All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นนายหญิงน้อย: Chapter 1 - Chapter 10

ความโกลาหลเกิดขึ้นกลางดึก ในหมู่บ้านไฉ่หลิน เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจและเจ็บปวด ดังระงมขึ้นท่ามกลางความมืดมิด ของบรรยากาศยามค่ำคืน ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบสงบลง จากนั้นไฟก็เริ่มลุกไหม้ และเผาไหม้บ้านเรือนแต่หลังอย่างรวดเร็ว เปลวไฟลุกโชน โหมกระหน่ำอย่างน่ากลัว กลุ่มควันสีดำทะมึน ลอยคลุ้งปกคลุมไปทั่วบริเวณ กลิ่นเหม็นไหม้ลอยคละคลุ้ง ทั่วชั้นบรรยากาศโดยรอบ เปลวไฟที่ลุกอย่างต่อเนื่อง ทำให้บ้านเรือนราว20หลังจมอยู่ในทะเลเพลิง เปลวเพลิงที่ลุกไหม้ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ด้วยกระแสลมที่พัดแรง ยิ่งทำให้เปลวเพลิงยิ่งโหมหนักมากยิ่งขึ้น ไม่นานหลังจากนั้น บ้านเรือนก็เหลือเพียงกองเถ้าถ่าน กลุ่มคนร้ายยืนมองผลงานอย่างพอใจ ก่อนจะพากันหลบหนีไปในความมืด “แค๊ก ๆ” เสียงไอจากร่างของเด็กน้อย ในวัยเพียง9ขวบ ที่นอนอยู่ยังชั้นใต้ดิน ซากไม้มากมายกอง ทับอยู่เหนือร่าง โดยมีเสาไม้ขนาดใหญ่กันไว้อีกที จึงไม่ทำให้ร่างน้อยได้รับบาดเจ็บมากนัก แต่ทว่าศรีษะของนาง กลับถูกกระแทกอย่างแรงจนเสียชีวิต จากนั้นวิญญาณของใบบัว หญิงไทยในยุคปัจจุบัน ก็เข้ามาแทนที่ “แค๊ก ๆ” นางไอออกมาอีกครั้ง เพราะร่างนี้สูดควันเข้าไปพอสมควร จึ

ซิ่วอิงพาทุกคนเดินสำรวจบ้านเรือน ที่ถูกเผาจนไม่เหลือซาก บางจุดยังคงมีควันไฟหลงเหลืออยู่ ทุกอย่างกลายเป็นเถ้าถ่านในชั่วข้ามคืน เด็กทั้งห้าคนยืนไว้อาลัยให้พวกเขาที่จากไป ก่อนซิ่วอิงจะเอ่ยขึ้น “พวกเราต้องเข้าไปในเมือง ไปแจ้งทางการว่าหมู่บ้านของเรา ถูกคนร้ายบุกมาฆ่า แล้วเผาจนไม่เหลือซาก แต่พวกเรารอดมาได้เพราะหลบซ่อนตัว” ซิ่วอิงคิดว่าคงต้องรีบไปแจ้งทางการ แล้วไปติดต่อหาช่างมาทำบ้าน ก่อนฤดูหนาวจะมาเยือน “และข้าคิดว่า จะไปหาช่างมาทำบ้านด้วย” “แต่ว่าซิ่วอิงเจ้ามีเงินเหรอ?” ลี่อินถามขึ้นด้วยความสงสัย “ข้าพอมีอยู่บ้าง ก่อนแม่ข้าจะออกไปสู้กับคนร้าย ได้มอบไว้ให้ข้า” “จริงเหรอ ดีจริง ๆ” เจียวจูเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ “สิ่งที่ข้าอยากจะบอกพวกเจ้าอีกครั้ง พลังของพวกเราห้ามบอกใคร หากต้องปกป้องตนเอง ก็ให้ใช้แบบธรรมดาที่สุด เรื่องครอบครัวของพวกเราถูกฆ่า เรื่องนี้ไม่ธรรมดาเลย เพราะฉะนั้นพวกเราห้ามไว้ใจใครเด็ดขาด” “เข้าใจแล้ว” พวกเข้าพยักรับปากอย่างแข็งขัน ก่อนจะพากันออกเดินทางด้วยเท้าอย่างมุ่งมั่น และเชื่อฟังสิ่งที่ซิ่วอิงบอกเป็นอย่างดี เพราะนางในยามนี้แม้จะมีอายุเท่ากันกับพวกเขา แต่ก

เช้าวันต่อมาเมื่อตงฮวน และหานเกอ ก็รีบลุกขึ้นมาจากเตียงนอนด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะรีบตรงมายังห้องของซิ่วอิง ลี่อิน เจียวจู “ซิ่วอิง ลี่อิน เจียวจู เมื่อคืนพวกเจ้าได้ไปพบท่านเทพหรือไม่? ดูนี่ท่านเทพให้ข้ามา แล้วท่านยังบอกข้า ให้เชื่อฟังเจ้าอีกด้วยนะซิ่วอิง ข้าก็รับปากว่าจะเชื่อฟังเป็นอย่างดี” ตงฮวนยกแขนอวดแหวนหยกสีดำนิล ให้ทุกคนดูอย่างตื่นเต้นดีใจ “ข้าก็ด้วย พวกเจ้าดูแหวนหยกขาวของข้า หลังจากที่ข้าสวมใส่ในนิ้วของข้าแล้ว ร่างกายของข้าก็ดูจะมีพลัง และแข็งแกร่งขึ้นอีกด้วย ท่านเทพยังได้สั่งกำชับข้า ให้เชื่อฟังเจ้าเช่นกัน” หานเกอเอ่ยเล่าสิ่งได้ประสบพบเจอมา ด้วยสีหน้าตื่นเต้นไม่แพ้ตงฮวน เจียวจูและลี่อิงพอเห็นพวกเขามาอวด นางก็ยกแขนขึ้นอวดกำไลที่ข้อมือเช่นกัน “ของข้าเป็นกำไลหยกสีแดง” “ของข้าเป็นกำไลหยกสีฟ้า” “ดีแล้วละ ๆ จำที่ข้าบอกได้หรือไม่?” ซิ่วอิงรีบเอ่ยย้ำเตือนอีกครั้ง “เรื่องนี้ไม่ควรบอกใคร” เด็กทั้งสี่เอ่ยขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะหัวเราะออกมา “เอาละพวกเรา ลงไปหาอะไรกินกันกันเถิด ท่านลุงท่านป้าคงตื่นกันแล้ว ข้าคิดว่าพวกเราควรออกไปสำรวจ เผื่อมีช่องทางในการหาเงิน อีกอย่

ซิ่วอิงเดินมาที่ห้องครัว ที่ยามนี้มีของมาส่งมากมาย ทั้งข้าวสารอาหารแห้ง แป้ง เครื่องเทศ ไข่ เนื้อสัตว์ ผักต่าง ๆ นางเดินมองของต่างอย่างพอใจ ก่อนนางจะนึกถึงกล่องโบราณ หากนางนึกถึงของที่นางอยากให้มี ของจะมาปรากฏในกล่องหรือไม่นะ ต้องลองพิสูจน์ อีกทั้งกำไลที่นางสวมอยู่ หากมีมิติเก็บของได้ ก็คงสุดยอดไปเลย นางจะได้ไม่ต้องถือกล่องไปไหนมาไหนด้วย ซิ่วอิงปลดผ้าออกมา ก่อนจะนำมันมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะนึกสิ่งที่นางอยากได้ รสดี น้ำมันหอย ซีอิ้วขาว จากนั้นนางก็รีบเปิดกล่องออกดู ก่อนจะมองกล่องที่เริ่มขยายใหญ่ขึ้น แล้วมีของที่นางต้องการอยู่ในนั้น สวรรค์ขอบคุณนะเจ้าคะ หากจะให้ข้าดูแลคนมากมาย ก็ต้องส่งตัวช่วยมาให้ข้าแบบนี้ ข้าถึงจะมีกำลังใจในการช่วยเหลือผู้คน แล้วหากขอเป็นเงินละ จะได้หรือไม่นะ ไม่ลองไม่รู้ ก่อนนางจะตั้งจิตขอเป็นเงิน ปรากฏว่ากล่องหดตัวเล็กลงทันที ไม่ได้สินะเฮ้อ! ช่างเถอะแค่นี้ก็ดีมากแล้ว อย่าโลภมากซิ่วอิง “นี่คือสิ่งใด” ? ลี่อินเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน “สิ่งนี้ช่วยทำให้รสชาติอาหารดีขึ้น เจ้าช่วยฉีกถุงแล้วเทใส่ไหให้ข้าที หานเกอ ตงฮวน เจ้านำข้าวเทใส่ไหใบใหญ่ ส่วนแป

ทุกคนหันมามองซิ่วอิง ในเวลาเดียวกันด้วยความตกใจ นางเนี้ยะนะ จะไปแข่งขันทำอาหารแทน “เด็กน้อยเช่นเจ้าเนี้ยะนะ!!” ลู่เฉิงเอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อหู “ก็ในเมื่อไม่มีอะไรจะเสีย ข้าคิดว่าส่งเด็กน้อยเช่นข้าไปแทน ผลลัพธ์หากชนะขึ้นมา นอกจากจะได้ชื่อเสียง แล้วยังเป็นการตบหน้าคู่ต่อสู้ ที่แพ้แม้กระทั่งเด็กเช่นข้า แต่ว่าหากข้าชนะ ข้าต้องการค่าตอบแทนนะเจ้าคะ” “หนึ่งพันตำลึงข้ายินดีจ่าย หากเจ้า!!เอาชนะได้” เฉินเจ๋อหยวนรีบเอ่ยขึ้นทันที เขาเชื่อว่านางต้องชนะแน่นอน ดูแค่ฝีมือในการรักษา นับประสาอะไรกับการแข่งขันทำอาหาร ที่เขายอมจ่ายก็เพื่ออยากชมการแข่งขัน ว่านางจะทำอาหารเช่นไร และเขาอยากเห็นว่า ฝั่งนั้นว่าจะมีสีหน้าเช่นไร แค่นึกก็สนุกไว้รอแล้ว เมื่อเขาคิดไปคิดมา กับคำพูดของซิ่วอิง ก็ยกยิ้มขึ้นมากับความเฉลียวฉลาดของนาง ส่งเด็กเช่นนางไปแข่ง แค่นี้ก็หยามเกียรติพวกเขา ได้มากพอแล้ว หากชนะขึ้นมา ชื่อเสียงของโรงเตี๊ยมฟู่จินยิ่งมีมากขึ้น มีแต่ได้กับได้ ไม่ได้!เขาต้องรีบผูกมิตรกับเด็กคนนี้เอาไว้ “แต่ว่าหากแพ้ขึ้นมา คนอาจพูดได้ว่าโรงเตี๊ยมเราขาดแคลนคนมีฝีมือ ถึงขั้นส่งเด็กลงทำการแข่งขัน มันน่าขายหน้ามาก