บทที่ 10 เข้าเมืองกับพี่ชาย

บทที่ 10 เข้าเมืองกับพี่ชาย

หลินซินเยว่ได้ยินสิ่งที่พี่ชายพูดมา ก็เข้าใจได้ทันทีว่าต่อให้จะมีการเปลี่ยนผู้นำ หรือชาวบ้านเริ่มทำการค้าได้แล้ว แต่งานในคอมมูนยังคงมีต่อไป นั่นเพราะว่ายังไม่ยกเลิกกฎนี้ ดูท่าจะอีกสามถึงสี่ปีหลังจากนั้น ถึงจะมีการยกเลิก

หญิงสาวไม่ต้องการให้ครอบครัวทำงานหนักอีกแล้ว จึงคิดว่าต้องหาโอกาสพูดเรื่องมิติกับคนในครอบครัวหลิน อย่างน้อยพี่ใหญ่ของเธออาจจะทำการค้าได้ แล้วพ่อกับแม่จะได้ไม่เหนื่อย เพราะเธอคิดว่าท่านทั้งสองควรจะพักได้แล้ว

‘ก่อนจะบอกพ่อแม่ บอกพี่ใหญ่ก่อนดีกว่า’

เมื่อคิดได้อย่างนั้นเธอก็พูดขึ้นมาว่า “พี่ใหญ่ ฉันฝากยาสูบไปให้พ่อหน่อยสิ”

ไม่พูดเปล่า เธอลูบที่กลางฝ่ามือแล้วเอาบุหรี่และของออกมาจากอากาศอีกหลายอย่างต่อหน้าต่อตาพี่ชาย

หลินอี้เฉินแม้จะตกใจอย่างมากที่เห็นอย่างนั้น แต่แววตาของเขากลับไม่มีความโลภกับสิ่งที่เห็นหรือหวาดกลัวน้องสาวคนนี้เลย เขาทำเพียงถามออกมาว่า

“เธอทำได้ยังไง เอาของพวกนี้มาได้ยังไง”

พอเจอคำของพี่ชาย หลินซินเยว่จึงเล่าเรื่องราวให้เขาฟัง ซึ่งสิ่งที่เล่าก็ไม่ต่างจากที่เคยเล่าให้สามีฟังเลย แถมไม่มีตกหล่นเลยแม้แต่คำเดียว

เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว หลินอี้เฉินก็พูดออกมาอย่างเป็นห่วงว่า

“ดีแล้ว ต่อจากนี้ก็ใช้ชีวิตให้ดี อย่าให้ท่านตาคนนั้นต้องผิดหวังกับของวิเศษที่ให้มา อีกอย่าง ต้องใช้อย่างระมัดระวังด้วย เพราะคนชอบสอดรู้สอดเห็นมีเยอะ หากมีคนอื่นรู้เรื่อง น้องอาจเกิดอันตรายได้”

“ค่ะพี่ใหญ่ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง ฉันคิดว่าช่วงที่รอพี่กวนหยางเลิกงาน ฉันว่าจะไปสำรวจตลาดสักหน่อย พี่จะไปกับฉันไหม เผื่อว่าเราจะทำการค้าได้ ต่อไปฉันว่าพี่ไม่ต้องไปทำงานที่คอมมูนแล้วก็ได้”

หญิงสาวเอ่ยปากชวนพี่ชายแม้จะรู้ว่าเขายังคงทำงานที่คอมมูนอยู่ เธอได้แต่หวังว่าเขาจะตอบตกลงมาร่วมทำงานกับเธอ

“อืม ถ้าอย่างนั้น พี่เอากับข้าวไปให้พ่อกับแม่ก่อน แล้วจะไปลางานช่วงบ่ายด้วย ขอบใจนะที่ยังนึกถึงพี่ชายคนนี้”

หลินอี้เฉินเข้าใจความหมายของน้องสาวที่ชวนตนเองเข้าเมืองด้วย จึงตอบรับอย่างโดยดี เพราะเขากลัวว่าหากน้องสาวไปคนเดียวอาจจะเกิดอันตรายได้

หลังจากที่เอาอาหารกลับไปบ้านแล้ว หลินอี้เฉินก็รีบไปลางาน ก่อนจะรีบกลับมาหาน้องสาว

จากนั้นทั้งสองคนก็รีบออกมาจากหมู่บ้าน แต่หลินซินเยว่แวะเอากับข้าวไปส่งให้บ้านสามีกับพี่สะใภ้ทั้งสองคนก่อน

“อ้าวซินเยว่ มีอะไรหรือเปล่า” สะใภ้รองของบ้านโม่เอ่ยถามอย่างแปลกใจที่เห็นน้องสะใภ้มาหาตอนนี้อีกครั้ง นั่นก็เพราะว่าเพิ่งแยกจากกันไม่นาน

“พอดีฉันทำกับข้าวไปให้พี่กวนหยางน่ะ แต่ทำไว้เยอะเลยแบ่งเอามาให้ที่บ้านโม่กินด้วย” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับยื่นกล่องใส่อาหารให้กับพี่สะใภ้

“ขอบใจมากสะใภ้สาม ว่าแต่เข้ามาคุยในบ้านก่อนไหม วันนี้พ่อกับแม่ก็อยู่บ้านนะ” ห่ายเยี่ยนรับกล่องอาหารมาแล้วก็บอกกับน้องสะใภ้พร้อมกับเปิดประตูบ้าน แล้วเชื้อเชิญให้เข้ามาในบ้าน

 “เดี๋ยวค่อยกลับมาคุยกันนะคะพี่สะใภ้รอง พอดีฉันรีบเอากับข้าวไปให้พี่กวนหยางที่ร้านน่ะค่ะ” หญิงสาวรีบบอกกับพี่สะใภ้ตอนนี้เธอกำลังรีบมาก เพราะดูเหมือนว่าจะใกล้เวลาพักเที่ยงของสามีแล้ว อีกทั้งหลินอี้เฉินพี่ชายของเธอก็กำลังรออยู่ด้วยเหมือนกัน

“ขอบใจมากนะสะใภ้สาม เดินทางดี ๆ ล่ะ”

ห่ายเยี่ยนกล่าวขอบคุณอีกครั้ง จากนั้นจึงมองแผ่นหลังของน้องสะใภ้เดินจากไปจนลับตาพร้อมกับพี่ชายของเธอ

จากนั้นจึงเดินเข้าบ้านเพื่อไปเตรียมอาหารให้กับทุกคน

หลินซินเยว่และหลินอี้เฉินเดินออกมาขึ้นรถประจำทางเพื่อเข้าไปตัวเมือง ชาวบ้านต่างก็มองอย่างสงสัย ว่าสองพี่น้องจากบ้านหลินนั้นกำลังจะไปไหนกัน และมีคนที่พอจะมีความสนิทสนมกับบ้านหลินในรถคันนี้ด้วย จึงกล้าที่จะเอ่ยถาม

“อี้เฉิน จะพาซินเยว่ไปไหนล่ะ วันนี้ไม่ทำงานเหรอ”

แม้จะถามคนเป็นพี่ชาย แต่สายตาของหลายคนก็มองไปที่หลินซินเยว่อย่างสนใจ

“พอดีวันนี้ผมจะเข้าไปทำธุระในเมืองน่ะครับ ส่วนซินเยว่ก็จะเอาข้าวเที่ยงไปให้พี่กวนหยางด้วย พวกเราเลยไปพร้อมกัน”

ชายหนุ่มตอบกลับ ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มอยู่เล็กน้อยเพราะปกติเขาก็เป็นคนที่มีอัธยาศัยดีอยู่แล้ว

ส่วนหลินซินเยว่เลือกที่จะนั่งเงียบและมองข้างทาง โดยไม่สนใจคนที่อยู่ในรถเลย เพราะเธอไม่อยากสนิทสนมกับพวกสอดรู้สอดเห็นแบบนี้

ไม่นานรถประจำทางก็มาถึงจุดจอดรถรับจ้าง หญิงสาวจึงรีบลงจากรถและเดินมาจ่ายเงินสำหรับสองคน ก่อนจะรีบชวนพี่ชายไปที่ร้านขายข้าวสารที่โม่กวนหยางทำงานอยู่

“พี่ใหญ่ เราสองคนไปหาพี่กวนหยางก่อนนะคะ”

“ดีเหมือนกัน นี่ก็เที่ยงพอดี”  หลินอี้เฉินพยักหน้าตอบรับอย่างไม่ขัดข้องอะไร เพราะตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว

“แล้วหลังจากนั้นเราจะควรไปที่ไหนต่อดีคะ ตัวฉันเองไม่ค่อยรู้เรื่องตลาดการค้าเลยนะ”

ระหว่างที่เดินไปร้านข้าวสาร หลินซินเยว่เอ่ยถามพี่ชาย เพราะที่ผ่านมาร่างเดิมทำเพียงใช้จ่ายเงินซื้อของตามที่ต้องการเท่านั้น ไม่คิดที่จะทำงานอะไรเลย

“พี่คิดว่าอันดับแรกคงต้องไปที่ตลาดมืดก่อน แม้ว่าตอนนี้จะมีการค้าเสรีแล้วก็ตาม แต่สินค้าหลายอย่างยังขาดแคลนและจำกัดจำนวนการซื้อ รวมไปถึงในตลาดมืดชาวบ้านไม่ต้องใช้คูปอง  ต่อให้จะเริ่มยกเลิกใช้ในบางพื้นที่แล้วก็ตาม

แต่เมืองของเรายังคงใช้อยู่ ชาวบ้านจึงยังนิยมที่จะไปซื้อของในตลาดมืดอยู่ เพราะมีทั้งสินค้าหลากหลาย แถมราคาก็ยังไม่แพงอีกด้วย พี่ว่าเราควรจะไปเปิดการค้าในนั้นก่อน จากนั้นค่อยขยับขยายมาเปิดร้าน”

หลินอี้เฉินพูดตามที่รู้มา เพราะเขาก็เป็นคนหนึ่งที่มักจะมาซื้อของในตลาดมืดเพราะมันมีสินค้าหลากหลายและราคาถูก

คำตอบนั้นทำให้หลินซินเยว่มองพี่ชายอย่างแปลกใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะมีความรู้ในเรื่องพวกนี้เหมือนกัน

“เอาตามที่พี่บอกมาก็ดีเหมือนกันค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ายังเข้าใจพร้อมกับยิ้มให้เขา

ไม่นานสองพี่น้องก็เดินมาถึงร้านขายข้าวสารที่โม่กวนหยางทำงานอยู่ ก่อนที่หลินซินเยว่จะใช้สายตามองไปในร้านเพื่อหาสามี และเมื่อเห็นว่าเขามองมาพอดี เธอจึงโบกมือให้พร้อมกับกวักมือเรียกให้เขาออกมา

“ซินเยว่มาแล้วเหรอ อ้าว อาเฉินก็มาด้วยกันเหรอเนี่ย” โม่กวนหยางรีบเดินออกมาหาภรรยาแล้วเอ่ยทักทาย พร้อมกับมองพี่ภรรยาอย่างแปลกใจเพราะไม่คิดว่าหลินอี้เฉินจะมาด้วย

“พี่ใหญ่รู้เรื่องทั้งหมดเรียบร้อยแล้วค่ะ ฉันเลยชวนพี่ใหญ่มาดูตลาดด้วย ช่วงที่เวลารอพี่กลับบ้านน่ะ” หลินซินเยว่เห็นสายตาสงสัยของสามีก็กระซิบไขข้อข้องใจให้สามีรู้เบา ๆ 

“ดีแล้ว น้องจะได้ไม่ต้องปิดบังอาเฉินให้อึดอัดใจ อีกอย่างต่อไปอาเฉินจะได้คอยช่วยเหลือน้องด้วย”

โม่กวนหยางพยักหน้ารับรู้ เขารู้สึกดีเสียด้วยซ้ำที่ภรรยาได้บอกกับครอบครัวหลินเรื่องความลับของเธอ และเชื่อว่าคนบ้านหลินไม่มีวันทำร้ายภรรยาของเขาแน่ เพราะขนาดเมื่อก่อนเธอร้ายกาจมากแค่ไหนแต่พวกเขาก็ยังรักเธอมาก

แล้วตอนนี้หลินซินเยว่เปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น พ่อแม่และพี่ชายก็ยิ่งจะรักเธอมากกว่าเดิม

“นี่คือข้าวกลางวันของพี่ค่ะ พี่ทำงานเหนื่อยไหม” เธอยื่นกล่องข้าวให้กับสามี ก่อนจะถามเขาอย่างห่วงใย

“นิดหน่อยครับ” ชายหนุ่มตอบกลับ แต่ทว่าหูแดงเล็กน้อยเพราะความเขินอาย ปกติภรรยาไม่ใส่ใจเขาขนาดนี้ แถมตอนนี้ยังมีสายตาของคนอื่นมองมาที่เขากับภรรยาด้วย

หลินซินเยว่เห็นอาการของสามีแบบนั้น เธออดไม่ได้ที่จะหลุดอมยิ้มเล็กน้อย แต่เลือกที่จะไม่พูดหยอกล้อเพราะกลัวเขาจะเขินอายมากกว่าเดิม

“อาหารที่ฉันทำมาเยอะอยู่นะ กินได้หลายคนเลย พี่จะแบ่งให้เพื่อนกินด้วยก็ได้นะคะ ฉันไม่กวนพี่แล้ว เดี๋ยวฉันจะไปเดินดูตลาดกับพี่ใหญ่ แล้วตอนเย็นฉันจะมารับนะคะ”

หลินซินเยว่บอกกับสามีอย่างอ่อนหวาน เพราะเห็นสายตาของคนงานมองมาทางเธอและสามี การแบ่งปันเป็นสิ่งที่ดี เธอคิดอย่างนั้น

“ขอบใจนะ เดี๋ยวพี่จะแบ่งให้เพื่อน ๆ กินด้วย ว่าแต่จะไปเดินดูตลาดก็ระวังด้วยนะ อย่าอยู่ห่างจากอาเฉิน พี่เป็นห่วง” ชายหนุ่มรับกล่องอาหารมาแล้วบอกกับภรรยาให้ระวังตัวในการเดินตลาด

“ค่ะ ว่าแต่คนนั้นใช่เถ้าแก่ของร้านหรือเปล่าคะ” หญิงสาวรับปากอย่างสดใส และเมื่อเห็นชายคนหนึ่งในร้านที่หน้าตาเหมือนคนคิดหนัก เลยเลือกที่จะถามสามี

“ใช่แล้วล่ะ นั่นคือเถ้าแก่ของร้าน ดูเหมือนวันนี้เขาจะมีปัญหา จึงดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร ว่าแต่ซินเยว่ถามทำไมเหรอ” ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าภรรยาถามถึงเถ้าแก่ร้านทำไม จึงอดที่จะถามเธออย่างสงสัยไม่ได้

“พี่ไปกินข้าวเถอะค่ะ ฉันขอเข้าไปคุยกับเถ้าแก่หน่อยนะ พี่ใหญ่ตามฉันมาด้วยนะคะ”

หลินซินเยว่บอกสามีออกไปพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน พร้อมกับคิดในใจว่า

‘คนที่ทำการค้ามีเรื่องเครียดไม่กี่เรื่องหรอก และยุคนี้อาหารจำเป็นมาก แถมยังขาดแคลนอีกต่างหาก การที่เถ้าแก่ร้านมีสีหน้าเคร่งเครียดแบบนั้น คงไม่พ้นหาซื้อของเข้าร้านไม่ได้ หรือไม่ คู่ค้าอาจจะเพิ่มราคาเพื่อกักตุนสินค้า นี่เป็นโอกาสดีที่ฉันจะเริ่มทำการค้าแล้วสินะ’