ตอนที่45 ตัดสินใจทำให้ผู้คนเห็น

 ลูกค้าที่มากินอาหารเมื่อได้ยินตงฮวนพูดออกมาเช่นนั้น ก็ส่งเสียงฮือฮาอีกครั้ง จินฮูหยินจ้างคนมาใส่ร้ายโรงเตี๊ยมหรือนี่ จะเป็นไปได้อย่างไร เด็กคนนี้เอาอะไรมาพูด เชื่อถือได้แน่หรือ

 “นายน้อยท่านพูดอะไรออกมา ระวังคำพูดด้วยขอรับ การพาดพิงถึงบุคคลอื่น หากไม่ใช่ความจริง ข้าสามารถเอาความผิดได้นะขอรับ” เจ้าหน้าที่ฟู่เฉิงเอ่ยขึ้นมา ทำให้ซิ่วอิงถึงกับต้องคิ้วขมวดเข้าหากัน อย่าบอกนะว่าชายผู้นี้ หวาดกลัวบารมีของนายอำเภอ เฮ้อ! ไม่ว่าจะยุคไหนประเทศอะไร ก็ยังมีคนแบบนี้อยู่ทุกที่

 “แล้วทำไมจะพูดไม่ได้ เหตุเพราะนางเป็นภรรยาของท่านนายอำเภอหรือเจ้าคะ?”

 “เเต่เขาพูดมาไร้ซึ่งหลักฐาน เชื่อถือไม่ได้เลยสักนิด อย่างนี้ก็เป็นเหมือนการใส่ร้ายเขานะขอรับ” ซิ่วอิงได้ยินก็ยิ้มมุมปาก 

 “ท่านต้องการหลักฐาน? ได้สิตงฮวนสัมผัสทุกคนแล้วพูดมาว่าเมื่อวาน เกิดอะไรขึ้น”

 “ได้” ตงฮวนเดินไปสัมผัสลูกค้าที่ยืนมุงดูอยู่

 “เมื่อวานท่านไปวัดตงไห่มาใช่หรือไม่ขอรับ?”

 “ใช่”

 “ส่วนท่านไปช่วยเพื่อนย้ายบ้าน”

 “ใช่”

 “ท่านไปดูดวงที่วัดตงไห่”

 “ใช่”

 “ท่านพาลูกชายคนเล็กไปหาหมอ”

 “ใช่” ตงฮวนเดินสัมผัสคนไปรอบ ๆ และเอ่ยสิ่งที่เห็นออกมา ทุกคนพยักตอบว่าใช่กันหมด สร้างความตกตะลึงให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก เด็กคนนี้สามารถมองเห็นเรื่องราวในอดีตได้

 “ส่วนท่าน เมื่อคืนไปเที่ยวหอนางโลมมา” ตงหวนหันมาสัมผัสเจ้าหน้าที่ของทางการ โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ตงเฉิงหน้าซีดเผือด เพราะเมื่อคืนเขาไปมาจริง ๆ แต่ว่าเขาไม่มีทางยอมรับมัน ใครจะทำไม ซิ่วอิงมองเขาก่อนจะพูดออกมา

 “ท่านคิดว่าจะไม่ยอมรับสิ่งที่เขาพูดใช่หรือไม่ ที่จริงคำพูดเหล่านี้ ก็ไม่สามารถเชื่อถือได้จริง ๆนั่นแหละ แต่ว่าข้าขี้เกียจเสียเวลาอีกต่อไปแล้ว” กล่าวจบซิ่วอิง ก็ใช้พลังฝ่ามือดันร่างของสตรีที่ใส่ร้ายโรงเตี๊ยมฟู่จิน ให้ลอยขึ้นไปบนอากาศแล้วค้างไว้อย่างนั้น

 “กรี๊ดดด! ช่วยด้วยนางเป็นปีศาจช่วยด้วย!”

 “เรียกให้ใครช่วย หรือเจ้าคะ? คนนี้หรือ?” เจียวจูที่ตามเข้ามา ใช้พลังดึงตงเฉิงให้ลอยขึ้นไปเช่นกัน เจียวจูหันมายิ้มให้ซิ่วอิง 

 “ซิ่วอิงข้ามาช่วยเจ้าแล้ว” ซิ่วอิงยิ้มรับ

 “แม่นางน้อยปล่อยข้าลงไป ข้ากลัวความสูงปล่อยข้าลงไปเถอะ” ตงเฉิงแหกปากร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว ผู้คนในโรงเตี๊ยมยืนมองภาพนั้นอย่างตกตะลึง ร่างกายแข็งค้าง นี่มัน! มันคือเรื่องจริงใช่หรือไม่ พวกนางมีพลังพิเศษ

 “หานเกอ ตงฮวน นำดาบไปรองไว้ ข้าจะให้พวกเขาร่วงลงมา ใส่ดาบที่พวกเจ้าถือ” สิ้นคำพูดของซิ่วอิง หานเกอ ตงฮวน ก็ไปดึงดาบของทหารที่ยืนอยู่ แล้วชี้ดาบขึ้นไปด้านบน ที่ร่างของตงเฉิง และสตรีนางนั้นลอยอยู่ข้างบน

 “ข้าจะให้โอกาสพวกท่านได้พูด” ซิ่วอิงลดระดับสตรีนางนั้นลงมาให้ใกล้ดาบมากขึ้น

 “กรี้ดด! ข้าพูดแล้ว ๆ เป็นจินฮูหยินจ้างวานข้า ให้มาใส่ร้ายโรงเตี๊ยมฟู่จิน ปล่อยข้าลงเถอะข้ากลัวแล้ว” สตรีผู้นั้นหวาดกลัวสุดขีด ยามนี้ยอมเปิดปากว่าเรื่องทั้งหมด

 “แล้วท่านละ ยอมรับว่าไปเที่ยวหอนางโลมมาจริงหรือไม่?” เจียวจูคาดคั้นเขา

 “ข้าไปมาเมื่อคืนจริง ๆ ขอรับ”

 ซิ่วอิงและเจียวจูปล่อยพวกเขาลงมา แล้วหันมาจ้องหน้า สตรีและชายที่ลี่อินจับแขนเอาไว้ พวกเขาพอเห็นนางหันมา ก็ตกใจหน้าซีดเผือด รีบคุกเข่าลงและสารภาพออกมาทันที

 “เป็นนายท่านเฟยจ้างข้าให้มาใส่ร้ายเจ้าค่ะ”

 ที่ซิ่วอิงเลือกใช้วิธีนี้เพราะนางคิดว่า ทหารของทางการไม่มีทางเอาผิดพวกเขา เพราะฉะนั้นการประจานออกมาต่อหน้าทุกคนเช่นนี้ ทุกคนจะได้รู้ว่า มีคนจงใจใส่ร้าย อาหารที่นี่ไม่มีปัญหาแน่นอน และอีกอย่างต้องทำให้เห็น ไม่เช่นนั้นก็จะคิดรังแกกันอยู่ร่ำไป

 “ในเมื่อพวกเขาสารภาพแล้ว ท่านก็ไปจัดการต่อเถอะเจ้าค่ะ”

 “ถ้าเช่นนั้นข้าลาขอรับ” ตงเฉิงรีบให้คนมาจับกุมพวกเขาออกไป ลูกค้าในโรงเตี๊ยมต่างเดิรกลับไปที่โต๊ะ ซิ่วอิงจึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันดังว่า

 “ข้าน้อยซิ่วอิงต้องอภัย ที่เกิดเหตุการณ์รบกวนการกินอาหารของทุกท่าน เพื่อเป็นการขอโทษจากทางโรงเตี๊ยม ทางเราจะห่อเป็ดย่าง ให้เอากลับบ้านคนละหนึ่งตัวเจ้าค่ะ” ลูกค้าพอได้ยินเช่นนั้น ก็ยกยิ้มอย่างพอใจ ต่างมองเด็กทั้งห้าคน ด้วยความนับถือในความมีน้ำใจ 

 แต่อีกนัยหนึ่งก็รู้สึกเกรงกลัวพวกเขาทั้งห้าคน เด็ก ๆ เหล่านี้ดูแล้วไม่ธรรมดาเลย กล้าต่อกรกับคนของทางการ และภรรยาของท่านนายอำเภอ ไม่รู้ว่าชีวิตของพวกเขาต่อจากนี้ จะเป็นอย่างไรต่อไป ก็ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะอยู่รอดปลอดภัยดี

 ข่าวทางด้านนอกยามนี้ ผู้คนต่างพูดถึงเรื่องที่ตระกูลเฟยและจินฮูหยิน ส่งคนมาใส่ร้ายโรงเตี๊ยมฟู่จิน ผู้คนต่างวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างหนัก ถึงความใจร้ายของพวกเขา 

 “ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พวกเขาจะกล้าทำเรื่องไร้ยางอายได้ถึงขนาดนี้”

 “ใช่ใจร้ายเกินไปแล้ว”

 “ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะว่า เจ้าของโรงเตี๊ยมฟู่จิน จะเป็นเพียงเด็กน้อยวัยแค่10ขวบเท่านั้น”

 “เจ้าไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ เจ้าไม่รู้หรอกว่านายหญิงน้อยซิ่วอิง และนายหญิงน้อยเจียวจู สุดยอดมากแค่ไหน นางแค่ยกมือพวกเขาก็ลอยขึ้นไปบนอากาศ” ชายผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างประทับใจ 

 “เจ้ารู้มั้ยพวกนางอายุแค่10ขวบ แต่ดุดันเด็ดขาดไม่แพ้ผู้ใหญ่คนหนึ่งเลยทีเดียว ข้าอยากให้ลูกข้าเก่งเหมือนนางบ้าง”

 “ตระกูลเฟยและตระกูลจินกล้าทำเรื่องน่าอับอายเช่นนี้ได้อย่างไร”

 “ใช่ ๆ ลงทุนจ้างคน มาสร้างเรื่องน่ารังเกียจเช่นนี้

 เสียงพูดคุยตามท้องถนนในวันนี้ ไม่มีใครไม่พูดถึง เพราะลูกค้าที่ไปกินอาหารหลายคนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด จึงสามารถยืนยันได้ว่าเป็นความจริง 

 นายอำเภอจินป๋อเหวินที่นั่งอยู่บนรถม้าพอยินข่าว ถึงกับโทสะแล่นขึ้นมาจับจิต นี่พวกนางทำอะไรลงไป ส่งคนไปใส่ร้ายโรงเตี๊ยมฟู่จิน บ้าไปแล้วหรืออย่างไร คิดจะทำแต่ยังคงทิ้งหลักฐานให้จับได้ อ่อนหัดเสียจริง เมื่อเข้ากลับมาถึงจวน ก็ตรงไปยังเรือนใหญ่ทันที 

 จินฮูหยินและจินฝูฮวา พอเห็นเขาก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าโกรธขึ้ง ก็รีบลนลานคุกเข่าลงทันที พวกนางยอมรับความผิดที่ก่อขึ้น ไม่คาดคิดว่าแผนที่นางวางเอาไว้ จะผิดพลาดและล้มเหลวไม่เป็นท่า ยามนี้ชื่อเสียงของตระกูลจินเสียหายอย่างหนัก

 “คิดจะทำอะไร ไม่ปรึกษาข้าเลยสักนิด พวกเจ้าดูผลที่พวกเจ้าทำ ชื่อเสียงตระกูลจินเสียหายไปหมดแล้ว มันน่านัก!”

 “ท่านพี่ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ไม่คาดคิดว่าเด็กพวกนั้นจะมีพลังความสามารถ คนที่ส่งไปจึงหวาดกลัวเลยสารภาพผิด”

 “หากคิดจะทำอะไรใครสักคน ก็ให้มันแนบเนียน ไม่ใช่ให้เขาจับได้ง่ายดายเช่นนี้ พวกเจ้ามันไม่ได้เรื่อง” เขาเอ่ยเสร็จก็สะบัดชายเสื้อจากไปทันที คงต้องส่งของไปขอโทษทางฝั่งนั้น ยามนี้ผู้คนรู้ไปทั้งเมือง คงจะปิดหูปิดได้ใครไม่ได้ น่าโมโหจริง ๆ