ตอนที่34 ถอนหมั้น

ซิ่วอิงรีบเดินกลับไปที่ห้องนอนของนาง ที่ยามนี้ สามบุรุษได้ตื่นกันแล้ว ต่างช่วยกันพับผ้าห่มและที่นอนกันอย่างทุลักทุเล ซิ่วอิงหลุดหัวเราะออกมา บางอย่างหากไม่เคยทำ แม้จะเป็นงานง่าย แต่ก็ดูเหมือนยากไปเลย นางเดินไปหยิบกล่องโบราณ แล้ววางลงก่อนจะเปิดฝา

“ท่านปู่ตื่นหรือยังเจ้าค่ะ ข้าอยากให้ท่านออกมาข้างนอกหน่อยเจ้าค่ะ”

“ตื่นแล้ว ๆ หิวมากด้วย” เขาตอบกลับมา ซิ่วอิงยกยิ้มกับความน่ารักของเขา ตื่นมาก็หิวเลยเหมือนเด็กไม่มีผิด

“เมื่อเขาก้าวออกมา” ซิ่วอิงก็เรียกลี่อินและเจียวจูให้มาผสานพลังอีกครั้ง ที่จริงนางคนเดียวก็ทำได้ แต่ผสานพลังแบบนี้นางไม่ต้องใช้พลังเยอะ

“พวกข้าต้องเปลี่ยนใบหน้าของพวกท่าน ให้กลับไปเหมือนเดิมก่อนเจ้าค่ะ ยามนี้ครอบครัวของท่านปู่ จากวังหลวงมาถึงแล้ว ให้พวกเขาเห็นหน้าพวกท่าน แล้วค่อยเปลี่ยนอีกรอบเจ้าค่ะ” พวกเขาพยักหน้าเข้าใจ จากนั้นพวกนางจะเริ่มทำการเปลี่ยนใบหน้าอีกครั้ง

หลังจากเปลี่ยนใบหน้าให้พวกเขากลับมาเหมือนเดิม ซิ่วอิงก็เดินนำพาพวกเขาไปที่ห้องโถง เมื่อมาถึงก็เห็นพวกเขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว ชายชราเฉินเจ๋อหยวน กวาดตามองพวกเขาอย่างเวทนา สภาพของแต่ละคน ที่ต้องปลอมตัวดั่งขอทานข้างถนน

“ถวายบังคมเสด็จพ่อ เสด็จแม่ “เฉินซีห่าว เฉินเจียวหมิง เฉินจางหย่ง รีบคุกเข่าทำความเคารพบุพการี ก่อนจะเป็นทางฮ่องเต้ฮ่องเฮาและพระสนมจะเอ่ยขึ้นมาบ้าง

“ถวายพระพรไท่ซ่างหวง”

“เอาละสถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว คำที่ใช้ในวังก็เก็บเอาไว้ก่อนเถอะ เฉินหมิงเจ๋อ (ฮ่องเต้) จ้าวซูเมิ่ง (ฮองเฮา) โจวชิงเหยียน (พระสนมกุ้ยเฟย) ชุนหนิงเหอ (พระสนมเสียนเฟย) เด็กคนนี้นามว่าซิ่วอิงได้หมั้นหมายกับเฉินซีฮันเรียบร้อยแล้ว และเด็กคนนี้นามว่าลี่อินได้หมั้นหมายกับเฉินจางหย่ง และเจียวจูได้หมั้นหมายกับเฉินเจียวหมิง และข้าเป็นพยานในการหมั้นหมายในครั้งนี้”

จ้าวซูเมิ่งพอได้ยินเช่นนั้นก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที โจวชิงเหยียน ชุนหนิงเหอก็เช่นกัน ต่างไม่ยินดีกับข่าวนี้ พวกนางเป็นเพียงสามัญชน จะเหมาะสมกับราชวงศ์ได้อย่างไร พวกเขาเป็นองค์ชาย มีสตรีมากมายที่มีฐานะเหมาะสมกับพวกเขา ไม่ใช่สตรีฐานะต่ำต้อยเช่นนี้

“ท่านพ่อข้าไม่อาจยอมรับได้เจ้าค่ะนางเป็นเพียงสตรีสามัญชน จะเหมาะสมกับองค์ชายได้อย่างไร”

“ใช้เจ้าค่ะ ข้าก็ไม่เห็นด้วย หากหมั้นกันแล้ว ข้าคงให้ฐานะนางเป็นได้เพียงอนุ” โจวชิงเหยียนเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ

“ข้าก็ไม่เห็นด้วย จะให้องค์ชายผู้สูงศักดิ์ หมั้นหมายกับสตรีมีฐานะธรรมดาทั่วไปได้อย่างไร ข้าก็คงให้นางเป็นได้เพียงอนุเท่านั้น” ชุนหนิงเหอเอ่ยอย่างไม่พอใจเช่นกัน

สามบุรุษได้ยินสิ่งที่มารดาเอ่ยออกมา ก็ตกใจหน้าซีดเผือด ไม่คาดคิดว่าพวกนางจะกล่าววาจารุ่นแรงเช่นนี้ ลี่อินและเจียวจู ยามนี้ทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา

 มีเพียงซิ่วอิงที่ยืนใบหน้าเรียบนิ่ง สีหน้าเย็นชาไม่บ่งบอกความรู้สึกใด ๆ แต่ตงฮวนและหานเกอ สัมผัสได้ถึงความโกรธของนาง ที่พร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อ ซิ่วอิงเอื้อมมือไปจับมือของลี่อินและเจียวจู อย่างให้กำลังใจ ก่อนจะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน 

ลี่อินและเจียวจูเมื่อเห็นซิ่วอิงยิ้มให้เช่นนี้ จิตใจที่อ่อนแอก็เข้มแข็งขึ้นมาอีกครั้ง ใช่แล้วพวกนางจะกังวลไปทำไม อย่างน้อยพวกนางก็ยังมีกันและกัน 

บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครกล้าเอ่ยสิ่งใน เฉินเจ๋อหยวนโกรธจนแทบควันออกหู สาเหตุที่เขาหนีออกมาอยู่นอกวัง ก็เพราะเบื่อสตรีเหล่านี้ ยึดติดอยู่ในฐานะจนลืมความเป็นคน

 ในสถานการณ์เช่นนี้ พวกนางมีสิทธิ์อะไรมากล่าววาจาโอหัง ต่อเด็กผู้มีพระคุณ สภาพพวกนางยามนี้ ไม่ต่างอะไรกับขอทาน เป็นชนชั้นสูงแล้วอย่างไร ตอนนี้ก็ไร้ที่อยู่ หนีหัวซุกหัวซุน กลับไม่สำเหนียกตนเอง

อดีตฮ่องเต้เฉินหมิงเจ๋อจุกในอกจนพูดไม่ออก พวกนางลืมไปแล้วหรือว่า ในยามนี้พวกเขาอยู่ในฐานะอะไร มาขอพึ่งพาอาศัยคนอื่น แต่กลับพูดจาอย่างไม่ให้เกียรติเจ้าของบ้าน เขาอับอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

“พวกเจ้าในเมื่อกล้า ที่จะพูดคำพูดแย่ๆ ออกมา ก็รับผลของมันเองแล้วกัน ซิ่วอิงเจ้าจะทำอย่างไรต่อไป ข้าให้เจ้าเป็นคนตัดสินเลย” สตรีทั้งสามนางหันไปมองหน้ากัน นี่มันอะไรกัน ไท่ซ่างหวงให้เกียรตินางถึงขนาดนี้เชียวหรือ ก็แค่เด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง

“ในเมื่อข้าได้ฟังเช่นนี้ก็ยิ่งพอใจเจ้าค่ะ เพราะว่าข้าและสหายของข้า ก็ไม่เคยคิดจะยุ่งเกี่ยวกับคนของราชวงศ์อยู่แล้วตั้งแต่ต้น แต่ว่าถอนตัวตอนนี้ก็ยังไม่สาย หากผูกพันกันต่อไป ก็มีแต่มีเรื่องให้ไม่สบายใจ เพราะฉะนั้นพวกข้าขอถอนหมั้นนับตั้งแต่วันนี้”

เหมือนเสียงฟ้าผ่าลงมากลางใจของบุรุษทั้งสามคน รวมทั้งชายชราเฉินเจ๋อหยวน ที่รู้สึกเจ็บปวดใจเหลือจะกล่าว ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว เขารู้ว่านางไม่ใช่เด็กน้อย อย่างที่ใคร ๆ เห็น จิตใจและความคิดของนาง เป็นดั่งผู้ใหญ่คนหนึ่ง ไม่เช่นนั้นนางจะดูแลคนมากมายเช่นนี้ได้อย่างไร

“นี่เป็นป้ายหยก โฉนดที่ดิน เงินอีกหนึ่งหมื่นห้าพันตำลึง ข้าขอคืนให้เจ้าค่ะ” ซิ่วอิงนำทุกอย่างไปวางไว้บนโต้ะ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ข้านะใครดีมาข้าก็ดีตอบ แต่หากร้ายมา ข้าก็จะร้ายให้มากกว่าเป็นสิบเท่า ข้าไม่เคยคิดอยากเปลี่ยนฐานะตนเองเลยสักนิด อยู่แบบนี้พวกข้าก็มีความสุขดี เพราะฉะนั้นก็เชิญพวกท่านออกจากจวน ของสามัญชนเถิดเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงเอ่ยขึ้นอย่างไม่สนใครทั้งนั้น แบบนี้ก็ดีจะได้ไม่ต้องมาคอยคิดช่วยเหลือให้ปวดหัว แต่แล้วอู่ถงที่กลับมาจากตลาด ก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา

“นายหญิงน้อย! ตอนนี้ทางการออกมาติดประกาศ หากใครให้ความช่วยเหลือ เอ่อ…พวกเขาจะมีโทษประหารชีวิตขอรับ อีกทั้งตอนนี้ทหารของทางการ ยังออกตรวจค้นทุกบ้านเลยขอรับ และตอนนี้ภาพวาดของพวกเขา ถูกแปะติดไว้ทุกที่เลยขอรับ” ซิ่วอิงรับฟังอย่างไม่ใส่ใจ ต่อไปนางก็ไม่ต้องมากังวลเรื่องพวกนี้อีกแล้ว

“พวกเราไปกินอาหารเช้ากันเถอะ” เอ่ยจบนางก็จูงมือลี่อินและเจียวจูให้เดินออกไป และไม่ได้หันมามอง พวกเขาเลยสักนิดว่ามีสีหน้าเช่นไร

“ท่านปู่นางโกรธมากขนาดนี้ จะทำอย่างไรดีขอรับ” เฉินซีฮันเอ่ยขึ้นด้วยความเจ็บปวดใจ ชายชราเฉินเจ๋อหยวน กวาดตามองพวกเขาทุกคน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“พวกเจ้าฟังข้าให้ดี คนที่พวกเจ้าไม่ยอมรับและกล่าววาจาดูถูกนาง คือคนที่ช่วยบุตรชายของเจ้าจากพิษร้าย ที่เฉินอ๋องส่งคนมาลอบสังหาร เป็นนางที่ช่วยคิดวิธีต่าง ๆ เพื่อช่วยเหลือข้า และบุตรชายของพวกเจ้า และเป็นนางที่ให้สร้างจวนให้ใหญ่ขึ้น และมีห้องใต้ดินเพื่อหลบภัย เพื่อที่พวกเจ้าหลบหนีมาจะได้มีที่พัก เจ้ารู้หรือไม่คนที่จะช่วยพวกเราได้ มีเพียงพวกนางเท่านั้น แต่ว่าหลังจากนี้ไปก็ดิ้นรนเอาเองก็แล้วกัน”

สตรีทั้งสามนางได้ยินถึงตัวชา นี่พวกนางทำอะไรลงไป กล่าววาจาดูถูกผู้มีพระคุณ แล้วหมายความว่าเช่นไร ที่ว่ามีพวกนางที่ช่วยพวกเราได้ แล้วต่อจากนี้จะทำเช่นไรต่อไป

“เสด็จแม่ท่านรู้ไม่ พวกนางไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป พวกเขาทั้งห้าคนเป็นดั่งเทพ ที่สวรรค์ส่งมาให้คอยปกป้องดูแลผู้อื่น ท่านกล้ากล่าววาจาดูถูกนาง เป็นลูกที่อยากหมั้นหมายกับนางเอาไว้ เพราะนางยังเด็กนัก แต่มาวันนี้ท่านมาทำลายมันจนหมดสิ้น” เฉินซีฮันกล่าวจบ ก็เดินจากไป เฉินเจียวหมิง เฉินจางหย่ง ลุกเดินจากไปด้วยเช่นกัน

“เจ้าดูสภาพของพวกเราตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับขอทาน เจ้าคิดว่าพวกเรายังจะกลับไปใช้ชีวิตแบบนั้นได้อีกหรือ ชีวิตจะอยู่รอดถึงพรุ่งนี้หรือไม่ยังไม่รู้ ข้าผิดหวังกับพวกเจ้าจริง ๆ นางโกรธขนาดนี้ คงไม่ยอมช่วยเหลืออีกแล้ว” อดีตฮ่องเต้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า บรรดาองครักษ์ บ่าวรับใช้ที่ติดตามมา ยามนี้มีสีหน้าท้อแท้สิ้นหวัง ทุกอย่างคงจบสิ้นแล้ว