บทนำ

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก ซุนซูฮวาลืมของไว้ที่บ้านทั้งที่ขับรถออกไปทำงานได้ครึ่งทางแล้ว แต่เนื่องจากมันเป็นเอกสารสำคัญที่เกี่ยวกับการประชุมของบริษัท เธอโทรกลับมาหาตงไห่ผู้เป็นสามีที่เขาออกจากบ้านทีหลังเพราะวันนี้เขาต้องไปดูงานที่บริษัทย่อย ทว่าเขากลับไม่รับโทรศัพท์ไม่พอ ยังตัดสายเธอทิ้งอีกด้วย หญิงสาวจึงต้องขับรถกลับมาเอาเอง

บ้านที่เป็นเรือนหอของทั้งคู่อันอยู่ร่วมกันมาถึงห้าปีมีทั้งหมดสามชั้น เป็นอาคารรูปแบบร่วมสมัยที่ปลูกในที่ดินที่ซื้อด้วยเงินของซูฮวาที่เก็บสะสมไว้ตั้งแต่ก่อนแต่งงานแล้ว ที่ผ่านมาเธอก็ช่วยสนับสนุนเขาเสมอจนสามารถเปิดบริษัทเล็กๆ ร่วมกันได้ เธอให้เกียรติเขาเป็นประธานเพราะถือว่าอย่างไรเขาก็เป็นสามีแม้ทุกอย่างในกิจการนี้จะเกิดได้เพราะเธอทั้งสิ้น ซูฮวาคิดว่าในเมื่อเป็นผัวเมียกันแล้วก็เหมือนเป็นคนเดียวกัน ไม่มีอะไรต้องมาแบ่งเป็นของฉันของเธอ

หญิงสาวคิดผิด เพราะความซื่อสัตย์ของเธอกลับไม่ได้รับการตอบแทนในแบบเดียวกัน เมื่อซูฮวาขับรถกลับมาถึงบ้านก็ต้องแปลกใจที่รถสามียังจอดอยู่ไม่พอ ซอกตึกข้างบ้านยังมีรถสีขาวคันเล็กๆ อีกคันหนึ่งจอดอยู่ ซูฮวาเคยเห็นบ่อยจนจำได้ เพราะนี่คือรถของเลขาฯ ตู้ที่เมื่อก่อนเป็นเลขาฯ ของเธอ และเธอส่งต่อให้ไปดูแลตงไห่ เพราะคิดว่าตู้เหมยอินเป็นคนเก่ง น่าจะดูแลความเรียบร้อยให้สามีเธอที่เป็นประธานได้

 และเพียงแค่เปิดประตูห้องนอนเข้าไปเท่านั้น ก็ได้เห็นฉากโรมรันพันตูด้วยกายเปลือยเปล่าของสามีและเลขาฯ ที่เธอไว้ใจนักหนา ไม่มีอะไรต้องอธิบายอีก ซุนซูฮวาพูดออกแค่คำเดียวว่า

“ผัวระยำ!”

“เดี๋ยวก่อน! ซูฮวา อย่าเพิ่งไป”

ผัวเลวเรียกไว้ ส่วนนังเลขาฯ ที่เป็นชู้ก็ทำเป็นทำหน้าตกใจร้องไห้กระซิกๆ คงเป็นเคราะห์ซ้ำกรรมซัด ทันทีที่ซุนซูฮวาหันหลังออกมาและวิ่งลงบันได เธอก็เกิดสะดุดขาตัวเองเข้า ก่อนจะกลิ้งตกจากบันไดชั้นสาม กระแทกทุกขั้น กระทั่งถึงชั้นหนึ่งในที่สุด

สำนึกสุดท้ายก่อนจางหาย ซุนซูฮวาบอกตัวเองว่า หากมีโอกาสได้เกิดใหม่ชาติหน้า ขออย่าให้เธอได้พบเจอผู้ชายหน้าตัวเมียแมงดาเกาะผู้หญิงกินแบบนี้อีก และหากเกิดชาติหน้าเธอต้องเจอผู้ชายไม่เอาไหนอีกครั้งหนึ่งจริงๆ แล้วละก็ เธอจะเก็บเสื้อผ้าหนี จะไม่อดทนอะไรทั้งสิ้น คนเราเกิดยากแต่ตายง่าย เธอจะไม่ยอมเสียเวลาอีกต่อไป จะไม่ยอมเอาตัวเองเข้าไปพัวพันกับผู้ชายที่ดูแล้วมันไม่ได้เรื่อง!

ลากันทีชีวิตแบบที่มีผัวเฮงซวย!