บทที่ 11 การค้าครั้งแรก

บทที่ 11 การค้าครั้งแรก

“สวัสดีค่ะ คุณคือเถ้าแก่ของร้านใช่ไหมคะ พอดีฉันมีเรื่องการค้าจะมาเสนอ” เธอไม่รีรอ เมื่อเข้ามาในร้านแล้วก็เปิดเรื่องคุยกับเถ้าแก่ทันที

เถ้าแก่เมิ่งที่กำลังคิดหนักเรื่องหาสินค้าเข้ามาขายในร้าน เมื่อได้ยินเสียงเรียกจึงเงยหน้าขึ้นมามอง แต่พอเห็นว่าเป็นใครก็มีสีหน้าหงุดหงิดใส่ เพราะจำได้ว่าหญิงสาวตรงหน้าคือภรรยาแสนร้ายกาจของลูกจ้างตัวเอง

“เธอมีอะไร ถ้าจะมาก่อกวนก็กลับไปเลย ฉันไม่สนุกด้วยหรอกนะ” เถ้าแก่เมิ่งพูดออกมาอย่างฉุนเฉียว

“ฉันไม่ได้มาก่อกวนเพื่อความสนุกนะคะ แต่ฉันเห็นเถ้าแก่มีสีหน้าเคร่งเครียด จึงคิดว่ามีปัญหาเรื่องสินค้าเข้าร้าน ดูจากภายในร้านแล้วน่าจะมีปัญหาเรื่องหาซื้อสินค้ามาขายใช่ไหมคะ หากฉันบอกว่าฉันสามารถหาข้าวสารมาขายส่งให้เถ้าแก่ได้ เถ้าแก่จะเชื่อไหม” หลินซินเยว่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง ไม่มีวี่แววล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย

ซึ่งเถ้าแก่เองพอได้ยินแบบนั้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงมีความเอนเอียงและเชื่อคำพูดของหญิงสาวตรงหน้านี้ แต่ทว่ากลับโดนลูกสาวที่เดินเข้ามาพอดีพูดสวนออกมาอย่างไม่พอใจ

“คนอย่างเธอที่วัน ๆ หาแต่เรื่องปวดหัวให้พี่กวนหยาง แบบนี้น่ะเหรอจะหาข้าวสารมาขายให้ร้านฉันได้ คิดว่าพ่อกับฉันจะโง่เชื่อเธอเหรอ” เมิ่งเสี่ยวลี่พูดอย่างเหยียดหยามพร้อมกับใช้สายตาดูถูกมองหลินซินเยว่และพี่ชายของเธอ

หลินซินเยว่พอเจอแบบนี้ก็ไม่คิดจะพูดเรื่องการค้าต่อ เธอคิดในใจว่า ‘ร้านขายข้าวสารไม่ได้มีร้านเดียวเสียหน่อย ทำไมต้องมานั่งง้อร้านนี้ด้วย แต่จะให้จากไปง่าย ๆ โดยไม่โต้ตอบก็ไม่ใช่หลินซินเยว่น่ะสิ’ เธอคิดมาถึงตรงนี้แล้ว เลยโต้กลับอย่างเจ็บแสบ เพราะมองก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คงแอบชอบสามีของเธอแน่

“ฉันไม่ได้บังคับให้คุณเชื่อนะ อีกอย่าง ต่อให้ฉันจะสร้างเรื่องสร้างราวให้พี่กวนหยางปวดหัวแค่ไหน เขาก็ไม่เคยว่าอะไรฉันสักคำ เพราะอะไรรู้ไหม ก็เพราะเขาคือสามีของฉันอย่างไรล่ะ แล้วคุณยุ่งเกี่ยวอะไรกับเรื่องของเราสองคนด้วย หรือว่าคุณสนใจสามีของฉัน”

ระหว่างที่ถามก็มองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้

“นี่แก...” เมิ่งเสี่ยวลี่ที่โดนสวนกลับถึงกับหาคำพูดไม่เจอ

“ไปกันเถอะค่ะพี่ใหญ่ ร้านขายข้าวสารไม่มีร้านเดียวสักหน่อย เราไปเสนอขายร้านอื่นก็ได้”

หญิงสาวหันไปพูดกับพี่ขาย จากนั้นเธอก็เดินออกมาจากร้านเถ้าแก่เมิ่งทันที เพราะเห็นว่ามีร้านข้าวสารอีกร้านอยู่ไม่ไกล เลยตัดสินใจไปเสนอขายที่ร้านนั้น แล้วค่อยมาบอกให้สามีลาออกจากร้านนี้

และเป็นอย่างที่หญิงสาวต้องการ ร้านเถ้าแก่เหิงตัดสินใจสั่งซื้อข้าวสารหนึ่งร้อยกระสอบโดยไม่มีมัดจำ ซึ่งหลินซินเยว่ก็ยินดี เพราะนี่เป็นการวัดใจเหมือนกัน

“อีกเดี๋ยวฉันกับพี่ชายจะนำข้าวสารมาส่งให้นะคะ เถ้าแก่เตรียมเงินไว้ให้พร้อมก็แล้วกัน” หลินซินเยว่บอกไปอย่างจริงจัง

“ได้เลย ถ้าเธอส่งสินค้าให้ฉันได้จริง ฉันก็พร้อมจ่ายเสมอและจะเป็นลูกค้าประจำของเธอด้วย”

เถ้าแก่เหิงพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ในใจของเขานั้นเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ก็อยากจะลองดูก่อนเพราะเป็นการสั่งซื้อที่ไม่มีมัดจำ

“ฉันจะไม่ทำให้เถ้าแก่ผิดหวังแน่นอน ไปกันเถอะพี่ใหญ่”

พูดจบเธอก็ชวนพี่ชายเดินออกมาทันที ก่อนจะหาที่ลับสายตาคนแล้วนำรถสามล้อออกมาจากมิติ

จากนั้นเธอและหลินอี้เฉินก็ทยอยขนสินค้ามาส่งให้เถ้าแก่เหิงจนครบ และรับเงินก้อนโตมาใส่กระเป๋า

นี่จึงทำให้เถ้าแก่เมิ่งกับลูกสาวล้มทั้งยืน เพราะไม่คิดว่าหลินซินเยว่จะหาข้าวสารมาได้จริง ๆ

เมื่อส่งข้าวสารและรับเงินมาแล้ว เธอก็เดินกลับมาที่ทำงานของสามี และให้โม่กวนหยางลาออกจากงาน เพื่อไปขายของด้วยกันในตลาดมืดแทน อย่างน้อยตอนนี้ก็มีเงินทุนสำรองในกระเป๋าหลายพันหยวนแล้ว

เมื่อมาถึงตลาดมืด ทั้งสามคนต่างก็มองหาที่ทางจะตั้งแผงขายของ เมื่อเห็นทำเลที่ดีแล้วก็ให้หลินอี้เฉินจองที่ไว้ ส่วนหลินซินเยว่และโม่กวนหยางก็แอบไปในที่ลับสายตาคน เพื่อเอาของในมิติที่คิดว่าตลาดต้องการออกมาขาย ซึ่งครั้งแรกนี้สินค้าที่ทั้งสองตัดสินใจเอาออกมาเป็นจำพวกเนื้อสัตว์และอาหารกระป๋อง

สินค้าที่นำมาขายราคาไม่แพงและเป็นที่ต้องการของผู้คน ดังนั้นไม่ว่าเอาออกมาเท่าไรก็ขายไม่พอ ทำเอาทั้งสามคนหัวหมุนกับการขายของ และไม่คิดว่าการค้าครั้งแรกจะดีขนาดนี้

“ในที่สุดก็หมดลูกค้าแล้ว วันนี้ทั้งสนุก ทั้งได้เงิน แบบนี้ดีจริง ๆ เลย” หลินซินเยว่ยิ้มกว้างออกมาพร้อมกับพูดอย่างดีใจ ที่การค้าครั้งนี้ประสบความสำเร็จเกินความคาดหมายอย่างมาก

“นั่นสิ พี่เองก็ไม่คิดว่าทำการค้าจะสนุกขนาดนี้” หลินอี้เฉินพูดอย่างยินดีเช่นกัน เขาไม่คิดว่าทำการค้าขายจะสนุกและได้เงินง่ายขนาดนี้ และรู้สึกก็ดีใจกับน้องสาวที่ได้เงินจากการขายของในมิติ

“ต่อจากนี้พวกเราออกมาขายของกันแบบนี้อีกดีไหม เก็บเงินอีกสักพักค่อยเปิดร้าน ฉันไม่อยากให้พ่อกับแม่ทำงานหนักอีกแล้ว พี่ใหญ่ก็ด้วย รวมถึงพี่ ๆ ของสามีเหมือนกัน ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากให้พวกเขามาช่วยงานที่ร้าน แต่คงจะไม่ให้พวกเขารู้ความลับของฉันหรอกนะ”

หลินซินเยว่บอกความคิดของตัวเองให้กับสามีและพี่ชายได้รับรู้ เธอต้องการจะทำการค้าอย่างเปิดเผยสักสองสามอย่าง แต่ถ้าเปิดร้านตอนนี้ก็คงจะไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม เพราะเธอไม่อยากให้ใครสงสัยเหมือนกัน เลยอยากจะรอเวลาอีกสักหน่อย

อีกทั้งตอนนี้เธอเพิ่งขายข้าวสารไปได้ร้อยกระสอบ คงอีกสักพักกว่าเถ้าแก่เหิงจะสั่งซื้ออีกครั้ง ดังนั้นการขายของในตลาดมืดจึงน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้

“แล้วพรุ่งนี้พวกเราจะขายอะไรกันดี”

โม่กวนหยางพยักหน้ารับรู้แล้วถามกลับ เขาไม่ได้สนใจว่าภรรยาจะขายของได้เงินเท่าไรและใช้วิธีไหน แค่อยากจะช่วยเธอหาเงินเท่านั้นเอง และตอนนี้สายตาของชายหนุ่มมองเธอก็เปลี่ยนไป แม้กระทั่งเจ้าตัวก็ไม่รู้

“ฉันคิดว่าพรุ่งนี้พวกเราน่าจะขายอาหารแห้ง แล้วก็พวกเครื่องปรุงดีไหมคะ ชาวบ้านส่วนใหญ่มักซื้อของพวกนี้เข้าบ้านเป็นประจำอยู่แล้ว และนอกจากจะขายในตลาดมืดแล้ว แต่เรายังสามารถเอาไปขายตามตลาดในเมืองได้อีกด้วย

อย่างไรวันนี้ฉันจะเอาจักรยานออกมาสองคันก่อน พรุ่งนี้จะได้สะดวกกับการเดินทางมาขายของ อย่างน้อยเรายังไปขายที่อื่นได้อีก เพราะในเมืองนี้ตลาดมืดไม่ได้มีที่เดียว”

หญิงสาวนิ่งคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกความคิดของเธอออกไป

เธอตั้งใจจะเอาจักรยานออกมาสองคันเลย หากเอามาคันเดียว พี่ชายเธอจะใช้อะไรล่ะ นี่คือความคิดของหลินซินเยว่ 

“แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน หากมีใครถามเดี๋ยวพี่จะบอกว่าพี่ซื้อเอง บ้านหลินของเราก็ไม่ใช่ว่าจะยากจนสักเท่าไหร่ แค่ซื้อจักรยานคันหนึ่งก็คงจะมีปัญญาหรอกนะ”

หลินอี้เฉินเสนอความคิดเห็นออกมาบ้าง เขาเห็นด้วยที่จะมีจักรยานไว้ใช้ เพราะต่อไปอาจจะต้องไปขายของที่ตำบลอื่น จักรยานคือการตอบโจทย์ทุกอย่าง แล้วอีกอย่างก็จะได้ไม่ต้องเสียเงินนั่งรถประจำทางไป

“พี่เห็นด้วยที่อาเฉินพูดมานะ ถ้ามีจักรยานมันก็สะดวกต่อการเดินทางจริง ๆ ส่วนที่ปากชาวบ้านใครจะพูดอะไรก็ค่อยว่ากันอีกทีก็แล้วกัน หรือหากใครพูดมากจริง ๆ พี่จะออกหน้าจัดการให้เอง”

โม่กวนหยางพูดอย่างเห็นด้วยไม่ต่างจากพี่ชายของภรรยาและถ้าเกิดปัญหาก็รับอาสาจะจัดการเรื่องนี้เอง หากจะต้องมานั่งฟังเรื่องนินทาจากปากชาวบ้าน ก็คงไม่ต้องทำมาหากินกันพอดี

“ดีเลย ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเราหาที่ลับสายตาคนเพื่อเอาจักรยานออกมาเลยดีกว่า ฉันจะได้เอาวัตถุดิบสำหรับทำกับข้าวออกมาด้วย ถ้าพวกเรากลับเข้าหมู่บ้านตัวเปล่าแล้วค่อยเอาออกมา ก็คงจะเป็นที่ผิดสังเกตอีกอยู่ดี” 

หญิงสาวหันไปมองพี่ชายกับสามีแล้วยิ้มออกมา พร้อมกับบอกทั้งสองคนออกไปอย่างสดใส

พอได้ยินคำพูดของหลินซินเยว่แล้ว สองหนุ่มต่างก็พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยทันที