All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นสตรีร้ายกาจ 80s: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 2 สามีที่หล่อเหลาส่วนทางด้านโม่กวนหยาง ขณะที่ชายหนุ่มทำงานอยู่นั้น มีคนมาบอกเรื่องที่ภรรยาเขาล้มหัวฟาด จึงรีบลางานเพื่อเดินทางมาโรงพยาบาลทันที แม้จะรู้ว่าจะต้องถูกหักเงินจำนวนไม่น้อยเลยก็ตามเมื่อมาถึงหน้าโรงพยาบาล ก็พบภรรยาและแม่ยายกำลังเดินออกมาพอดี“นั่นกวนหยางไม่ใช่หรือไง สงสัยรีบมาเพราะเป็นห่วงลูกแน่เลย” จางฮุ่ยอีพูดขึ้นมาเมื่อเห็นลูกเขยกำลังเดินเข้ามาหา พร้อมกับชี้ให้ลูกสาวดูหลินซินเยว่ได้ยินอย่างนั้นก็เงยหน้าขึ้น และเมื่อเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาถึงและยืนอยู่ตรงหน้าก็อึ้งไปชั่วขณะ พร้อมกับคิดในใจว่า ‘นี่หรือโม่กวนหยาง ไม่คิดว่าเขาจะหล่อเหลาขนาดนี้’ “ซินเยว่ คุณเป็นยังไงบ้าง” โม่กวนหยางถามขึ้นมาอย่างห่วงใย สีหน้าของเขาดูตื่นตระหนกไม่น้อยเลย พร้อมกับใช้สายตากวาดมองทั่วร่างของภรรยาสาวเพื่อดูให้แน่ใจว่าเธอไม่เป็นอะไร“เอ่อ ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ” หญิงสาวที่ถูกถามและถูกมองอย่างนั้น ก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรเหมือนกัน เพราะความไม่คุ้นชินในตอนที่ตอบกลับไป จึงดูเก้อเขินไม่น้อย“จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง ล้มหัวฟาดพื้นจนสลบไปตั้งนาน นี่ก็ดื้อไม่ยอมนอนโรงพยาบาล แม่ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วล่ะ” จาง

บทที่ 4 สะใภ้สามเปลี่ยนไปตอนนี้หลินซินเยว่กลับเข้ามาในครัวอีกครั้ง เธอเดินไปมาพร้อมกับพูดพึมพำกับตัวเอง “ต้องทำอาหารอะไรเพิ่มอีกไหมเนี่ย ส่วนแกงปลาค่อยรอให้พี่กวนหยางกลับมาก็แล้วกัน แต่ก็ยังอยากกินยำปลากระป๋องเหมือนเดิม ถ้าเรียกเอาปลากระป๋องมาได้เหมือนในนิยายก็คงจะดี”ระหว่างที่บ่นหญิงสาวก็เช็ดมือไปด้วย เพราะเพิ่งทำความสะอาดครัวเสร็จ ขณะนั้นเองก็สังเกตเห็นว่าที่กลางฝ่ามือของตนเองกลับปรากฏรอยดอกกุหลาบขึ้นมาอย่างชัดเจน พอเห็นอย่างนั้นจึงอุทานออกมาอย่างแปลกใจ“นี่มันคืออะไรกัน หรือว่า...” หญิงสาวมองฝ่ามือตัวเองอย่างสับสน ก่อนจะพูดอย่างตื่นเต้นอีกว่า “หรือว่านี่คือมิติของฉัน ฉันจะมีมิติเหมือนนางเอกนิยายคนอื่น ๆ ใช่ไหม”จากนั้นเพื่อความแน่ใจ เธอจึงตัดสินใจทำเหมือนนางเอกในนิยายที่เคยอ่าน นั่นคือลูบฝ่ามือของตัวเองเบา ๆ แล้วนึกถึงมิติ ‘ฉันอยากไปที่มิติ’ ทันใดนั้นเองร่างของหลินซินเยว่ก็เข้ามายังสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งในนี้มีกิจการมากมาย สถานที่แห่งนี้เหมือนถนนเส้นหนึ่ง ที่ใจกลางกรุงที่เธอเคยอยู่ บริเวณนี้มีทั้งห้างสรรพสินค้า และร้านค้าต่าง ๆ มากมาย รวมถึงร้านขายรถ ในนี้มีตั้งแต่รถขนาดเล็กไปจน

บทที่ 6 เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเจนส่วนทางด้านโม่กวนหยาง หลังจากที่หงุดหงิดกับตู้หลินเซียนแล้ว โม่กวนหยางก็รีบขึ้นเขาเพื่อที่จะหาเนื้อสัตว์กลับไปทำอาหารให้ภรรยากิน และวันนี้เขาก็มาไม่เสียเที่ยว เพราะเขาได้ไก่ป่ามาถึงสองตัว รวมถึงกระต่ายป่าอีกหนึ่งตัว“วันนี้ไม่เสียแรงแล้ว รีบกลับเอาไปทำอาหารให้ซินเยว่กินดีกว่า”ชายหนุ่มพูดอย่างยินดีพร้อมกับชูสัตว์ป่าทั้งสามตัวด้วยความดีใจ และคิดว่าเมื่อกลับถึงบ้านแล้ว จะทำอาหารให้ภรรยากินวันนี้มีอาหารจานเนื้อ เธอคงจะมีอารมณ์ดีไม่น้อยเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว ชายหนุ่มจึงรีบเดินกลับบ้านตลอดสองข้างทาง ก็มีชาวบ้านที่ยังคงหาของป่าอยู่ทักทายโม่กวนหยางอย่างเป็นกันเอง ซึ่งชายหนุ่มเองก็มีตอบกลับไปบ้างตามประสาคนรู้จักกัน แต่ถ้าไม่สนิทสนมเขาก็มักจะเงียบให้เสมอพอกลับมาถึงบ้านชายหนุ่มก็รีบเดินเข้าไปด้านหลังที่ห้องครัวตั้งใจว่าจะรีบหุงข้าวและทำอาหารให้ภรรยา แต่เมื่อมาถึงกลับได้กลิ่นของอาหารลอยฟุ้งทั่วห้องครัวอยู่ก่อนแล้ว“พี่กลับมาแล้ว ว่าแต่ไม่มีปลาเหรอคะ ฉันเห็นพี่หยิบที่ดักปลาไปด้วยไม่ใช่เหรอ”หญิงสาวเห็นสามีกลับมาก็ดีใจ แต่ก็อดที่จะถามอย่างแปลกใจไม่ได้

บทที่ 8 การเริ่มต้นใหม่ของหลินซินเยว่วันต่อมา…หลินซินเยว่รู้สึกตัวตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสว่างดี เพราะเธอนำนาฬิกาปลุกจากในมิติออกมาใช้งาน เธอรีบตื่นเพื่อที่จะมาทำอาหารเช้า เพราะรู้ว่าวันนี้สามีต้องกลับไปทำงานในเมืองเหมือนเดิมแล้วซึ่งไม่ต่างจากบ้านอื่น ๆ ที่เวลานี้ก็เริ่มมีคนตื่นขึ้นมาเพื่อหุงหาอาหารกันแล้ว“ซินเยว่ ทำไมตื่นเช้าอย่างนี้ล่ะ ไม่ไปนอนอีกสักหน่อยหรือ”ชายหนุ่มที่ตื่นแล้วและเดินออกมาจากห้องนอน เมื่อเห็นภรรยาจัดการเรื่องอาหารเรียบร้อยแล้ว เขาก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็เห็นว่านี่ยังไม่เช้าดี เลยบอกให้อีกฝ่ายกลับเข้าไปนอน“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันตื่นแล้วจะให้ไปนอนอีกก็คงจะนอนไม่หลับ ฉันถามหน่อยสิ พี่ต้องเดินไปกลับทุกวันแบบนี้ไม่เหนื่อยแย่เหรอคะ” หญิงสาวยิ้มรับความหวังดีของสามี ก่อนจะถามกลับไป เพื่อได้พูดถึงเรื่องที่เธอนอนคิดมาทั้งคืน“ก็เหนื่อยนิดหน่อยครับ”โม่กวนหยางตอบกลับไปตรง ๆ หากจะบอกว่าไม่เหนื่อยเลยก็จะเป็นการโกหกเกินไป เพราะระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ ๆ เลย “ถ้าอย่างนั้นเราเอาจักรยานในมิติออกมาใช้สักคันดีไหมพี่ อย่างน้อยพี่ก็จะได้ปั่นไปทำงาน พี่จะได้ไม่ต้องเหนื่อยเดินไปกลับ” หญ

บทที่ 10 เข้าเมืองกับพี่ชายหลินซินเยว่ได้ยินสิ่งที่พี่ชายพูดมา ก็เข้าใจได้ทันทีว่าต่อให้จะมีการเปลี่ยนผู้นำ หรือชาวบ้านเริ่มทำการค้าได้แล้ว แต่งานในคอมมูนยังคงมีต่อไป นั่นเพราะว่ายังไม่ยกเลิกกฎนี้ ดูท่าจะอีกสามถึงสี่ปีหลังจากนั้น ถึงจะมีการยกเลิกหญิงสาวไม่ต้องการให้ครอบครัวทำงานหนักอีกแล้ว จึงคิดว่าต้องหาโอกาสพูดเรื่องมิติกับคนในครอบครัวหลิน อย่างน้อยพี่ใหญ่ของเธออาจจะทำการค้าได้ แล้วพ่อกับแม่จะได้ไม่เหนื่อย เพราะเธอคิดว่าท่านทั้งสองควรจะพักได้แล้ว‘ก่อนจะบอกพ่อแม่ บอกพี่ใหญ่ก่อนดีกว่า’เมื่อคิดได้อย่างนั้นเธอก็พูดขึ้นมาว่า “พี่ใหญ่ ฉันฝากยาสูบไปให้พ่อหน่อยสิ”ไม่พูดเปล่า เธอลูบที่กลางฝ่ามือแล้วเอาบุหรี่และของออกมาจากอากาศอีกหลายอย่างต่อหน้าต่อตาพี่ชายหลินอี้เฉินแม้จะตกใจอย่างมากที่เห็นอย่างนั้น แต่แววตาของเขากลับไม่มีความโลภกับสิ่งที่เห็นหรือหวาดกลัวน้องสาวคนนี้เลย เขาทำเพียงถามออกมาว่า“เธอทำได้ยังไง เอาของพวกนี้มาได้ยังไง”พอเจอคำของพี่ชาย หลินซินเยว่จึงเล่าเรื่องราวให้เขาฟัง ซึ่งสิ่งที่เล่าก็ไม่ต่างจากที่เคยเล่าให้สามีฟังเลย แถมไม่มีตกหล่นเลยแม้แต่คำเดียวเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั