ตอนที่42 พลังที่ได้รับมา

  ทางด้านเสิ่นตงหลาง บุตรชายของท่านเจ้าเมืองเสิ่นอี้ห่าว เมื่อกลับถึงจวนเขาก็รีบตรงไปหาบิดาทันที เพราะพอเขาก้าวเข้าประตูจวนเข้ามา พ่อบ้านก็รีบบอกเขาว่า นายท่านเสิ่นให้รีบไปพบ เมื่อเขามาถึงก็เห็นสีหน้าของบิดา ที่ดูแล้วคล้ายไม่พอใจเขาอยู่มาก

 “เจ้าเอาปิ่นของข้าไปใช่หรือไม่?” เสิ่นอีห่าวพยายามระงับโทสะถามออกไป เสิ่นตงหลางฟังน้ำเสียงของบิดา ก็รับรู้ถึงอารมณ์โกรธของเขา เสิ่นตงหลางถึงกับคิ้วขมวดเข้าหากัน เขาไม่เคยได้รับน้ำเสียงเช่นนี้จากบิดามาก่อนเลย เพียงเพราะปิ่นราคาถูกอันเดียว เขาถึงกับมีโทสะถึงเพียงนี้เลยหรือ

 “ใช่ขอรับ ข้าเห็นว่ามันสวยดี และมันก็ไม่ได้แพงอะไร ข้าจึงอยากเอาไปเป็นของขวัญ ให้นายหญิงน้อยซิ่วอิง”

 “เพียะ! ของในจวนมีตั้งมากมาย ทำไมต้องมาเอาอันนี้!”

“ท่านพ่อ!” เสิ่นตงหลางตกใจหน้าซีดเผือด เสิ่นฮูหยินที่เดินผ่านมา เห็นภาพที่เสิ่นอี้ห่าวตบหน้าบุตรชายเข้าพอดี ก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ

 “ท่านพี่! เกิดอะไรขึ้นเหตุใดถึงทำกับลูกเช่นนี้เจ้าคะ?”

 “เจ้าไปถามเขาเองเถิด ออกไปกันให้หมด” เสิ่นฮูหยินได้ยินเช่นนั้น ก็รีบพาบุตรชายออกไปทันที ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา นางไม่เคยเห็นเขาโกรธถึงขั้น ลงไม้ลงมือกับบุตรชายมาก่อนเลย นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ 

 “เกิดอะไรขึ้น เจ้าไปทำอันใดให้ท่านของเจ้าพอไม่พอใจ?” เสิ่นตงหลางส่ายหน้า

 “ข้าเพียงเอาปิ่นหยกในห้องของท่านพ่อไปให้ซิ่วอิง เพราะเห็นว่าสวยดีและราคาไม่ได้แพง อีกอย่างท่านพ่อไม่เคยหวงของกับข้าเลย แต่ครั้งนี้แปลกมากขอรับท่านแม่” เสิ่นฮูหยินพอได้ฟังก็เริ่มครุ่นคิด ปิ่นนั่นคงจะสำคัญกับเขามาก เขาถึงได้โกรธมากถึงเพียงนี้

 “แล้วเจ้าไปขอนางคืนมาได้หรือไม่ แล้วเอาอย่างอื่นไปให้นางแทน บอกไปว่าหยิบผิดอันดีหรือไม่?” เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก ก็พยักหน้าเห็นด้วย เขาคงต้องทำอย่างนั้น หากจะทำให้บิดาหายโกรธ และเขาคงต้องแบกหน้าไปขอคืน แล้วนำปิ่นอันใหม่ไปให้นางแทน

ทางด้านเสิ่นอี้ห่าวเมื่อพวกเขาจากไป เขาทรุดตัวลงนั่งอย่างหงุดหงิด ก่อนพ่อบ้านจะมารายงานว่า นายอำเภอจินป๋อเหวินมาขอเข้าพบ เขาถอนใจออกมา อารมณ์เขาไม่ค่อยดีจึงไม่อยากจะพบใคร แต่ว่าหากเป็นนายอำเภอจิน เขาต้องให้เข้าพบ เพราะเขาอาจมีเรื่องสำคัญ

“นายท่าน” จินป๋อเหวินมาถึงโค้งให้ท่านเจ้าเมือง ก่อนจะนั่งลงแล้วมองท่านเจ้าเมือง ที่มีสีหน้าที่เหมือนโกรธใครมา จึงขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย

“เป็นอะไรหรือขอรับ?”

“ไม่มีอะไร ท่านมามีอะไรหรือไม่?”

“ข้าได้ให้ทหารออกตรวจค้นทุกที่ แต่ไม่พบอดีตฮ่องเต้ ไท่ซ่างหวงและเหล่าองค์ชายก็ไม่พบ เรื่องนี้แปลกมากจริง ๆ หรือว่าพวกเขาจะหนีไปแคว้นอื่นแล้วขอรับ” จินป๋อเหวินเอ่ยขึ้น

“ไม่มีทาง อาจจะหลบซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง พวกเราต้องตามหากันต่อไป ไม่เช่นนั้นฮ่องเต้พระองค์ใหม่ คงไม่มีทางสบายพระทัยแน่”

“แล้วเราจะส่งคนไปสำรวจที่ดินกันเมื่อใดหรือขอรับ ข้าว่าเวลานี้เหมาะมาก ฝ่าบาทไม่มีทางสงสัย เราก็แค่บอกว่ามีคนแจ้งว่า เห็นอดีตฮ่องเต้หลบหนีไปทางนั้น พวกเราแค่ส่งทหารไปสำรวจ” เสิ่นอี้ห่าวเมื่อได้ฟังก็ยกยิ้มอย่างพอใจ จะว่าไปชายผู้นี้ก็ฉลาดอยู่เหมือนกัน 

“ดี ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็สั่งทหารไปตรวจสอบพื้นที่เถอะ ให้ทหารปิดป้ายประกาศด้วย เรื่องจะได้ถึงพระกรรณฮ่องเต้ ว่าพวกเรากำลังทำงานกันอย่างจริงจัง และยังคงตามหาพวกเขาอยู่”

“เข้าใจแล้วขอรับ ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัว”

เมื่อนายอำเภอจินจากไปแล้ว เขาก็ตกอยู่ในความคิดของตนเองอีกครั้ง ถึงเขาจะเป็นคนของเฉินอ๋อง เขาก็ไม่มีทาง บอกเรื่องสมบัติให้เขารับรู้ เพราะเฉินอ๋องมีนิสัยละโมบโลบมากและบ้าอำนาจ หากเขารู้ขึ้นมาไม่แน่ว่า เขาอาจถูกกำจัดให้พ้นทางไปอีกคน

ขนาดพี่น้องเขายังฆ่าได้ นับประสาอะไรกับเขา ทุกวันนี้ตัวเขาก็แอบสะสมกองกำลังเอาไว้ เขาไม่มีทางตกเป็นเบี้ยล่างของเฉินอ๋องง่ายแน่ ๆ เขาไม่เคยไว้ใจเฉินอ๋องเลยแม้แต่น้อย ยิ่งเขาก้าวขึ้นมาครองบัลลังก์เช่นนี้ เขายิ่งต้องระวังตัวมากขึ้น ดั่งคำพูดที่ว่าผีย่อมเห็นผี เพราะฉะนั้นไม่ผิดที่เขาจะป้องกันเอาไว้ก่อน

ทางด้านซิ่วอิง ยามนี้นางเดินขึ้นมาบนชั้นสองของโรงเตี๊ยมเพื่อพบ ลี่อิน เจียวจู ตงหานและหานเกอ นางอยากรู้ว่าหลังจากเมื่อคืน พวกเขาได้รับพลังมา พวกเขามีความสามารถไปถึงขั้นใดแล้ว 

“ลี่อิน เจียวจู ตงฮวน หานเกอ พวกเจ้ามานี่หน่อย” นางเรียกพวกเขามาคุย ให้ห่างจากคนอื่น

“มีอะไรหรือซิ่วอิง?” ลี่อินถามขึ้น

“ข้าอยากรู้ว่า ตอนนี้พวกเจ้ามีวิชาแพทย์แล้วหรือยัง เพราะเท่าที่ข้าสัมผัส พลังของพวกเจ้า ข้ารับรู้ถึงปราณพลัง ที่มีเพิ่มมากขึ้นมากกว่าแต่ก่อน” ซิ่วอิงคิดว่าหากพวกเขามีวิชาแพทย์ ก็คงจะช่วยนางได้มากขึ้น 

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ต้องลองพิสูจน์ดู”

“งั้นเจ้าลองจับชีพจรของแต่ละคนดู”

“ได้” เจียวจูหันมาจับชีพจรของลี่อิน ส่วนตงฮวนจับชีพจรของหานเกอ ก่อนตงฮวนจะหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ ทุกคนจึงหันมามองด้วยความสงสัย ว่าเขาหัวเราะด้วยเรื่องอันใดกัน 

“ซิ่วอิงข้าไม่มีวิชาแพทย์ แต่ข้าเหมือนจะมีปราณสัมผัส”

“ปราณสัมผัสอย่างนั้นหรือ?” พวกเขาเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน ซิ่วอิงรีบประมวลผลจากตำราโบราณที่ฝั่งอยู่ในร่างของนาง 

“ปราณสัมผัสคือ ปราณพลังสายหนึ่ง สามารถรับรู้ถึงเหตุการณ์ ที่เคยเกิดขึ้นของคนที่เราสัมผัส ในระยะเวลาหนึ่ง ทำไมเจ้าเห็นอะไรหรือ?” ซิ่วอิงอธิบายให้สหายฟัง และหันมาถามตงฮวนในตอนท้าย

“ก็ข้าเห็นเขาในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนะสิ”

“ส่วนข้าเหมือนจะมีปราณหยั่งรู้” เจียวจูเอ่ยขึ้นมาบ้าง เพราะข้ามองเห็นลี่อิง เหมือนกำลังช่วยเหลือชายผู้หนึ่ง แต่ดูเหมือนจะสตรีนางหนึ่ง พยายามขัดขวางไม่ให้ช่วย เหตุการณ์นี้ข้าคิดว่ายังไม่เคยเกิดขึ้น เพราะข้าอยู่กับพวกเจ้าตลอดเวลา จำได้ว่ายังไม่เคยเห็น”

“ถ้าเช่นนั้นข้าจะอธิบายให้ทุกคนฟัง ปราณหยั่งรู้ก็คือ พลังปราณที่สามารถ สัมผัสได้กับถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า ของคนที่เราได้สัมผัส” พวกเขาเมื่อได้ฟังก็พยักหน้าเข้าใจ

“คราวนี้ลี่อินลองจับชีพจรของเจียวจู ส่วนหานเกอจับชีพจรของตงฮวน” ซิ่วอิงเอ่ยบอกให้พวกเขาทำตาม ลี่อินจับข้อมือเจียวจูขึ้นมา แล้วจับสัมผัสชีพจร ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ข้าเหมือนจะมีพลังปราณแพทย์ เลือดลมของนางไหลเวียนปกติดี และดูเหมือนจะมีร่างกายที่แข็งแรงมาก ๆ ด้วย” ลี่อินเอ่ยเล่าออกมา

“ส่วนข้าน่าจะมีพลังปราณแพทย์เหมือนกัน เพราะข้าสัมผัสได้ถึง การไหลเวียนของเลือดลมที่เป็นปกติของตงฮวน” หานเกอเอ่ยขึ้น ซิ่วอิงฉีกยิ้มอย่างดีใจ นางมีคนช่วยแล้ว เพราะจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ที่มีคนแกล้งป่วย ต่อไปก็ไม่ต้องไปเรียกนางให้มาดู หรือหากว่ามีคนป่วยจริง พวกเขาก็สามารถช่วยรักษาได้ 

“ต่อไปหากมีลูกค้าคนไหนมีอาการเจ็บป่วยขึ้นมา เจ้าต้องรีบมาตรวจดู บางคนอาจจะป่วยจริง แต่บางคนอาจจะเสแสร้ง เพราะฉะนั้นข้าถึงอยากรู้ว่า พวกเจ้ามีพลังไปถึงขั้นไหนแล้ว รอบนี้พวกเจ้าก็ช่วยกันดู หากไม่มั่นใจ รีบไปเรียกข้า”

“เข้าใจแล้ว”