ตอนที่35 ต้องเข้าใจสถานะของตน

 สามบุรุษเดินมาที่ห้องครัว ก็เห็นซิ่วอิง ลี่อิน และเจียวจูช่วยกันนวดแป้ง เพราะซิ่วอิงอยากลองอบขนมปังดูบ้าง ซิ่วอิงหันมาเห็นพวกเขาก็ไม่ใส่ใจ ทำเอาพวกเขาใจหล่นฮวบ นี่พวกเขาจะทำอย่างไรดี พวกนางถึงจะหายโกรธ 

แต่แล้วชายชราเฉินเจ๋อหยวน ก็พาเฉินหมิงเจ๋อ จ้าวซูเมิ่ง โจวชิงเหยียน ชุนหนิงเหอ มาถึงห้องครัว จากนั้นทุกคนก็คุกเข่าลงทันที 

“ซิ่วอิง ลี่อิน เจียวจู โปรดให้อภัยให้กับความโง่เขลาของพวกข้า และได้กล่าววาจาไม่ให้เกียรติพวกเจ้า พวกข้าสำนึกผิดแล้ว” ซิ่วอิงปรายตามองพวกนาง ถึงขนาดคุกเข่าให้เด็กเช่นพวกนาง ก็ไม่ใช่ว่าจะให้อภัยไม่ได้ แต่ว่านางต้องให้บทเรียนเสียหน่อย 

ทำผิดก็ต้องได้รับผลของมัน ทุกคนควรเข้าใจสถานะของตน เข้าเมืองตะหลิวต้องหลิ่วตาตาม คำพูดนี้ใช้ได้เสมอ ไม่ว่าจะมีฐานะสูงส่งเพียงใด แต่ในเมื่อไปอยู่ในสถานที่ ที่ไม่ใช่ที่ของตน ก็ไม่ควรวางอำนาจบาตรใหญ่ เพราะไม่มีใครจะมายอมให้ข่มเหงได้ง่าย ๆ

 “ถึงข้าจะให้อภัย แต่ว่าพวกข้าก็จะไม่กลับไปหมั้นหมายอีกแล้ว ข้าที่เป็นเพียงสามัญชน ไม่เคยหวังอยากแต่งหรือหมั้นกับผู้ใด เพียงเพราะว่า เขามีฐานะสูงส่ง พวกข้าหากพอใจ ยาจกหากเป็นคนดี พวกข้าก็พร้อมจะครองคู่ และจะส่งเสริมให้เขาเจริญก้าวหน้า” 

 “พวกท่านลุกขึ้นเถิด หากจะอยูุ่ที่นี่ก็อย่าได้คาดหวังว่าพวกข้า จะปฏิบัติกับพวกท่านเหมือนในวัง หากไม่พอใจข้าไม่ได้บังคับให้อยู่ ข้าเป็นคนชัดเจน หากอยากจะอยู่ก็เรียนรู้ว่า ผู้อื่นเขาอยู่กันอย่างไร ข้าไม่ต้องการให้มาพูดจาไพเราะหวานหูกับข้า ข้าต้องการเพียงการเคารพให้เกียรติในความเป็นคน ไม่ใช่ที่ฐานะ” 

 “ป้าหวังพาพวกเขาไปล้างเนื้อล้างตัว พี่ซูผิงไปที่ตลาด ซื้อเสื้อผ้าสำเร็จรูปมาหลายชุด ๆ ทั้งชายและหญิง และแวะไปที่ร้านเครื่องนอน สั่งมาหลาย ๆ ชุดบอกว่าข้าเป็นคนสั่ง เขาจะได้ลดราคาพิเศษให้ ตงฮวนไปหยิบเงินให้นาง”

ซิ่วอิงกล่าวออกมายืดยาว ทุกคนได้ฟังถึงกับสำนึกแทบไม่ทัน เด็กน้อยผู้นี้พูดจาดั่งกับผู้ใหญ่ผู้หนึ่งเลยทีเดียว คำพูดของนางถูกต้องทุกอย่าง พวกเขาที่เป็นผู้ใหญ่กลับมีความคิดตื้นเขิน น่าอับอายขายหน้าจริง ๆ 

นางสั่งเสร็จก็หันมานวดแป้งต่อ เฉินเจ๋อหยวนยกยิ้มอย่างพอใจ นางยังคงเป็นคนที่มีจิตใจดีมีเมตตา แม้จะแสดงออกว่าไม่ใส่ใจ แต่ท่าทางการสั่งของนั้น ดูจริงจังและให้ความใส่ใจอยู่ไม่น้อย

“ให้ข้าช่วย” เฉินซีฮันรีบเข้ามายืนข้างนาง 

“ไม่เป็นไรใกล้จะเสร็จแล้วเจ้าค่ะ” เมื่อเขายังคงเห็นท่าทีห่างเหิน จากน้องน้อยก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมา เขาจึงรีบคุกเข่าลงข้าง ๆ นาง

“ต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะหายโกรธ ได้โปรดอย่าทำท่าทีห่างเหินเช่นนี้ ข้าเจ็บปวดใจเหลือเกิน” พอได้ยินซิ่วอิงก็หันมายิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน 

นางหายโกรธตั้งนานแล้ว และนางไม่ได้โกรธเขาเลยสักนิด นางรู้จักแยกแยะ เพราะตั้งแต่รู้จักเขามา เขาก็ไม่เคยพูดจาให้นางเคืองขุ่นเลยสักครั้ง เพียงแต่ว่านางมีเรื่องให้คิดมากมาย ก็เลยจมอยู่ในความคิดของตนเอง นางยกมือมาลูบแก้มเขา โดยลืมไปว่า มือนางนั้นเลอะไปด้วยแป้ง

“ข้าหายโกรธตั้งนานแล้วเจ้าค่ะ และไม่ได้โกรธพี่ซีฮัน ลุกขึ้นเถิดเจ้าค่ะ พี่ซีฮันไปช่วยดูบิดาท่านดีกว่า แปลกที่แปลกทางอาจไม่คุ้นชิน หากอาหารเสร็จ เดี๋ยวข้าจะให้คนไปเรียกเจ้าค่ะ” สามบุรุษเมื่อเห็นว่าหัวหน้าใหญ่หายโกรธแล้วก็ดีใจ เพราะหากนางหายโกรธ ลี่อินและเจียวจู ก็ต้องหายโกรธเช่นเดียวกัน

กลิ่นหอมของขนมปังอบ ส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ ทำให้ทุกคนอยากรู้ว่ามันคืออะไร ยามนี้จวนดูเล็กลงถนัดตา เพราะมีคนมาอยู่มากมาย นางบอกช่างให้เร่งมือ และหาลูกมือมาช่วย เพราะมีหลายอย่างที่นางอยากให้ทำ ชายชราเฉินเจ๋อหยวน เดินมาหานางพร้อมโฉลดที่ดิน ตั๋วเงิน และป้ายหยก

“พวกเจ้าเก็บเอาไว้เถิด ต่อไปพวกนางไม่กล้าพูดจาเช่นนั้นอีกแล้ว เจ้ากล่าวออกไปมากมาย หากพวกนางยังคิดไม่ได้ เจ้าก็จัดการได้เต็มที่ข้าอนุญาต ชีวิตของตระกูลเฉินต่อจากนี้ ก็ขอฝากไว้กับพวกเจ้าแล้ว”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงรับของจากมือชายชรา แล้วนำไปใส่ในกล่องโบราณ ก่อนจะจับมือชายชรามาบีบเบา ๆ

“ไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ ในเมื่อทุกคนได้ก้าวเข้ามาเป็นครอบครัวเดียวกับข้าแล้ว ข้าก็จะดูแลอย่างสุดความสามารถ ท่านปู่ไปนั่งรอเลยเจ้าค่ะ อาหารเสร็จแล้ว” ชายชรายกยิ้มอย่างอบอุ่นในหัวใจกับคำตอบที่ได้รับ

“นายหญิงน้อยโต๊ะและเก้าอี้มาส่งแล้วขอรับ” อู่จิ้งรีบวิ่งเข้ามาแจ้ง ซิ่วอิงยกยิ้ม มาได้ถูกจังหวะพอดี

“นำไปจัดตรงพื้นที่ว่างตรงนั้นเลยเจ้าค่ะ”

“ขอรับ”

“ซิ่วอิงพวกนางอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว จะให้พวกนางช่วยทำอะไร” ลี่อินพาสตรีที่มาใหม่สิบห้าคนเดินเข้ามา 

“นำถ้วยชามออกไปตั้งตรงที่จัดโต๊ะแล้วก็ไปเรียกทุกคนมากินอาหาร เกือบเสร็จแล้ว วันนี้มีโจ๊ก ซาลาเปา แล้วก็ขนมปังอบ เดี๋ยวตอนเที่ยง ข้าจะทำบะหมี่” ซิ่วอิงตอบออกไปอย่างร่าเริง ลี่อินและเจียวจูก็ระบายยิ้มออกมา นางก็เป็นเช่นนี้โกรธได้ไม่นาน ก็กลับมาอารมณ์ดีเมื่อได้ทำอาหาร

ซิ่วอิงนำแยมออกมาจากกล่องโบราณ เดี๋ยวนี้เหมือนระบบจะเริ่มพัฒนา ขออะไรก็ได้หมด แต่นางคิดว่าแยมพวกนี้ นางสามารถทำขึ้นมาเองได้ แต่ตอนนี้เพื่อความสะดวก ก็ขอใช้แบบนี้ไปก่อน นางเปิดฝาแยมตักใส่ถ้วย และเนยเคียงคู่กัน

“เจ้าเอาไปตั้งที่โต๊ะ”

“เจ้าค่ะ” 

อู่จิ้งและอู่หย่งจัดโต๊ะเป็นสองกลุ่ม นางให้สั่งโต๊ะมา10โต๊ะ เก้าอี้60ตัว แต่นางมองดูคนแล้ว ไม่รู้จะเพียงพอหรือไม่ คนเยอะขึ้นทุกวัน หากไม่พอก็คงต้องนั่งในพื้น แล้วค่อยซื้อมาเพิ่มอีก 

พอทุกคนมารวมตัวกันหมดทุกคน ซิ่วอิงจึงเห็นว่าคนเยอะมากจริง ๆ ที่นี่เหมือนโรงทานเข้าไปทุกที นางหลุดหัวเราะออกมา ก่อนจะที่อู่ถง อู่จิ้ง จะช่วยกันยกหม้อโจ๊กออกมา แล้วมีป้าหวัง พี่ซูผิงมายืนตักใส่ถ้วย

ส่วนซาลาเปาใส่ผักและไส้หมู ก็ถูกยกออกมาจากหม้อที่ใช้นึ่ง ลิ่อิน เจียวจูและสตรีที่มาใหม่ ช่วยกันยกไปแจกจ่ายให้ทุกคน

ซิ่วอิงให้ลุงเหอชุนช่างตีเหล็ก นำขนมปังอบออกมา วันนี้เตาอบเสร็จครบทั้งหกเตา ขนมปังจึงเสร็จพร้อมกันพอดี สีของขนมปังเป็นสีเหลืองนวล บางก้อนเป็นสีน้ำตาลเข้ม บางก้อนเป็นสีน้ำตาลทองดูน่ากิน

“วันนี้ข้ามีอาหารชนิดใหม่เรียกว่า ขนมปังอบ อาหารชนิดนี้มีวิธีกินหลากหลาย ข้าจะหั่นแล้วให้ทุกคนลองทำและกินดู” ซิ่วอิงรีบหยิบเขียงแล้วเริ่มหั่นขนมปังเป็นแผ่น ๆ มีดหั่นขนมปั่ง นางขอจากกล่องโบราณอีกเช่นกัน 

“เวลากินก็ทาสิ่งนี้ ที่เรียกว่าเนยจากนั้นทาด้วยสิ่งนี้ ที่เรียกว่าแยมเจ้าค่ะ ในเมื่อข้าทำเป็นวันแรก ก็ต้องการคนเสี่ยงชีวิต” ทุกคนได้ยินก็หัวเราะออกมา นางเป็นเด็กที่มีอารมณ์ขันอยู่ตลอดเวลา

“ท่านปู่ ในฐานะที่ท่านเป็นผู้อาวุโส เชิญตรงนี้เจ้าค่ะ ตงฮวน หานเกอ ยกโต๊ะและเกิาอี้มาให้ท่านปู่”

“ได้”

“ท่านปู่ สิ่งนี้เรียกว่า ขนมปังทาแยมเจ้าค่ะ” นางส่งขนมปังให้ชายชราลองชิม พอเขากัดไปคำแรก ก็ตาเบิกกว้างขึ้นมาทันที

“ซิ่วอิง! อร่อย ๆ ทุกคนเร็วเข้า ทำตามที่นางบอก สิ่งนี้อร่อยมากจริง ๆ” เฉินเจ๋อหยวนกัดขนมปังพร้อมหลับตา เจ้าเด็กคนนี้สรรหาอาหารมาทำให้กิน มีแต่อร่อย ๆ ชาตินี้นับว่าเขามีวาสนาที่ได้พบนาง

พอทุกคนลองทำตามและหยิบขึ้นมากัดกิน ก็ถึงกับตกตะลึง รสชาติดีมาก ก่อนจะพากันกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย

“อย่ากินอาหารใหม่จนลืมโจ๊กและซาลาเปานะเจ้าคะ เอาละใครไม่มีที่นั่ง ลุงฮุ่ยนำผ้ามาปูให้เด็ก ๆ เจ้าค่ะ ข้าคิดว่าต้องสั่งโต๊ะและเก้าอี้มาเพิ่ม พี่สาวช่วยยกชาให้ทุกคนเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงจัดแจงงานอย่างคล่องแคล่วและเป็นกันเอง ทุกคนจึงรู้สึกผ่อนคลาย และมีความสุขที่ได้กินของอร่อย

 ซิ่วอิงรีบเดินไปกระซิบกับเฉินซีฮัน เขาก็พยักหน้ารับ นางบอกให้คนในวังรีบกิน หากยังไม่อิ่ม เดียวนางเอาลงไปให้ เพราะนางกังวลว่าทหารของทางการ จะมาตรวจค้นจนมาถึงจวนของนางแล้ว ที่นางให้พวกเขามากินก่อน เพราะเป็นห่วงว่า พวกเขาเดินทางมาหลายวันคงจะหิวมาก ให้รองท้องก่อนแล้วค่อยพาไปหลบ

ยามนี้คนที่มาจากวังหลวง พอได้กินอาหารคำแรกก็ถึงกับตื้นตันใจ น้ำตาไหลออกมา ความรู้สึกผิดเริ่มตีตื้นขึ้นมาเรื่อย ๆ พวกเขาไม่ได้กินอาหารมาสี่วันเต็ม ๆ เมื่อแรกที่ได้กิน รสชาติของอาหาร ก็อร่อยมากจนต้องร้องไห้ออกมา

คนเราก็มีเพียงเท่านี้ จะยากดีมีจนสุดท้ายการดำรงชีวิตที่สำคัญ ก็คือการกินเพื่อความอยู่รอด ทุกคนที่นี่ดูมีความสุขกันมาก อาหารที่นางทำก็อร่อยมากถึงเพียงนี้ ไม่แปลกใจเลยที่ทุกคนให้ความเคารพนาง

เฉินซีฮันเอ่ยบอกเฉินหมิงเจ๋อผู้เป็นบิดา และบอกทุกคนให้รีบกิน ตามที่ซิ่วอิงได้บอกเขา และไม่นานอู่หย่งที่กินโจ๊กอยู่หน้าจวน เพื่อคอยดูลาดเลา ก็รีบวิ่งมาบอกซิ่วอิง

“นายหญิงน้อยซิ่วอิง ทหารของทางการใกล้มาถึงจวนเราแล้วขอรับ”

“ท่านปู่ให้ทุกคนรีบไปที่ห้องโถง”

“พวกเจ้าทุกคนตามข้ามา”

“พวกเจ้าไม่เกี่ยวกินต่อไปเถอะ” เจียวจูรีบเอ่ยบอกสตรีที่มาใหม่ ที่เตรียมจะลุกขึ้น

“เมื่อมาถึงซิ่วอิงก็หยิบกล่องโบราณมาวางที่พื้น ก่อนนางจะนึกในใจว่า นางจะส่งพวกเขาลงไป กล่องจึงเริ่มขยายใหญ่ขึ้น เฉินเจ๋อหยวนทำตัวอย่างให้ดูเป็นคนแรก ตามด้วยเฉินซีฮันและคนอื่น ๆ ที่เริ่มทำตามจนหมดทุกคน จากนั้นซิ่วอิงก็ปิดกล่อง แล้วเดินมาที่โต๊ะแล้วเริ่มกินอาหารอย่างสบายใจ