ตอนที่43 ความสามารถของเด็ก ๆ

รอบที่สองลูกค้ามากินไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น สร้างความสบายใจและผ่อนคลายให้กับซิ่วอิงอยู่ไม่น้อย ลูกค้าต่างพูดไม่ขาดปากถึงความอร่อย ซิ่วอิงคิดว่าต่อไปจะทำอาหาร อย่างอื่นขายด้วยเช่น หมูกรอบ กระดูกอบซอส ข้าวผัด ต้มยำ พะโล้ ต้มจืด และอีกมากมาย ที่จะทำให้ลูกค้าได้ลิ้มลอง 

 และนางอยากขยับขยาย ทำร้านอาหารข้างทาง ที่ใคร ๆ ก็สามารถแวะซื้อได้ อย่างเช่นพิซซ่า เบอเกอร์ ไก่ทอด มันฝรั่งทอด ซิ่วอิงมีความคิดมากมายอยู่ในหัวเต็มไปหมด ก่อนความคิดของนางจะสะดุดลง เมื่อทหารของทางการกรูกันเข้ามา และมีบุรุษท่าท่างองอาจ น่าจะเป็นผู้บัญชาการ เดินเข้ามาด้วยท่าทีเคร่งขรึม

“ใครคือเจ้าของโรงเตี๊ยมที่นี่ มีคนไปแจ้งกับทางการว่า มากินอาหารที่นี่พอกลับไป ก็หมดสติและเสียชีวิตในเวลาต่อมา ข้าต้องไต่สวนหาข้อเท็จจริง”

ลูกค้าที่กำลังนั่งกินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย ถึงกับชะงักวางตะเกียบลงทันที กินอาหารที่นี่ แล้วตายอย่างนั้นหรือ จะเป็นไปได้อย่างไร อาหารอร่อยมากเช่นนี้ เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันหรือไม่ แต่ว่าเพื่อความปลอดภัย หยุดกินก่อนดีกว่า

แต่แล้วก็ดูเหมือนว่า จะมีเสียงเอะอะดังขึ้น ที่ชั้นสองของห้องอาหาร สตรีนางหนึ่งกรีดร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อจู่ ๆ สามีของนางก็หมดสติ อย่างไม่ทราบสาเหตุ ทำให้ยามนี้ลูกค้าปักใจเชื่อไปเกินกว่าครึ่ง ว่าอาหารต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน

ลี่อินที่อยู่บนชั้นสอง เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น ก็รีบตรงเข้าไปตรวจอาการ แต่สตรีนางนั้นก็โวยวาย และพลักลี่อินออกไป นางตะคอกออกมาว่า ให้ตามหมอมา นางเป็นเด็กไม่สามารถตรวจและรักษาได้ สตรีนางนั้นยังคงโวยวายตำหนิ ว่าต้องเป็นอาหารที่กินเข้าไป ถึงทำให้เขาหมดสติไปเช่นนี้

พอหมอประจำโรงเตี๊ยมมาถึง สตรีนางนั้นก็หลีกทางให้เขา หลังจากหมอตรวจอาการ ก็หันมาหาซิ่วอิงด้วยสีหน้าวิตกกังวล

“นายหญิงน้อยลี่อิน เหมือนชายผู้นี้จะเป็นโรคหอบหืด หายใจไม่สะดวกจึงหมดสติไปขอรับ เราต้องช่วยทำให้เขาฟื้น แล้วถึงจะให้ยาได้ขอรับ” สตรีผู้นั้นพอได้ยินถึงกับหน้าซีดเผือด เหตุใดเป็นเช่นนี้ ตามที่ตกลงกันไว้ให้เขาแกล้งหมดสติ แต่กลายเป็นว่าเขาป่วยขึ้นมาจริง ๆ หรือนี่ คราวนี้จะทำอย่างไรดี 

“เดี๋ยวข้าช่วยเขาเองเจ้าค่ะ” ลี่อินเอ่ยขึ้นมาอย่างมั่นใจ หานเกอก็รีบเขามาช่วยอีกแรง แต่ว่าสตรีผู้นั้นกลับเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ 

“ท่านหมอจะปล่อยให้เด็กพวกนี้ รักษาคนป่วยได้เช่นไรเจ้าคะ หากสามีข้าเป็นอะไรขึ้นมา ท่านรับผิดชอบไหวรึเจ้าคะ?” สตรีผู้นั้นโวยวายขึ้นอีกครั้ง และเดินมาจะกระชากแขนลี่อิน แต่เป็นเจียวจูและตงฮวน ที่มาจับแขนสองข้างของนางเอาไว้ ถึงแม้จะเป็นเพียงเด็กสิบขวบ แต่พลังในร่างกายนั้นแข็งแกร่งมาก ทำให้ร่างของสตรีนางนั้น หยุดนิ่งอยู่กับที่

แต่แล้วตงฮวนก็ต้องตกตะลึง กับสิ่งที่เห็นในนิมิต เมื่อมือของเขาได้สัมผัสกับแขนของนาง สตรีนางนี้และบุรุษที่นอนไม่ได้สติ ได้รับเงินจากคนผู้หนึ่ง ชายผู้นั้นบอกว่า ให้มากลั่นแกล้งโรงเตี๊ยมฟู่จิน อีกทั้งสตรีนางนี้ และชายที่หมดสติ ตกลงกันเรื่อง การเสแสร้งแกล้งหมดสติ แต่กลับกลายเป็นว่าเขาป่วยขึ้นมาจริง ๆ ตงฮวนถอนใจออกมาเมื่อรู้ความจริง แต่ก็ยังจับแขนนางเอาไว้แน่น

“ให้นายหญิงน้อยรักษาเถอะขอรับ นางช่วยได้แน่” ท่านหมอกล่าวจบ ก็มาช่วยจัด ท่าทางของชายผู้นั้น หานเกอจับข้อมือด้านซ้าย ลี่อินจับข้อมือด้านขวา ส่งพลังปราณรักษาเข้าไป ขยายลอดลมของเขาให้ขยาย ไม่ช้าชายผู้นั้นก็เริ่มหายใจได้ปกติ

ลูกค้าที่อยู่ชั้นสองที่ต่างมายืนมุงดู ด้วยความอยากรู้ แต่พอเห็นเขากลับมาเป็นปกติ ก็ถอนใจอย่างโล่งอก เด็กสองคนนี้มีวิชาแพทย์รักษาคนได้ เป็นเพียงเด็กแต่ความสามารถไม่ธรรมดาเลย จากนั้นเสียงปรบมือก็ดังขึ้น

ชายผู้นั้นเมื่อกลับมามีสติอีกครั้ง ก็ดีใจเป็นอย่างมาก เขานึกว่าเขาต้องตายไปแล้วเสียอีก จู่ ๆ ก็หายใจไม่ออก แน่นหน้าอกอย่างรุนแรง สุดท้ายก็หมดสติไป โชคดีที่มีหมอช่วยชีวิตเขาเอาไว้

“ท่านหมอท่านช่วยข้าหรือขอรับ ขอบคุณมากขอรับ ขอบคุณจริง ๆ” ชายผู้นั้นทำท่าจะคุกเข่าและคำนับให้ แต่ท่านหมอยกมือขึ้นเสียก่อน

“ไม่ใช่ข้า เป็นนายน้อย และนายหญิงน้อยท่านนี้ที่ช่วย” พอเข้าได้ยินเช่นนั้น ก็หันมามองหานเกอและลี่อินอย่างพิจารณา ก่อนพูดออกมา

“จะเป็นไปได้อย่างไรขอรับ เด็กตัวเท่านี้จะมีวิชาแพทย์ได้อย่างไร” พอเขาพูดออกมาเช่นนั้น ลูกค้าที่ยืนดูอยู่ ก็เอ่ยขึ้นอย่างโมโห

“เจ้าคนเนรคุณคน พูดจากับคนมีพระคุณเช่นนี้ได้อย่างไร เจ้าสมควรตาย เด็กสองคนนี้ไม่น่าช่วยเจ้าเลยจริง ๆ” ตงฮวนที่ยืนจับแขนของสตรีนางนั้นอยู่ ก็ปล่อยแขน แล้วก้าวเข้ามาอย่างสงบนิ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ในคราแรกข้าก็ไม่คิดจะเอาเรื่อง แต่พอท่านได้สติฟื้นขึ้นมา ก็พูดจาโอหังเช่นนี้ ข้าก็เลยคิดว่า ควรให้ทุกคนได้รู้ว่า พวกท่านมีแผนชั่วอะไร ทุกคนขอรับ สตรีและชายผู้นี้ เดิมทีรับเงินค่าจ้าง เพื่อมากินอาหารแล้วใส่ร้าย ด้วยการทำทีว่าหมดสติ เพราะมากินอาหารที่นี่ พวกเขาอยากทำลายชื่อเสียง ของโรงเตี๊ยมฟู่จินขอรับ แต่ว่าเขาดันป่วยขึ้นมาจริง ๆ ขอรับ”

พอตงฮวนกล่าวจบ เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นมา สตรีแพศยากับชายชั่ว กล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไรกัน สารเลวเกินไปแล้ว ใครกันที่จ้างพวกเขาให้มาทำเรื่องชั่วเช่นนี้

“ไม่จริงเจ้าใส่ร้ายข้า เด็กน้อยเช่นเจ้าก็พูดจาเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย” สตรีผู้นั้นรีบปฎิเสธขึ้นมาทันที ตงฮวนยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“หากข้าจะบอกว่า เพียงข้าเพียงสัมผัสผู้ใด ข้าก็จะรู้ว่าว่าคนผู้นั้น เคยทำอะไรมาก่อนหน้านี้ ท่านจะว่าอย่างไร?”

“เจ้าเด็กจอมโกหกหลอกลวง ใครจะไปเชื่อคนเช่นเจ้ากัน” หานเกอ ลี่อิน เจียวจู เดินมายืนข้างตงฮวน ก่อนมองสตรีผู้นั้นอย่างเย้ยหยัน

“มันก็พิสูจน์ได้ไม่ยาก ว่าเขาเป็นเด็กที่ชอบโกหกหรือไม่?” เจียวจูเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“ก็พิสูจน์มาสิ” สตรีนางนั้นยังคงเชิดหน้าตอบออกมา อย่างไม่สำนึกเพราะคิดว่า เรื่องนี้ไม่มีทางพิสูจน์ได้แน่นอน 

“มีใครอยากรู้ว่าข้าโกหกหรือไม่ขอรับ? หากว่าอยากรู้ ก้าวออกมาขอรับ” เมื่อตงฮวนกวาดตามอง ลูกค้าที่มายืนรายล้อมก็รีบเสนอตัว คนแรกเป็นชายชราท่าทางภูมิฐาน แต่พอตงฮวนสัมผัสที่แขนของเขา ก็มีสีหน้าตกใจและลำบากใจขึ้นมา

ชายชราผู้นี้ เลี้ยงสตรีไว้ในจวนมากมาย เขาเสพสมกับสตรีคนแล้วคนเล่า อีกทั้งล่าสุดมีคนนำสตรีวัยเยาว์มาขายให้เขา เพื่อแลกกับเงินก้อนโต นี่เขาจะพูดออกไปดีหรือไม่นะ

“มีอะไรหรือตงฮวน?” เจียวจูรีบเข้ามาเอ่ยถามสหาย เพราะเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนใจ และลำบากใจที่เอ่ยออกมา

“เอ่อ…คือ” เขารีบกระซิบบอกเจียวจู นางถึงกับทำตาโตด้วยความตกใจ ชายชราบ้ากามหรือนี่ ก่อนนางจะกระซิบบอกเขาออกไป ตงฮวนก็พยักหน้ารับ ก่อนเขาจะหันไปกระซิบกับชายชรา

“ท่านเลี้ยงสตรีไว้ที่จวนมากมาย อีกทั้งเที่ยวหอนางโลม ล่าสุดมีคนมาขายสตรีเยาว์วัยให้กับท่าน ในราคา20ตำลึง” พอตงฮวนกระซิบบอกชายชรา เขาก็ถึงกับตกตะลึงตัวแข็งค้าง เด็กคนนี้รู้เรื่องราวของเขาได้อย่างไรกัน โชคดีที่เขาไม่ได้ป่าวประกาศออกไป ไม่เช่นนั้นเขาคงต้องอับอาย ขายขี้หน้าคนไปทั่ว ก่อนตงฮวนจะเอ่ยขึ้นมา

“ท่านผู้นี้ใจบุญสุนทาน ล่าสุดได้ทำบุญช่วยเหลือผู้คนที่ยากไร้ เป็นจำนวนเงินถึง20ตำลึง” พอเขากล่าวจบ ชายชราก็หันมามองเขาอย่างไม่เชื่อหูตนเอง เขากลายเป็นชายผู้ใจบุญไปเสียแล้ว แต่แบบนี้ก็ดี ชายชรายกยิ้มอย่างพอใจ

“ใช่แล้วเด็กคนนี้กล่าวได้ถูกต้องและแม่นยำน่าเชื่อถือยิ่งนัก น่าชื่นชม ๆ” ชายชราปรบมือให้แปะ ๆ

“ข้าขอลองบ้าง” สตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น พร้อมก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าตงฮวน เขาจึงยื่นมือไปสัมผัสแขนของนาง ก่อนเขาจะตกตะลึงอีกครั้ง นี่มันอะไรกัน!