาออกมาทั้งสามคัน ตงฮวนจึงเดินมานับจำนวนได้15คน

“พวกเจ้าจงแยกย้ายกันไป ก่อนที่พวกเขาจะฟื้นตื่นขึ้นมา นี่เป็นเงินคนละ10ตำลึงเอาไปตั้งต้นชีวิตใหม่” ตงฮวนนำเงินออกมาให้พวกนาง แต่พวกนางกลับยืนนิ่ง ตงฮวนถอนใจออกมา อย่าบอกนะว่า พวกนางจะตามพวกเขาไป ภาระต้องตกไปอยู่ที่ซิ่วอิงอีกแน่

“ปึก!” พวกนางคุกเขาลงอย่างแรง คาดว่าหัวเข่าคงแตกและช้ำ

“นายน้อย ข้าขอติดตามเป็นบ่าวรับใช้ ชาตินี้จะเชื่อฟังและซื่อสัตย์จงรักภักดีไม่มีเสื่อมคลาย ได้โปรดพาพวกข้าไปด้วยเจ้าค่ะ พวกข้าไม่มีที่ไป ครอบครัวของพวกข้าขายข้าออกมาแล้ว ชีวิตต่อจากนี้ยกให้นายน้อยเจ้าค่ะ”

ตงฮวนหันไปมองหานเกออย่างหนักใจ เขาอยากให้ซิ่วอิงอยู่ด้วยมากเลยในยามนี้ เพราะหากนางเป็นคนตัดสินใจ พวกเขาก็พร้อมจะทำตาม หากพวกเขาพาพวกนางไปด้วย ก็เหมือนพาภาระไปเพิ่มให้นาง แล้วจะเอาอย่างไรดี

แต่แล้วสายตาของเขา ก็เห็นพี่ชายขององครักษ์จือหยวน พากลุ่มคนเดินเข้ามา คราวนี้หนักกว่าเดิม เขาลองนับดูประมาณ12คน เขาหันไปมององครักษ์จือหยวน เขารีบเข้ามากระซิบ ตงฮวนจึงพยักหน้ารับรู้

“หานเกอเอาอย่างไรดี?”

 “ข้าให้เจ้าตัดสินใจเลย ไม่ว่าจะอย่างไรข้าเคารพการตัดสินใจของเจ้า” ตงฮวนแหงนมองท้องฟ้า ที่คงจะสว่างในไม่ช้า ก่อนจะตัดสินใจ

“พวกเจ้าลุกขึ้นเถิด พวกเราต้องรีบเดินทางอีกไม่นานจะเช้าแล้ว พี่จือหยวน” ตงฮวนรีบเข้าไปกระซิบกับจือหยวนว่า ให้ ฮ่องเต้ฮองเฮา พระสนมขึ้นนั่งบนรถม้า และรีบบอกให้ทุกคนรีบเร่งเดินทาง 

ตงฮวนคิดว่าพอถึงจวนแล้วคงต้องทำลายรถม้า หรือไม่ก็ต้องแก้ไขไม่ให้เหมือนเดิม หากพวกเขาพบเจอคงลำบากแน่ แต่ที่เขากังวลมากในยามนี้ก็คือ เขาพาคนมากมายกลับจวน เขากลัวว่าซิ่วอิงจะตำหนิเขา องครักษ์ให้ตงฮวนและหานเกอขี่ม้า แล้วพวกเขาเป็นคนจูง 

จือหยวนไม่ได้เอาม้าของพวกเขามา เอาเพียงรถม้าหนึ่งคัน และม้าอีกสามตัวที่พวกเขาขี่มา จือไฉเห็นจือหยวนให้ความใส่ใจต่อ ตงฮวนและหานเกอ ก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย

“เด็กสองคนเป็นใครรึ?

“เป็นเด็กเทพ”

“ห้ะ…เจ้าพูดบ้าอะไรเนี้ยะ เจ้าล้อข้าเล่นอยู่ใช่หรือไม่?”

“ข้าพูดความจริง ไม่ได้มีเพียงเขาสองคนนะ ยังมีนายหญิงน้อยอีกสามคน”

“นายหญิงน้อย!”

“ใช่แล้วพี่ใหญ่ หากไม่ได้พวกเขาช่วย ไม่รู้ว่า พวกข้าและองค์ชายจะเป็นอย่างไร”

“พวกเขามีความสามารถขนาดนั้นเลยหรือ?” จือไฉไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่น้องชายเล่าเท่าใดนัก เพราะมันดูน่าเหลือเชื่อเกินไป ก็พวกเขาดูเด็กเหลือเกิน

“ไม่ใช่แค่มีความสามารถนะพี่ใหญ่ หัวหน้าของพวกเขา ก็คือนายหญิงน้อยซิ่วอิง ที่มีความสามารถดูแลทุกคนได้มากมาย อีกทั้งมีความสามารถในการทำอาหาร ข้าได้กินของอร่อยทุกวัน”

ทุกคนแอบฟังบทสนทนาของพวกเขา ก็ต่างพากันคิด ยังมีนายหญิงน้อยอีกสามคน และมีอีกคนที่เป็นหัวหน้านามว่าซิ่วอิง และนางยังทำอาหารได้อร่อย นี่พวกเขามาจุดที่ต้อง มาพึ่งความสามารถของเด็ก ๆ แล้วหรือ

การเดินทางใช้เวลาราว ๆ หนึ่งก้านธูป ก็มาถึงจวน ตงฮวนและหานเกอรีบวิ่งเข้าไปก่อน เพราะต้องรีบไปบอกซิ่วอิง เรื่องที่เขาพาสตรีในรถมากลับมาด้วย จือหยวนให้องครักษ์นำรถม้าไปจอดด้านข้าง แล้วพาม้าไปที่สวนด้านหลัง แล้วพาทุกคนมาด้านในแล้วรีบปิดประตู

“ซิ่วอิง!” ตงฮวนรีบตรงมาที่โรงครัว เพราะคิดว่านางต้องอยู่ที่นี่ พอมาถึงก็เห็นนางกำลังนวดแป้งอยู่ เขาและหานเกอจึงรีบมาคุกเข่าอย่างสำนึกผิด ซิ่วอิงเห็นเช่นนั้นก็ตกใจ ลี่อินและเจียวจูก็เช่นกัน รีบเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“ซิ่วอิงพวกข้าพาพวกนางกลับมาด้วย ข้าสงสารพวกนางบอกไม่มีที่ไป เพราะครอบครัวขายออกมาแล้ว ข้าขอโทษนะซิ่วอิงที่หาภาระมาให้เจ้าอีกแล้ว” ซิ่วอิงได้ยินก็ถอนใจออกมา นึกว่าเรื่องอะไร ทำเอานางตกใจ

“เรื่องแค่นี้เอง เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนแล้งน้ำใจขนาดนั้นเลยรึ?” พวกเขาได้ยินก็รีบลุกขึ้นอย่างดีใจ นางจิตใจดีเช่นนี้เสมอ

“แต่ว่าเจ้าออกไปดูหน่อยดีหรือไม่ เอ่อ…พวกเขารอเจ้าอยู่”

“ได้ ลี่อิน เจียวจู ไปดูกัน”

เมื่อซิ่วอิงเดินมาถึงตรงลานหน้าจวน ก็ถึงกับตกตะลึงกับผู้คนมากมาย ที่มันเกิดอะไรขึ้น คนเหล่านี้มาจากที่ไหนกัน จือหยวนพอเห็นซิ่วอิง ลี่อินและเจียวจูเดินมา ก็รีบทำความเคารพ

“คารวะนายหญิงน้อย”

ทุกคนที่เห็นจือหยวนเอ่ยทำความเคารพเด็กสาวที่ก้าวเข้ามา ก็ต่างหันมามองพวกนางด้วยความสนใจ เด็กสาววัยเยาว์สามนาง ที่มีหน้าตางดงาม และอีกสองเด็กชายที่รูปงามไม่แพ้กัน ทุกคนรับรู้ถึงพลังบางอย่าง ที่อยู่รอบ ๆ ตัวของพวกเขา จือหยวนรีบเข้ามา บอกว่าพวกเขาเป็นใคร เด็กทั้งห้าคนจึงรีบทำความเคารพ

“คารวะนายท่าน คารวะนายหญิงเจ้าค่ะ” เด็กทั้งห้าคนทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียง เฉินหมิงเจ๋อมองพวกเขาด้วยสายตาชื่นชม 

“พี่จือหยวนพาพวกเขาไปที่ห้องโถง เดี๋ยวข้าตามไปเจ้าค่ะ”

“ขอรับ” จือหยวนรีบพากลุ่มที่มาจากวังหลวงไปรอที่ห้องโถง และให้สตรีที่ช่วยเหลือมารออยู่ก่อน ซิ่วอิงมองสำรวจสตรีทั้งสิบห้าคน ก่อนจะเอ่ยขึ้น 

“มีใครรู้หนังสือบ้าง?” สตรีทั้งสิบห้าคนต่างพากันส่ายหัว ซิ่วอิงก็พยักหน้ารับรู้ก่อนจะหันไปสั่งป้าหวัง

“ป้าหวังพาพวกนางไปอาบน้ำ คงต้องหาซื้อเสื้อผ้ามาเพิ่มและเครื่องนอน พี่ซูผิงถามชื่อพวกนางและอายุ แล้วจดลงในสมุดให้ข้าทีเจ้าค่ะ”

“เจ้าค่ะ”