ตอนที่ 4

4

นี่มันเป็นสถานการณ์แบบไหน แล้วฉันควรทำตัวยังไงเนี่ย!

ซุนซูฮวาตื่นเกือบเที่ยง ก่อนจะกรีดร้องเสียงหลงโหวกเหวกโวยวาย เพราะหญิงสาวพบว่าตัวเองอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ที่สำคัญ รูปร่างหน้าตาก็เปลี่ยนไป จากหญิงสาวนักธุรกิจที่ตัดผมสั้นลุ้คคล่องแคล่วและมีเรือนกายสูงโปร่ง บัดนี้กลายเป็นหญิงสาวร่างเล็กที่เอวคอดกิ่วแต่กลับมีหน้าอกหน้าใจล้นเหลือ ผมยาวสลวยดกดำ หน้าตาก็ดูอ่อนหวานน่ารักราวกับเป็นลูกผู้ดี ไม่มีอะไรเหมือนเดิมสักอย่างยกเว้นชื่อแซ่ ที่บ่าวประจำตัวยืนยันให้ว่า เจ้าของร่างกายนี้มีชื่อว่าซุนซูฮวา

กว่าจะทำใจได้และเรียบเรียงทุกอย่างถูกว่ามันน่าจะเกิดอะไรขึ้น หญิงสาวก็แทบจะเป็นลมไปอีกหลายรอบ สรุปว่าหลังจากเธอเห็นตงไห่ผู้เป็นสามีระยำคั่วอยู่กับแม่เลขาฯ ตู้ เธอก็ตกบันไดเพราะก้าวพลาด ซูฮวาคิดว่าเธอน่าจะตายไปแล้วแน่ๆ และได้มาอยู่ในร่างของแม่นางน้อยคนหนึ่งที่เพิ่งจะออกเรือนและถึงฤกษ์เข้าหอเมื่อคืน แต่เจ้าของร่างน่าจะจากไปเสียก่อนแล้วตามคำที่บ่าวบอกเล่า ว่าคุณหนูซูฮวาไม่อยากแต่งงาน นางอยากจะอยู่ในจวนของบิดาไปเรื่อยๆ การที่ถูกส่งให้มาแต่งงานกับพ่อม่ายเช่นนี้เหมือนเป็นการลบหลู่ นางจึงกินยาฆ่าตัวตาย

“คุณหนูเปลี่ยนใจในตอนหลังแน่ๆ เลยเจ้าค่ะก็เลยไม่ได้กินยานั่น แม้ถิงเอ๋อร์จะสงสัยว่ายาหายไปไหนแล้วก็เถอะ ไม่เป็นไร ขอแค่คุณหนูยังอยู่ ถิงเอ๋อร์ดีใจที่สุดเจ้าค่ะ”

นางบ่าวน้อยพูดไปร้องไห้ไป ซูฮวารู้แล้วว่านี่เป็นบ่าวคนสนิทที่ติดตัวมาจากบ้านของบิดาผู้เป็นมหาเสนาบดี ส่วนซุนซูฮวาผู้นี้นางเป็นลูกของอนุที่ไม่ได้รับการยกย่อง เลยมีชีวิตอยู่อย่างลำเค็ญ

หญิงสาวหัวเราะแห้งๆ นางเดาว่าเจ้าของร่างน่าจะกินยาฆ่าตัวตายเข้าไปแล้วต่างหากนางถึงได้จากโลกนี้ไป แล้วก็กลายเป็นคนมาสิงสู่แทน แม้จะไม่รู้ว่าเพราะอะไรก็ตาม

“ใช่ๆ ข้าเปลี่ยนใจแล้ว แต่จริงๆ ข้าคงเผลอจิบเข้าไปนิดหน่อย ก็เลย เอ่อ...สมองข้า ไม่ๆ หมายถึง ธาตุในกายข้าน่าจะแปรปรวน ข้าก็เลย...ความจำเสื่อม!”

แถไปเรื่อยเปื่อยเพราะดูท่าแล้วไม่ว่านางพูดอะไรถิงเอ๋อร์ก็จะเชื่อฟังทุกอย่าง พูดแล้วก็ให้อนาถใจนัก เจ้าของร่างไม่น่าคิดสั้นแบบนี้ แม้โลกนี้จะไม่ได้ใจดี แต่อย่างน้อยก็ยังมีถิงเอ๋อร์ที่รักและห่วงใยจากใจจริง

“ต่อไปนี้ข้าคงต้องพึ่งเจ้าแล้ว เพราะข้าจำอะไรไม่ค่อยจะได้ คงต้องรบกวนเจ้าเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ข้าฟังบ่อยๆ หวังว่าถิงเอ๋อร์คงไม่ถือสา”