บทที่ 11 ภาษาอะไรไม่รู้เรื่อง

บทที่ 11 ภาษาอะไรไม่รู้เรื่อง

       เด็กน้อยทั้งสองหลังวิ่งเล่นกับเด็กในหมู่บ้านจนถึงเวลาที่เฟยเฟิ่งกำหนดไว้แล้วก็วิ่งกรูกลับบ้านมากันหน้าตั้ง ซูลี่กางแขนออกด้วยคิดว่าจะทำให้วิ่งเร็วขึ้น ส่วนจื่อซวานนั้นวิ่งนำหน้าน้องสาวมาเยอะจนสองพี่น้องต้องทะเลาะกันจนได้ยินเสียงมาถึงหน้าบ้าน

“ป้า ฉันจะไปทำอาหาร ถ้ามีคนมาซื้อของ ป้าตะโกนเรียกฉันนะ”

“ต้องทำอีกหรือของเดิมก็ยังเหลือ นิสัยสิ้นเปลืองต้องเพลาลงบ้างเถอะ” อันซูเจินที่แม้จะอ่อนลงกับว่าที่สะใภ้ผู้นี้มากนักก็ยังไม่วายบ่นเรื่องที่ไม่ถูกใจตนเองออกไปอยู่ดี

“เหลือกินแค่คนละลูกจะไปอิ่มได้ยังไงกัน ไม่เปลืองหรอกป้า” 

       สองพี่น้องบ้านซีรู้หน้าที่กันดีจึงตรงเข้าไปอาบน้ำโดยที่ทั้งย่าและแม่เลี้ยงไม่มีใครต้องออกคำสั่ง เฟยเฟิ่งที่ในคราวแรกอยากทำข้าวผัดไข่ แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีข้าวที่หุงและปล่อยให้เย็นเก็บไว้ก็ต้องตัดใจเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นอย่างช่วยไม่ได้

       ว่านเฟยเฟิ่งนำมันฝรั่งล้างน้ำจนสะอาดกรีดเปลือกไว้เป็นแนวยาวและตัดขวาง จากนั้นก็ได้อันซูเจินมาช่วยจุดไฟให้ตั้งหม้อต้ม ระหว่างรอก็ได้เวลาทำน้ำราด เฟยเฟิ่งนำหม้อเล็กอีกใบตั้งน้ำมันให้ร้อย จากนั้นก็เตรียมวัตถุดิบอื่นตั้งแต่กระเทียมสับละเอียด ต้นหอมซอย พริกป่น ไปจนถึงงาอีกเล็กน้อย 

       เมื่อยกนำมันลงจากเตาแล้วก็เทส่วนผสมทั้งหมดลงหม้อ จากนั้นตามด้วยซอสถั่วเหลือง น้ำตาล น้ำส้มสายชู และซอสหอยนางรม

“น้าเฟิ่งทำอะไรหอมจัง” ซูลี่ที่ได้อาบน้ำก่อนมาหาแม่เลี้ยงที่หลังบ้าน

“น้าจะทำมันต้มราดซอสเผ็ด แต่ไม่เผ็ดมากหรอก ยังไงซูลี่ก็กินได้” เฟยเฟิ่งคนส่วนผสมให้เข้ากัน ก่อนจะเตะปลายช้อนให้ซูลี่ชิม

“ซูลี่กินเผ็ดได้ ปกติก็กิน” ซูลี่ที่แม้จะพูดเช่นนั้นก็ยังขอชิมอยู่ดีจึงทำให้เฟยเฟิ่งหัวเราะออกมากับความตะกละของเด็กน้อย

       แน่ใจแล้วว่าเด็กน้อยกินได้จริงๆ เธอจึงใช้ให้ซูลี่ไปเอาที่ประคบมาจากย่าเพื่ออุ่นใช้ จากนั้นก็นำมันที่ต้มได้ที่แล้วมาแช่น้ำให้หายร้อน และลอกผิวด้านนอกออกไปอย่างง่ายดายไม่เสียเนื้อมัน

       เฟยเฟิ่งใช้ส้อมบี้ให้เนื้อมันเละ และเทแป้งข้าวโพดลงไปผสม ปั้นเป็นลูกพอดีคำ และนำไปต้มจนลอยขึ้นมาด้านบนก็นับว่าได้ที่ จัดลงจานแล้วราดน้ำซอสที่ทำไว้ก็เป็นอันเสร็จ 

       เก่งกาจจนเธอเกือบชมตัวเองว่าเป็นนางเอกแมรี่ซู ก็มาติดขัดทุลักทุเลก็ตอนต้องหุงข้าวแบบช่วงเข้าค่ายและไม่มีหม้อหุงข้าวไฟฟ้าให้ใช้ แต่อย่างไรก็ถือว่าผ่านไปได้ แม้จะแข็งเกินไปสักหน่อย 

“ข้าวแข็งหน่อยนะ น้าใส่น้ำน้อยเกินไป” 

“นั่งกันได้แล้ว ฉันหิว” อันซูเจินบ่นพลางหยิบซาลาเปามากัดเข้าปาก

“เดี๋ยวฉันมา ที่ประคบป้าอยู่ด้านนอก” 

         ว่านเฟยเฟิ่งหยิบที่ประคบก่อนจะกลับเข้ามานั่งรวมอยู่ที่พื้นกับคนที่เหลือ ยังไม่มีใครลองชิมมันต้มราดซอส เพียงแค่ตักข้าวใส่จานไว้รอเท่านั้น เห็นแบบนี้เธอก็ลอบยิ้มออกมา ว่าแม้จะเป็นครอบครัวชาวนาที่ยากจนอย่างน้อยเรื่องมารยาทพื้นฐานคนบ้านซีก็ไม่ได้ละทิ้ง

“เริ่มกันเลยเถอะ” เฟยเฟิ่งตักมันปั้นขึ้นมาลูกหนึ่ง รอให้คนที่เหลือตักตาม จากนั้นทุกคนก็เอาเข้าปากในจังหวะเดียวกันอย่างไม่น่าเชื่อ

       ความหนุบหนับที่ได้จากก้อนแป้งส่งให้มันต้มธรรมดาๆ มีเนื้อสัมผัสที่อร่อยจนไม่น่าเชื่อ เฟยเฟิ่งเองก็ยังไม่เชื่อในฝีมือตนเอง เพราะเมนูนี้เป็นสิ่งที่เห็นมาจากอินเทอร์เน็ตในโลกเก่าก่อนตาย ยังไม่ทันได้ลองทำเสียด้วยซ้ำ ส่วนผสมก็เป็นการกะด้วยสายตาทั้งหมด

“ฉันนี่มีพรสวรรค์จริงๆ”

“เนื้อมันเคี้ยวแล้วสนุก น้ำราดนี่ได้กินเต็มคำแล้วอร่อยจริงๆ เค็มหวานมีเปรี้ยวนิดๆ แล้วก็เผ็ดไม่มากด้วย” อันซูเจินชมออกมาจากใจจริง อาหารที่ไม่มีเนื้อสัตว์แต่กลับอร่อยได้ถึงเพียงนี่ ที่เคยเข้าใจว่าแต่งล้างน้ำ แต่งเพราะไม่ได้ความ อาจไม่ใช่ความจริงเสียแล้ว

        เด็กทั้งสองนั้นไม่ได้พูดสิ่งใด เอาแต่กินเอากินเอาเป็นคำตอบให้เฟยเฟิ่ง ผู้ใหญ่ทั้งสองจึงเลิกพูดคุยกันแล้วรีบกินก่อนที่จะกินไม่ทันสมาชิกของบ้านที่เสมือนว่าไม่ได้เคี้ยวก่อนกลืนสักนิดเดียว

.

.

.

“ได้เวลาเรียนแล้วมากันเร็วเข้า”

       หลังเก็บจานไปล้างเฟยเฟิ่งก็เรียกลูกเลี้ยงของตนที่ไม่รู้หลบไปตรงที่ใดให้ออกมาหน้าบ้าน โดยที่เฟยเฟิ่งก็พยายามเมียงมองว่าจะใช้สิ่งมาขีดเขียนระหว่างสอนดี ก็เป็นจื่อซวานและซูลี่ที่วิ่งออกมาพร้อมสมุด

“มีสมุดกันด้วยเหรอ”

“พ่อซื้อไว้ให้ เวลาพ่ออยู่พ่อจะสอนหนังสือ” จื่อซวานเป็นผู้อธิบายออกมา

“อ๋อ แต่น้าคงสอนไม่เหมือนกับพ่อ ภาษาจีนไว้ไปเรียนที่โรงเรียนก็คงทัน แต่สิ่งที่น้าจะสอนคือภาษาอังกฤษ”

“แต่เราเป็นคนจีน” ซูลี่เอ่ยออกมา

“แต่โลกนี้ไม่ได้มีแต่คนจีนสักหน่อย ตอนนี้เราเริ่มเปิดประเทศแล้ว ถ้าเราคุยกับคนชาติอื่นได้ เราก็ขายของให้เขาได้ ทำงานร่วมกับเขาได้”

“ไว้หาเพื่อนเล่นได้ไหมน้าเฟิ่ง” ซีซูลี่ถาม

“ได้สิ จะมีเพื่อนมากกว่าคนอื่นที่พูดได้ภาษาเดียวด้วย” เฟยเฟิ่งยื่นมือไปลูบหัวเด็กหญิง

“เรื่องนี้คือโอกาสอีกแล้วใช่ไหมครับ” จื่อซวานที่เงียบเพราะกำลังใช้ความคิดในที่สุดก็ถามออกมา

“อืม สร้างอะไรก็ไม่สู้สร้างโอกาส ยิ่งเรามีทางเลือกเยอะมากๆ ก็ยิ่งมีทางไปมาก ทำงานกับคนจีนไม่ได้ ก็ไปทำกับคนอื่น ขายของในจีนไม่ได้ ก็ไปขายให้คนอื่นแทน หรือเอาของคนอื่นมาขายให้คนจีนก็ยังได้”

“ผมจะตั้งใจเรียน ถ้าเก่งมากๆ เงินค่าจ้างก็คงเยอะกว่าคนอื่นใช่ไหมน้าเฟิ่ง”

“ใช่แล้ว มาเริ่มกันเถอะ ตัวอักษรของภาษาอังกฤษมีแค่ยี่สิบหกตัวเท่านั้น แบ่งเป็นสระห้า ที่เหลือคือพยัญชนะ น้าจะเขียนให้ดู”

“หน้าตาประหลาดจริง ฮ่าๆๆ กลมๆ อ้วนๆ ตัวนี้เหมือนเด็กบ้านอันเลย” ซูลี่ชี้ไปที่ตัวอักษรดี

       ช่วงกลางวันเฟยเฟิ่งสลับสอนเด็กน้อยทั้งสอง และขายของหน้าร้าน ลูกค้าที่มาจดรายการเนื้อสัตว์เองก็มีไม่น้อยเช่นกัน

       สายตาประหลาดใจถูกส่งมาให้เด็กทั้งสองอยู่เนืองๆ เพราะเฟยเฟิ่งกำลังให้ท่องคำศัพท์หมวดอาหารระหว่างรอเธอขายของ จนมีเสียงพูดคุยกันลับๆ ว่าคนบ้านซีพูดภาษาอะไรไม่รู้เรื่องสักนิด