บทที่ 12 แตกตื่นทั้งหมู่บ้าน

บทที่ 12 แตกตื่นทั้งหมู่บ้าน

หลังจากลงความคิดเห็นกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนจึงได้ออกมาจากตลาดมืด แต่พอเดินมาถึงปากทางเข้า กลับพบกับชายหญิงชราคู่หนึ่งนั่งหมดแรงอยู่ที่นั่น หลินซินเยว่มองเห็นแล้วเกิดความสงสัยปนสงสาร จึงตัดสินใจเดินเข้าไปถามอย่างใส่ใจ

“ตายาย ทำไมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้คะ แล้วหน้าตายังดูอ่อนเพลียมากเลย” น้ำเสียงที่ถามนั้นมีความอ่อนโยนอยู่มาก

ทั้งโม่กวนหยางและหลินอี้เฉินที่มองอยู่ถึงกับอมยิ้มอย่างพอใจเพราะรู้สึกได้ว่าหญิงสาวเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีมาก ๆ เลย

“เราสองคนออกมาหาซื้ออาหารน่ะ แต่ระหว่างทางได้ทำกระเป๋าเงินหายที่ไหนก็ไม่รู้ จะกลับบ้านก็ไม่มีเงินค่ารถ เลยต้องนั่งอยู่ตรงนี้ เผื่อจะเจอคนหมู่บ้านเดียวกันให้หยิบยืมเงินค่ารถบ้าง”

ชายชราเป็นคนตอบกลับมาด้วยสีหน้าไม่ดีนัก เขาเองอายุก็ไม่น้อยแล้ว วันนี้ตั้งใจจะมาซื้ออาหารเข้าบ้าน จึงได้นั่งรถประจำทางมากับคู่ชีวิต แต่ไม่คิดว่าพอเข้ามาในตลาดมืดนี้แล้ว กลับทำกระเป๋าเงินที่นำมาหายไปเสียได้ เลยทำให้ไม่สามารถซื้ออาหารได้ แถมยังไม่สามารถกลับบ้านได้อีกด้วยเพราะไม่มีเงินค่ารถ หากจะเดินไปก็คงจะมืดค่ำพอดี จึงมานั่งรอที่นี่เผื่อจะเจอคนหมู่บ้านเดียวกัน

“แล้วบ้านตากับยายอยู่ไกลไหมคะ” หญิงสาวอีกครั้งและมองทั้งสองอย่างพิจารณา

 “บ้านของพวกเราอยู่ถัดไปอีกสามหมู่บ้าน ถ้าจะให้เดินกลับไป ภรรยาของฉันก็แก่มากแล้ว คงจะเดินไม่ไหว คงต้องรอคนหมู่บ้านเดียวกันก่อน” ชายชรายังคงเป็นคนตอบและใช้กระดาษในมือพัดให้ภรรยาอย่างใส่ใจ

“อย่างนั้นเอาแบบนี้ไหมคะ ตากับยายอยากได้อาหารอะไรบ้าง บอกฉันมาเลย เดี๋ยวฉันจัดการให้” หญิงสาวได้ยินอย่างนั้น เธอจึงเสนอทางช่วยเหลืออย่างยินดีทันที เพราะสิ่งที่เธอจะให้ทั้งสองคนนี้นั้น ก็ไม่ใช่เรื่องที่หนักหนาสาหัสอะไร อีกอย่างในเมื่อเธอมีมิติวิเศษ ก็ควรจะช่วยเหลือผู้ยากไร้ด้วยสิ

“ขอบใจนะ แต่ไม่เป็นไรหรอกแม่หนู อาหารมันมีค่ามากและต้องเสียเงินซื้อ อย่าเอามาให้พวกเราเลย แค่มีน้ำใจมาถามไถ่ก็ดีมากแล้ว” คราวนี้หญิงชราเป็นคนตอบกลับมา เพราะนางเป็นคนซื้ออาหารจึงรู้ว่าอาหารราคาแพงมาก

“แต่ฉันอยากให้ค่ะ” 

หลินซินเยว่พูดอย่างไม่คิดอะไรมาก พูดจบเธอคว้าตะกร้าที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ ชายชรามาถือไว้ แล้วเดินไปที่ลับตาคนโดยมีโม่กวนหยางเดินตามไปอย่างรู้หน้าที่ ส่วนหลินอี้เฉินอยู่กับหญิงชายวัยชรา

เมื่อเดินไปในที่ลับสายตาคนแล้ว โม่กวนหยางก็เป็นคนดูต้นทาง ส่วนหลินซินเยว่ก็ไปหยิบเอาอาหารต่าง ๆ ในมิติมาใส่ไว้จนเต็ม จนลืมไปว่าคนวัยชราทั้งสองคนจะแบกกลับได้ไหม

พอได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็รีบเดินกลับมาที่ทั้งสามคนรออยู่

“นี่คืออาหารที่ฉันมอบให้นะคะ แต่สงสัยฉันจะเอามาจนเต็มตะกร้าเกินไป ฉันลืมไปเลยว่าตากับยายจะแบกกลับไปอย่างไร เอาแบบนี้ดีกว่า เดี๋ยวฉันพาไปส่งขึ้นรถรับจ้างและให้เขาไปส่งที่หมู่บ้านเลย เดี๋ยวฉันจะจ่ายเงินให้เอง ส่วนนี่ซาลาเปาอุ่น ๆ ตากับยายเอาไว้กินรองท้องในตอนที่นั่งรถกลับนะคะ”

หลินซินเยว่พูดออกมาอย่างสดใส พร้อมกับยื่นซาลาเปาให้ สองผู้เฒ่า ซึ่งซาลาเปานี้เธอก็เอามาจากในร้านค้าจากในมิติ

พูดจบเธอก็ไม่รอคำตอบ แต่ส่งสายตาให้สามีและพี่ชายเพื่อที่จะให้ช่วยพยุง สองผู้เฒ่านี้ไปขึ้นรถรับจ้างที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไร

“ขอบใจมากนะแม่หนู ขอบคุณพ่อหนุ่มทั้งสองคนด้วยนะ ขอบคุณมากจริงๆ” สองผู้เฒ่ากล่าวขอบคุณอย่างจริงใจพวกเขาน้ำตาซึมกันจนแทบจะไหลออกมาอยู่แล้ว เพราะไม่คิดว่าจะมีคนช่วยเหลืออย่างนี้

“อย่าคิดมากเลยค่ะ นี่คงเป็นโชคชะตาที่ทำให้พวกเราได้เจอกัน ฉันหวังว่าคุณตาและคุณยายจะมีสุขภาพแข็งแรงนะคะ พวกเราคงต้องลาก่อน”

เธอพูดจบก็โบกมือลาสองผู้เฒ่าที่อยู่บนรถรับจ้าง ซึ่งเธอก็ได้จ่ายค่าจ้างให้เรียบร้อยแล้ว แถมยังแอบใส่เงินไว้ในตะกร้าอีกด้วย เพราะรู้ดีว่าทั้งสองผู้เฒ่านี้คงจะไม่ได้กินดีอยู่ดีสักเท่าไรเนื่องจากสภาพร่างกายที่ดูซูบผอม แถมเสื้อผ้ายังเต็มไปด้วยรอยปะ เธออยากให้สิ่งของมากกว่านี้ แต่ก็อดใจไว้เพราะไม่อยากให้ผิดสังเกตจนเกินไป เลยใช้วิธีสอดไส้เงินไว้ให้ไปซื้อเอง

“พี่ไม่คิดว่าน้องสาวของพี่จะใจบุญขนาดนี้นะเนี่ย” หลินอี้เฉินภูมิใจในการกระทำของน้องสาวมากเหลือเกิน แต่ก็ไม่อยากจะชมเพื่อที่จะให้อีกฝ่ายเหลิงจนเกินไป เลยพูดจาหยอกล้อออกมา

“นี่ก็คือสิ่งที่ท่านตาบอกไว้ด้วยค่ะ ท่านบอกว่าให้ฉันช่วยเหลือคนที่ตกทุกข์ได้ยากบ้างถ้ามีโอกาส ต่อไปเดี๋ยวพี่ก็ชินค่ะ เพราะถ้าฉันเจอคนแบบตากับยายคู่นี้ ฉันก็คงต้องเข้าช่วยเหลือ แล้วฉันทำแบบนี้ไม่ดีเหรอคะพี่ใหญ่”

หญิงสาวตอบกลับไปอย่างสดใสและอ้างเรื่องที่ตกลงกับท่านตาคนนั้นไว้ และเธอก็ไม่ได้คิดมากอะไรกับคำพูดของพี่ชายเพราะรู้ดีว่าเขาแค่หยอกล้อเธอเล่นเท่านั้น ต่อจากนี้ไปการกระทำแบบนี้ก็คงจะมากขึ้น ในเมื่อทรัพย์สินที่อยู่ในมิติมีมากมายและเธอไม่ได้เสียเงินซื้อมา การที่จะแบ่งให้คนที่ลำบาก ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

โม่กวนหยางมองการกระทำของภรรยาด้วยความซึ้งใจ ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าเธอนั้นเปลี่ยนไปจริง ๆ เพราะหากเป็นหลินซินเยว่คนก่อน อย่าหวังเลยว่าเธอจะแบ่งปันสิ่งของให้ใคร

ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าในเวลาที่มองภรรยา มุมปากของเขาได้ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา โดยที่เขาไม่รู้ตัวอีกเช่นเคย

จังหวะนั้นหญิงสาวก็หันมาสบตากับสามีโดยไม่ตั้งใจ เมื่อเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของเขา คงไม่มีใครทนสายตาของเขาได้แน่นอน เธอเองก็รู้สึกเขินเหมือนกัน จึงตัดสินใจเปลี่ยนเรื่องคุย

“เอาเถอะ อย่ามัวพูดกันอยู่ตรงนี้เลย ฉันคิดว่าพวกเราควรไปจัดการเรื่องจักรยานและอาหารกันเถอะ จะได้กลับบ้านกันเสียที”

โม่กวนหยางปั่นจักรยานคันใหม่เข้ามาในหมู่บ้านโดยมีภรรยาซ้อนท้ายมาด้วย และอีกคันที่ปั่นอยู่ใกล้เคียงกันก็เป็นหลินอี้เฉิน จักรยานทั้งสองคันผ่านหน้าชาวบ้านหลายคนที่มองอย่างตกตะลึงไป แต่ทั้งสามกลับไม่สนใจว่าใครจะมองอย่างไร 

และเมื่อมีจักรยานคันใหม่เข้ามาในหมู่บ้านถึงสองคัน มีหรือที่ชาวบ้านจะไม่สนใจและจับตามองเป็นพิเศษ

“นั่น ๆ พวกหล่อนดูสิ โม่กวนหยางมีจักรยานกลับมาด้วย แล้วนั่นทำไมบ้านหลินถึงมีจักรยานกับด้วยเขาล่ะ” หญิงวัยกลางคนที่นั่งจับกลุ่มกันอยู่ ก็พูดขึ้นมาอย่างตกใจ

“เห้อ... หล่อนจะแตกตื่นทำไม มันก็แค่จักรยาน ใครก็ซื้อได้ไหม นี่คงเป็นหลินซินเยว่ที่ไปบังคับให้โม่กวนหยางซื้อให้ล่ะสิ” หญิงจากบ้านตู้ถอนหายใจออกมา และพูดเหมือนไม่มีอะไรน่าสนใจ

ทว่าในใจนั้นกลับร้อนรนและเดือดยิ่งกว่าน้ำต้มไก่เสียอีก เธอทั้งโมโหและทั้งอิจฉา

เพราะหากบ้านไหนในหมู่บ้านมีจักรยานใช้ นั่นคือการเชิดหน้าชูตาบ้านของตัวเอง ซึ่งในหมู่บ้านนี้ก็มีเพียงไม่กี่ครัวเรือนที่มีจักรยานใช้ และนี่กำลังจะเป็นบ้านของโม่กวนหยางและบ้านหลิน ที่มีใช้เพิ่มขึ้นมาอีกสองคัน

ยิ่งเห็นหลินซินเยว่นั่งซ้อนท้ายจักรยานของโม่กวนหยางมา ก็ยิ่งอิจฉามากกว่าเดิม

พอได้ยินคนจากบ้านตู้พูดอย่างนั้น หญิงวัยกลางคนก็ปรายตามองเล็กน้อยก่อนจะยิ้มเยาะที่มุมปาก แล้วพูดออกมาอย่างรู้ทัน

“หล่อนคงอิจฉาสินะ เมื่อกลางวันฉันเห็นหลินซินเยว่เข้าเมืองไปกับพี่ชาย นี่คงเป็นธุระของสองพี่น้องละมั้ง เกิดมาเป็นหลินซินเยว่นี่ดีจริง ๆ เลยนะ ทำตัวร้ายกาจยังไงสามีก็ทั้งรักทั้งหลง”

“ใช่ ๆ น่าจะไปซื้อจักรยานกัน หรือว่าพอเห็นหลินอี้เฉินซื้อจักรยาน หลินซินเยว่ก็อยากได้บ้าง เลยรบเร้าให้โม่กวนหยางซื้อให้ โม่กวนหยางก็ทำงานมานานแล้ว น่าจะมีเงินเก็บซื้อของให้เมียบ้างล่ะ ว่าแต่เขาซื้อจักรยานให้เมีย หล่อนจะไปยุ่งอะไรด้วยล่ะ”

หญิงสูงวัยอีกคนพูดอย่างเห็นด้วย และมองหญิงจากบ้านตู้ไปด้วย

นี่จึงทำให้คนจากบ้านตู้กระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ แล้วรีบเดินกลับไปรายงานใครบางคน